خاطرات بریجت جونز؛ قصه تنهایی یک زن دست و پا چلفتی - مجله سرگرمی

در سال 2001 وقتی هنوز کتاب های پست فمینیستی درباره زنان مجرد در کتابفروشی ها از کف تا سقف را پر ننموده بودند، زنی مثل بریجت جونز کاملا منحصر به فرد بود. زن تنهایی که تمام کوشش اش را می نماید تا از زندگی معمولی اش فراتر برود و با مرد رویاهایش ازدواج کند. این وسط اشتباه هم زیاد می نماید و حتی زمانی مرد اشتباهی را به عنوان همسر رویایی اش در نظر می گیرد. شاید در جهان میلیون ها زن با شرایط بریجت جونز وجود داشته باشند.

در حقیقت هلن فیلدینگ نویسنده اصلی کتاب خاطرات بریجت جونز که این رمان را در سال 1996 نوشت، از ستون هایی که در روزنامه ها منتشر می شد و در آن ها زنان از شرایط شان گلایه می کردند، الهام گرفت. رمان توضیح زندگی یک سال زنی به نام بریجت جونز بود که حدود سی سال داشت، مجرد بود و در لندن زندگی و کار می کرد. او در رمان که در واقع توضیح خاطرات بریجت بود درباره کارش، تصویری که از خودش داشت، خانواده، دوستان و شرایط رمانتیکش می نوشت. تا سال 2006 بیش از دو میلیون نسخه از این کتاب به فروش رسید.

سال 1999 فیلدینگ به دنبال موفقیت کتاب، دنباله آن بریجت جونز: لبه منطق را نوشت و سال 2003 هم دوباره با همان کاراکتر و فرمول کتاب دیگری نوشت. هر سه کتاب هم پرفروش از کار درآمدند.

اقتباس سینمایی جلد اول رمان سال 2001 ساخته شد. ستاره فیلم رنه زلوگر است. مثلث زنانه هلن فیلدینگ به عنوان نویسنده اصلی و یکی از همکاران فیلمنامه نویس، شارون مگوایر، کارگردان و رنه زلوگر بازیگر اصلی فیلم توانستند فیلمی دلنشین و شیرین بسازند.

بریجت جونز فیلم احساس برانگیزی بود. فیلمی درباره زنی که قلب بزرگی داشت اما در حقیقت قربانی متروپلیتن عشق مالی شده بود. رنه زلوگر در خیلی از سکانس های فیلم استیصال و رنج بریجت را باورپذیر تصویر می نماید. پرتره ای از زنی که نسبت به خودش هیچ اعتماد به نفسی ندارد و نمی تواند حتی کمی هم نظر مردانی را که خودش به عنوان شوهر در نظر گرفته، چه رییس اش و چه وکیل خودپسندی که مادرش برایش پیدا نموده، جلب کند. زلوگر برای بازی در این نقش نامزد اسکار بهترین بازیگر زن آن سال شد. در خاطرات بریجت جونز می شد ردپایی از غرور و تعصب جین آستین هم پیدا کرد. در نسخه سینمایی به خصوص وقتی کالین فرث مغرور را می بینید خیلی سریع آقای دارسی به ذهن تان می آید.

دریافت نقش بریجت جونز شانس بزرگی برای زلوگر بود به خصوص که رقبایی مثل کیت بلانشت، کامرون دیاز، ریچل وایز و هلنا بونهام کارتر هم داشت. تهیه کنندگان بعد از دو سال جست وجو به زلوگر رسیدند. اریک فلنر از تهیه کنندگان فیلم می گفت: زلوگر از خودش چیزهای زیادی به کاراکتر داد. یک جور اعتقاد استوار و محکمی که بریجت جونز به آن احتیاج داشت. کارگردان فیلم، مگوایر هم معتقد بود: من در رنه موهبتی را دیدم که بازیگران کمتری از آن برخوردار هستند. این که او می تواند همزمان بامزه و کمیک و احساساتی باشد.

زلوگر برای دریافت لهجه بریتانیایی تمرین زیادی کرد. 20 پوند هم به وزنش اضافه شد تا بتواند از نظر فیزیکی هم به بریجت جونزی که در ذهن نویسنده و کارگردان بود، نزدیکتر گردد. قبل از اکران فیلم خیلی ها معترض بودند که چرا یک بازیگر آمریکایی باید نقش یک قهرمان زن انگلیسی را بازی کند ولی زلوگر بعدها همه را متقاعد کرد که بهترین انتخاب ممکن بوده است.

بعد از آن سراغ بازیگران مرد رفتند. برای یک کمدی انگلیسی طبیعتا بهترین گزینه مد نظر همواره هیو گرانت است. با آن لهجه فوق العاده و قیافه بامزه و البته این جا با کاراکترهای همیشگی اش تا آن زمان که مردهای مظلوم بودند، فاصله زیادی دارد. هیو گرنت یک جورهایی نقش بدمن فیلم را باید بازی می کرد. مردی که با احساسات زلوگر بازی می نماید. از طرف دیگر انتخاب کالین فرث هم خیلی سخت نبود. آن شخصیت اشارات مستقیمی به آقای دارسی کتاب غرور و تعصب داشت و اولین گزینه برای مردهای مغرور و در عین حال احساساتی کالین فرث است.

فیلمبرداری در طول شش هفته در اطراف لندن انجام شد. درنهایت بعد از اکران موفقیت کاملی نصیبش شد. هم در گیشه فروش خوبی داشت: فیلمی که هزینه ساختش 26 میلیون دلار شده بود بیش از 281 میلیون دلار در جهان فروش کرد و هم منتقدان خیلی دوستش داشتند. با این که اغلب منتقدان کمدی رمانتیک ها را تحویل نمی گیرند، کاراکتر بامزه و گرم بریجت جونز و بازی های خوب بازیگران به فیلم جذابیت بخشیده بود. فیلمی که سال 2008 در نظرسنجی انستیتو فیلم آمریکا به عنوان دهمین فیلم برتر انتخاب شد.

فیلم ممکن است در اولین ملاقات به نظرتان زیادی خوش بینانه و یک جاهایی بیش از حد زنانه بنظر برسد اما اگر خوب به آن دقت کنید یک جور زیرکی و پیچیدگی در قصه کشف خواهید کرد. مهم تر آن که خود کاراکتر بریجت حتی در بدترین لحظاتش، در اوج گریه ها و حمله های عصبی سرگرم کننده است. از طرف دیگر خوبی فیلم این است که کاراکترهایش خیلی انسانی و زمینی هستند. درگیری ها و چالش های درونی و بیرونی شان را کاملا حس می کنید و احساس همدردی و همدلی تان را برمی انگیزد.

فیلم خاطرات بریجت جونز در کارنامه ی کارگردانش شارون مگوایر هم یک اتفاق بود. نه قبل از آن فیلم خوبی ساخته بود و نه بعد از آن توانست به آن قله برگردد. بعد از یک دنباله ناموفق که کارگردان دیگری به اسم بیبان کیدرون از روی بریجت جونز: لبه منطق اقتباس کرد و همچنان بازیگران مثلث اصلی اش رنه زلوگر، هیو گرنت و کالین فرث بود. قسمت دوم بریجت جونز هم البته پول ساز از کار درآمد اما منتقدان نقدهای منفی رویش نوشتند و به هیچ وجه تاثیرگذاری و جاذبه قسمت اول را نداشت.

بعد دوباره کمپانی سراغ شارون مگوایر رفت تا قسمت سوم بریجت جونز را با نام بچه بریجت جونز برای سال 2016 آماده کند که همه بازیگران اصلی به جز هیو گرنت در آن حضور داشتند. این یکی هم فیلم ضعیفی از کار درآمد هر چند به خاطر این که میراث دار قسمت اول بود فروش بدی نداشت. این بار دیگر اقتباسی از کتاب هم در کار نبود و فقط شخصیت ها همان هایی بودند که هلن فیلدینگ در دو رمان اش خلق نموده بود. خود فیلدینگ به همراه دو نفر دیگر فیلمنامه این قسمت سوم را نوشتند. با این حال اگر کاراکتر بریجت کماکان برای تماشاگران جذاب باشد، بعید است هالیوود به این زودی ها دست از سرش بردارد.

نقد فیلم خاطرات بریجت جونز بازتاب دیدگاه های شخصی نویسنده است و لزوما موضع خبرنگاران مگ نیست.

نقد فیلم او (elle)؛ قدم زدن طولانی ایزابل هوپر در راه رستگاری

shortmessagesystem.ir: مجله پیامک، آخرین اخبار و مقالات در حوزه فناوری و تکنولوژی های مدرن

aliabad-new.ir: علی آباد جدید، اخبار و آخرین رویدادهای علی آباد