نامه احساسی ونسان ون گوگ به یک منتقد هنری - مجله سرگرمی

ونسان ون گوگ (1890-1853 م.) نقاش امپرسیونیست هلندی، روانی متلاطم و جانی شیفته داشت و در عمر کوتاه خود ژرفایی باورنکردنی از هستی را زیست. او چند ماه پیش از مرگش، هنگامی که در تیمارستانی در حومه سنت رمی دو پروونس بستری بود، نامه ای دو صفحه ای به نویسنده ای به نام آن آلبرت اوریه فرستاد؛ نامه ای که در تاریخ 9 یا 10 فوریه 1890 نوشته شده و مدت ها در بالای فهرست مکاتبات موزه ون گوگ در آرزوی ترمیم و بازیابی بود، متنی شامل ارجاعات بسیار به کسانی که الهام بخش این هنرمند بودند و حاوی نشانه هایی از روح شکنجه شده اش. اخیرا موزه ون گوگ در آمستردام پس از دریافت یاری اقتصادی از سرمایه داری هنگ کنگی در حراج آخرین پنجشنبه آوریل 2019، به قیمت 107900 یورو، این نامه را در معرض عموم گذاشت.

کاروالیو مدیر موزه کتاب و نقاشی گل رز، گفت: چنین نامه ای ذاتا مهم است و محتویات آن چنان جذاب و باارزش است که ما فکر کردیم باید آن را به دست آوریم.

اوریه، کسی که نامه ون گوگ به او نوشته شده، خود یک شاعر بود، قبل از نوشتن مقاله مجله پیک فرانسه در ژانویه 1890، دو نمایشگاه از نقاشی های ون گوگ را بازدید نموده بود. او در مقاله ای به نام جدا افتاده درباره ون گوگ ادعا کرد آنچه کار یک هنرمند را معین می کند، افراط، افراط در قدرت، افراط در برافروختگی و خشونت در بیان است.

کاروالیو مدیر موزه در خصوص این نامه گفته: ون گوگ در نامه خود کوشش می کند تا در زبان، خود را با اوریه همسطح کند، او بسیار شاد است که چنین مقاله ای در خصوصش نوشته شده و همزمان به برادرش تئو نیز می نویسد که اگر یک هنرمند سنتی تر بود، این اتفاق همچون دریافت یک مدال طلا در سالن دانشگاه هنر بود. او از برادرش می خواهد که این مقاله را با تمام دوستان و همکاران هنری خود به اشتراک بگذارد.

از نظر کاروالیو منظور ون گوگ از نامه این است که او برای تحسین و تمجید احساس ارزشمندی نمی کند، این نامه کمتر از دو سال پس از آن نوشته شد که او گوش خود را پس از یک سری اتفاقات احساسی پرشور با دوست هنرمندش پل گوگن قطع نموده بود. به گفته مدیر موزه: ون گوگ خیلی احساساتی است و خود را به دیگر نقاشان مدیون می داند و می خواهد تاکید کند که این یک دستاورد فردی نیست، بلکه او روی شانه های دیگران ایستاده است.

این نامه بعضی روش های کار ون گوگ و احساساتی را که او هنگام نقاشی حس می کند بیان می کند. به نظر کاروالیو: این تصور غلط است که ون گوگ در طول عمر خود مورد قدردانی قرار نگرفت، زیرا در اواخر عمر در بعضی محافل هنری به خوبی شناخته شده بود، اما او متوجه شد روبه رو شدن با شهرت برایش سخت است.

معین است که احساسات متناقض زیادی داشت. در عین اینکه احساس افتخار می کرد، این حس را داشت که هنوز در جایگاهی نیست که شایسته ستایش باشد.

ون گوگ پنج ماه بعد با یک شلیک به شکم در یک ظاهرا خودکشی فوت کرد.

متن کامل نامه

آقای اوریه عزیز

از مقاله شما در پیک فرانسه که واقعا مرا مبهوت کرد، خیلی ممنونم. من آن را به عنوان یک کار هنری به خودی خود بسیار دوست دارم، من احساس می کنم که با کلمات خود رنگ آمیزی نموده اید؛ به هرحال من بوم های نقاشی خود را در نوشته شما مجدد کشف کردم، حتی بهتر از آنچه واقعا هستند- غنی تر و باارزش تر. بااین حال، تامل بر اینکه آنچه شما نوشته اید بیشتر از من مستحق دیگران است مرا ملول می کند.

به عنوان مثال، مونتیسلی بیشتر از دیگران. از او صحبت می کنم، چون تا آنجا که می دانم تنها نقاشی است که مفهوم فن رنگ آمیزی را با چنین شدت و قدرتی درک نموده است که کیفیت کارش همچون الماس شده است. اگر لطف کنید و به دیدن نقاشی دسته گل او که در خانه برادر من است بروید منظور من را احساس خواهید کرد، دسته گل سفیدرنگ، مرا ببخشید منظورم دسته گل آبی و نارنجی نیست.

اما برای مدت هاست که بهترین، ممتاز ترین و شگفت انگیزین کار های مونتیسلی در اسکاتلند و انگلستان واقع شده است. در موزه ای در شمال لیل فکر می کنم، هنوز هم باید یکی از معجزاتش موجود باشد، قطعا کمتر فرانسوی، اما به مراتب غنی تر نسبت به کشتی به مقصد رسیده اثر [آنتوان]واتاو. در حال حاضر آقای لوزه در حال تکثیر حدود 30 اثر از مونتیسلی است.

نقاشی که در اینجا دارید، تا آنجا که من می دانم هیچ نقاشی از زمان دولاکروا وجود نداشته است که اینچنین صراحت و دقت داشته باشد و در عین حال احتمالا، به نظر من، این فقط مونتیسلی بود که تئوری های رنگ دولاکروا را مجددا فراوری کرد؛ به خصوص او فنون [ویرجیل]دیاز و [فیلیکس]زیم را نیز دارد.

به نظر من، سرشت هنری مونتیسلی دقیقا همان است که منظور بوکاچیو نویسنده دکامرون بود- مردی سودازده، غمگین، کناره گیر، بی اعتنا به مهمانی های عالی مرتبه، دوستدار روزگار خود و تحلیلگر و ثبت نماینده آنها- او همان رانده شده است.

آه! تقلید او از بوکاچیو به هیچ وجه بیش از تقلید هنری لیز از پیشینیان نیست. خوب، این را باید بگویم که به نظر می رسد در جایی که به نام من پرداخته شده بهتر و شایسته تر بود از مونتیسلی یاد گردد، کسی که من وامدار بزرگ او هستم. درضمن، همچنین من خود را بسیار مدیون پل گوگن می دانم کسی که قبلا در پاریس می شناختم و علاوه بر آن چند ماه در آرل با او کار کردم.

گوگن، هنرمندی نادر، نگاه خیره و رفتار غریبش یادآور پرتره مردی است که در گالری لاکازی نگهداری می گردد، دوستی که علاقه مند است در شما احساسی ایجاد کند که یک نقاشی خوب باید همانند یک عمل خوب انجام گردد، نه اینکه او چنین چیزی را بیان کند، اما در هر صورت، معاشرت و صرف وقت با او بدون فکر کردن به یک مسوولیت خاص اخلاقی مشکل است.

چند روز قبل از اینکه از هم جدا شویم، سعی کردم تصویری از خانه خالی اش را نقاشی کنم، اما بیماری مرا مجبور به ورود به تیمارستان کرد.

تصویری از جایگاه او از چوب قرمز و قهوه ای تیره، از جنس نی گلرنگ و خانه ای در فقدان نور شمعدانی روشن و رمان های مدرن. لطفا اگر فرصت دارید، به عنوان یک یادگاری از او، نقاشی ها و کار های او را دوباره بازدید کنید که به طور کامل در تم های شکسته از سبز و قرمز است.

ممکن است پس از آن متوجه شوید که مقاله شما باید تصحیح و دقیق تر گردد و به نظر من به این ترتیب قدرتمند تر. در برابر سوال آیندگان درباره نقاشی مناطق گرمسیری و رنگ، اگر قبل از صحبت از من به گوگن و مونتیسلی پرداخته باشید، عدالت را انجام داده اید.

به شما اطمینان می دهم اگر پایین تر سهمی برای من باقی بماند، در درجه دوم قرار خواهم داد؛ و بعد، من نیز برای پرسش از شما چیز دیگری دارم. فرض بر این است که دو بوم از گل آفتابگردان که در حال حاضر در گالری ونگتیست هستند هردو دارای ویژگی های خاصی از رنگ و پس از آن نمایانگر ایده ای از نماد قدردانی هستند.

آیا بین چندین نقاشی از گل ها که با مهارت بیشتر کشیده شده اند و هنوز مورد قدردانی کافی از سوی مردم قرار نگرفته اند با نقاشی گل زنبق و گل ختمی پیر کاست تفاوتی وجود دارد؟ با دسته گل های باشکوه گل پونه که [جرج]جنین می کشد چطور؟

می بینید، به نظر می رسد جدا کردن امپرسیونیسم از چیز های دیگر برای من بسیار مشکل است، من مفهوم چنین تفکر شدید فرقه ای که در چند سال گذشته دیده ایم را نمی توانم درک کنم، اما از این پوچ گرایی می ترسم؛ و در انتها، اعلام می کنم که من دلیل صحبت شما از رسوایی میسونیر را متوجه نمی شوم.

شاید من تحسین بی حد و حصر از میسونیر را از آن دوست عالی [آنتوان]ماو به ارث برده ام؛ ماو از ترویون و میسونیر ستایشی بی انتها داشت - آن ها ترکیبی عجیب بودند.

می خواهم توجه شما را به این جلب کنم که چقدر مردم خارج از کشور بدون نسبت دادن کمترین اهمیتی به آنچه متاسفانه هنرمندان را در فرانسه طبقه بندی می کند، آن ها را تحسین می نمایند. آنچه اغلب ماو تکرار می کرد، چیزی شبیه این بود: اگر می خواهید نقاشی کنید، باید بدانید که چگونه یک شومینه یا فضای داخل خانه را مانند میسونیر ترسیم کنید.

من نسخه ای از نقاشی درخت سرو را پس از اینکه برای برادرم فرستادم برای شما ارسال می کنم، امیدوارم شما لذت پذیرفتن آن را به عنوان یک یادگاری از مقاله خود به من اعطا کنید. من هنوز هم در حال کار روی آن هستم و مایلم آن را در یک قاب کوچک قرار دهم. منظره درخت سرو بسیار شبیه چشم انداز های پروونس است، این را حس می کنید حتی زمانی که می گویید: با رنگ سیاه!.

تا به امروز احساس می کنم قادر به انجام آن نیستم؛ در من احساساتی وجود دارد که مرا در حال خیره شدن به طبیعت نگاه می دارد، تا آنجا که از حال بروم و در نتیجه آن دو هفته است که من نمی توانم کار کنم. به هرحال، قبل از خروج از اینجا، قصد دارم به کشمکش با درخت سرو بازگردم.

منظره ای که می خواهم برای شما ترسیم کنم به صورت گروهی از آن ها است در گوشه ای از مزرعه گندم، در یک روز تابستان زمانی که باد شاقتصادی می وزد. بنابراین توجه داشته باشید که بسته های معین سیاه در آبی در حال حرکت در جریان های بزرگ در چرخش هوا و قرمز مرجانی خشخاش ها در تقابل با زمینه تیره است.

شما کمابیش ترکیبی از رنگ های همان لباس های شطرنجی زیبای اسکاتلندی را در آن می بینید: سبز، آبی، قرمز، زرد، سیاه و سفید که روزی برای شما همچون من بسیار جذاب به نظر می رسید و با افسوس آنچه به ندرت این روز ها دیده می گردد.

ضمناً، آقای عزیز، لطفا تشکر و قدردانی من برای مقاله خود را بپذیرید. اگر در بهار قرار بر آمدن من به پاریس باشد، قطعا تشکر رودررو از شما را از دست نخواهم داد.

[ضمیمه]: هنگامی که تابلو نقاشی را برای شما می فرستم، زمانی است که تازه خشک شده است، لازم به گفتن است که این تابلو با رنگ گذاری ضخیم صورت گرفته است و تا یک سال نباید در قاب قرار گیرد. در این مدت باید بار ها با مقدار زیادی آب شستشو داده گردد تا روغن آن کاملا پاک گردد و از شما می خواهم به خوبی یک پوشش ورنی به آن بدهید.

این نقاشی روی یک بوم به رنگ آبی پروسی کشیده می گردد؛ رنگی که اشکالات بسیاری به آن می گیرند، با این وجود بار ها توسط دلاکروا مورد استفاده قرار گرفته است. من فکر می کنم هنگامی که بوم کاملا خشک شد همراه با لایه ورنی شما، رنگمایه های آبی پروسی تیره تر خواهند شد.

هدف من این است که رنگمایه های تیره دیگر، از رنگ های سبز تیره معین شوند. من هنوز مطمئن نیستم که این نقاشی باید در چه قابی قرار گیرد، اما همانطور که می خواهم افراد را وادار به فکر کردن به یکی از آن پارچه های اسکاتلندی محبوب کند، به این نتیجه رسیدم که یک قاب بسیار ساده با تم نارنجی روشن، همراه با آبی های زمینه و سبز های تیره درختان اثر مطلوب را ایجاد می کند. بدون این احتمالا قرمز کافی در بوم نخواهد بود و ممکن است قسمت بالای آن کمی سرد به نظر برسد.

منبع: گاردین

ترجمه: مهدی احمدی

8sharj.ir: تور رم: گردش در اروپای باستانی

parisro.ir: تور پاریس: دیدار از زیباترین شهر اروپا و کشور فرانسه