تصویر بدنی؛ رابطه شما با اندامتان چگونه است؟ - مجله سرگرمی

اعتراف می کنم رابطه من و بدنم رابطه چندان سالمی نیست. زنان آسیای شرقی از بقیه زنان ریزنقش ترند (با میانگین قد 155 سانتی متر و وزن 57 کیلوگرم). برعکس من 178 سانت قد دارم و تا ابتدای سال گذشته رسما چاق بودم. وزن من از نوجوانی تا به امروز همواره در نوسان بوده است. جدا از سایزم، تصویری که از بدنم در ذهنم دارم همواره یکی از دغدغه هایم بوده است.

چینی بریتانیایی بودنم باعث می گردد نه تنها در معرض عوامل بیرونی مانند تصویر بدن در رسانه ها یا انتظارات جنسیت زده باشم، بلکه فشار های فرهنگی (درونی) را نیز متحمل شوم.

در خانواده های خاور دور، غذا زبانی خاموش است

جنسیت، زیبایی و بدن ها؛ این مسائل در فرهنگ خاور دور ابراز علاقه جای چندانی ندارد. منظور این است که خبری از بغل کردن و دوستت دارم گفتن بین والدین و فرزندان نیست، خصوصا وقتی بچه ها عظیم شده باشند. ابراز علاقه از راه های دیگری صورت می گیرد.

حرف ها و کار های زیادی در ارتباط با ابراز علاقه به وسیله غذا وجود دارد. این که چه کسی برای چه کسی غذا سرو کند، دعوا بر سر اینکه چه کسی غذا را حساب کند، و حتی حالت چطوره یا نی چی له ما؟ که ترجمه دقیق اش میگردد چیزی خوردی؟

غذا مثل زبانی خاموش در خانواده های آسیای دور جریان دارد. بار ها شده مادرم بعد از جر و بحث با من و برای دلجویی کردن یک بشقاب میوه برایم آورده. با اِولین ماک، کمدین در لندن صحبت کردم و او هم نظر مشابهی داشت: مادرم من را بغل نمی نماید، اما در عوض هر بار که به خانه می آیم غذایی که دوست دارم را برایم آماده می نماید.

خیال قدیمی ترهایی، چون پدرعظیم و مادر عظیم های من می بایست همواره از سیر بودن شکم نوه های شان راحت باشد. آن ها همواره بهترین تکه های غذا را به نوه هایشان می دهند، حتی اگر به خودشان چیزی نرسد. حتی فکر می کنم برخی از این رفتار ها ناشی از قحطی هایی است که اجداد ما از سر گذرانده اند.

مینگ بریجز، خواننده و ترانه سرای بریتانیایی-سنگاپوری فشار ناشی از تصویر بدنی داشتن را حس نموده

هنوز هم ستاره های کی پاپ رژیم های سفت و سخت غذایی می گیرند (مثل چند برگ کلم و کمی آجیل در روز).

مینگ به من درباره چالش های دنیای آنلاین مثل #چالش-کاغذ-آ4 گفت، چالشی که متهم به بی مسئولیتی و خطرناک بودن شده بود و افراد در آن آنقدر خودشان را لاغر می کردند که کمرشان از پشت کاغذ آ4 دیده نگردد. این حد از غیر واقعی بودن توقعات مان درباره تصویری که از بدن داریم برای من دیوانه نماینده است.

اِولین مورد دیگری را در اینترنت به من نشان داد: پدیده ماکبنگ از کره جنوبی. جایی که در آن افراد جذاب (بخوانید لاغر) در پخش زنده حجم زیادی غذا می خورند. منتقدان می گویند این کار باعث عادی جلوه داده شدن اختلالات غذایی می گردد.

اولین برایم شرح داد عده ای معتقدند با دیدن این برنامه میل به غذا خوردن بدون اینکه غذایی بخورید قانع کردن می گردد این کار را یک بار با غذا های مالزیایی امتحان کردیم. با این که اشتهای زیادی داشتیم، نودل لسکای کاری ما را به کمای غذایی فرستاد.

من و اِولین از شدت نودل خوردن باد کردیم- منتقدان می گویند این کار ها باعث عادی به نظر آمدن اختلالات غذایی می شوند

به مادرم هشدار داده بودند ممکن است خیلی چاق شوم

بار ها مسائل مربوط به تصویر بدنی من و پیشینه فرهنگی ام -من جمله در خانواده خودم- با هم تداخل پیدا نموده اند.

یادم می آید یک بار که در تعطیلات تابستان به تایوان سفر نموده بودیم، مادرم با شوق فراوان از غذا هایی صحبت می کرد که تا به حال امتحان ننموده بودم و می خواست آن ها را به من معرفی کند. ترجمه اصطلاحی که در چینی مندرین به من گفت می شد باید به اندازه پول بلیطی که دادیم آنجا غذا بخوری. .

اما زمانی که به آنجا رسیدیم، محلی ها جوری نگاهم می کردند انگار گودزیلا به خیابان های شان زده. در بازار شبانه کلی خوراکی های کوچک و جذاب پیدا کردیم، اما مادرم خیلی آرام به من گفت کمتر بخور، همه دارند نگاه می نمایند.

وقتی 12 سال داشتم با خانواده ام برای سفر به شانگ های رفتیم. در یک فروشگاه عظیم یکی از فروشندگان با تعجب به من خیره شده بود. من را با خود به اتاق تعویض لباس برد و از من خواست لباسم را در بیاورم. من نسبت به تغییرات بدنم در آن موقع مطلع بودم، اما حرف فروشنده را گوش کردم و لباس های بالا تنه ام را در آوردم. او به من گفت بچه چاقی هستم، اما چیزی هست که می تواند به من یاری کند.

او نیم تنه تنگی را به زحمت تنم کرد و سعی کرد بدن بچگانه ام را کمی جمع کند. این لباس آنقدر تنگ بود که نمی توانستم به درستی نفس بکشم. در نهایت دو تا از آن خریدیم.

چند سال پیش در تایوان به همراه مادرم منتظر آغاز کلاس ورزش بودیم که خانم جوانی به سمت ما آمد و کارتش را به ما داد. در حالی که روی دوچرخه ثابت در حال گرم کردن بودم، به صحبت های او و مادرم گوش می دادم. فهمیدم دارند درباره من حرف می زنند.

من در کودکی، به همراه مادر و مادرعظیمم. به خاطر تصویر بدی که از بدنم داشتم برای سال ها به آسیا نرفتم و این باعث شد نتوانم پیش از مرگ مادرعظیمم او را دوباره ببینم.

آن خانم جوان در بیمارستانی در همان حوالی کار می کرد و پیشنهاد داده بود من برای چاقی ام جراحی شوم، چون به نظر او من از آن دسته بدن هایی داشتم که در صورت بارداری به شکلی غیرعادی چاق می شد. در حالی که دوچرخه را تنظیم می کردم آهی کشیدم. مادرم هم سر تکان می داد و از پرستار جوان به خاطر پیشنهادش تشکر می کرد. ترجیح دادم حرفی نزنم، انگار نه انگار که حرف هایشان را شنیده بودم.

کم کم دارم با این نظرات ناخواسته درباره بدنم کنار می آیم، چون می دانم طبق فرهنگ آسیایی آن خاله و عمو ها فکر می نمایند با این حرف ها و نظرات یاریم می نمایند.

اگر هم منطق این حرف های شان را مورد سوال قرار بدهم، آن ها به دفاع از رفتارشان برمی خیزند و با گفتن این که ما به فکر سلامت تو هستیم رفتارشان را توجیه می نمایند. در همه فرهنگ ها شماتت بدن به شکلی دنیا شمول تحت عنوان دغدغه های سلامت دیده می گردد.

اما برای من که در انگلستان عظیم شده ام، دادن چنین نظراتی درباره ظاهر فردی دیگر رفتاری بسیار گستاخانه قلمداد می گردد. گفتن این که من این طور نیستم کار سختی نیست، اما دفاع از خود در زبان چینی مندرین سخت تر از زمانی است که انگلیسی حرف می زنید.

در فرهنگ چینی مخالفت با حرف عظیمتر ها از سوی جوان تر ها بسیار توهین آمیز قلمداد می گردد. فکرش را بکنید، من حتی نمی دانم شرم از بدن به چینی مندرین چه می گردد. سر و کله زدن با دو نظام ارزشی مختلف و کوشش برای وفق دادن خود با دیگران کار فرساینده ای است، مخصوصا زمانی که بدانید حس بد شما نسبت به بدن تان را همین افراد ایجاد نموده اند.

نتیجه این شد که من تا سال ها برای دیدن اعضای خانواده ام به آسیا نرفتم. دیگر نمی توانستم با خیره شدن ها و قضاوت ها کنار بیایم. زمانی که در دانشگاه بودم خبر فوت مادرعظیمم را شنیدم. همه چیز را رها کردم و برای مراسم ختم به تایوان رفتم.

زمانی که آنجا بودم، از این که حتی اسم کوچک مادرعظیمم را نمی دانستم حس خیلی بدی داشتم. پدرعظیمم به من گفت مادرعظیمت دائم آلبوم عکس های کوچکی ات را نگاه می کرد؛ و از اینکه ما فرسنگ ها دورتر در انگلستان زندگی می کردیم خیلی غمگین بود.

از اینکه وقتی فرصتش را داشتم به دیدن مادرعظیمم نرفتم خیلی پشیمانم. خودخواهی من باعث شد فرصت دیدن مادرعظیمم را از دست بدهم، و دیگر هم این فرصت را پیدا نخواهم کرد.

من سایز لباسم را می نمایدم، چون از بدنم خجالت می کشیدم به دیدن میشل اِلمان رفتم، معلم زندگی و نویسنده کتاب آیا من زشتم؟

تا پیش از این هیچ وقت اسم یک معلم زندگی آسیایی را نشنیده بودم، مخصوصا کسی که آنقدر صریح درباره تصویر ما از بدن مان صحبت می نماید. صحبت با اوباعث قوت قلبم شد، من مجبور نبودم خودم را شرح بدهم. میشل خود به خود متوجه شد از چه حرف می زنم، چون خودش هم همین طور تربیت شده بود.

میشل اِلمان، معلم زندگی و نویسنده کتاب آیا من زشتم؟

او به من یادآوری کرد خیلی از افراد خانواده که چنین تصاویر مسمومی را به خورد ما می دهند خودشان در کودکی همین آسیب ها را خورده اند.

من هیچ گاه به رفتار های عجیبی مثل غذا خوردن در لیوان (برای کنترل مقدار غذا در هر وعده) یا روزه های چند روزه به دیده ظن نگاه ننموده بودم. من آنقدر به این مسائل نگاه تربیتی داشتم که هیچ گاه از عمه ها و خاله هایم درباره این رفتار ها سوال نکردم. هرچند می دانم در انگلیسی به آن أنورکسیا (لاغری مفرط و ترس از چاق شدن) می گویند.

به میشل گفتم همین طور که عظیم تر می شدم، به واسطه تصویر بدنی ضعیفی که داشتم دست به رفتار های عجیب و غریبی می زدم.

در ایام قرنطینه که لباس هایم را مرتب می کردم به گرمکن ایام مدرسه ام برخوردم که تکه نشان دهنده سایز کنده شده بود. فراموش نموده بودم که سایز لباس هایم را می نمایدم، چون از دیدن سایز متوسط و عظیم روی لیبل ها خجالت می کشیدم.

به مرور شهامت امتحان کردن چیز های دیگر را پیدا کردم، مثل شرکت کردن در کلاس اسپینینگ یا رکاب زنی درجا. گاهی هم به مسائلی بر می خورم، اما ورزش کردن به من این امکان را داد تا به جای فکر کردن به مسائل بدنی، تمرکزم را بر آن چه در توانم است بگذارم. جایی خوانده بودم برای حفظ دیوار چین، هر سال بخش های کهنه ای از دیوار را خراب می نمایند تا دوباره از نو بچینند.

به گمانم کوشش برای داشتن رابطه ای بهتر با بدنم فرآیند مشابهی دارد. با این که یک عمر طول کشید تا به این نکته پی ببرم، اما اکنون در کوششم تا انتظارات نامعقولی که از بدنم دارم را فراموش کنم. انتظاراتی برخاسته از فرهنگ، جنسیت و چیز هایی از این دست.

mahsanblog.ir: مهسان بلاگ | سیستم مدیریت محتوای مهسان