این رسانه در قد و قواره دانشجوی امروز است؟ - مجله سرگرمی

و البته دانشجو به عنوان یکی از اقشار مهم جامعه از مهمترین طیف هایی است که رسانه با آن سر و کار دارد؛ بنابراین اگر دغدغه آن را داشته باشد که این قشر را به خود جذب کند، باید با جسارت و تهور بیشتری حتی به قیمت نزدیک شدن به خطر قرمزها، بازتاب دهنده صدای این گروه باشد.

خبرنگاران، در آستانه روز دانشجو به میان دانشجویان دانشگاه های امیرکبیر و علامه طباطبایی رفته است تا نظر آنها را به عنوان یکی از مخاطبان اصلی رسانه، درباره عملکرد تلویزیون و رادیو در کشورمان جویا گردد.

بر اساس برآیندی که از این گفت وگوها به دست آمده است، عده ای از دانشجویان اگرچه اخبار را از بخش های خبری صداوسیما هم دنبال می نمایند اما خواستار شفافیت بیشتر برنامه های صداوسیما هستند. عده ای دیگر ترجیح می دهند که اخبار و اطلاعات مورد احتیاج خود را بیش از رسانه های داخلی، به وسیله رسانه های خارجی دنبال نمایند و حتی در این میان عده ای نیز هستند که کلا از خواندن خبرهای روز گریزانند و همانند تحقیقی که رویترز اخیرا در سراسر جهان انجام داده و نتایج آن را منتشر نموده است، ترجیح می دهند کلا قید اخبار را بزنند.

آنچه در ادامه می خوانید مشروح گفت وگوی خبرنگاران با دانشجویان است:

ابتدا به دانشگاه صنعتی امیرکبیر سری می زنم. از در که وارد می شوم اولین دانشکده، مکانیک است.

دانشجوی پسری را می بینم که به نظر 20 ساله می آید و در حال خروج از دانشکده است. به سمتش می روم و سوالم را درباره اینکه آیا برنامه ها و اخبار رادیو و تلویزیون را دنبال می نماید یا خیر از او می پرسم. در پاسخ می گوید: اخبار تلویزیون را دنبال می کنم ولی به رادیو گوش نمی دهم چون زمانی که در خانه هستی گوش کردن رادیو خیلی منطقی نیست و در جهت هم معمولا راننده ها رادیو گوش می نمایند و من چون رانندگی نمی کنم گوش نمی دهم.

سپس نظرش را درباره میزان و ضرورت شفافیت درباره اتفاقات روز در برنامه های تلویزیون و رادیو می پرسم و او می گوید: تلویزیون یک سری اهداف معین دارد که برنامه هایش در راستای همان اهدافش هست . در این جهت شفافیت زیادی وجود ندارد، چون تنوع عقاید وجود ندارد و صدای همه شنیده نمی گردد؛ مثلا در خصوص ناآرامی های اخیر در کشور (در پی گران شدن بنزین) برای مصاحبه به دانشگاه ما آمده بودند اما فقط از یک قشر خاص مصاحبه می گرفتند.

او در خاتمه پیشنهادش را برای ایجاد شفافیت و شنیده شدن صدای همه اقشار در رسانه چنین مطرح می نماید: باید آزادی عقاید در تلویزیون بیشتر گردد، همان گونه که در جامعه وجود دارد و همه هم نظر نیستد. واقعیت جامعه را همه می دانند و دلیلی برای نشان ندادن آن وجود ندارد.

به سمت دیگر دانشکده می روم، یکی از دانشجویان دختر را می بینم که گوشه ای ایستاده است. به طرفش می روم و با او سر صحبت را باز می کنم. سوالاتم را از او می پرسم، می گوید که خیلی اخبار را دنبال نمی نماید به خصوص از تلویزیون؛ زیرا باور دارد صدای خودش و قشری که به آن تعلق دارد از تلویزیون شنیده نمی گردد، اما هنگامی که صبح ها در رفت و آمد با تاکسی است، رادیو گوش می نماید. به نظرش می آید که شفافیت رادیو خیلی بیشتر از تلویزیون است و مسائل جامعه در آن به وضوح بیان می گردد.

او در ادامه می گوید که اگر به تلویزیون آزادی عمل بیشتری داده گردد، صدای افراد بیشتری به وسیله آن شنیده می گردد.

سپس به سمت محوطه دانشگاه می روم. روی یکی از نیمکت ها دختری نشسته که مشغول خواندن کتاب معارف اسلامی است. کنارش می نشینم و می پرسم که وقت دارد به چند سوال جواب بدهد که می گوید، می تواند اما اگر کوتاه باشند.

ابتدا می پرسم آیا برنامه های رادیو و تلویزیون را دنبال می کنی؟ جواب می دهد که زیاد دنبال نمی کنم زیرا برنامه هایشان برایم جذاب نیست ولی اگر بخواهم اخبار را بدانم به وسیله اینترنت پیگیری می کنم.

او در ادامه درباره دلیل دنبال نکردن اخبار از تلویزیون می گوید: در تلویزیون فقط جنبه مثبت هر اتفاق و نظرات مردمی که موافق هستند پخش می گردد اما اگر این سانسور کم تر گردد و تمام نظرات نشان داده شوند، شفافیت بیشتر می گردد.

