به یاد جیمز دین؛ یاغی جوان مرگ هالیوود - مجله سرگرمی

بعد از این که در یک تصادف رانندگی کشته شد، به اولین بازیگری تبدیل شد که پس از مرگ، نامزد دریافت جایزۀ اسکار بهترین بازیگر مرد شد، و تنها بازیگری است که دو بار پس از مرگش نامزد جایزۀ بهترین بازیگر مرد شده است. در سال 1999، موسسۀ فیلم آمریکا او را در فهرست 100 سال ... 100 ستاره، در میان بهترین ستاره های مرد عصر طلایی هالیوود، در رتبۀ هجدهم قرار داد.

کودکی تلخ جیمز

جیمز دین در 8 فوریۀ 1931، در ماریون ایندیانا به جهان آمد. او تنها فرزند وینتن دین و میلدرد مری ویلسن بود. والدین او بیشتر از تبار انگلیسی و به میزان کمتری هم از تبار های آلمانی، ایرلندی، اسکاتلندی و ولزی بودند. شش سال پس از این که پدر دین کشاورزی را رها کرد تا دندانساز گردد، او و خانواده اش به سانتا مونیکای کالیفرنیا نقل مکان کردند. در مدرسۀ ابتدایی مک کینلی درس خواند. خانواده اش سال های زیادی در آن شهر ماندند و او ظاهراً به مادر خود بسیار نزدیک بوده است. به گفتۀ مایکل دی آنجلیز، مادر دین تنها کسی بود که می توانست او را درک کندر سال 1938، او ناگهان دچار شکم درد حاد شد و خیلی زود شروع به از دست دادن وزن کرد؛ و زمانی که دین تنها نه سال داشت، در اثر سرطان رحم درگذشت.

پدر دین که توانایی مراقبت از پسرش را نداشت، او را به عمه اش اورتنس و همسرش مارکوس وینسلو سپرد که در مزرعه ای در فیرماونت ایندیانا زندگی می کردند. وی در جنگ جهانی دوم به خدمت ارتش درآمد و سپس دوباره ازدواج کرد. دین در نوجوانی، به دنبال مشاوره و دوستی با یک کشیش متدیست محلی به نام کشیش جیمز دیویرد بود که به نظر می رسد تأثیر زیادی بر علاقۀ دین به گاوبازی، اتومبیلرانی و تئاتر در آینده داشته است.

عملکرد کلی دین در مدرسه استثنایی بود و او دانش آموز محبوبی بود. در تیم های بیسبال و بسکتبال بازی کرد، درام خواند و در مسابقۀ سخنرانی عمومی انجمن سخنرانی دبیرستانی ایندیانا شرکت کرد. بعد از فارغ التحصیلی از دبیرستان فیرماونت در مه 1949، با سگ خود، مکس، به کالیفرنیا بازگشت تا با پدر و نامادری اش زندگی کند. او در کالج سانتا مونیکا ثبت نام کرد و دورۀ مقدماتی حقوق را گذراند. برای یک ترم به دانشگاه یو سی اِل اِی منتقل شد و رشتۀ خود را به درام تغییر داد که این کار به جدایی او از پدرش انجامید. زمانی که در این دانشگاه بود، از میان 350 نفر، برای نقش مالکوم در مکبث انتخاب شد. در آن موقع، بازیگری در کارگاه آموزشی جیمز ویتمور را نیز شروع کرد. در ژانویۀ 1951، دانشگاه را رها کرد تا تمام وقت به بازیگری بپردازد.

ورود به تلویزیون

اولین حضور دین در تلویزیون، بازی در پیغام بازرگانی پپسی کولا بود. اولین نقش تلویزیونی او، نقش یوحنا حواری محبوب در تپۀ شمارۀ یک، نمایش تلویزیونی ویژۀ عید پاک دربارۀ رستاخیز مسیح بود. او در طول فراوری این برنامه، در مزرعۀ فیلم آیورسن در ناحیۀ چتسورث لوس آنجلس، که نمونه ای از مقبرۀ مسیح در آن ساخته شده بود، کار می کرد. پس از آن، چند نقش کوتاه در فیلم های سینمایی به دست آورد: مثل یک سرباز در سرنیزه های راسخ، یک یاری بوکسور در مراقب باش ملوان و جوانی در کسی دختر مرا دیده؟.

دین در زمانی که کوشش می کرد در هالیوود کار پیدا کند، در استودیوی سی بی اس متصدی پارکینگ بود و در همین دوران بود که با راجرز براکت، کارگردان رادیویی یک آژانس تبلیغاتی آشنا شد، کسی که او را در انتخاب شغل و پیدا کردن جایی برای ماندن یاری و هدایت کرد.

در ژوئیۀ 1951، در نمایش رادیویی معروف به جِین دو به تهیه نمایندگی براکت ظاهر شد. در اکتبر 1951، به دنبال تشویق جیمز ویتمور (بازیگر) و توصیۀ مربی اش راجرز براکت، به نیویورک نقل مکان کرد. در آنجا مدتی با برنامه های مسابقات تلویزیونی همکاری کرد. او در چند قسمت از سریال های تلویزیونی سی بی اس مانند تار عنکبوت، استودیوی یک و ویدیو تئاتر لوکس نیز ظاهر شد و پس از آن در اکتورز استودیو پذیرفته شد تا زیر نظر لی استراسبرگ متد اکتینگ را بیاموزد.

دین شادمان از این دستاورد، در نامه ای به خانواده اش از اکتورز استودیو به عنوان بزرگ ترین مدرسۀ تئاتر یاد می نماید و می نویسد: اینجا جایگاه افراد بزرگی، چون مارلون براندو، جولی هریس، آرتور کندی، میلدرد دانک، ایلای والک و .. است. افراد خیلی کمی به آن راه می یابند ... این بهترین اتفاقی است که می تواند برای یک بازیگر بیفتد. من یکی از جوان ترین بازیگران اینجا هستم. او در آنجا همکلاسی و دوست صمیمی کارول بیکر بود که در کنار هم در غول (1956) هنرنمایی کردند.

ستاره شدن به سبک جیمز دین

دین در حرفۀ خود پیشرفت کرد و در قسمت های زیادی از برخی سریال های تلویزیونی اوایل دهۀ 1950، مانند تئاتر تلویزیونی کرافت، رابرت مونتگمری تقدیم می نماید، ساعت فولاد ایالات متحده، خطر و تئاتر جنرال الکتریک بازی کرد. دین در یکی از اولین نقش هایش، برای سریال اتوبوس در قسمت شکوه در گل، نقش جوان ناراضی را دارد که بعد ها در شورش بی دلیل آن را بازی کرد. نقد های مثبتی که دین در سال 1954 برای بازی در نقش بشیر، نوکر اهل آفریقای شاقتصادی، در اقتباسی تئاتری از رمان رذل آندره ژید دریافت کرد، به دعوت هایی از سوی هالیوود ختم شد.

در 1953، الیا کازان دنبال بازیگری متکی به خود می گشت که نقش پیچیدۀ کال ترسک را برای اقتباس پل آزبرن از رمان شرق بهشت جان استاینبک بازی کند. این رمان طولانی به خانواده های ترسک و همیلتون، در طول سه نسل، و به ویژه به دو نسل آخر در سالیناس، ولی کالیفرنیا، از اواسط قرن نوزدهم تا انتها سال های 1910، می پردازد. فیلمنامۀ فیلم، بر خلاف کتاب، به بخش آخر داستان، و بیشتر به شخصیت کال، توجه دارد. کال در ابتدا گوشه گیر تر و آشفته تر از برادرش آرون به نظر می رسد و معمای مادر ظاهراً مردۀ آن ها کال را پریشان خاطر نموده، تا این که می فهمد او زنده است. نقش مادر وی را جو وان فلیت بازی نموده است.

قبل از انتخاب بازیگر نقش کال، الیا کازان گفته بود که یک براندو برای این نقش لازم دارد و آزبرن بازیگر جوان نسبتاً گمنام، جیمز دین، را پیشنهاد نموده بود. دین با استاینبک ملاقات کرد و او با این که شخصاً از این جوان دمدمی و پیچیده خوشش نیامد، عقیده داشت که برای نقش کاملاً مناسب است. دین انتخاب شد و 8 آوریل 1954، نیویورک را ترک کرد و برای شروع فیلمبرداری راهی لس آنجلس شد. بخش زیادی از نقش آفرینی دین در این فیلم، خارج از فیلمنامه است، مثل پایکوبی او در مزرعۀ لوبیا و یا زمانی که (بعد از جستجوی مادرش در مانتری) روی سقف قطار، حالت جنینی به خود می گیرد.

مشهورترین بداهۀ فیلم وقتی رخ داد که پدر کال 5000 دلاری را که کال از راه احتکار لوبیا قبل از جنگ جهانی اول به دست آورده بود، نپذیرفت. دین به جای این که طبق فیلمنامه با دویدن از پدرش دور گردد، به طور غریزی به سمت مسی می چرخد و با هیجان به سمت او خیز بر می دارد و گریه کنان او را در آغوش می کشد. کازان این حرکت و عکس العمل بهت آمیز مسی را در فیلم حفظ کرد. عملکرد دین در این فیلم تضمینی بر بازی او در نقش جیم استارک در شورش بی دلیل بود. هر دو شخصیت قهرمان های خشمگین و طرد شده ای اند که ناامیدانه به دنبال جلب تأیید پدرانشان هستند.

دین، به پاس نقش آفرینی در شرق بهشت (1955)، پس از مرگ نامزد جایزۀ بهترین بازیگر نقش اصلی مرد در مراسم اسکار 1956 شد، اولین نامزدی رسمی بازیگری در تاریخ جوایز آموزشگاه. شرق بهشت تنها فیلمی با بازی دین بود که وی در زمان زندگی خود شاهد اکران آن بود. وی به سرعت این نقش خود را با یک نقش اول در شورش بی دلیل (1955) ادامه داد، فیلمی که در میان نوجوانان بسیار محبوب شد. این فیلم با عبارت نمایشی دقیق از خشم نوجوانان توصیف شده است.

غولِ مرگ

دین در غول که پس از مرگ وی در 1956 اکران شد، نقش مکمل الیزابت تیلور و راک هادسن را بازی کرد. این به خاطر تمایل او به اجتناب از تکرار نقش نوجوان سرکش مثل کال ترسک و جیم استارک بود. در این فیلم، وی نقش جت رینک، مزرعه داری تگزاسی را بازی می نماید که دست به استخراج نفت می زند و ثروتمند می گردد. نقش آفرینی او از این لحاظ قابل توجه بود که برای بازی در صحنه های انتهای فیلم که به میانسالی شخصیت رینک مربوط است، موهایش را خاکستری کرد و قسمت هایی از آن را تراشید تا به نظر برسد دچار ریزش مو شده است.

غول آخرین فیلم دین بود. در انتها فیلم، قرار بود وی در یک مهمانی، در حالت مستی سخنرانی کند؛ این صحنه شام آخر لقب گرفت، چون آخرین صحنه ای بود که قبل از مرگ ناگهانی اش بازی کرد. از آنجا که دین دوست داشت این صحنه واقعی تر باشد و برای برداشت این صحنه واقعاً مست نموده بود، به قدری نامفهوم حرف می زد که کارگردان فیلم، جورج استیونس، تصمیم گرفت نیک آدامز، که نقش کوچکی هم در فیلم داشت، این قسمت را دوبله کند، چرا که دین قبل از تدوین فیلم درگذشته بود. او برای بازی در این فیلم، در بیست و نهمین مراسم جوایز آموزشگاه برای دومین بار پس از مرگش، نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر شد.

در سال 1954، دین به اتومبیلرانی حرفه ای علاقمند شد. او پس از اتمام فیلمبرداری شرق بهشت چندین خودرو خرید، از جمله یک ترایمف تایگر T110 و یک پورشه 356. درست قبل از شروع فیلمبرداری شورش بی دلیل، در اولین رویداد حرفه ای خود، در مسابقات جاده ای پالم اسپرینگز، که در پالم اسپرینگز کالیفرنیا و در تاریخ 26-27 مارس 1955 برگزار گردید، شرکت کرد. دین مقام اول را در ردۀ تازه کار و مقام دوم را در رویداد اصلی به دست آورد. مسابقه اش در بیکرزفیلد یک ماه بعد ادامه داشت، و او در ردۀ خود مقام اول و در ردۀ سراسری مقام سوم را به دست آورد. وی امید داشت در رقابت ایندیاناپولیس 500 شرکت کند، اما حجم زیاد برنامه هایش این امر را غیرممکن ساخت.

در آخرین مسابقه، در سانتا باربارا در روز 30 مه 1955، به خاطر خرابی پیستون از ادامۀ مسابقه باز ماند. از آنجا که برادران وارنر او را از شرکت در هر گونه مسابقه ای در زمان فراوری فیلم غول محروم کردند، این دورۀ کوتاه اتومبیلرانی حرفه ای ناتمام ماند. پس از انتها فیلمبرداری، او تصمیم گرفت دوباره مسابقه دهد.

دین که مشتاق بازگشت به چشم انداز های رهایی بخش مسابقات اتومبیلرانی بود، برای رقابت در مسابقه ای در سالیناس کالیفرنیا در 30 سپتامبر 1955، برنامه ریزی کرد. بیل هیکمن بدلکار و سنفورد راث عکاس و رولف ووتریش مکانیک آلمانی کارخانۀ پورشه نیز همراه او بودند. ووتریش که دین را تشویق نموده بود اتومبیل را از لس آنجلس تا سالیناس براند تا ماشین گرم گردد، همراه او در این پورشه بود. ساعت 3:30 بعد از ظهر، دین مجوز سرعت را گرفت و هیکمن نیز در اتومبیلی دیگر به دنبال او می راند.

زمانی که گروه از جادۀ 466 ایالات متحده به سمت محل رویداد راهی شدند، ساعت 5:15 بعد از ظهر، یک فورد تودر 1950، جلوتر از پورشه در حال عبور از محل دور زدن تقاطع بود. دین نتوانست به موقع ترمز کند و ماشینش به سمت رانندۀ فورد برخورد کرد و روی آسفالت جاده به سمت حاشیۀ بزرگراه تغییر راستا داد. مسافر دین، ووتریش، از ماشین به بیرون پرتاب شد، اما خودش در اتومبیل گرفتار شد و دچار جراحت های مرگبار زیادی از جمله شکستگی گردن شد. رانندۀ فورد، دانلد ترناپسید، با کمترین جراحت از ماشین آسیب دیده اش خارج شد. چند رهگذر شاهد تصادف بودند و برای یاری به او توقف کردند. زنی که تجربۀ پرستاری داشت به دین رسیدگی کرد و نبض ضعیفی تشخیص داد، اما به نظر می رسید مرگ آنی بوده است. کمی بعد از این که در ساعت 6:20 بعد از ظهر، با آمبولانس به بیمارستان پاسو روبلز منتقل شد، مرده تشخیص داده شد.

جزئیات مرگ جیمز دین

با این که در ابتدا، جزئیات مرگ دین به کندی به روزنامه های شرق ایالات متحده رسید، رادیو و تلویزیون به سرعت آن ها را منتشر کردند. در 2 اکتبر، رسانه های محلی و خارجی مرگ او را به طور گسترده پوشش دادند. مراسم تشییع جنازه دین در روز 8 اکتبر 1955، در کلیسای فیرماونت فرندز در فیرماونت کالیفرنیا برگزار گردید. تابوت، برای پنهان ماندن آسیب های شدید او، بسته باقی ماند. حدود 600 عزادار در این مراسم شرکت داشتند و 2400 نفر دیگر از طرفداران نیز طی مراسم، در بیرون ساختمان گرد هم آمدند. وی در گورستان پارکی در فیرماونت به خاک سپرده شد.

سه روز بعد، رسیدگی به موضوع مرگ دین در سالن شهرداری پاسو روبلز صورت گرفت و در آن هیأت منصفه حکمی صادر کردند که بر اساس آن دین به دلیل سرعت زیاد، کاملاً مقصر و ترناپسید بی گناه بوده است. با این حال، بنا به مقاله ای در لس آنجلس تایمز در 1 اکتبر 2005، افسر پلیس سابق بزرگراه کالیفرنیا که به صحنۀ تصادف فراخوانده شده بود، ران نلسون، گفت: لاشۀ اتومبیل و وضعیت بدن دین نشان می داد که سرعت او در زمان تصادف به 55 مایل در ساعت نزدیک تر بوده است.

نوجوانان آمریکایی اواسط دهۀ 1950، زمانی که فیلم های اصلی دین ساخته شد، با او و نقش هایی که بازی کرد، مخصوصاً با جیم استارک در شورش بی دلیل بزرگ شدند. این فیلم معضل نوجوان آن موقعه را که احساس می نماید هیچ کس حتی هم نسل هایش نمی توانند او را درک نمایند، به تصویر می کشد. هامفری بوگارت، پس از مرگ او، دربارۀ وجهه عمومی و میراث او چنین اظهار نظر کرد: دین دقیقاً در زمان درست درگذشت. او پشت سر خود یک اسطوره به جا گذاشت. اگر زنده می ماند، هرگز نمی توانست پا به پای این محبوبیت پیش رود.

الگوی نوجوانان آمریکایی

جیمز دین نماد نمایش های تلویزیونی، فیلم ها، کتاب ها و تئاتر های زیادی بوده است. فیلم 30 سپتامبر 1955 (1977) واکنش شخصیت های مختلف شهر کوچکی در جنوب آمریکا به مرگ دین را به تصویر می کشد.

نمایشنامۀ جیمی دین، جیمی دین، به فایو اند دایم برگرد، نوشتۀ اد گراچیک، گردهمایی طرفداران دین را در بیستمین سالگرد مرگش نشان می دهد. رابرت آلتمن آن را در 1982 به صحنه برد، اما استقبال از آن ضعیف بود و بعد از 52 اجرا متوقف شد. در حالی که این نمایش هنوز در برادوی اجرا می شد، آلتمن اقتباسی سینمایی از آن انجام داد که در نوامبر 1982، توسط سینه کام پیکچرز به نمایش درآمد.

در 20 آوریل 2010، قسمت گمشدۀ بلندی از تئاتر جنرال الکتریک به نام ساعت های تاریک تاریک که دین را در اجرایی به همراه رونالد ریگان نشان می داد، توسط وِین فدرمن، نویسندۀ ان بی سی، هنگام کار روی سابقۀ ریگان در تلویزیون، کشف شد. این قسمت که در اصل روز 12 دسامبر 1954 پخش شده بوده، توجه بین المللی را برانگیخت و بخش های برجستۀ آن در رسانه های ملی مختلف از جمله خبر عصرگاهی سی بی اس، خبر شبانگاهی ان بی سی و صبح به خیر آمریکا به نمایش درآمد. بعد ها معین شد که مقداری از این قسمت، اولین بار در مستند سال 2005، با نام جیمز دین: تا ابد جوان نشان داده شده است.

مفسران بسیاری ادعا نموده اند که جیمز دین تأثیری منحصر به فرد بر گسترش موسیقی راک اند رول داشته است. به گفتۀ دیوید آر. شاموِی، پژوهشگر فرهنگ آمریکایی و نظریۀ فرهنگی در دانشگاه کارنگی ملن، جیمز دین اولین چهرۀ نمادین طغیان جوانی و پیشرو سیاست هویت جوانی بود. شخصیتی که دین در فیلم هایش، به ویژه شورش بی دلیل، طرحریزی کرد، بر الویس پرسلی و بسیاری از موسیقیدان های دیگر بعد از او، از جمله راکر های آمریکایی ادی کاکرن و جین وینسنت، تأثیر گذاشت.

لورنس فراسچلا و ال وایسل در کتابشان سریع زندگی کن، جوان بمیر: رانندگی وحشیانۀ شورشی بی دلیل نوشتند: عجیب است، با این که فیلم شورش در میان ترانه هایش هیچ موسیقی راکی نداشت، حساسیت فیلم - و به ویژه حالت جسورانه و خونسردی سادۀ جیمز دین - تأثیر بزرگی بر راک داشته است. رسانه های موسیقی اغلب دین و راک را به طور انکار ناپذیری مرتبط دانسته اند [..]مجلۀ میوزیک کانکشن پا را فراتر نهاده و دین را اولین ستارۀ راک می نامد.

از آنجا که راک اند رول به نیرویی انقلابی تبدیل شد و بر فرهنگ کشور های سراسر جهان تأثیر گذاشت، جیمز دین شهرتی اسطوره ای به دست آورد که جایگاه او را به عنوان نماد راک اند رول تثبیت کرد. خود دین به طیف وسیعی از موسیقی گوش می داد، از موسیقی قبیله ای آفریقا گرفته تا کلاسیک های مدرن مثل استراوینسکی و بارتوک تا خواننده های معاصر خودش مانند فرانک سیناترا. در حالی که گیرایی و کاریزمایی که دین در فیلم ها نمایش می داد، مردم را از هر سن و جنسیتی جذب می کرد، شخصیت او از سرکشی جوانی، الگویی برای نسل های آینده فراهم کرد تا بر اساس آن خود را شکل دهند.

تجسم سرخوردگی جوانان سفیدپوست

دین و پرسلی اغلب در ادبیات و روزنامه نگاری دانشگاهی به عنوان تجسم سرخوردگی جوانان سفیدپوست آمریکایی از ارزش های والدینشان معرفی شده اند و به عنوان آواتار های ناآرامی همه گیر جوانی نسبت به سبک و گرایش راک اند رول نشان داده شده اند. تاریخ نویس راک، گریل مارکوس، آن ها را نماد های هویت نوجوانان بومی می داند که تصویری فراهم آوردند که جوانان دهۀ 1950 توانستند با آن ها ارتباط یابند و از آنان تقلید نمایند. پل آنتونی جانسن در کتاب خود، مکان های متروک، زمین خطرناک: نیکلاس رِی در سینمای آمریکا نوشت که بازی جیمز دین در شورش بی دلیل یک الگوی اجرایی برای پرسلی، بادی هالی و باب دیلن، همۀ کسانی که عناصر نقش آفرینی دین را برای شخصیت های ستاره ای خود که با دقت ساخته و پرداخته اند، وام گرفته اند فراهم کرد. فراسچلا و وایسل نوشتند: از آنجا که موسیقی راک به شیوۀ بیان معین جوان دهۀ 1960 تبدیل شد، تأثیر فیلم شورش به نسلی جدید منتقل شد.

هنرمندان راک مختلف از بادی هالی تا باب دیلن و دیوید بووی تأثیر سازندۀ جیمز دین را در نظر داشتند. سم شپرد بازیگر و نمایشنامه نویس در سال 1986 با دیلن مصاحبه کرد و بر اساس گفتگوهایشان نمایشنامه ای نوشت که در آن دیلن از تأثیر زودهنگام جیمز دین بر خودش می گوید. باب دیلن جوان، که هنوز در دوران موسیقی محلی بود، به عمد تصویری از جیمز دین را روی جلد آلبوم خود، The Freewheelin Bob Dylan، و بعد ها روی Highway 61 Revisited تداعی کرد و به این ترتیب تصویری را ترویج داد که باب اسپیتس زندگینامه نویس او اسم آن را جیمز دین با گیتار گذاشت. از نام جیمز دین در بسیاری از ترانه های راک یاد شده است، که از جمله معروف ترین آن ها ترانه های A Young Man Is Gone توسط گروه بیچ بویز (1963)، James Dean توسط ایگلز (1974) و James Dean توسط گو گو دالز (1989) هستند.

حقایقی درباره جیمز دین که شاید ندانید:

1. قد جیمز دین 1.70 بود و چشم های آبی و مو های قهوه ای روشن داشت. وی اغلب نقش جوانان خشمگین را بازی می کرد، و بیشتر با کاراکتر های شدیداً مشکل دار، ولی خوش ذات شناخته می شد.

2. مجله امپایر در سال 1995، جیمز دین را یکی از 100 ستاره جذاب تاریخ سینما معرفی کرد.

3. در اکتبر 1997، مجله امپایر انگلستان وی را در لیست 100 ستاره سینمایی برتر تمام ادوار قرار داد.

4. شرکت Failure Analysis Associates که در منلو پارک کالیفرنیا مستقر است، تمامی جزئیات تصادف جیمز را در زمانی مشابه در روز 30 سپتامبر شبیه سازی و بازسازی نمود و به این نتیجه رسید که سرعت جیمز در زمان تصادف چیزی حدود 88 تا 90 کیلومتر بر ساعت بوده و بنابراین آنطور که شایعات می گویند، وی در حال گاز دادن و سرعت غیرمجاز دریافت نبوده است.

5. بیشتر روابطی که می گویند با ستاره های هالیوودی داشته، اغلب ساخته و پرداخته بخش روابط عمومی وارنر برادرز بود.

6. پس از مرگ نابهنگامش، در قبرستان پارک در فیرماونت ایندیانا دفن شد، جایی که حدوداً 3700 کیلومتر با محل تصادفش فاصله دارد.

7. می گویند دین به شدت عاشق پیر آنجلی بوده و قرار بوده این دو با هم ازدواج نمایند، ولی مادر پیر مانع این ازدواج شده، زیرا دین کاتولیک نبود و در نتیجه مادر پیر ترتیب ازدواجش با ویک دامون را داد. قبل از آنکه پیر خودکشی کند در نامه ای نوشته بود که دین تنها مردی بوده که وی واقعاً عاشقش بوده است.

8. دین مدت کوتاهی با کاترین دانهم درس پایکوبی گرفت.

9. درست دو ساعت و 15 دقیقه قبل از تصادف مرگبارش، جریمه سرعت غیرمجاز دریافت کرد.

10. وی تابحال موضوع ترانه ها و آهنگ های چند خواننده از جمله آهنگ James Dean از گروه ایگلز و آهنگ Mr. James Dean از هیلاری داف بوده و در ترانه ها و آهنگ های بسیاری از خوانندگان جهان از او یاد شده است که از میان آن ها می توان به آهنگ های Vogue از مدونا، Speechless از لیدی گاگا، Rather Die Young از بیانسه، Blue Jeans از لانا دل ری، Style از تیلور سوئیفت و Ghost Town از آدام لامبرت اشاره نمود..

11. وی اولین بازیگری بود که پس از مرگش نامزد جایزه اسکار شد که برای فیلم شرق بهشت (1955) بود، ولی این جایزه را نبرد. دیگر بازیگرانی که پس از مرگشان نامزد جایزه اسکار شدند، اسپنسر تریسی، پیتر فینچ، ماسیمو ترویسی و هیث لجر بودند.

12. جیمز دین قبل از مرگش وصیت نامه ای ننوشت، بنابراین بیشتر اموالش به پدرش، وینتون دین، رسید که البته رابطه او با پدرش در آن موقع خوب نبود.

13. لیز شرایدن در کتابش ادعا نموده است که او و جیمز دین نامزد بوده اند.

14. مارلون براندو، در اتوبیوگرافی خود که در سال 1994 منتشر شد، نوشته است که او برای جیمز دین مانند بت بوده است و دین سبک بازیگری و زندگی اش را از او تقلید نموده است.

15. الیا کازان در اتوبیوگرافی خود که در سال 1988 منتشر شد نوشته است که در طول فیلمبرداری شرق بهشت (1955) مجبور بوده منزلی نزدیک به منزل خودش برای دین بگیرد تا جلوی چشمش باشد، زیرا تفریحات شبانه دین تمامی نداشته است.

16. الیا کازان معتقد بود که اگر دین زنده می ماند نمی توانست میزان پیشرفت و موفقیتی که در حرفه اش داشت را ادامه دهد و احتمالاً نزول می کرد، زیرا به اندازه کافی آموزش ندیده بود و زیادی به غریزه اش تکیه می کرد، بر خلاف بتش، مارلون براندو که بر خلاف باور عمومی، به خوبی توسط استاد بازیگری اش، استلا ادلر، آموزش دیده بود و بر آن آموزش تکیه می کرد و کاراکترهایش را خلق می کرد.

17. کتاب محبوبش شازده کوچولو اثر آنتوان دو سنت-اگزوپری بود.

18. موسسه فیلم آمریکا وی را در رتبه 18 پنجاه افسانه سینمایی برتر تمام ادوار قرار داده است.

19. دین عاشق کتاب خواندن و شوخی کردن با دوستانش بود.

20. وی عاشق مسابقه با اتومبیل بود و یک خودروی اسپورت پورشه اسپایدر 1955 خریده بود که یکی از 90 خودروی ساخته شده با مدل 1955 بود.

21. در جوانی، دو تا از دندان های جلویی اش را در تصادف موتورسیکلت از دست داد.

22. رونالد ریگان، رئیس جمهور سابق آمریکا، به جیمز دین لقب عصیانگر آمریکا داده بود.

23. به سبک های متنوعی در موسیقی علاقه داشت که از آن میان می توان به موسیقی قبیله ای آفریقا، موسیقی آفریقایی-کوبایی، جاز و بلوز، پاپ و موسیقی کلاسیک اشاره نمود.

24. قبل از مرگ نابهنگامش، قرارداد بازی در دو فیلم کسی آن بالا مرا دوست دارد (1956) محصول ام جی ام و تیرانداز چپ دست محصول وارنر برادرز، بسته بود که پس از مرگ دین، این نقش ها به پل نیومن رسید و باعث شد نیومن تبدیل به یک ستاره گردد. اگر دین زنده می ماند، نیومن به این زودی ستاره نمی شد، زیرا این دو قبلاً هم برای بازی در شرق بهشت (1955) رقیب یکدیگر بودند.

