وقتی سود سرمایه گذاری در صنعت غذایی معادل درآمد نفتی کشور است! ، مافیای واردات سدی در برابر توسعه صادرات

به گزارش مجله سرگرمی، سرپرست سابق سازمان توسعه تجارت گفت: در 15 سال گذشته بالغ بر 1200 میلیارد دلار درآمد ناشی از فروش نفت، گاز، فولاد و ... داشتیم که از این رقم اگر برای صادرات سرمایه گذاری می کردیم، امروز 200 میلیارد صادرات داشتیم!

وقتی سود سرمایه گذاری در صنعت غذایی معادل درآمد نفتی کشور است! ، مافیای واردات سدی در برابر توسعه صادرات

گروه مالی خبرنگاران- سینا احدیان؛ در بخش مقدماتی پرونده دیپلماسی مالی به اهمیت صادرات به عنوان موتور محرک فراوری بخصوص در شرایط تحریم و جنگ مالی، مزایا و ظرفیت های مالی بالقوه کشور برای تعامل با سایر کشور ها و همچنین اهمیت توسعه تجارت خارجی با کشور های همسایه و اثر آن بر رشد و رونق فراوری و اقتصاد ایران پرداختیم.

در ادامه پرونده به دنبال رسیدن به پاسخ این سوال که چرا ایران تا کنون نتوانسته است از ظرفیت بازار کشور های دوست و همسایه به خوبی استفاده کند سراغ سرپرست سابق سازمان توسعه تجارت ایران رفتیم. در دو بخش قبلی مصاحبه با محم رضا مودودی به بخشی از مسائل فراوری و تامین کالا های صادراتی یا به عبارت دیگر احتیاج های کشور های همسایه و چرایی ضعف ایران در تامین بازار های مذکور اشاره شد. در ادامه سومین قسمت مصاحبه با محمدرضا مودودی؛ سرپرست سابق سازمان توسعه تجارت ایران با تاکید بر لزوم انجام اصلاحات جدی در زنجیره فراوریات صادراتی تقدیم می گردد.

در عرایض قبلی به مسائل زنجیره صادرات اشاره کردید، چه نهادی موظف است برای اصلاح آن برنامه ریزی کند؟ برای برونرایی که لازمه درون زایی است چه باید کرد؟

ما قبلا در سازمان توسعه تجارت کشور به کشور اقلام وارداتی بالای صد میلیون دلاری را احصا کردیم. سپس گفتیم در کدام یک از این ها حرف برای گفتن یا به عبارت دیگر توان صادرات بالای ده میلیون دلار داریم و در کدام یک از این ها توان و قدرت صادرات نداریم. خب این اقلام را فرض کنید فهرست کردیم و درآوردیم این پتانسیل های صادراتی کجا باید پیاده سازی گردد؟ چه قدر این اختیار در سازمان توسعه تجارت هست که بتواند این راهبرد ها را پیاده سازی بکند و قطعی بکند؟ اگر واقعا می خواهیم راهبرد های کلان را برمدار برونگرایی که مطرح کردید و به درستی هم باید به آن فکر کرد و برمدار آن شکل گرفت یک جا باید مرجعیت و مرکزیت و نقطه کانونی باشد و معین کند در این بخش ها باید سرمایه گذاری بگردد. مثلا ما در حوزه صنعت غذا 15 مگا پروژه را شناسایی کردیم که برای سرمایه گذاری ظرفیت خوبی دارد و هر کدام از این مگاپروژه ها بین یک تا 5 میلیارد دلار می تواند ارزش افزوده و ارزآوری برای کشور ایجاد کند. یعنی از 15 پروژه به طور متوسط حتی بگوییم دو میلیارد دلار در 5 سال آینده می توانیم 30 میلیارد دلار به سبد صادراتی اضافه کنیم. خب می دانید چند سال است که روی 50 میلیارد دلار گیر نموده ایم! دلیلش این است که ظرفیت سازی نکردیم. همانطور که گفتم 30 میلیارد دلار حداقل بود، چون برخی ها تا 5 میلیارد دلار است و اگر برنامه ریزی کنیم می تواند پروژه 5 میلیارد دلاری باشد و این ظرفیت و کشش وجود دارد و واقعا هم به نظر من اگر یک سرمایه گذاری هوشمندانه از همین مبالغ ارزی که در 15 سال اخیر داشتیم انجام می دادیم می توانستیم الان شاهد صادرات 200 میلیارد دلاری باشیم.

بیشتر بخوانید:

پرونده ویژه دیپلماسی مالی | توسعه تجارت 1؛

مودودی: 98 درصد صادرات ایران محدود به 234 قلم کالا/ چرا فرصت صادرات 1.5 میلیارد دلاری به روسیه از دست رفت؟

پرونده ویژه دیپلماسی مالی | توسعه تجارت 2؛

مودودی: ساخت داخل فقط در بحران ارزی مهم می گردد / واردات همواره به فراوری و صادرات می چربد!

در پانزده سال گذشته که اشاره کردید چه میزان درآمد ارزی از محل فروش منابع طبیعی داشته ایم؟

شما در 15 سال اخیر شاید مثلا فرض کنید که می توانم بگویم که بالغ بر هزار و 200 میلیارد دلار درآمد ناشی از فروش نفت گاز فولاد و صنایع صادرات غیرنفتی و کالا خدمات داشتید از این 1200 میلیارد دلار اگر 200 میلیارد دلار را هدفمند برای پروژه های صادراتی سرمایه گذاری می کردید، چون معمولا تناظر یک به یک دارد امروز 200 میلیارد دلار صادرات داشتید! اما ما این شهامت را نداشتیم و شاید می گردد گفت هوشمندی نداشتیم که برویم منابع درآمدی خودمان را این جوری مدیریت بکنیم و بگوییم این مگا پروژه ها به عنوان اصلی ترین برنامه هایی است که ما هدف قرار دادیم و این تبدیل می شد به یک مطالبه عمومی و یک عزم و اراده قاطع از طرف مقامات ارشد که بعد این اتفاق بیفتد. طبیعی است وقتی شما وارد چنین پروژه ای می شوید که بخواهید به اقلام تنوع ببخشید و مگا پروژه ها را تعریف کنید یعنی اینکه دارید در برابر واردات یک جبهه جدید خلق می کنید؛ وارداتی که در طول سالیان گذشته قدرتمند و بسیار ذی نفوذ شده است و بنابراین این مگا پروژه ها به راحتی فلج می شوند یعنی رانت واردات می تواند به گونه ای جلوی برنامه های توسعه شما سد ایجاد بکند که اساسا شما نتوانید اون بحث را به صورت جدی دنبال بکنید، اما ما برای این که این اثر خنثی بگردد اصلا نیامدیم در حوزه ای که ممکن است آسیب به واردات بزند برنامه ریزی کنیم.

زمانی که در سازمان توسعه تجارت بودید برای این مسائل چه فکری کردید؟ برای جایگزینی واردات و به دنبال آن توسعه صادرات دست کم در حد ارائه گزارش برنامه ای در نظر گرفتید؟

ما در حوزه احتیاج های منطقه که می تواند مستعد باشد برای تجارت فکر و تحقیق کردیم به عنوان مثال وقتی در خصوص پالایشگاه های فکتو صحبت می کنیم می خواهیم جایگزین شکر بکنیم، شکری که به هر حال در کل منطقه میلیارد ها دلار واردات صورت می گیرد و بنابراین، چون چنین پروژه ای نداریم که بتواند 40 درصد ارزانتر از شکر محصول فراوری بکند و در عین حال این توانایی را داشته باشد که بتواند به سرعت این بازار ها را مخصوصا در عرصه نوشیدنی کیک و کلوچه و بیسکویت همه را به خوبی پوشش بدهد برای اینکه قدرت رقابتی این ها را افزایش دهد چیزی نیست که بگویم با یک پالایشگاه غلات شکل می گیرد شما می توانید 30 پالایشگاه غلات در 30 استان کشور بزنید که هر کدامشان فرض کنید دو سه هزار نیرو را جذب می نماید یعنی 30 تا دو هزار نفر 60 هزار نفر را می توانید شاغل کنید و در کنار این می توانید میلیارد ها دلار برای درآمد ارزی برنامه ریزی کنید و کشور را از وابستگی به واردات شکر هم نجات دهید. اما اول اینکه آیا می توانیم در برابر رانت واردات شکر مقاومت کنیم؟ دو آیا چنین نگاهی داریم که واقعا ارزش افزوده را برای کشور در این بازه زمانی فرض کنید 5 ساله برنامه ریزی کنیم؟ که 5 سال بعد این اتفاق بیفتد؟

بیشتر بخوانید:

پرونده ویژه دیپلماسی مالی | قزاقستان؛

سهم ایران از بازار 20 میلیارد دلاری همسایه تقریبا هیچ! / چگونه با دور زدن تحریم خدمات فنی و مهندسی صادر می کنیم؟

پرونده ویژه دیپلماسی مالی | ترکمنستان 2؛

محمدنژاد: مسائل مالی ما درونی است نه بیرونی / اثرات ضعف ساختار داخلی بر تجارت؛ از کارت بازرگانی تا ارز دولتی

پرونده ویژه دیپلماسی مالی | عمان1؛

ضرابی: سهم ایران از واردات 28 میلیارد دلاری عمان تنها 2 درصد است! / دلالان با مجوز دولتی بازار های صادراتی را خراب می نمایند

