معرفی کتاب ترس و لرز، نوشته آملی نوتومب - مجله سرگرمی

این رمان که جایزه بزرگ آموزشگاه فرانسه را از آن خود نموده است، صد در صد برگرفته از زندگی و سرگذشت نویسنده اش است. پس از هشت سال آملی نوتومب داستان زندگی تحقیرآمیزش را در این شرکت بر روی کاغذ می آورد. نویسنده که خاطرات کودکی شیرینی از ژاپن دارد، ناگهان با کشور و مردمی روبه رو می گردد که گویی هدفی جز تحقیر و خوار و خفیف کردن این دختر بلژیکی ندارند. راوی خیلی زود درمی یابد که تمام آن چه به نظرش خصوصیات برجسته و محاسن او بود، در واقع در ژاپن معایب او محسوب می گردد. خیلی زود از او می خواهند که دیگر در شرکت به زبان ژاپنی حرف نزند، زیرا مشتریان مهم شرکت هنگامی که می بینند یک خارجی و غریبه کاملاً به زبان آن ها مسلط است، دیگر احساس اعتماد نمی نمایند و در اجرای قراردادها اخلال به وجود می آید. هم چنین درمی یابد که برخی واژه ها و اصطلاحات روزمره در غرب باعث رنجش و کدورت می گردد و حتی اهانت محسوب می گردد. به عنوان مثال گفتن این جمله ساده ((این درست نیست)) اهانت به مستمع است.

نویسنده در این اثر با طنز و قلمی شیرین خاطراتش را بازگو می نماید. خاطرات تلخی که با اغماض و طنز بیان می شوند. کوچک ترین نفرت و اکراهی نسبت به ژاپن در این اثر دیده نمی گردد. زنی که رئیس راوی است و بدترین جفاها را در خصوصش انجام می دهد، الهه ای از زیبایی و سلیقه است.

این رمان برخورد دو فرهنگ است و نقدی است بر جامعه ژاپن. در تمام طول رمان، راوی که زنی است تحصیل نموده و همنام نویسنده، به دلیل غربی بودنش آماج همه حمله ها قرار می گیرد تا جایی که علناً رئیسش او را عقب ماند ه ذهنی می نامد. این تقابل دو فرهنگ در تمامی جوانب زندگی روزمره آملی مشهود است: نحوه نگاه کردنش، سخن گفتنش، کارکردنش و تمام وجودش معرف تکبر و انحطاط غرب است. در هر مناسبتی غربی بودن پتکی است که بر سرش فرود می آید. غربی بودن یعنی بی نزاکت بودن، فردگرا بودن، خودخواه بودن، منافع خود را بالاتر از منافع شرکت و جامعه قرار دادن، گستاخ بودن، خودرأی بودن، ابراز عقیده کردن… تا جایی که از او می پرسند آیا تمامی بلژیکی ها مانند او احمقند؟

تمامی ضعف ها و اشتباهات آملی تعمیم داده و به حساب غربی بودنش گذاشته می گردد و در هر موقعیتی فزونی ذهنی ژاپنی نسبت به غربی به رخ کشیده می گردد.

درواقع قضاوت همکارها و رؤسایش تنها براساس ظاهر اروپایی اوست، زیرا آملی به خاطر علاقه به ژاپن و تأثیری که این فرهنگ از کودکی بر او داشته است، به ژاپن و این شرکت آمده است. عشق و علاقه ای که در آثار نویسنده و حتی در شخصیت و رفتار او کاملاً پیداست. ناتوانی راوی در برخورد یا تطبیق دادن خود با این جامعه خیلی زود آشکار می گردد تا جایی که خواننده از خود می پرسد که چرا استعفا نمی دهد. راوی که دختر دیپلمات برجسته بلژیکی است، تا آخرین روز کاری خود یعنی یک سال آزگار در این شرکت به سر می برد، هفت ماه را به نظافت دستشویی ها می گذراند و تمامی حقارت ها را به جان می خرد. پدرش که جامعه ژاپن را به خوبی می شناسد، به او گفته است که استعفا در این جامعه بزدلی و بی غیرتی است. استعفا یعنی پذیرفتن شکست، زیرا در ژاپن: ((استعفا یعنی قبول شکست و در نظر یک ژاپنی نظافت مستراح شغل شریفی نیست، ولی از شکست بهتر است.)) پس برای این که دوام بیاورد، ارزش های ذهنی اش را عوض می نماید((بلافاصله در ذهنم کثافت مبدل به تمیزی شد، شرم افتخار گشت، شکنجه گر قربانی و کراهت خنده دار)). راوی شرایط دردناک و تحقیرآمیز خود را به وضعیتی مضحک تبدیل می نماید و حتی موقعیت ها را به نفع خود تغییر می دهد. هنگامی که نظافت دستشویی مردانه را به عهده دارد و با رؤسای مردش برخورد می نماید، آن ها هستند که از دیدن او معذب و شرمسار می شوند. به طوری که کم کم مردها دیگر به دستشویی طبقه چهارم نمی روند. در دستشویی جایی که دیگر رؤسا در اتاق کار و محل اعمال قدرت شان نیستند، در برابر آملی خود را آسیب پذیر و معمولی می بینند.

ژاپن جامعه ای پدرسالار و طبقاتی است که تصمیم گیری و ابداع شخصی را محکوم می نماید. در این جامعه، تازه از راه رسیده ها و جوانان جایی برای عرض اندام ندارند. باید در همه حال صد در صد تابع بزرگ ترها و پیش کسوت ها بود، چه در اداره و چه در خانواده. حتی اگر تصمیمات راوی به نفع شرکت باشد، به دلیل این که خواسته است یک شبه راه صد ساله را بپیماید و از بالادست ها اجازه نگرفته است، تنبیه می گردد و به مقام آبدارچی تنزل می نماید. ژاپن جامعه ای است که تنزل کردن به مراتب راحت تر از ارتقا است چه برسد به این که زن باشی و غربی!

اما راوی با حربه طنز و استهزا شرایط اسفبار و تحقیرآمیز خود را به وضعیتی برابر و خنده دار تبدیل می نماید. پس از مدتی حتی کوششی برای نجات وجهه خود نمی نماید تا جایی که به رئیسش اعلام می نماید که عقب افتاده ذهنی است. آملی نوتومب همانند راوی اش با لحن سخره آمیز و طنزآمیز ازاین تجربه دردناک، روایتی مفرح و شاد می سازد و خواننده نیز لبخندی بر لب ماجراهای این دختر بلژیکی را در شرکت ژاپنی دنبال می نماید. درواقع طنز حربه و زره آملی است. نویسنده ابداً به دنبال محکوم کردن جامعه ژاپن و برشمردن و به رخ کشیدن مزایای غرب نیست، به خصوص که آملی نوتومب صریحاً اعلام می نماید که ملیتی ندارد:

((من ملیت ندارم. احتمالاً فرانسوی نیستم، بلژیکی هم نیستم. من احساس نمی کنم ملیتی دارم و این خیلی هم خوبه.))

در تمام طول داستان، در نهایت خواری می توان از ورای خطوط، علاقه و تحسین راوی را به این فرهنگ دید. او هم چنین در پی تحریک حس دلسوزی خواننده نیز نیست. سبک و قدرت بیان، قدرت طنز و سواد و تجزیه و تحلیل به آملی فزونی می دهد که هیچ کدام از این تحقیرها نمی تواند خدشه دارش کند. نوشتار به راوی این قدرت را می دهد که اختیار روایت، خواننده و سرگذشتش را به دست گیرد و هوش و ذکاوتش را آشکار کند.