جلوتر جمعی از دختران دانشجو جلوی سلف دانشگاه ایستاده اند و مشغول صحبت هستند. به سمتشان که می روم حرفشان را قطع می نمایند. می پرسم دانشجوی چه رشته ای هستید، می گویند مهندسی معدن. از آنها می خواهم که به چند سوالم جواب دهند. سوالاتم را می پرسم و فقط یکی از آنها تمایل به جواب دادن دارد، می گوید که هیچکدام از رسانه ها را دنبال نمی نماید و به نظرش برنامه های تلویزیونی حتی فیلم ها و سریال های آن با واقعیت فاصله دارند، هم چنین علاقه ای به پیگیری اخبار هم ندارد.

از آنها دور می شوم و می خواهم از دانشگاه خارج شوم که عده ای از دانشجویان که صدای بلند خنده هایشان به گوش می رسد، نظرم را جلب می نمایند. به طرفشان می روم تا نظر آنها را هم بدانم. دانشجوی فیزیک هستند و می گویند سال هاست برنامه های تلویزیون را دنبال نمی نمایند؛ چون درگیر فضای مجازی شده اند و رادیو هم برایشان هیچوقت جذابیتی نداشته است.

در جواب به اینکه اخبار را چگونه پیگیری می کنید؟ می گویند به وسیله تلگرام و اینستاگرام، یکی از آنها نیز می گوید که خبرگزاری ها را دنبال می نماید.

سپس یکی از آنها درباره صداوسیما چنین می گوید: انگار که اخبار نادرست در آنها زیاد است، زیرا مطالبشان با چیزهایی که در شبکه های مجازی دیده می گردد فرق دارد. صدای دانشجو هم که هیچ گاه از آنها شنیده نمی گردد و فقط بدبختی هایشان دیده می گردد که برای آن هم، هیچ کاری نمی نمایند.

در ادامه از دانشگاه خارج می شوم و تصمیم می گیرم به سمت دانشگاه علامه طباطبایی بروم تا ببینم این دانشجویان که به واسطه رشته تحصیلی خود ارتباط نزدیک تری با اتفاقات جامعه و اخبار روز دارند، درباره رسانه ها چه فکر می نمایند.

محوطه دانشگاه خیلی شلوغ نیست پس ابتدا به سمت سلف می روم. عده ای دور میز نشسته اند و در این روز سرد پاییزی، گرم صحبت و نوشیدن چای هستند. کنارشان می نشینم، دانشجوی مدیریت بیمه هستند. اکثرشان فیلم، سریال و اخبار تلویزیون را می بینند. در خصوص شفافیت اخبار تلویزیون یکی از آنها اینگونه اظهار می نماید: پوشش رسانه ای تلویزیون خوب است اما به دلیل محدودیت هایی که دارد نمی تواند آن طور که باید، اتفاقات را بازگو کند.

یکی دیگر از آنها در این زمینه می گوید: صدای مردم به وسیله تلویزیون شنیده نمی گردد.

از آنها می پرسم: پیشنهادی برای بهتر شنیده شدن صدای مردم از رسانه ها دارید؟ نفر دیگری که تا به حال سکوت نموده بود پاسخ می دهد: مسوولان باید دید خود را عوض نمایند چون تا زمانی که چنین دیدی حاکم باشد، خبرنگاران نیز کاری از دستشان برنمی آید و نمی توانند به طور کامل اخبار را پوشش دهند.

در خاتمه می پرسم خبرگزاری یا روزنامه خاصی هست که آن را پیگیری نمایند، اکثریت آنها می گویند که خبرگزاری های خارجی را دنبال می نمایند (مثل BBC و VOA) و دلیل آن را این طور ذکر می نمایند: چون آنها با اسناد و منبع، اخبار را ذکر می نمایند و مخاطب را بیشتر جذب می نمایند.

از سلف خارج می شوم، جلوی دانشکده مدیریت عده ای نشسته اند و درباره امتحانات خود صحبت می نمایند. جلو می روم و سوالاتم را برای آنها هم تکرار می کنم. اکثرشان برنامه های صداوسیما را تماشا می نمایند. سپس یکی از آنها نظر خود را در خصوص برنامه های تلویزیون این گونه بیان می نماید: به نظر من شفافیت وجود ندارد زیرا همه نظراتی که نشان داده می شوند یکسان هستند و در آنها انتقادی وجود ندارد.

او در ادامه صحبت هایش می گوید که در حال حاضر برای اطمینان از اخبار، خبرگزاری های آنلاین داخلی یا خارجی را دنبال می نماید.

این دانشجو هم چنین نظر خود درباره رادیو را این گونه بیان می نماید: خیلی به رادیو گوش نمی دهم اما در همان معدود دفعاتی که گوش داده ام به نظرم آمد که عملکرد رادیو ضعیف تر از تلویزیون است.