پرونده ویژه دیپلماسی مالی | ترکیه 1؛

ابراهیمی: فرصت طلبی در تجارت خارجی را از ترک ها یاد بگیریم

در چه زمینه های دیگری چنین ظرفیتی وجود دارد؟

در عرصه خاویار ما همین ظرفیت را داریم ما کشوری هستیم که برند ما خاویار است من یک واحد صنعتی را بازدید کردم دیدم 5 هکتار را پرورش ماهی خاویاری زده است و این در سال اول بهره برداریش بین 350 تا 500 میلیون دلار درآمد ارزی ایجاد می نماید. خاویار چیزی است که هنوز در رده محصولات لاکچری قرار گرفته است و بسیاری از مردم می خواهند حتی برای یکبار امتحان نمایند و بسیاری از مردم جهان می خواهند خاویار ایرانی را تست نمایند کسی که دانش فنی را داخل کشور آورده و در ساحل ایران این را تبدیل نموده به محصول قابل استحصال چرا 5 هکتار؟ در کنار این 5 هکتار زمینی 20 هکتاری به اسب دوانی داده اند! خب چرا خاویار صد هکتار نیست؟ مگر ما دانش و علم و برندش را نداریم چرا نباید صد هکتار باشد چرا نباید 1000 هکتار باشد؟ چرا نباید تمام این خط ساحلی را به مرکزی تبدیل کنیم برای فراوری خاویار و یک دفعه قیمت خاویار از عدد نجومی پایین بیاید و همه مردم که 8 میلیارد جمعیت هستند بتوانند یک بار تست نمایند، ولی حاضریم به مراکز تفریحی تبدیل کنیم. این سوال ماست ما می گوییم این را شناسایی و رصد کردیم و داریم بیان می کنیم، اما آیا این قدرت در اختیار سازمانی مثل توسعه تجارت است که تکلیف بکند؟ در صورتی که ما مکاتباتش را به همه می گوییم باید این ظرفیت را قدر بدانیم نعمتی است که خدا به ما داده است.

وقتی که مشتری و سود دارد چرا خود بخش خصوصی سرمایه گذاری نمی نماید یا توسعه نمی دهد؟

بخش خصوصی که این دانش را دارد یک نفر است که در 5 هکتار کار می نماید هنر دولت باید این باشد که از آن فرد ده ها نفر مشابه بسازد؛ مثلا من اگر استاندار آن شهر بودم با اختیارات ویژه استاندار می گفتم اعتبارات استان را به هیچ چیزی تخصیص ندهید بخش عمده را بیارید اینجا و به طرف می گفتم بابت دانشی که داری سهام ویژه به تو می دهم و این را به همه تسری بده. این ها الگو های مدیریتی مبتنی بر امکانات است.

استان مازندران گفته بود سازمان چه کمکی احتیاج دارد گفتم هیچ کاری نکنید همین یک کار را از 5 هکتار 50 هکتار بکنید عظیمترین خدمت را در طول تاریخ استان کردید. اگر روی 100 و 200 هکتار ببرید از شما تا ابد به نیکی یاد می نمایند از این مگا پروژه ها با دو هدف باید یاد کنیم یکیش این که توسعه مالی می دهد باعث درآمد استان می گردد باعث رونق اشتغال می گردد وقتی این شرکت ها عظیم می شوند نقش شان از یک بنگاهی که برای خودش درآمد کسب می نماید به سمت شرکت می رود که راهبرد های کلان توسعه مالی کشور را رقم می زند، اگر 7 هزار بنگاه مالی عظیم داریم که نیمی از این ها شرکت های قوی هستند نزدیک 4 هزار مثلا شرکت قوی داریم باید ایران را به 4 هزار قسمت تقسیم کنیم و هر قسمت را به عنوان مسئولیت اجتماعی به این ها بسپاریم و بگوییم محدوده پیرامونی خودت را مثل خودت ببین، اگر روستای ضعیفی هست تقویت کن فضای بیکار را به رونق بیاور اگر محیطی که استفاده نمی گردد باید به موقعیت تبدیل کنی از این ظرفیت استفاده نمی گردد یعنی تبدیل کردن ایران به ایالت های صنعتی صادراتی و این یک فرصت طلایی می گردد برای بخش خصوصی که بگوید تصدی گری دولت که همواره با بدبینی نسبت به من خودش انجام می داده را من انجام می دهم.

namasho.com: نماشو: آگهی رایگان، رپورتاژ خبری، طراحی سایت، سئو و بهینه سازی وبسایت

cruisero.ir: کشتی کروز: سفری لوکس و در عین حال مقرون به صرفه به اقیانوس ها

منبع: خبرگزاری دانشجو
انتشار: 17 اردیبهشت 1401 بروزرسانی: 17 اردیبهشت 1401 گردآورنده: kurdeblog.ir شناسه مطلب: 96576

به "وقتی سود سرمایه گذاری در صنعت غذایی معادل درآمد نفتی کشور است! ، مافیای واردات سدی در برابر توسعه صادرات" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "وقتی سود سرمایه گذاری در صنعت غذایی معادل درآمد نفتی کشور است! ، مافیای واردات سدی در برابر توسعه صادرات"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید