فیلم های برتر تاریخ سینما، به پیشنهاد خبرنگاران (2) - مجله سرگرمی

تعطیلات رُمی

عنوان:

Roman Holiday

محصول:

1953

کشور سازنده:

آمریکا

کارگردان:

ویلیام وایلر

امتیاز مخاطبان IMDb:

8

درصد نقد های مثبت منتقدان در Rotten Tomatoes:

98%

ویلیام وایلر (1981-1902)، کارگردان آلمانی تبارِ هالیوود در دوران طلایی بود که پیروز شد رکورد 12 نامزدی در رشته بهترین کارگردانی در مراسم اسکار را از خود به جای بگذارد. او با کسب 3 جایزه در این رشته پس از جان فوردِ دست نیافتنی در رده دوم واقع شده است. وایلر پیش از تعطیلات رمی شاهکار هایی مانند بهترین سال های زندگی ما (1946) را با موضوع مصائب پس از جنگ ساخته بود. بعد ها نیز ساخت بن هور (1959) وی را در صنعت سینما و فیلمسازی به عنوان یک پایه گذار و الگو در طراحی و فراوری درام، جاودانه کرد.

داستان تعطیلات رمی با یک پرنسس به نام آنا با بازی استثنائی آدری هپبورن شروع میگردد (بدون اشاره به ملیت وی) که در تعطیلات خود مشغول گردش در اروپا است. آنا به دلیل خستگی مفرط، داروی آرام بخش مصرف می نماید که باعث می گردد شبانه از سفارت خارج گردد و در یک مکان عمومی بر روی یک نیمکت به خواب رود.

یک خبرنگار کنجکاو و خوش تیپ آمریکایی به نام جو (با بازی درخشان گرگوری پک) متوجه او می گردد و وی را با خود به خانه می برد، و بعد ها که به هویت پرنسس پی می برد، به روی او نمی آورد. این سرشروع سلسله ماجرا های مهیجی است که در طی چند روز بعدی در رم اتفاق می افتد و رابطه این دو در پس زمینه هایی بسیار استثنائی و گیرا از شهر باستانی رم ما را به دنبال خود میکشاند. در نهایت یک خاتمه بندی تلخ و واقع بینانه این رویا و خواب را به نقطه آخر می رساند.

دالتون ترومبو، که از نویسندگان مغضوب و در لیست سیاه هالیوود بود، داستان تعطیلات رمی را از ماجرای واقعی سفر یک شاهزاده انگلیسی به ایتالیا الهام گرفت و اقتباس کرد. این اقتباس که مورد توجه آموزشگاه اسکار قرارگرفت، جایزه اسکار را برای ترومبو به ارمغان آورد اگرچه فیلمنامه به نام یک فرد دیگر ثبت شده بود. انتخاب اول عوامل فیلم کری گرانت بود که به دلیل اختلاف سن بالا نسبت به آدری هپبورن استعفا داد یا کنار گذاشته شد. همچنین قرار بود فرانک کاپرا فیلم را کارگردانی کند و در نهایت وایلر انتخاب شد.

تعطیلات رمی به عنوان یک کمدی-رمانتیک یکی از تجربه های منحصر به فرد و متفاوت وایلر بود که عموما فیلم های جدی می ساخت. وایلر تخصص خاصی در کشف استعداد های بازیگری داشت، در دورانی که بسیاری سودای شهرت در هالییود را در سر داشتند. یکی از کشف های مهم او آدری هپبورن بود و جنبه های مختلف کاراکترِ بازیگری وی که با همین فیلم تعطیلات رمی به تصویر درآمد.

هپبورن در هنگام ساخت تعطیلات رمی، تنها 23 سال داشت و کسب جایزه اسکار او را یک شبه به عرش رساند. نمیتوان بازیگر دیگری را در نقش پرنسس این فیلم تصور نمود. معصومیت، ملاحت، ظرافت و طنازی هپبورن در نقطه مقابل گرگوری پک با آن شمایل جنتلمن و مردانه بود که به فیلم تعادل مناسب و استثنائی بخشید. انتخاب هوشمندانه گرگوری پک و وجوه جدی شخصیت وی باعث شد فیلم تا حد زیادی جدی گرفته گردد و یک فیلم رمانتیکِ سبک تلقی نگردد.

از طرفی خط داستان سرراست و معین فیلم با تلفیق تمِ سیندرلایی و شاهزاده و گدا چیزی نبود که در دوران طلایی هالیوود به چشم مخاطبان و منتقدان نیاید. قصه ای که در قالب یک فیلمنامه استادانه، فیلم برداری و نما هایی بی نظیر، طراحی صحنه دقیق، روایتی جذاب و لحنی سرخوش چنان روایت میگردد که به جادوی سینما ایمان می آوریم. همه این جادو و قصه پریان، در خاتمه بندی با آن واقع گرایی کارگردان، یک شاهکار را رقم می زنند. سکانس هایی مانند بستنی خوردن یا تغییر لباس و موی پرنسس و خیابانگردی ها و دیوانگی های موجود در فیلم، بعد ها تبدیل به یک مدیوم و الگو در تاریخ سینما شدند.

تعطیلات رمی، نخستین فیلم هالییودی بود که به طور کامل در ایتالیا ساخته شد و نامزد 10 رشته در مراسم اسکار بود. این فیلم جزء 10 اثر رمانتیک برتر تاریخ سینما رده بندی می گردد و معمولا در میان 50 یا صد فیلم برتر تاریخ واقع شده است. تعطیلات رمی از آن دسته فیلم های مرجعی است که بایستی بار ها تماش کرد و علاوه بر لذت به کشف رموز کیمیاگری یک کارگردان نابغه در آن پرداخت.

سیزده آدم کش

عنوان:

13Assassins

محصول:

2010

کشور سازنده:

ژاپن

کارگردان:

تاکاشی میکه

امتیاز مخاطبان IMDb:

7.6

درصد نقد های مثبت منتقدان در Rotten Tomatoes:

95%

تاکاشی میکه متولد 1960، فیلمساز بسیار پرکار ژاپنی است. وی در 3 دهه گذشته که به کارگردانی مشغول بوده است نزدیک به 100 فیلم سینمایی و تلویزیونی ساخته است. او بسیار تحت تاثیر تاریخ ژاپن پیش از دوران میِجی است، در سینما مقلد بزرگانی مانند کوروساوا و دیوید لینچ است و همزمان عاشق بازی های کامپیوتری و تکنولوژی های دیجیتال می باشد. این علاقمندی های گوناگون همراه با تحصیلات مناسب در حوزه سینما، تاکاشی میکه را به یکی از جذاب ترین و در عین حال متفاوت ترین کارگردان های سینمای مدرن در آسیا تبدیل نموده است. او را بعضا به دلیل افراط در نمایش خشونت و اغراق های سینمایی (البته هنرمندانه و خلاقانه)، دیوانه آسیایی می خوانند!

داستان درامِ تاریخی و حادثه ای سیزده آدم کش در سال 1844 اتفاق می افتد. در ژاپن که هنوز به صورت فئودالی اداره میگردد، مدتی است که صلح در کشور برقرار بوده است. اما با ظهور سیاست مداری خشن و ضد مردمی به نام ناریتسوگو از خاندانی معتبر و قدرتمند، شوگون ها احساس خطر می نمایند. (شوگون ها تا دوران پیش از اصلاحات میجی، سردارانی بودند که به شکل یک دیکتاتوری نظامی و اشراف سالاری، ژاپن را اداره می کردند.)

وقتی گزارش جنایت های ناریتسوگو به شوگان می رسد آن ها ناچار می شوند با توجه به آینده سیاسی وی و احتمال رهبری آینده او، در اقدامی سری و مخفیانه حکم حذف او را صادر نمایند. اما حذف ناریتسوگو با محافظان پرشمار نه تنها کار آسانی نیست، بلکه هر کسی به چنین خطر سیاسی و جانی دست نمی زند. یک سامورایی بسیار شریف به نام شینزائمون (با بازی درخشان کوجی یاکوشو) مامور میگردد برای این عملیات انتحاری افرادی را انتخاب کند.

روایت فیلم بسیار دقیق و نسبتا شمرده پیش می رود. سامورایی های مختلف دور هم جمع میشوند و هرکس انگیزه خاصی از حضور در این گروهِ مرگ دارد. شخصیت ها بسیار دوست داشتنی هستند و وقار و شرافت رهبر گروه شینزائمون یا شمشیرزنِ ماهر و شاگرد وی به نام هیرایاما بسیار جذاب و تماشایی از کار درآمده است. از سویی در جناح مقابل بازی گورو ایناگاکی در نقش ناریتسوگو یکی از بهترین نمونه های ایفای نقش منفی فارغ از کلیشه در سینمای شرق آسیاست. رئیس محافظان ناریتسوگو نیز که دوست سابق شینزائمون بوده، بر جذابیت داستان می افزاید.

شخصیت پردازی عالی، طراحی صحنه بی نظیر، فیلمبرداری مدرن، جلوه های ویژه موثر، بازیگران مسلط و روایت دقیق مبتنی بر جزئیات و خرده داستان های جذاب باعث شده است با یکی از بهترین فیلم های با موضوع سامورایی ها روبرو باشیم. خشونت فیلم نیز به نسبت سایر آثار کارگردان، کنترل شده است؛ البته اگر بتوانیم تصویر موحش آن زن با دست و پای قطع شده را فراموش کنیم!

مضامین موجود در فیلمنامه بسیارند، اشارات به محافظه کاری سیاستمداران، ظلم اشراف بر رعیت، انحطاط سامورایی ها در دوران صلح، لزوم تربیت و شرافت در مردان نظامی، شکوهِ جنگ مقدس و فداکارانه برخی از پرتکرارترین آنهاست.

افسانه سیزده سامورایی قاتل که عدالت را به اجرا درآوردند در تاریخ ژاپن بسیار مشهور و مهم است و دست مایه فیلم های بسیاری تاکنون بوده است. مشهورترین نمونه آن با همین نام سیزده آدمکش در سال 1963 و به کارگردانی ایچی کودو ساخته شد. تاکاشی میکه در واقع همان اثر را بازسازی کرد و با استفاده از مضامین کلاسیک سینمای کوروساوا و تکنولوژی های بصری جدید، یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینمای ژاپن را خلق کرد. لذت تماشای این فیلم را از دست ندهید.

مربع یا میدان

عنوان:

The Square

محصول:

2017

کشور سازنده:

سوئد، دانمارک، فرانسه و آلمان

کارگردان:

روبن اوست لوند

امتیاز مخاطبان IMDb:

7.2

درصد نقد های مثبت منتقدان در Rotten Tomatoes:

85%

روبن اوست لوند ((Ostlund متولد سال 1974، کارگردان و فیلمنامه نویس سوئدی است که در چند سال گذشته با فیلم های متفاوت و خاص خود، محبوب منتقدان شده است. فیلم تحسین شده فورس ماژور در سال 2014 اوست لوندِ تازه کار را یک شبه به شهرت رساند و جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی را برای وی به ارمغان آورد. در سال 2017 اوست لوند با فیلم مربع توانست نخل طلای کن را به خانه ببرد و روند پیروز خود را ادامه دهد.

مربع، بدون شک یکی از بهترین فیلم های مستقل سینمای اروپا در قرن بیست و یکم به شمار می رود که لحنی طنز و تند دارد و در عین حال عمق و پیچیدگی دراماتیک. مربع، یک درام-کمدیِ نابهنجار و خاص است با داستانی متفاوت درباره فجایع اجتماعی و شخصی در یک محیط هنری.

کریستین، مردی است جذاب و خاص که مدیریت یک موزه هنری سطح بالا را بر عهده دارد. وی علاوه بر زندگی کاری، در زندگی شخصی خود نیز دچار تنش و چالش های بسیار است از نوسان در اعتماد به نفس تا درگیر شدن با وقایع و انسان های اطراف، از واکنش پذیری زیاد تا عدم توجه به دیگران. به طور کلی میگردد گفت داستان فیلم درباره پیوند میان اجتماع، هنر و شخصیت و زندگی فردی است. ترس ها و اشتباهات شخصی و دو راهی های اخلاقی از دیگر مضامین پرتکرار در روایت فیلم به شمار می روند. مربع تا حد زیادی به آثار لوئیس بونوئل و شاید برادران کوئن نزدیک می گردد، اما برخلاف بسیاری از آثار پست مدرن، ادا در نمی آورد و از قضا به شدت علیه ادا های هنرمندان و روشنفکران است.

فیلم به دلیل نداشتن پیش زمینه در روایت و نوع تدوین تعلیق بسیار عجیبی دارد و هر لحظه با یک غافل گیری همراه است. گویی مانند شخصیت پردازی فیلم، با یک جنگلِ سینمایی سر و کار داریم که در هر سکانس برشی از وقایع موجود و روزمره در جنگل را تماشا می کنیم و در جا هایی نزاع دسته جمعی گله های مختلف از حیوانات را! تا نمای کلی جنگل دستمان بیاید. در عین حال با وجود سیر نسبتا منطقی و عدم پیچیدگی خاص، هرچه فیلم پیش می رود، کنجکاوی مخاطب بیشتر میگردد که همه این وقایع چه مفهومی دارد و در نهایت به کجا می انجامد.

در بعد اجتماعی و نقد طبقاتی نیز، فیلم مربع بسیار گزنده و بی پروا و صریح است و به اشکال متنوع و خلاقانه در فرم و محتوا، بار ها قشر هنری، ثروتمند، خودخاص پندار و روشنفکر نما را به چالش می کشد. مفهوم نمادین مربع در طول فیلم به اشکال و معانی گوناگونی به کار می رود، از یک اثر هنری تا قلمرو و مرز های اجتماعی یا جبر اخلاقی و طبیعی. کنایه های سیاسی نیز در سرتاسر فیلم به چشم میخورد.

مربع علاوه بر مضمون، در فرم و روایت نیز ناهمگون و البته دقیق است، به عنوان مثال نورپردازی و فیلمبرداری در دو فضای متضاد انجام می گردد. وقتی کریستین در جامعه است، اغلب شاهد نما و فضا های روشن و سفید رنگ در طول روز هستیم. زندگی شخصی و فردیت و تنهایی کریستین عموما در شب و نما های بسته به تصویر کشیده میگردد. صحنه پردازی و فیلمبرداری مربع، بسیار چشم نواز است و از بازیگران خوبی نیز بهره می برد.

در نهایت اینکه با فیلمی اجتماعی و سیاه، چند لایه، معلق، چندپاره و سراسر تشکیل شده از داستان های ریز و درشت سر و کار داریم که عملا در ژانر خاصی نمی گنجد و مضمون آن نیز کاملا جهانشمول و انسانی و در عین حال شخصی است. به همه این دلایل، فیلم را اگر پسندید باید مجددا تماشا کنید تا به کدگذاری و ریزه کاری های کارگردان در تصویر و بطن روایت و مضمون بیشتر پی ببرید. مربع، از آن دست فیلم هایی است که یا در همان چند دقیقه اول رهایش می کنید و از آن متنفر می شوید و یا عاشق آن می گشت.

سی دقیقه بامداد

عنوان:

Zero Dark Thirty

محصول:

2012

کشور سازنده:

آمریکا

کارگردان:

کاترین بیگلو

امتیاز مخاطبان IMDb:

7.4

درصد نقد های مثبت منتقدان در Rotten Tomatoes:

92%

عملیات دستگیری و یا ترورِ رهبران گروه های چریکی و تروریستی، همیشه برای کارگردان ها سوژه جذابی است که توسط مخاطبان نیز مورد استقبال قرار می گیرد. در این روز ها که حرف از کشته شدن ابوبکر البغدادی است شاید بازگشت به فیلم شاهکارِ کاترین بیگلو درباره عملیات ترور اسامه بن لادن بی مناسبت نباشد.

کاترین بیگلو، همسر پیشین جیمز کامرون به عنوان یک کارگردان زن پیروز و البته جاه طلب تجربیات مختلفی در ژانر های گوناگون را پشت سر گذاشته و همیشه نیز پیروز بوده است. سی دقیقه بامداد از نظر مضمون و دست مایه بیشترین شباهت را به فیلم پیروز مهلکه به کارگردانی بیگلو داشت که در سال 2010، شش جایزه اسکار را از آن خود. بیگلو با این دو فیلم نشان داد در حوزه تریلر های سیاسی و جنگی نبوغ خاصی دارد.

سی دقیقه بامداد با ارجاع صوتی به حوادث 11 سپتامبر شروع می گردد و در ادامه شکنجه یک زندانی مرد موثر در القاعده را در سال 2003 و در یک پایگاه آمریکایی در پاکستان شاهد هستیم. ورود مامور زنی به نام میا (با بازی خیره نماینده جسیکا چَستِین) افتتاحیه جذاب و تاثیرگذار فیلم را به اوج می رساند. در حالی که به نظر می رسد میا، زنی است آماتور و بی تجربه در امور امنیتی، به مرور و در یک سیرِ منطقی و آرام شاهد کوشش، نبوغ و استعداد وی در پیشبرد مهم ترین پرونده سازمان سیا هستیم.

در ادامه فیلم در حالی که آمریکایی ها در میان مردم منطقه محبوب نیستند، سازمان سیا به دلیل عدم کشف عملیات های تروریستی مختلف در خاورمیانه تحت فشار است و اختلافات سازمانی به اوج خود رسیده است. در طی یک نشست برای مذاکره با تروریست ها، عملیات فریب و انفجار در دلِ مقر آمریکایی ها باعث می گردد همه ناامید شوند. اما در نهایت نبوغ و کوشش شبانه روز میا در کار بر روی پرونده موجب کشف سرنخ هایی می گردد از مردی که سالهاست به یک شبح تبدیل شده است. نیمه دوم فیلم به روایت جزئی و دقیق از عملیات هلی بورن نیرو های ویژه آمریکا برای دستگیری اسامه بن لادن می پردازد.

سی دقیقه بامداد کلکسیونی است از بازیگران مهم در نقش های فرعی مانند کایل چندلر، جوئل ادگِرتون، ادگار رامیرِز، جیمز گاندولفینی و همایون ارشادی. شخصیت پردازی فیلم به نسبت تمام نمونه های مشابه در ژانرِ خود یک سر و گردن بالاتر است و فیلم در حد یک گزارش خبری و روزنامه نگار صرف نمانده است. جزئیات عملیات، بسیار دقیق و موجز و منسجم به تصویر کشیده می شوند، ریتم یکنواخت فیلم به مرور اوج می گیرد، نما ها و فیلمبرداری و جلوه های بصری بسیار متناسب مضمون هستند، نوسان میان تعلیق و سکون در روایت بسیار حساب شده است و همه چیز فیلم سرجای خود است؛ گویی با نمایش واقعیت روزمره عملیات روبرو هستیم.

سی دقیقه بامداد انواع روش های ردزنی و تعقیب، بازداشت، شکنجه، بازپرسی و تخلیه اطلاعات را بدون اغراق و یا پرده پوشی به تصویر می کشد؛ اشتباهات و شکست ماموران سازمان سیا و اختلافات آن ها را در سطح بالا نمایش می دهد، هیچ شخصیتی هوش فرابشری ندارد و همه چیز عادی و طبیعی است. حتی ضعف در هلی کوپتر فوق سری ارتش آمریکا نیز به خوبی در فیلم نمایش داده می گردد.

برگ برنده نهایی و خاص فیلم، بازی استادانه و مسلطِ جسیکا چستین است که به خوبی بر شخصیت ساده، سرد و ساکت میا منطبق شده است، زنی که بدون حواشی با سرسختی و پشتکار مشغول کار خود است و معطوف به هدف. زنی که رسالتی برای دستگیری خطرناک ترین مرد جهان دارد و در روایت کاترین بیگلو به هیچ وجه در دام کلیشه های فمینیستی و رایج هالیوودی نمی افتد. همه این ها باعث شد تا جسیکا چستین جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را برای ایفای نقش میا به خانه ببرد.

داستان کریسمس

عنوان:

A Christmas Story

محصول:

1983

کشور سازنده:

آمریکا

کارگردان:

باب کلارک

امتیاز مخاطبان IMDb:

8

درصد نقد های مثبت منتقدان در Rotten Tomatoes:

89%

اگر به فیلم های کمدی - خانوادگی با موضوع تعطیلات و کریسمس علاقمندید، داستان کریسمسِ باب کلارک یکی از شاهکار هایی است که نباید از دست بدهید. این فیلم با گذشت 4 دهه همچنان محبوب است و دیده می گردد و فراموش نشده است. امتیاز بالای داستان کریسمس از نظر منتقدان و همچنین مخاطبان بخشی از غنا و عیار و ماندگاری آن را معین می نماید. بسیاری از مجلات و لیست های معتبر سینمایی، آن را در صدر لیستِ بهترین فیلم ها با موضوع کریسمس جای داده اند.

باب کلارک (2007-1939) یکی از مهم ترین کارگردان های هالیوود در دهه 70 و 80 شمرده می گردد. کلارک در دهه 70 با فیلم های اسلَشِر-ایندی خود مانند رویای مرگ (1974) و کریسمس سیاه (1974) نقش مهمی در پایه گذاری سینمای ترسناک با موضوع بچه ها و نوجوانان ایفا کرد. کلارک در دهه 80 به ساخت فیلم های خانوادگی با موضوع شخصیت های کودک و نوجوان روی آورد و بسیار پیروز بود. مهم ترین فیلم وی در کنار Porkys (1981)، همین داستان کریسمس می باشد که در بسیاری از لیست های معتبر بهترین فیلم های تاریخ سینما، صندلی والایی دارد.

داستان کریسمس، یک کمدی خانوادگی است که داستان آن در ده 50 میلادی روایت می گردد. فیلم نامه بر اساس اقتباسی از یک شخصیت رادیویی مشهور با نویسندگی ژان شپرد بزرگ نوشته شد (که راوی فیلم نیز هست) و کمپانی مترو گلدوین مایر ساخت آن را بر عهده گرفت. نتیجه فیلمی بود بسیار سرگرم نماینده، مفرح و جذاب که همه چیز در آن به نحو معجزه آسایی درست چیده شده بود.

داستان در قالب خاطرات توسط پیرمردی به مناسبت سال نو روایت می گردد و درباره پسری است 9 ساله به نام رالف (با بازی خیره نماینده پیتر بلینگزلی) که اصرار دارد برای هدیه کریسمس، یک تفنگ بادی داشته باشد. مادر سخت گیرش مخالف است در حالی که پدرش (دارن مک گاوین) سعی دارد آرزوی او را جامه عمل بپوشاند. حتی بابانوئل اعتقاد دارد تفنگ هدیه کریسمس نیست و خطرناک است، اما رالف به هر دری می زند تا به آرزویش دست یابد.

فیلم نما های مختلفی دارد و یک سِیر دراماتیک و منطقی را در روابت خلاقانه خود می پیماید، از دعوا ها و اختلافات رالف در مدرسه با سایر بچه ها تا رسیدن به روز کریسمس و غافلگیری با هدایا. کشمکش اصلی یعنی خرید یا نخریدن تفنگ، به نحوی هنرمندانه در بستر مسائل دیگرِ خانواده روایت میگردد. خانواده ای که ثروتمند نیست و کاملا متوسط و معمولی است؛ به هیچ وجه ایده آل و بی نقص نیست و مسائل مختلفی در درون و بیرون خود دارد. اما هرچقدر به کریسمس نزدیک میشویم و فیلم پیش می رود فضای دور هم بودن و روابط گرم خانوادگی بیشتر به چشم می آید و جادوی فیلم اوج می گیرد.

موضوع و حال و هوای فیلم به همراه شخصیت پردازی قوی در داستان با حضور بازیگرانی بزرگ مانند درن مک گاوین (در نقش پدر) موجب شد فیلم به فروش حدود 20 میلیون دلاری دست یابد (حدود 6 برابر بودجه ساخت آن) و یک پیروزیت کامل برای کمپانی مترو و کارگردان به شمار رود. داستان کریسمس به دلیل الهام بخش بودن، زیبایی شناسی و تبدیل شدن به نمادی از فرهنگ عامه و تاریخ آمریکا در سال 2012 به آرشیو فیلمخانه ملی آمریکا در کنگره افزوده شد.

ولگرد

عنوان:

The Rover

محصول:

2014

کشور سازنده:

استرالیا

کارگردان:

دیوید میشُد

امتیاز مخاطبان IMDb:

6.4

درصد نقد های مثبت منتقدان در Rotten Tomatoes:

66%

دیوید میشُد (متولد 1972)، بازیگر و کارگردان استرالیایی است و یکی از استعداد های جدید سینمای جهان به شمار می رود. شاهکار درخشان او یعنی قلمرو حیوانات در سال 2010 توجهات را به نبوغ وی جلب کرد و این روز ها نیز فیلم جدیدش با عنوان پادشاه بر سر زبان ها است. فیلم ولگرد یکی از آثار اوست که در افتتاحیه جشنواره کن مورد توجه نهاده شد.

داستان ولگرد، ده سال بعد از فروپاشی اقتصادی جهان در استرالیا روایت میگردد که مانند غرب وحشی تبدیل به جهانیی بی قاعده و سراسر جنایت شده است. مردی به نام اریک با بازی گای پیرس در حال گذران وقت در یک بارِ عجیب و غریب است، در حالی که سه دزد از سر ناچاری برای تعویض خودروشان و فرار از مهلکه، ماشین او را سرقت می نمایند. او به تعقیب آن ها می پردازذ و این سرشروع مجموعه حوادثی است که با هدف انتقام و پس دریافت دارایی شخصی، تا خاتمه فیلم ادامه دارد.

فیلم از نظر گونه شناسی در سبک وسترن آخرالزمانی و همچنین جاده ای قرار می گیرد با تِم جنایی. لوکیشن های فیلم هم در نما های بلند، خیره نماینده اند و هم در فضا ها و نما های بسته و البته خفه نماینده (همه فیلمبرداری در استرالیا اجرا شده است) و طراحی صحنه در نما های بسته، تزیینات بسیار خوبی دارد. موسیقی استثنائی و به یاد ماندنی آنتونی پارتوس در طول فیلم، جورِ دیالوگ های کم و خلاصه و سکوت حاکم بر فضا را می کِشد و به رازآمیز بودن فضای کلی فیلم و تعلیق آن یاری بسیاری می نماید.

از نظر مضمون، تاکید کارگردان بر اهمیت مفهوم دارایی است در جهانیی به شدت نیهیلیستی و پوچ که خیلی نظم درستی ندارد و انسان های تنها و تک افتاده دائما در خطرند؛ این تاکید در خاتمه بندی فیلم به خوبی به کمال می رسد. از طرفی تاکید کارگردان بر احتیاج انسان ها به توجهِ اجتماعی و نظم جامعه و سیستم سیاسی بسیار گیراست، تا جایی که اریک در شرح حال مختصری از گذشته خود می گوید همسرم را کشتم و هیچ کس به دنبال من نیامد و متوجه نشد! یا اینکه رینولدز به دنبال این است که بفهمد چرا برادرش به خوبی از او مراقبت ننموده است.

گای پیرس با شکل و شمایلی متفاوت در قامت یک ضد قهرمان، یکی از بهترین نقش آفرینی های خود را در این فیلم ایفا نموده است. همچنین رابرت پَتینسون آنقدر در نقش یک جوان شیرین عقل، خوب است که ممکن است او را نشناسید! سایر بازیگران نیز نسبتا شناخته شده هستند و در خدمات فضای کلی فیلم. به طور کلی حال و هوای آخرالزمانی و عجیب فیلم و مضمون اخلاقی آن برگ برنده کارگردان به شمار می رود، درحالی که فیلم از ناحیه گذشته و عدم شرح درباره دلایل بی نظم شدن جهان آسیب دیده است.

لازم به ذکر است دیوید میشُد با جوئل ادگورتون (بازیگر مشهور استرالیایی) دوستی و رابطه نزدیکی دارد و فیلمنامه ولگرد محصولِ همکاری مشترک آنهاست. اگر حوصله فیلم های وسترن و روایت های کنُد و کم دیالوگ را ندارید، این فیلم را نبینید.

تالکین

عنوان:

Tolkien

محصول:

2019

کشور سازنده:

آمریکا

کارگردان:

دم کاروکوسکی

امتیاز مخاطبان IMDb:

6.8

درصد نقد های مثبت منتقدان در Rotten Tomatoes:

51%

درام زندگینامه ای از جمله ژانر های محبوب مخاطبان سینما به شمار می رود که بسته به شخصیتِ محوری آن مورد توجه قرار می گیرد. جی. آر. آر. تالکین نویسنده و زبان شناس نابغه و خالق مجموعه داستان های ارباب حلقه ها و هابیت ها در تاریخ ادبیات و سینما صندلی خاص و ویژه ای دارد. صندلی والای تالکین موجب میگردد که فیلم زندگینامه وی هرچند یک شاهکار سینمایی محسوب نگردد، در لیست ما قرار بگیرد؛ از آنجا که یگانه منبع تصویری درباره زندگی این نابغه ادبی و بی همتا است که به درک بهتر خلقیات و حال و هوای فکری این نویسنده یاری شایانی می نماید.

داستان فیلم تالکین در دو مقطع زمانی روایت می گردد و در نهایت به دوران میانسالی وی ختم میگردد. در ابتدا شاهد هستیم که تالکین جوان (با بازی نیکولاس هولت) در جبهه های خونین جنگ جهانی اول و در قامت یک افسر بریتانیایی، همزمان با جنگ به خیالات ادبی و خلق ایده و نویسندگی نیز مشغول است در حالی که رفیق صمیمی و هم کلاسی سابق وی به نام جافری در جبهه مفقود شده است.

به موازات آن، شاهدیم که تالکین نوجوان و برادرش به عنوان دو پسر یتیم در بیرمنگام تحت سرپرستی یک کشیش خیرخواه و خانواده ای ثروتمند زندگی مینمایند. تالکین نوجوان تحصیلات کلاسیک و استعداد گسترده ای در یادگیری زبان های باستانی دارد و درخشش او در کالج سلطنتی موجب می گردد که محبوب رفقای ثروتمندش باشد. در عین حال تالکین، جوانی است فقیر و تنها که بسیار تحت تاثیر مادر قصه گویش بوده و دل به یک دختر یتیم باخته است. در نهایت داستان در مقطع پس از جنگ جهانی و شروع نگارش اولین اثر تالکین به خاتمه می رسد.

فیلم تالکین، زوایای واقعی و گوشه های فراوانی از زندگی و ذهن تالکینِ جوان را نمایش می دهد که در شکل گیری جهانِ داستانی وی موثر بوده اند از جمله: قصه های پریان و دیو ها که مادرش هر شب روایت می کرد، تصاویر درختان سوخته و خندق ها و آتش زنه های جبهه های جنگ جهانی اول، تشکیل گروه برادری و انجمن 4 نفره تالکین با سه دوست صمیمی (که بعد ها در قالب 4 هابیت در ارباب حلقه ها مورد استفاده و الهام قرار داد)، تاثیر فقدان دوستان بر تالکین پس از جنگ، رویکرد وی به زنان و عشق، نگاه خاص وی به اهمیت زبان های کلاسیک مانند یونانی و لاتین و قدرتی که در واژه ها و کلمات نهفته است، و در نهایت اهمیت سرخوردگی در تحصیلات آموزشگاهک و وضع بد اقتصادی در شخصیت وی.

فیلم تالکین با دقت و وفاداری، اما شلخته و غیرمنسجم، مضامین فوق را در چند دوره کنار هم می چیند و برای مخاطب تا حدی روشن می نماید که نگاه تالکین و جهان ادبی وی از کجا و براساس چه تربیت و تحصیلات و خیالاتی شکل گرفته است. اما در نهایت زحمات بازیگرانِ مسلط و همه تصاویر جذاب فیلم که با طراحی صحنه و فیلمبرداری عالی همراه شده اند، به دلیل چند پارگیِ روایت و سردرگمی کارگردان در روبروه با شخصیت چندبعدی تالکین و جزئیات فراوان زندگی او به بار ننشسته است و با یک فیلم متوسط روبرو هستیم.

البته همه این ضعف های ساختاری موجب نمیگردد که علاقمندان به تالکین و جهان ادبی وی از این فیلم لذت نبرند. در حالی که بازی عالی نیکولاس هولت در نقش تالکین همان چیزی است که انتظار داریم، بایستی پذیرفت که انتظار و ذهنیت سینمادوستان و اهالی ادبیات از تالکین آنچنان بالاست که احتمالا کمتر کارگردانی میتواند آن را برآورده کند.

mahsanblog.ir: مهسان بلاگ | سیستم مدیریت محتوای مهسان

منبع: برترین ها