آملی نوتومب در ترس و لرز تفاوت های فرهنگی بین مللی و فرهنگ ها را تصویر می نماید، اما نویسنده ادعای نوشتن رمان جامعه شناختی ندارد و تنها احساس و زیسته خود را بازگو می نماید. با این حال اشاره یا نقد جامعه شناختی در این کتاب کم نیست. به خصوص نگاه راوی در خصوص زن ژاپنی و شرایط سخت زندگی او بسیار شیرین و درضمن تلخ و سیاه است. فوبوکی زنی که رئیس آملی و ((شکنجه گر))ش است و از زیبایی کم نظیری برخوردار است و توانسته علی رغم محدودیت ها به مقامی در شرکت دست بیابد، خود نیز به عنوان زن و به عنوان زیردست سایرین نوعی قربانی است. فوبوکی بسیار دلربا و زیباست و راوی مسحور این زیبایی است، به خصوص که ((زیبایی که در برابر این همه موانع جسمی و روحی، این همه تکلیف، این همه خواری و خفت، ممنوعیت های بی دلیل، تعصب، خفقان، یأس، مردم آزاری و توطئه های مختلف برای به سکوت واداشتن و تحقیر مقاومت کند، چنین زیبایی ای معجزه تهور و شهامت است.)) شاید بدین دلیل است که آملی از شکنجه گرش کینه ای به دل ندارد و درصدد انتقام نیست و نگاهش همیشه توأم با گذشت و اغماض است. در این رمان زشت و زیبای مطلق و دیو و فرشته وجود ندارد و در نهایت این فوبوکی رئیس و شکنجه گرش است که به نویسنده بابت نوشتن این رمان تبریک می گوید.

کارمندان و رؤسای مرد شرکت نیز تابع قوانین و مقررات نانوشته ای هستند که باید اطاعت نمایند و راه گریزی ندارند. آن ها قربانیان سیستمی هستند که در آن چاره ای جز اطلاعات و تسلیم نیست. تنها کسی که توانست وضعیت قربانی بودن خود را تغییر دهد و به خصوص با نوشتن این کتاب قدرت را به دست گیرد، راوی است.

هرچند که رمان در شرکت ژاپنی اتفاق می افتد، دایره تفکر و نقد نویسنده فضایی بزرگ تر از محیط کار را در بر می گیرد. زندگی روزمره ژاپن چه اجتماعی و چه فردی به خوبی نمایان است. اما درون مایه اصلی آن تقابل فرهنگ هاست و نویسنده بدون این که بخواهد فرهنگی را نفی کند یا از فرهنگ دیگری دفاع کند، تنها با تصویر کردن این دو، به سوءتفاهم هایی که ناشی از عدم درک دیگری است، می پردازد.

آملی نوتومب با نوشتن این رمان پس از هشت سال توانست با حربه طنز خاطرات تلخش را بزداید و از آن تحلیلی واقع گرا و ملموس از سنت و فرهنگ ژاپن ارائه بدهد. درواقع نویسنده با نوشتن این رمان خود را از بند خاطرات تلخش را آزاد می نماید و با برگزیدن سبک مناسب، قدرت را به دست می گیرد و روایت را آن طور که می خواهد بیان می نماید. آملی نوتومب در این رمان با قلمی شیرین و ساده ما را با خود به کشور آفتاب تابان می برد تا زیسته و تجربیات خود را با قلمی شیرین با ما در میان بگذارد.

مقدمه مترجم کتاب: شهلا حائری

کتاب ترس و لرز

نویسنده : آملی نوتومب

مترجم : شهلا حائری

نشر قطره

120 صفحه

آقای هاندا مافوق آقای اموشی بود که خودش مافوق آقای سایتو بود، آقای سایتو هم مافوق دوشیزه موری یعنی مافوق من بود. و من مافوق هیچ کس نبودم.

می گردد طور دیگری نیز گفت: من زیردست دوشیزه موری بودم که او زیردست آقای سایتو بود و همین طور تا آخر. با ذکر این نکته که این ترتیب در صورت لزوم می توانست از بالا به پایین، سلسله مراتب اداری را وارونه طی کند. پس در شرکت یومیموتو من زیردست همه شدم.

