دنیای خطرناک ما به روایت ادوارد اسنودن، افشاگر بزرگ آمریکایی - مجله سرگرمی

او در این مصاحبه جزییاتی ترسناک را از نحوه شنود دستگاه های اطلاعاتی آمریکا از زندگی شخصی سوژه ها ارایه می دهد. با توجه به آن چه که اسنودن می گوید، به نظر می رسد که ما در عصر تبادل اطلاعات به هیچ عنوان امنیت نداریم.

آقای اسنودن! شما همواره گفته اید شخصیت اول داستان تان نیستید، اما کتابی 432 صفحه ای درباره خودتان نوشته اید.

دلیلش این است که به نظر من شرح دادن درباره سیستم شنود گسترده برای افکار عمومی بسیار اهمیت دارد.

من نمی توانم درمورد چگونگی به وجود آمدن این سیستم شرح دهم بدون این که به نقشی که خودم در به وجود آمدنش برعهده داشتم، اشاره کنم.

آیا این مسأله چهار یا حتی 6 سال پیش اهمیت نداشت؟

چهار سال پیش، باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا بود، خبری از بوریس جانسون نبود و حزب راستگرای افراطی پوپولیست آلمان عددی نبود. اما در سال 2019، دیگر هیچ کسی این مسائل را شوخی نمی پندارد. وقتی به دنیا نگاه می کنید و به چندپاره شدن جوامع می نگرید و وقتی می بینید که تمامیت خواهی در بسیاری از کشور ها رسوخ نموده، نگران می شوید.

در جای جای دنیا طبقه سیاسی و مالی فکر می نمایند می توانند با استفاده از تکنولوژی بر دنیا اطراف خود اثر بگذارند؛ این امکان چند سال پیش وجود نداشت. درواقع نظام های سیاسی ما مورد هجوم واقع شده اند.

کدام نظام ها؟

نظام های سیاسی، حقوقی و اجتماعی. ما به جایی رسیده ایم که فکر می کنیم اگر بتوانیم از شر آدم هایی که دوست شان نداریم، خلاص شویم، دیگر همه مسائل مان حل خواهد شد. ما مدام می گوییم خب دونالد ترامپ است دیگر! خب بوریس جانسون است دیگر. خب روس ها هستند دیگر. اما واقعیت این است که ترامپ مشکل اصلی نیست. ترامپ نتیجه و اثر بیرونی مشکل است.

منظور شما شکست و ناکارآمدی نظام های سیاسی است؟

بله و به همین علت است که کتاب جدیدم را نوشتم.

شما نوشته اید می خواهید حقیقت را بگویید. بزرگترین دروغی که دیگران درباره شما گفته اند، چیست؟

آه. خدای من. تعدادشان خیلی زیاد است. بزرگترین دروغ این بود که ...... که شما جاسوس روسیه هستید؟

نه، حتی این هم بزرگترین شان نبود. می گفتند قصد داشتم به روسیه بروم، اما حتی سازمان اطلاعات ملی آمریکا هم تایید کرد که من قصد نداشتم به روسیه بروم. اما مردم مدام این دروغ را تکرار می نمایند، چون خیلی واقعی به نظر می رسد.

این دروغ هم بخشی از جنگ روانی است که همین حالا در جریان است. در این جنگ، حقیقت جایگاهی ندارد. آن چه شما می دانید در مقایسه با آن چه احساس می کنید، اهمیت کمتری دارد.

برای شما جالب نبود با استفاده از امکانی که دولت برای هک کردن زندگی خصوصی دیگران در اختیارتان قرار داده بود، می توانستید به همه جا سرک بکشید؟

در ابتدا اصلا نمی دانستم که شنود گسترده در دستور کار است، چون برای سازمان سیا کار می کردم. اما وقتی مامور سازمان ملی اطلاعات شدم، در آخرین مسئولیتم باید با دستگاه های شنود کار می کردم. یک نفر آن جا بود که قرار شد چیز هایی را به من آموزش دهد. گاهی اوقات او روی جایگاه چرخ دارش می نشست، عکس های خصوصی همسران بعضی سوژه ها را به من نشان می داد و می خندید.

آیا این رفتار نظرتان را درباره کارتان تغییر داد؟

نه. تغییر طرز فکرم در طول چند سال رخ داد. اما یکی از موقعیت های ویژه را به یاد می آورم. در آخرین مسئولیتم تحلیل زیرساخت ها با من بود. در سازمان ملی اطلاعات دو نوع تحلیلگر شنود وجود داشت. بعضی تحلیلگر شخصیت بودند و با خواندن صفحات فیس بوک، چت ها و پیامک های افراد سعی می کردند تحلیلی از شخصیت آن ها به دست بیاورند.

بعضی هم تحلیلگر زیرساخت بودند. این افراد معمولا مسئولیت عملیات ضدهک را برعهده دارند. سعی می کردیم بفهمیم دیگران با ما چه نموده اند. به جای این که افراد را ردیابی کنیم، ابزار و وسیله های هک کردن را ردیابی می کردیم.

مثلا کامپیوتر ها را ردیابی می کردید؟

مثلا ما کامپیوتری را در کتابخانه ای هک می کردیم، دوربین کامپیوتر را روشن نموده و افرادی که در کتابخانه بودند، زیر نظر می گرفتیم، بعد فیلم دوربین را ضبط می کردیم.

مثلا یک بار فیلم فردی را ضبط کردم که جایی در جنوب شرق آسیا پشت کامپیوترش نشسته بود و دنبال شغلی در دانشگاه هایی می گشت که مظنون به مشارکت در برنامه هسته ای یا حملات سایبری بودند. این فرد درحالی مشغول این کار بود که کودک کوچکش را در بغل داشت و کودک به طرز معصومانه ای دست هایش را روی کیبورد می کوبید.

اینجا بود که وجدان شما بیدار شد؟

می دانستم که درحال استفاده از ابزار شنود هستم. اما کل ماجرا خیلی انتزاعی بود. ناگهان شما در عالم واقع فردی را می بینید که از دوربین کامپیوتر خودش به شما نگاه می نماید. آن ها نمی دانند دارند به شما نگاه می نمایند، اما شما می دانید که هر کاری که او می نماید مراقبش هستید. این سیستم ها آن قدر پیشرفته بودند که هیچ کسی نمی فهمید تحت نظر است. خیلی طول کشید تا به این سیستم شک کنم.

شما در دوره ای خیلی بیمار شده و افسردگی گرفتید. آیا تا به حال به خودکشی فکر نموده اید؟

خیر، این مسأله خیلی مهم است. نه حالا و نه هیچ وقت دیگر به خودکشی فکر ننموده ام. من درخصوص موضوع خودکشی نوعی نگاه اعتراضی فلسفی دارم و اگر زمانی از پنجره به بیرون پرت شدم، بدانید و مطمئن باشید که کسی مرا به بیرون پرت نموده است.

وقتی آغاز به جمع آوری اطلاعاتی کردید که بعد ها به نام اسناد اسنودن معروف شد، در هاوایی برای دفتر اشتراک اطلاعات کار می کردید. خیلی خنده دار است.

من تنها کارمند این بخش بودم و تصادفی به آن جا رفتم. بعد از بیماری ام، تصمیم گرفتم اندکی فشار را از خودم بردارم و روابطم را سر و سامان بدهم و همه چیز را به حال اول بازگردانم. آن ها می دانستند که من چه قابلیت هایی دارم و وجود من برایشان یاری بزرگی بود.

دفتر شما در زیرزمین قرار داشت. درست است؟

بله، دفترم در تونلی بزرگ بود. ابتدا وارد پارکینگ خیلی بزرگ می شدیم و بعد جاده ای در آن بود که وقتی واردش می شدیم به تونل ختم می شد.

چطور فایل ها را از آن مجموعه خارج کردید؟

برای شرح دادن این مسائل محدودیت هایی دارم. برای این که ممکن است روزی برای کاری که نموده ام در دادگاه حاضر شوم؛ بنابراین نمی توانم همه چیز را بگویم.

شما نوشته اید که گاهی کارت حافظه اس دی را داخل مکعب روبیک به بیرون قاچاق می کردید؟

نکته مکعب روبیک این بود که حواس ها را پرت می کرد. من به بسیاری از همکارانم مکعب روبیک هدیه داده بودم و نگهبان ها هر وقت مرا می دیدند درحال ور رفتن با مکعب بودم. آن ها به نوعی مرا با آن مکعب تصور می کردند. در هر صورت گاهی اوقات نیز مجبور می شدم بعضی چیز ها را به خارج از دفتر منتقل کنم. وقتی که درحال خروج از ساختمان بودم اگر یکی از نگهبان ها را بی حوصله می دیدم مکعب را به او می دادم تا با آن بازی کند.

شما حتی یک بار کارت حافظه را در دهان تان گذاشتید.

وقتی یک بار این کار را می کنید و جواب می دهد با خود فکر می کنید که باز هم تکرارش کنید. فلزیاب نمی توانست فلز موجود در کارت حافظه را شناسایی کند، چون فلز زیادی در آن نبود.

بعضی شما را خائن می دانند. چطور با این مسأله کنار می آیید؟

باید به خودتان اطمینان داشته و مطمئن باشید که کاری به دلایل منطقی و درست انجام می دهید. باور کردن چیزی، کافی نیست. اگر واقعا می خواهید چیزی را تغییر دهید باید خطر پذیر باشید.

آخرین کاری که قبل از فرارتان به هنگ کنگ در هاوایی انجام دادید، چه بود؟

خیلی کار ها انجام دادم. سعی کردم مرتکب اشتباهی نشوم. نامه ای هم برای لیندسی نوشتم.

در آن موقع نامزدتان بود و حالا همسرتان است. چه نوشته بودید؟

فقط می خواستم بگویم که مجبورم برای کار به جا های دور بروم. نمی توانستم به او بگویم برای چه ترکش می کنم.

چرا؟

اگر به لیندسی یا به خانواده ام می گفتم و آن ها به اف بی آی خبر می دادند، آن وقت دولت آمریکا می توانست بگوید آن ها هم بخشی از تئوری توطئه هستند و آن ها را بازداشت می کرد.

شما هیچ وقت درباره تردیدهایتان به لیندسی چیزی نگفتید تا او هم وضع شما را بفهمد؟

لیندسی به خوبی می فهمید که من تغییر نموده ام. اما باید محتاط می بودم. وقتی کسی را دوست دارید چیز هایی که آن ها را به زندان بیندازد را بر زبان نمی آورید.

شما حضورتان در مسکو را مثل ورود به پارک توصیف کردید. شرح دادید که از همکاری با سرویس امنیتی روسیه سرباز زدید و آن ها هم کاری به کارتان نداشتند. کمی برای ما عجیب است.

بله، سرویس امنیتی روسیه مرا از پا آویزان نکرد و کتکم نزد، چون آن ها نمی دانستند باید چه نمایند. وقتی اطلاعات منتشر شد، آن ها هم گیج بودند. فکر می کنم به این نتیجه رسیدند که بهتر است صبر نمایند و ببینند چه می گردد.

شما دوستان روسی دارید؟

من سعی کردم فاصله خودم را با جامعه روسیه حفظ کنم و این کار کاملا با قصد قبلی بود. من معمولا با افراد انگلیسی زبان در ارتباط هستم. من رئیس بنیاد آزادی مطبوعات هستم و شما می دانید که من مثل یک گربه خانگی هستم. مهم نیست کجا باشد. مسکو، برلین یا نیویورک. تا زمانی که کامپیوتری روبه رویم باشد، من اوضاعم خوب است.

بنابراین شما هیچ زندگی ای بیرون از خانه ندارید؟

البته که دارم. من دوستانم را ملاقات می کنم و گاهی اوقات برای صرف شام از خانه بیرون می روم. گاهی اوقات با لیندسی به پارک می رویم. سوار مترو می شوم. سوار تاکسی می شوم و درعین حال همواره عملکرد روسیه در زمینه حقوق بشر را محکوم نموده ام. اما روبه روی کاخ کرملین عکس سلفی نمی گیرم، برای این که دولت آمریکا از این سلفی برای حمله به من و ساختن دروغ علیه من استفاده می نماید.

آیا شبکه اینترنت درست کار می نماید؟

بله، خیلی خوب کار می نماید، اما برای افراد نااهل.

آیا می توان دوباره شبکه اینترنت را اختراع کرد. می دانید که تیم برنرز پیشنهاد هایی در این باره داده است؟

من برای تیم احترام قایل هستم. او به دنبال مرکزیت زدایی از اینترنت است. ایده او این است که می توان اینترنت را به شبکه ای فردی و خصوصی تبدیل کرد، بدون این که مجبور باشیم آن را مدیریت کنیم.

ممکن است این ایده عملی باشد؟

امروز چه چیزی دراختیار داریم؟ گوگل، فیس بوک، دیتاسنتر های بزرگ در سراسر دنیا و این افراد از راه دور کامپیوتر ها را کنترل می نمایند. شما درخواست خود را به گوگل می فرستید. وقتی که به دنبال آدرس می گشت، از گوگل مپ استفاده می کنید. گوگل درخواست شما را پردازش می نماید و نتیجه را برای شما می فرستد.

همین کار را با نرم افزار تشخیص صدا انجام می دهد. سیری، الکسا و باقی نرم افزار ها هم همین کار را می نمایند. اما سوال این است که چرا گوگل باید بداند که شما کجا می روید؟ چرا شما برای یافتن آدرس باید درخواست خود را به گوگل بفرستید؟ به همین تلفن که الان روی میز است، نگاه کنید، می توانید به من بگویید وقتی که صفحه اش خاموش است، مشغول چه کاری است؟

نه واقعا!

خب من می توانم به شما بگویم که این تلفن درحال ارتباط با صدا های هزارنفر در هر دقیقه است. این تلفن یک ابزار ارتباطی است. رفتار شما را بررسی می نماید، موقعیت مکان شما را گزارش می دهد و غیره. مشکل اصلی این است که همه این اتفاق ها در خفا رخ می دهد. بیایید فرض کنیم که شما به راحتی بتوانید یک آیکون را فشار دهید و همه این اتفاقات مخفی متوقف گردد. آیا این کار را می کنید؟

حتما.

اما درحال حاضر این کار برای شما امکان پذیر نیست. آن ها می گویند این پنجره را تا پایان اسکرول کنید، روی دکمه موافقم کلیک کنید تا زندگی شما بهتر و بهتر گردد و اگر هیچ کسی این روند را به چالش نکشد، اما این کار را خواهم کرد، چون مهمترین چیز درحال حاضر افشای این اقدامات مخفی است.

tafatton.ir: تفطن، گردشگری، تور لحظه آخری ارزان قیمت، بلیط، ویزا، هتل

faceraz.ir: فیس راز | مجله گردشگری و مسافرتی، خبری و ورزشی

batask.ir: باتسک | مجله گردشگری، موفقیت، پزشکی، سلامت، مد و لباس