25. دین قبل از مرگش، با کمپانی وارنر برادرز، قرارداد نه فیلمی 1 میلیون دلاری بسته بود.

26. دین حیوانات را دوست داشت و الیزابت تیلور یک گربه سیامی به نام مارکوس به او هدیه داده بود.

27. به شدت نزدیک بین بود و وقتی روی صحنه فیلمبرداری نبود، عینک ته استکانی به چشم می زد.

28. وی بزرگترین بت الویس پرسلی بود.

29. درست مثل دین که مارلون براندو را می پرستید، الویس دین را می پرستید و عاشقش بود. الویس ساعت ها درباره جیمز دین با دوستانش حرف می زد و دوست داشت پا جای پای او بگذارد.

30. پدرش وارث اموال او پس از مرگش شد که آن موقع پس از کسر اقتصادیات، حدود 96 هزار دلار بود.

31. رولف ووتریش، مکانیک آلمانی که در زمان تصادف، روی جایگاه کناری دین نشسته بود، پس از برخورد با خودروی دیگر، به بیرون پرت شد و جراحت برداشت. پس از مرگ دین، ووتریش در اثر ضربه این حادثه، دچار افسردگی شد و چند بار اقدام به خودکشی کرد. وی در سال 1981 در تصادفی مشابه با تصادفی که دین طی آن از جهان رفته بود، کشته شد.

32. جیمز دین یکی از دوستان صمیمی الیزابت تیلور بود.

33. سنگ قبرش دو بار دزدیده شده و بازگردانده شد.

34. وی نقاشی ماهر بود و در کلاس هنر کارهایش تحسین می شد.

35. چندین بار گفته بود که دوست ندارد بیش از 30 سال زندگی کند.

36. قبل از آنکه در بازیگری پیشرفت کند، شب ها در ماشینش می خوابید، زیرا توانایی اقتصادی اجاره مکانی برای خوابیدن را نداشت.

37. پس از مرگش، در فوریه 1960، ستاره ای به او در پیاده روی مشاهیر هالیوود به آدرس شماره 1719 بلوار هالیوود کالیفرنیا اهدا شد.

نقل قول های شخصی:

- انسان های مهربان قویترین انسان ها هستند.

- طوری رویاپردازی و آرزو کنید که گویی تا ابد زنده هستید و طوری زندگی کنید که گویی امروز می میرید.

- وقتی بازیگر صحنه ای را درست آنطور که کارگردان دستور می دهد بازی می نماید، این بازیگری نیست، بلکه پیروی کردن از دستورات است. هر فردی که واجد شرایط فیزیکی باشد می تواند از پس این کار برآید؛ بنابراین وظیفه یک کارگردان فقط کارگردانی و نشان دادن راه است. بعد از آن است که بازیگر سکان را بدست می گیرد. وی باید اجازه داشته باشد که فضا را کنترل کند و آزادی ابراز خودش در آن نقش را داشته باشد. بدون آن فضا، بازیگر چیزی جز یک ربات بی مغز با سینه ای پر از کلید ها و دکمه های کنترل نیست.

- اگر انسانی بتواند پلی روی فاصله مرگ و زندگی بزند... یعنی اگر بتواند پس از مرگش هم زنده بماند، آنگاه شاید بتوان گفت که او انسان بزرگی بوده است.

- فکر می کنم تنها دلیل وجود انسان ها و زندگی کردن در این جهان، کشف کردن باشد.

- بازیگر بودن، تنهاترین چیز در این جهانست. شما با تمرکز و تصورتان تنها هستید و این تنها چیزی است که دارید.

- (درباره ریسک مسابقه دادن با اتومبیل): راه بهتری برای مردن هم هست؟ مردن در تصادف با اتومبیل، سریع و تمیز است و شما با شعله های افتخار از این جهان می روید!

- بازیگر خوبی بودن اصلاً آسان نیست. مرد بودن سخت تر است. قبل از آنکه بمیرم، می خواهم هر دوی این ها باشم.

منابع: imdb، en.wikipedia

namasho.com: نماشو، طراحی سایت، سئو، چاپ و طراحی گرافیکی را به ما بسپارید.