روز هشتم ژانویه سال 1990، آسانسور مرا در آخرین طبقه ساختمان یومیموتو بیرون انداخت. پنجره ته راهرو مانند پنجره شکسته ی یک هواپیما مرا بلعید. شهر خیلی دور به نظر می رسید، آن قدر دور که شک کردم روزی پایم به آن جا رسیده باشد.

حتی به فکرم هم خطور نکرد که باید خودم را به اطلاعات معرفی کنم. درواقع در ذهنم هیچ فکری نبود، جز شیفتگی در برابر فضای تهی پشت پنجره سراسری و بس.

خاتمه صدایی خشن نامم را از پشت سر صدا زد. برگشتم. مردی در حدود پنجاه سال سن، کوتاه قد، لاغر و زشت مرا با نارضایتی نگاه می کرد.

-چرا ورودتان را به اطلاعات اعلام نکردید؟

پاسخی پیدا نکردم و سکوت کردم. شانه ها و سرم را پایین انداختم. متوجه شدم که در روز ورودم به شرکت یومیموتو در عرض ده دقیقه، بدون اینکه حتی کلمه ای برزبان بیاورم، تأثیر بدی از خود به جا گذاشته ام.

به من گفت که نامش آقای سایتو است. از سالن های متعدد و وسیع گذشتیم. در حین عبور مرا به انبوهی آدم معرفی کرد که نام هیچ یک را به خاطر ندارم و همان لحظه که می شنیدم فراموش می کردم.

سپس مرا به دفتر مافوقش آقای اموشی برد، که مردی قوی هیکل و ترسناک بود و همین ثابت می کرد که معاون مدیرکل است.

بعد دری را به من نشان داد و با حالتی رسمی گفت که در پشت در، دفتر آقای هاندا مدیر کل قرار گرفته است. بدیهی بود. که حتی نمی شد تصور ملاقاتش را هم کرد. سپس مرا به سالن بسیار وسیعی هدایت کرد که در آن حدود چهل نفر مشغول کار بودند. جایم را به من نشان داد که درست روبه روی مافوق مستقیمم دوشیزه موری بود. او جلسه داشت و اوایل بعد از ظهر به سراغم می آمد.

آقای سایتو خیلی مختصر مرا به جمع معرفی کرد. بعد، از من پرسید اهل مبارزه هستم یا نه. واضح بود که حق نداشتم جواب منفی بدهم.

گفتم: بله.

این اولین کلمه ای بود که در شرکت به زبان می آوردم. تا آن وقت فقط به تکان دادن سر اکتفا نموده بودم.

((مبارزه))ای که آقای سایتو به من پیشنهاد کرد، قبول دعوت شخصی به نام آدام جانسون برای بازی گلف یک شنبه آینده بود. و باید نامه ای به انگلیسی برای این آقا می نوشتم تا این موضوع را به اطلاع او برسانم.

حماقت کردم و پرسیدم:

-آقای آدام جانسون کیست؟

مافوقم با حرص آهی کشید و جوابی نداد. این که آدم نداند آقای آدام جانسون کیست حماقت محض بود، یا سؤال من فضولی محسوب می شد؟ جواب این سؤال را درنیافتم، همان طور که هرگز هم نفهمیدم آدام جانسون کی بود.

به نظرم کار ساده ای آمد. نشستم و نامه ای نوشتم: آقای سایتو با کمال میل دعوت بازی گلف یک شنبه آینده آقای جانسون را می پذیرد و سلام می رساند. نامه را نزد رئیسم بردم.

آقای سایتو نوشته ام را خواند، دادی تحقیرآمیز زد، و پاره اش کرد:

-دوباره بنویسید.

فکر کردم نامه ام زیادی محبت آمیز یا خودمانی بود و نامه ای سرد و رسمی نوشتم: آقای سایتو با در نظر دریافت پیشنهاد آقای جانسون و بنا به درخواست ایشان با او گلف بازی خواهند کرد. رئیسم نامه را خواند، داد کوتاه تحقیرآمیزی زد و نامه را پاره کرد:

-دوباره بنویسید.

دلم می خواست بپرسم اشکال کارم در کجاست، ولی با برخوردی که با سؤالم درمورد گیرنده نامه نموده بود، معلوم بود که هیچ پرسشی را جایز نمی داند. پس باید خودم می فهمیدم با چه لحنی باید با این آدام جانسون مرموز صحبت کنم.

ساعت های بعد هم صرف نوشتن نامه به این بازیکن گلف شد. من می نوشتم و آقای سایتو پا به پای من نامه هایم را پاره می کرد، بدون کوچک ترین اظهار نظری، به جز دادی که مانند ترجیع بندی تکرار می شد. هربار یک جمله بندی جدید اختراع می کردم.در این کار یک جنبه ((مارکیز، زیبا، چشمان شما مرا از عشق خواهد کشت)) وجود داشت که خالی از لطف نبود. تمام حالت های دستوری ممکن را از نظر گذراندم: ((اگر آدام جانسون فعل می شد، یک شنبه آینده فاعل، بازی گلف مفعول، و آقای سایتو قید، چه طور بود؟ یک شنبه آینده با نهایت افتخار قبول می نماید آدام جانسون بازی کردن گلف آقای سایتو را به کوری چشم ارسطو.))

کم کم داشتم از این کار لذت می بردم که رئیسم مرا متوقف کرد. هزار و چندمین نامه را بدون آن که بخواند پاره کرد و به من گفت که دوشیزه موری آمده است.

-بعد از ظهر با او کار می کنید. در این فاصله بروید برایم یک قهوه بیاورید.

هیچی نشده ساعت دو بعد از ظهر شده بود. فعالیت های مکاتبه ایم آن چنان مرا مشغول نموده بود که به فکر استراحت نیفتاده بودم.

فنجان را روی میز کار آقای سایتو گذاشتم و سرجایم برگشتم. دختری بلند قد و دراز مانند کمان به طرفم آمد.

هنوز وقتی به فوبوکی فکر می کنم، کمانی ژاپنی در نظرم مجسم می گردد که از قد یک مرد بلندتر است. برای همین هم اسم شرکت را ((یومیموتو)) گذاشتم، یعنی ((چیزهای کمانی))، و هروقت کمان می بینم به یاد فوبوکی می افتم که قدش بلندتر از مردها بود.

-دوشیزه موری؟

-فوبوکی صدایم کنید.

دیگر به حرف هایش گوش نمی دادم. قد دوشیزه موری اقلاً یک متر و هشتاد بود، قدی که کم تر مرد ژاپنی دارد و به رغم خشکی ژاپنی اش چابک و بی اندازه دل فریب بود. ولی آن چه مرا مجذوب می کرد، شکوه و زیبایی چهره اش بود.

یک ریز حرف می زد، آهنگ صدای دلنشین و توأم با ذکاوتش گوشم را پر نموده بود. پرونده ها را نشانم می داد، درباره هریک شرح می داد و لبخند می زد. خودم هم متوجه نبودم که به حرف هایش گوش نمی دهم.

سپس از من خواست که پرونده هایی را که روی میز کارم، یعنی درست روبه روی میز خودش، قرار داشت بخوانم.

نشست و مشغول کار شد. من هم پذیرفتم و به ورق زدن کاغذهایی پرداختم که داده بود درباره شان فکر کنم. پرونده های مربوط به قوانین و حسابداری بود.

حالت چهره اش از فاصله دومتری جذاب بود. نگاهش، که روی کاغذ دوخته شده بود، مانع می شد تا متوجه گردد که براندازش می کنم.

زیباترین بینی دنیا را داشت، بینی ژاپنی، این بینی بی نظیر، با پره های ظریف بین هزاران بینی متمایز است. همه ژاپنی ها چنین بینی ای ندارند، ولی اگر کسی آن را داشته باشد حتماً اصلش ژاپنی است. اگر بینی کلئوپاترا این طور بود، جغرافیای دنیا عوض می شد.

شب، فکر کردم این ذهنیت که هیچ یک از خصوصیاتی که به خاطرشان استخدام شدم به کارم نیامده حقیرانه است. در نهایت آن چه می خواستم، کارکردن در یک شرکت ژاپنی بود که به آن رسیده بودم.

احساس می کردم روز فوق العاده ای را سپری کردم. روزهای بعد، این احساس را تقویت کرد.

هنوز درست نمی فهمیدم که نقش من در این شرکت چیست؛ برایم چندان فرقی هم نمی کرد. معلوم بود که در نظر آقای سایتو آدمِ به دردنخور و ناخوشایندی هستم. ولی این ها اصلاً برایم اهمیتی نداشت. از داشتن چنین همکاری در پوست نمی گنجیدم. به نظرم، دوستی فوبوکی دلیلی کافی برای گذراندن روزی ده ساعت در شرکت بود.

پوست سفید و مهتابی اش همانی بود که تانیزاکی خیلی خوب وصفش نموده است. علی رغم قد غیرمتعارفش، چهره اش نمونه مجسم زیبایی ژاپنی بود. انسان را به یاد ((میخک های ژاپن باستان)) می انداخت، مظهر دختر اصیل زمان های گذشته، و این چهره بر روی این قامت رعنا می بایست سرور دنیا گردد.

یومیموتو یکی از بزرگ ترین شرکت های دنیا است. آقای هاندا بخش صادرات و وارداتش را اداره می کرد که هر چه روی زمین موجود بود می خرید و می فروخت.

فهرست اجناس صادرات و واردات یومیموتو، قابل مقایسه با فهرست پرور نبود. از پنیر فنلاندی تا کربنات سدیم سنگاپوری، فیبرهای اطلاعاتی کانادایی، لاستیک فرانسوی، و پارچه توگو در آن پیدا می شد، خلاصه از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در آن یافت می شد.

در شرکت یومیموتو سرمایه از حد تصور انسان خارج بود. پس از مقدار زیادی صفر، مبلغ ها از زمینه عدد خارج می شدند و شکلی انتزاعی می دریافتد. از خودم می پرسیدم آیا دراین شرکت کارمندی پیدا می گردد که اقلاً صد میلیون ین به دست آورده یا از دست داده باشد؟

کارمندهای یومیموتو هم مانند صفرها ارزش شان در قرار دریافت درپی اعداد دیگر بود. همه، به جز من، که ارزش صفر را هم نداشتم.

روزها سپری می شد و هم چنان به هیچ دردی نمی خوردم. این موضوع زیاد اذیتم نمی کرد. احساس می کردم که مرا فراموش نموده اند، و این خیلی هم ناخوشایند نبود. پشت میز کارم می نشستم و پرونده هایی را که فوبوکی در اختیارم قرار داده بود می خواندم. اکثرشان به طرز وحشتناکی کسالت بار بود، به جز یکی از پرونده ها که مشخصات کارمندان شرکت یومیموتو و خانواده آن ها در آن نوشته شده بود.

این اطلاعات به خودی خود چندان چنگی به دل نمی زد، ولی وقتی آدم خیلی گرسنه است، یک تکه نان خشک هم اشتهابرانگیز می گردد. وقتی بیکار بودم، این فهرست مثل یک مجله جنجالی برایم جذاب بود. راستش را بخواهید درواقع تنها کاغذی بود که چیزی ازش سر درمی آوردم.

برای این که وانمود کنم مشغول کارم، تصمیم گرفتم که آن را از بر کنم. حدود صد اسم بود. اغلب کارمندان متأهل و پدر و مادر خانواده بودند و این موضوع کار مرا سخت تر می کرد.

به هر حال سعی کردم اسم آن ها را حفظ کنم. گاهی به پرونده نگاه می کردم تا در دلم اسامی را تکرارکنم. هروقت سرم را بلند می کردم، نگاهم به چهره فوبوکی می افتاد که روبه رویم نشسته بود.

آقای سایتو دیگر از من نمی خواست که برای آدام جانسون یا هر شخص دیگری نامه بنویسم. درواقع هیچ چیز از من نمی خواست، به جز این که برایش قهوه ببرم.

وقتی در یک شرکت ژاپنی مشغول به کار می شوید کاملاً عادی است که اول با اوچاکومی، یعنی ((شغل شریف آبدارچی)) کارتان را آغاز کنید. از آن جا که تنها سمتی بود که به من واگذار شده بود، آن را خیلی هم جدی گرفتم. خیلی زود با عادت های هرکس آشنا شدم: برای آقای سایتو از ساعت هشت و سی دقیقه یک فنجان قهوه بدون شیر. برای آقای اوناجی یک فنجان شیرقهوه و دو حبه قند در ساعت ده. برای آقای میزونو ساعتی یک لیوان کوکاکولا. برای آقای اوکادا یک فنجان چای انگلیسی با کمی شیر سر ساعت پنج بعد از ظهر. برای فوبوکی، یک فنجان چای سبز ساعت نه صبح، ظهر یک فنجان قهوه بدون شیر، ساعت سه بعد از ظهر یک فنجان چای سبز، و ساعت هفت آخرین فنجان قهوه بدون شیر، فوبوکی هربار با ادب از من تشکر می کرد.

این کار پیش پاافتاده اولین دلیل نابودیم شد.

یک روز صبح آقای سایتو به من اطلاع داد که معاون مدیرکل از هیئت عالی رتبه شرکت همکار در دفترش پذیرایی می نماید.

-قهوه برای بیست نفر.

با سینی بزرگم وارد دفتر آقای اموشی شدم و به نظر خودم حرف نداشتم. در حالی که نگاهم را پایین انداخته بودم و تعظیم می کردم، با تواضعی مبالغه آمیز قهوه تعارف کردم و ظریف ترین تعارفات متداول را بر زبان آوردم. اگر نشان افتخار آبدارچی وجود داشت، حتماً حقش بود به من بدهند.

چند ساعت بعد، هیئت عالی رتبه شرکت را ترک کرد. صدای مهیب و صاعقه آسای آقای اموشی غول پیکر بلند شد:

-سایتو سان.

آقای سایتو مثل ترقه از جا جست، رنگ از چهره اش پرید و به سوی کنام معاون دوید. عربده های مرد غول پیکر از پس دیوار طنین می انداخت. نمی شد فهمید چه می گوید، ولی به نظر نمی رسید سخنانی ملایم و از سر مهربانی باشد.

آقای سایتو با چهره ای برافروخته بازگشت. برایش احساس همدردی احمقانه ای کردم، چون فقط یک سوم حریفش وزن داشت. آن وقت بود که با لحنی عصبانی مرا صدا کرد.

به دنبالش به دفتری خالی رفتم. چنان عصبانی بود که به لکنت افتاده بود.

-شما به شدت هیئت شرکت همکار را معذب کردید. تعارفاتی به کار بردید که نشان می داد به زبان ژاپنی کانلاً مسلطید.

-ولی آن قدرها هم زبان ژاپنی ام بد نیست سایتو سان.

-ساکت! به چه اجازه ای از خود دفاع می کنید؟ آقای اموشی از دست شما خیلی عصبانی است. باعث شدید جو سنگینی بر جلسه امروز حاکم گردد. وقتی شرکای ما دیدند یک نفر سفیدپوست آن جاست که زبان شان را می فهمد، چه طور دیگر می توانستند به ما اعتماد نمایند؟ از این به بعد دیگر ژاپنی صحبت نمی کنید.

با چشم های از حدقه درآمده نگاهش کردم…

euroro.ir: اروپا: سفر به مهد فناوری و میراث دار تمدن باستانی روم و یونان

dorezamin.com: دور زمین: آشنایی با زیبایی های دنیا در مجله سرگرمی و گردشگری