هفتاد کتاب در سینه دارم
به گزارش مجله سرگرمی، هفتاد کتاب در سینه دارم از کوراوغلو بگیر تا اصلی و کرم و قوچاق نبی و… اما الان دیگر کسی به این چیزها گوش نمی دهد، همان موقع هم وقتی همه یکی یک گیلانبافور برای خودشان خریدند، فهمیدم جهان عوض شده. پدرم چوبدار بود، هرسال هزار، هزار و 200 گوسفند…
به گزارش خبرنگاران، روزنامه ایران نوشت: دایی سلمان مریض است. می گویند سال هاست زمین گیر شده و زمستان و تابستان همین طور چهار کت روی هم می پوشد و به چهار بالش بزرگ تکیه می دهد و لحاف پشمی اش را تا سینه بالا می کشد. وقتی به احترام میهمان لحاف را کنار می زند و ران های لاغرش را روی هم می اندازد، کف هردو پایش را می بینی که به زمین چسبیده و یک وجب بالاتر از زانوها، سرش انگار که به جایی نامرئی وصل باشد، آرام آرام به هر سو تکان می خورد تا اینکه دوباره لرز به جانش بیفتد و بخزد زیر لحاف.
مریضی اما دلیل محکمی نیست که دایی چپقش را کنار بگذارد آن هم در 90 سالگی. نه اهل سیگار و قلیان است نه هیچ دود و دم دیگری. رفیق سال های سال دایی سلمان همان چپقی است که هر تکه اش را توی جیب یکی از کت ها قائم می نماید. می گوید میهمان که باشد یادش می افتد. چنان قهقهه ای می زنیم که یکی توی کوچه ادای مان را درمی آورد، خودش هم می خندد با صدایی که انگار از ته چاه می آید. خنده هم دارد؛ مگر می شود آدم قصه گو باشد و خانه اش سوت و کور بماند. حتی حالا که به هوای بچه ها آواره اسلامشهر شده، باز خیلی ها به شب نشینی می آیند و یاد روستای شان را در زنجان زنده می نمایند؛ باغلجا، قلیچ قایا، جومالی، توتورقان، خلیفه، چوقورقشلاق، باشقشلاق و همه آبادی هایی که زمانی سرشار از زندگی بودند با گندمزارهایی وسیع که در باد موج برمی داشت و زنگوله آفتابگردان ها صدا می داد. هوایش را هم دارند و دست خالی نمی آیند.
کله چپق را از جیب کت رویی اش درمی آورد و تکه ای دیگر را از جیب بغل آن یکی کت و باز تکه ای دیگر را از کت سوم و همه را سرهم می نماید و دوباره لابه لای کت ها را می شود و توبره کوچک توتون را بیرون می کشد. می گوید از ترس بچه ها همه را توی جیبم می گذارم که به سرشان نزند حرف دکترها را جدی بگیرند. عمداً هم چند جا می گذارد که وقتی خواب است یک دفعه برش ندارند. راستش را بخواهید نه دکترها چیزی گفته اند نه بچه ها می خواهند چپق دایی را از او بگیرند، دایی چند سالی است فراموشی گرفته و برای همین داستان تکراری هم زیاد می گوید و گاهی طوری حرف می زند که انگار میهمانش او را نمی شناسد.
چپق را روی زانو می گذارد و دهانش را پر از دود می نماید: پدرم چوبدار بود، هرسال هزار، هزار و 200 تا گوسفند می آورد یافت آباد می فروخت. 18 سالم که شد، گفت بزرگ شده ای، چهار تا چوپان و هفت هشت تا سگ بردار گله را ببر تهران. راه و رسمش را هم که بلدی. دو سه بار با خودش آمده بودم. تهران چه تهرانی؟ تا چشم کار می کرد بیابان بود و گله گوسفند. یک ماه توی راه بودیم تا برسیم این خراب شده. یک هفته هم منتظر می ماندیم که قصاب بیاید و اگر پسندید و به دلش نشست، گله را بردارد ببرد کشتارگاه. گوسفند چه گوسفندی؟ دمبه اش صحرا را جارو می کرد، حیوان زبان بسته لاشه خودش را نمی کشید بس که سنگین بود، این هوا دهانش باز می شد و به له له می افتاد. چقدر؟ 20 هزار تومن. هزار و 200 گوسفند پرواری 20 هزار. چوپان ها را مرخص می کردم و چهار هفته تهران می خوابیدم که 20 هزار تومنم را نقد کنم، چهار قسطی. حالا عزیز من با 20 هزار تومن یک مرغ درست و حسابی هم دست آدم نمی دهند.
چهار هفته ای که تهران بودم کیف می کردم، هر روز یک درشکه می گرفتم و کجا و کجا را می گشتم. مغزم کار می کرد، آدرس بلد بودم. تهران اندازه الان اسلامشهر نبود. آی کیف می کردیم، آی کیف می کردیم. دهات که هیچ خراب شد، تهران هم از مزه افتاد، شورش درآمد، چه تهرانی؟
می گویم دایی از قصه بگو، چطور شد قصه گو شدی؟ دهانش را باز می نماید و در ابر غلیظی ناپدید می شود: آی دایی جان چه می دانم. آن وقت ها گیلانبافور نبود… می پرسم گیلانبافور چیست؟ می گوید رادون. منظورش رادیو است: آن وقت ها توی روستاهای دور و بر ما به رادون می گفتند گیلانبافور. بعدها یکی خریدم که غروب توی ایوان می گذاشتم و مردم جمع می شدند گوش می دادند. عاشیق ها سر مردم را گرم می کردند. گاهی نقال می آمد روستا یک پرده بزرگ نقاشی می کوبید به دیوار و روضه می خواند و با چوب آدم ها را نشان می داد یا داستان رستم و سهراب و رستم و اسفندیار را تعریف می کرد. محلی نبودند، از شهرهای دور می آمدند و روستا به روستا می گشتند. جعبه مار هم داشتند که بعد از قصه و روضه، معرکه راه می انداختند و ماربازی می کردند. من عاشق داستان های شان بودم و تا مدت ها توی بیابان یا یک جای خلوت با خودم حرف می زدم و توی خیالاتم برای مردم قصه تعریف می کردم هه هه هه.
دایی سلمان به عاشیق ها علاقه بیشتری داشت تا پرده خوان ها و نقال ها اما نه می توانست به این راحتی ها ساز بخرد و نه به این سادگی ها ساز زدن یاد بگیرد، باید خانه و کاشانه را ترک می کرد و شاگرد یک عاشیق می شد که چنین چیزی برایش ممکن نبود اما می توانست با همان سواد خواندن و نوشتنی که داشت، شعر و قصه بخواند و از این و آن بشنود و به قول خودش هفتاد کتاب در سینه جای دهد:
هفتاد کتاب در سینه دارم از کوراوغلو بگیر تا اصلی و کرم و قوچاق نبی و… اما الان دیگر کسی به این چیزها گوش نمی دهد، همان موقع هم وقتی همه یکی یک گیلانبافور برای خودشان خریدند، فهمیدم جهان عوض شده. پدرم چوبدار بود، هرسال هزار، هزار و 200 گوسفند…
داستان چند دقیقه قبل را دوباره گوش می دهم تا فرصتی گیر بیاورم و از حال و هوای آن وقت ها بپرسم. استکانی چای کمرنگ سر می کشد و قبل از آنکه بگوید پدرم چوبدار بود، با جمله ای ذهنش را قلقلک می دهم و می گویم دایی از شب های زمستان بگو، آن وقت ها که کار نبود و تا نیمه شب داستان می گفتی. می گوید: یک سینی گندم بو داده و سنجد و کشمش می گذاشتیم روی کرسی و نقل می کردیم. یک ماه بیشتر طول می کشید داستان کوراوغلو را تمام کنم. همه روستا می ریختند خانه ما و صدای نفس یک نفر هم شنیده نمی شد. داستان را که می بریدم، داد همه درمی آمد. مثلاً کوراوغلو قرار بود 40 روز به اسب هایی که توی تاریکی بودند، نگاه نکند تا بال دربیاورند اما وسوسه می شد و از لای تخته ها نگاه می کرد. من هم داستان را همان جا می بریدم و می گفتم بقیه اش برای فردا شب. یکهو چنان آه و ناله ای به پا می شد که نگو. یا داستان می رسید به جایی که کوراوغلو رفته از چشمه قوشابولاق مشکی آب آورده تا چشم های پدر شفا پیدا کند و ببیند، اما در راه تشنه می شود و می ماند که آب را خودش بنوشد یا بگذارد برای پدر؟ برای پدر بگذارد، از تشنگی می میرد و انتقام مظلومان را نمی تواند بگیرد. همین طور انتقام چشم های پدر که با میل داغ نابینا شده. بنوشد، پدر نابینا می ماند. خلاصه سر این دوراهی داستان را تمام می کردم و می گفتم بقیه اش برای فردا شب هه هه هه هه. مردم دیوانه می شدند. پدرم چوبدار بود و هرسال هزار، هزار و 200 تا گوسفند…
من هم داستان دایی سلمان را همین جا می برم و بقیه اش را می گذارم برای بعد. او سخت مریض است و از یک هفته پیش تا حالا در بیمارستان بستری است. آخرین قصه گوی نسل کرسی و سینی گندم بوداده و سنجد و کشمش. شاید وقتی این داستان را می خوانید او دیگر زنده نباشد.
منبع: خبرگزاری ایسناnamasho.com: نماشو: آگهی رایگان، رپورتاژ خبری، طراحی سایت، سئو و بهینه سازی وبسایت
cruisero.ir: کشتی کروز: سفری لوکس و در عین حال مقرون به صرفه به اقیانوس ها