همچنین یکی از آنها به عنوان راه چاره پیشنهاد می دهد: تلویزیون به طور کل خوب است اما بهتر است رویکردش را عوض کند و تمامی نظرات را پوشش دهد و فقط گزیده ای از آنها را پخش نکند.

عده ای دیگر که در ادامه به سراغشان می روم دانشجویان کارشناسی ارشد هستند. ابتدا یکی از آنها سوالاتم را اینگونه جواب می دهد: هم تلویزیون می بینم و هم رادیو گوش می دهم. تلویزیون به طور کل بد نیست اما برخی از برنامه هایش سطحی است؛ مثلا در صداوسیما همواره مردم راضی هستند. اگر هم بخواهد این اوضاع را بهتر کند یکی از راه چاره ها این است که در برخی از فرآیندها مردم را هم دخیل کند و از این فضای تخیلی که همه چیز را خوب نشان می دهد خارج گردد. در ادامه نیز می گوید که اخبار را بیشتر به وسیله رسانه های آنلاین خارجی (مثل BBC) دنبال می نماید.

بعد از او دوستش نظرات خود را در این زمینه چنین بیان می نماید: به تلویزیون اعتماد ندارم زیرا به گونه ای می خواهد اذهان عمومی را کنترل و فضا را آرام کند؛ مثلاً قبل از گرانی بنزین مصاحبه ای از تلویزیون پخش شد که در آن مردم می گفتند خیلی خوب است که بنزین گران گردد و در ایران بنزین از همه جا ارزان تر است. همین نشانه از این بود که کوشش می کردند ذهن ها را برای گرانی بنزین آماده نمایند.

در خصوص رادیو هم باید بگویم که فیلترهای کم تری نسبت به تلویزیون دارد و فضایش بازتر است، اما خط مشی و سیاست کلی آن با تلویزیون یکی است؛ البته هر رسانه با توجه به سیاست های خودش و آن طور که می خواهد، اخبار را منتشر می نماید؛ پس برای فهمیدن اصل خبر باید چند رسانه را دنبال کنی و خودت آنها را تحلیل کنی. هم چنین اگر هم اخبار شفاف تر شوند ولی ترتیب اثر داده نگردد و به مسائل مردم رسیدگی ننمایند، فایده ای ندارد.

او ادامه می دهد: نکته دیگری که به نظرم آمده این است که انگار صداوسیما می خواهد دولت را بکوبد؛ به طوری که در زمان گران شدن بنزین درعین حال که رهبری بیان کردند که این تصمیم سران قواست، صداوسیما طوری نشان می دهد که انگار این تصمیم را شخصاً دولت گرفته است.

در خاتمه به سراغ عده ای از دانشجویان می روم که کنار مقبره شهدای دانشگاه نشسته اند. در پاسخ به این سوال که برنامه های رادیو و تلویزیون را دنبال می کنید؟ یکی از آنها می گوید: اکثر ما شهرستانی هستیم و در حال حاضر در خوابگاه سکونت داریم، در خوابگاه هم فقط یک تلویزیون در

نمازخانه وجود دارد به همین دلیل زیاد تلویزیون نمی بینیم.

یکی از آنها در تایید حرف دوستش می گوید: اکثرا تلویزیون نمی بینیم اما من به شخصه اگر برنامه ای مورد علاقه ام باشد آن را آنلاین می بینم.

نفر قبلی ادامه داد: رادیو معمولاً گوش نمی دهم مگر اینکه در ماشین اتفاقی بشنوم.

درباره دلیل گوش ندادن به رادیو که از او می پرسم، می گوید: رادیو یک هیجان الکی دارد؛ مثلا گوینده سر صبح با انرژی زیادی می گوید سلام جوان ایرانی! که این جمله من را به وجد نمی آورد.

از او نظرش را درباره شفافیت در تلویزیون و رادیو که می خواهم، اظهار می نماید: شفافیت ندارد و نباید تا این حد همه چیز را سانسور نمایند؛ البته یک سری مسائل هم وجود دارد که بهتر است مردم ندانند زیرا ممکن است در اثر آن موجی در جامعه ایجاد گردد که اوضاع را بدتر نمایند اما شفافیت به قدری احتیاج است که صدای همه اقشار جامعه شنیده گردد.

در آخر از او می پرسم که خبرها را از چه رسانه ای دنبال می نماید؟ پاسخ می دهد: معمولاً خبرگزاری ها را چک می کنم؛ مثل فارس، خبرنگاران و ایرنا.

تقریبا پاسخ پرسش هایم را از دانشجویان گرفته ام. پس محوطه را به قصد شرکت در کلاس ترک می کنم. در راهروی دانشکده سراغ چند دانشجوی دیگر هم می روم و پرسش هایم را تکرار می کنم که در نهایت با این جواب روبرو می شوم: خبرها را دنبال نمی کنم و به دانستن آنها علاقه ندارم!

chinaro.ir: تور چین ارزان قیمت، تور پکن، هانگزو، شانگهای، تور نوروز چین همگی را در این وبسایت بیابید.

cicagraphic.ir: مجله گرافیک | همه چیز درباره طراحی بصری و گرافیکی

dorezamin.ir: مجله دور زمین | تور ایتالیا اسپانیا، تور اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی