نخستین ضرورت در زندگی، تاب آوردن است

به گزارش مجله سرگرمی، خبرنگاران ، مرتضی میرحسینی؛ ارنست همینگوی، پنجاه و سه ساله و نویسنده ای سرشناس بود که پیرمرد و دریا را نوشت. داستان در چنین روزی از سپتامبر 1952 در شماره ای از مجله لایف منتشر شد و به روز سوم نرسیده، بیشتر از 5میلیون نسخه از آن فروش رفت. فروش داستان به شکل کتاب هم همین میزان چشم گیر و فراتر از پیش بینی های اولیه بود. ویل دورانت می گفت من این کتاب را با شک و تردید نسبت به ارزش والایی که برای آن قایل می شدند خواندم و بعد از انتها خواندن، به عظمت کار نویسنده اش اذعان کردم.

نخستین ضرورت در زندگی، تاب آوردن است

همینگوی سال بعد برای این داستان جایزه پولیتزر را بُرد و سال بعدتر هم نوبل ادبی را از آن خود کرد. می گفت مثل همواره از آنچه می توانسته واقعاً وجود داشته باشد نوشتم و سعی کردم پیرمردی واقعی، پسری واقعی، دریایی واقعی، ماهی ای واقعی و کوسه هایی واقعی بیافرینم.؛ اما منتقدان تفسیرهای دیگری برای داستان برشمرده اند و حتی درباره پاسخ های این پرسش که مضمون اصلی پیرمرد و دریا چیست؟ هم بحث های مفصلی نموده اند.

شخصیت اصلی داستان -که پیرمردی ماهیگیر به نام سانتیاگو است- بعد از 85 روز ناکامی، در کوششی تازه به دل دریا می زند و این بار -تاحدی ناخواسته و بدون برنامه ریزی- بیشتر از قبل از ساحل دور می شود. او برای شکار ماهی عظیم (یا به تعبیری، کشف راز عظیم) قدم به قلمرو ناشناخته ها می گذارد و به جایی از دریا می رسد که نه خودش قبلاً به آن رسیده و نه ماهیگیران دیگر به آن نزدیک شده اند؛ به پشت سرش نگاه کرد و دید که خبری از خشکی نیست. پیش خودش اندیشید فرقی نمی نماید. همواره می توانم با تماشا روشنایی هاوانا به خشکی برسم. دو ساعت دیگر به غروب خورشید مانده است و شاید این ماهی پیش از غروب آفتاب بالا بیاید. اگر تا آن وقت بالا نیامد، شاید به هنگام برآمدن ماه بالا بیاید. اگر همراه ماه بالا نیامد، شاید تا برآمدن خورشید بالا بیاید. عضله هایم درد نمی نماید و خودم هم سالمم. اوست که قلاب به دهانش گیر نموده؛ اما کشیدن یک چنین ماهی عظیمی مشکل است. حتماً مفتول سر طناب را در دهانش فروبرده و دهانش را بسته است. کاش می دیدمش. کاش یک بار می توانستم ببینمش تا بدانم با چه جانوری روبه رو هستم. می تواند قلابش را رها و سختی های کار را بهانه کند و برشود و سفر (یا سیر و سلوکش) را نیمه تمام بگذارد؛ اما چنین تصمیمی ندارد. پیرمرد به آرامی و با صدای بلند گفت: آهای ماهی! آن قدر با تو می مانم تا بمیرم. طبیعت را به مبارزه طلبیده، ضربه اش را وارد نموده و حالا منتظر پاسخ است. حتی به بدترین احتمال ممکن هم فکر نموده است. احساس ضعف کرد؛ اما با تمام قدرتش همچنان ماهی عظیم را نگه داشته بود. پیرمرد اندیشید، من تکانش دادم. شاید این بار بتوانم به کنار قایق بیاورمش. باز اندیشید، ای دست ها! طناب را بکشید. ای پاها! محکم باشید. ای سر! تا می توانی ایستادگی کن. هوشیار باش. تو هیچ وقت تسلیم نشدی... سپس گفت: مرد برای شکست آفریده نشده است. مرد را می توان نابود کرد، اما نمی توان شکست داد. پیرمرد ماهیگیر، ماهی عظیم را تسلیم می نماید و با خود به ساحل می برد. اما پیش از رسیدن به خشکی، کوسه ها گوشت ماهی را می خورند و از آن فقط اسکلتش باقی می ماند. قایق در ساحل پهلو می گیرد، پیرمرد به خانه اش برمی شود تا بخوابد، آن هم در حالی که نمی داند پیروز شده یا شکست خورده است. خواننده هم برای این پرسش، پاسخ قطعی ندارد، اما معنای شعار نویسنده را که می گفت نخستین ضرورت در زندگی، تاب آوردن است بهتر می فهمد.

hmvd.ir: مجله همراهان | مجله خبری و ورزشی همراهان

nicepatogh.ir: مجله نایس پاتوق | مجله دورهمی گردشگری و مسافرتی، خبری و ورزشی

منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران
انتشار: 12 دی 1400 بروزرسانی: 12 دی 1400 گردآورنده: kurdeblog.ir شناسه مطلب: 157518

به "نخستین ضرورت در زندگی، تاب آوردن است" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "نخستین ضرورت در زندگی، تاب آوردن است"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید