تو هادی مایی و دنیا بی تو سراب است - مجله سرگرمی

به گزارش، امروز، روز ولادت پیشوای دهم شیعیان است. دوران امامت امام هادی (ع)، یکی از سخت ترین و پراختناق ترین دوره های تاریخ حیات امامان شیعه (ع) محسوب می گردد. همزمانی این دوره با عصر خلافت متوکل عباسی و رویکرد خشن و توام با عناد وی به شیعه، باعث شد که امام هادی (ع) بخش مهمی از زندگی پربرکت خود را در حصار مأموران خلیفه و در پادگانی نظامی بگذراند. ابوالفرج اصفهانی درباره شخصیت متوکل و رفتار او با خاندان امامت، می نویسد: و کان المتوکل شدید الوطاة علی آل أبی طالب غلیظاً علی جماعتهم مهتماً بأمورهم شدید الغیظ؛ متوکل عباسی بر خاندان ابوطالب سخت می گرفت و دستور می داد که بر شیعیان و پیروان آنان نیز، سخت بگیرند و این رفتار را از حد بگذرانند. در چنین شرایطی، امام هادی (ع)، افزون بر مقاومت و ایستادگی در برابر اختناق موجود، باید در چند جبهه و عرصه مختلف نیز، اوضاع را مدیریت می کرد.

مهم ترین موضوعی که امام (ع) باید به آن اهتمامی ویژه می ورزید، اوضاع شیعیان در اقصی نقاط بلاد اسلامی بود. شهر هایی مانند قم و کاشان محل تمرکز جمعیت معتنابهی از شیعیان بود و آن ها در امور فردی و اجتماعی شان، احتیاجمند راهنمایی و رهبری امامی بودند که در زندان خلفای جور، گرفتار شده بود. امام هادی (ع) برای اداره جامعه شیعه، از همان میراث ارزشمندی بهره برد که توسط اجداد طاهرینش تأسیس و تقویت شده بود؛ یعنی شبکه گسترده وکلای امام (ع). این وکلا که در نقاط مختلف دنیا اسلام مستقر بودند، کار جمع آوری وجوه شرعی، هزینه کردن آن بر اساس دستور امام (ع)، دریافت نامه های شیعیان و رساندن آن ها به امام هادی (ع) را عهده دار بودند و بعضی از آن ها مانند علی بن مهزیار اهوازی، علی بن ریان بن صلت، احمد بن اسحاق قمی و عثمان بن سعید عمری، در منابع روایی شیعه، از شهرتی به سزا برخوردارند. به این ترتیب، امام (ع) می توانست با وجود محدودیت های موجود، جامعه شیعه را اداره کند و به احتیاج های مادی و معنوی دوستداران اهل بیت (ع)، پاسخ مناسبی بدهد.

افزون بر این ها، جمعی از شیعیان این توفیق را پیدا کردند که به حضور امام (ع) شرفیاب شوند و از خرمن دانش آن حضرت، به طور مستقیم، خوشه برچینند. شیخ توسی در کتاب شریف رجال، از 176 تن نام برده است که راوی حدیث از امام هادی (ع) هستند و در بین آن ها، نام یک خانم نیز، به چشم می خورد. این موضوع نشان می دهد که با وجود اختناقی که به آن اشاره کردیم، امام (ع) طی دوران امامت 34 ساله خود، گاه مجال عرضه آموزه های اهل بیت (ع) را به تشنگان دانش پیدا می کرد و این فرصت را غنیمت می شمرد. در همان حال، کوشش امام هادی (ع) برای عرضه مفاهیم اختصاصی شیعه به دوستداران اهل بیت (ع)، در قالب زیارتنامه های مشهوری مانند زیارت جامعه کبیره که در واقع، بر بستر ثمره کوشش های امامان پیشین (ع) به مرحله ارائه رسیده بود، سبب ساز انسجام بیشتر شیعیان و نهادینه شدن آموزه های ناب شیعی در اندیشه دوستداران اهل بیت (ع) شد.

غالیان، گروهی منحرف بودند که خود را به عنوان شیعه معرفی می کردند و در همان حال، با دادن بعضی امور غیرواقعی به اهل بیت (ع)، باعث بدبینی پیروان سایر مذاهب اسلامی به شیعیان می شدند. آن ها با نسبت دادن مقام الوهیت به امامان (ع)، خود را در مقام جانشینان آن بزرگواران جا می زدند و با چنین رویکردی، جمعی از افراد جاهل یا فریب خورده را به دور خود جمع می کردند و باعث بروز فتنه و سخت تر شدن شرایط زندگی برای دوستداران اهل بیت (ع) می شدند. این گروه، کار را به جایی رساندند که دست به تفسیر خودساخته کلام وحی و روایات رسول خدا (ص) زدند و شیعیان را در مظان اتهامات مختلفی قرار دادند. امام هادی (ع) در برابر غالیان، به هیچ عنوان اهل مسامحه و مماشات نبود. جمعی از شیعیان، طی نامه ای به آن حضرت، از سخنان منحرفانه علی بن حسکه و قاسم یقطینی درباره معارف اهل بیت (ع) سخن گفتند و تصریح کردند که این ادعاها، باعث انزجار مؤمنان می گردد، اما، چون نامبردگان، این سخنان را به پدران امام هادی (ع) نسبت می دهند، قادر به تقابل با آن نیستند. امام (ع) صراحتاً در پاسخ به این نامه، نوشت: لَیسَ هذا مِنْ دینِنا فَاعْتَزلْهُ؛ این گونه تأویلات از دین ما نیست، از آن ها بپرهیزید. (رجال کشی؛ ص 517) در کتاب های روایی شیعه، جوابیه های تند و طولانی امام به غالیانی مانند محمد بن حسکه به چشم می خورد. بعضی از شیعیان، مانند فتح بن یزید جرجانی، تحت تأثیر اقدامات تبلیغی و منحرفانه غالیان، نزد امام هادی (ع) اعتراف می کردند که می پندارند امامان (ع) احتیاجی به خوردن و آشامیدن ندارند، زیرا طبق ادعای غالیان، این احتیاج با مقام امامت سازگار نیست! امام هادی (ع) در پاسخ به چنین سخنان دور از واقعیتی، صراحتاً فرمود: حتی پیامبران که اسوه ما هستند، می خوردند و می آشامیدند و در بازار ها راه می رفتند و هر جسمی این چنین است؛ جز پروردگار که جسم را جسمیت می بخشد. (کشف الغمه، ج 2، ص 338)

منبع:خراسان

lov-e.ir: عاشقان علم الکترونیک، بچه های مهندسی برق و الکترونیک

wallpaper7.ir: مجله تصویر و سرگرمی | مجله آموزشی با سرگرمی گرافیستها و کارکاتوریست ها

abuzariyon.ir: مجله ابوذریون | نگاهی اجمالی به رویدادهای روز ایران و جهان