دریاچه کیاندائو: آینه ای بر تمدن مدفون چین - مجله سرگرمی

برای دریافت مشاوره و خدمات تخصصی گردشگری و سفر به سراسر دنیا با bestcanadatours.com مجری مستقیم تورهای مسافرتی و گردشگری همراه باشید.

در چین دریاچه ای است که آب های زلال و شفاف و هزاران جزیره اش به آن زیبایی خاصی داده است. داستان درست شدن این دریاچه، جزیره های زیبایش و شهرهایی که در زیر آن هستند بسیار جالب است، خبرنگاران را همراهی کنید تا با دریاچه کیاندائو در چین آشنا شوید.

دریاچه کیاندائو یا دریاچه هزار جزیره در شهر چجیانگ چین در 150 کیلومتری شهر هانگزو قرار گرفته است. این دریاچه مصنوئی بعد از تکمیل ایستگاه برق آبی در رودخانه شینان شکل گرفته است. در سال 1959، برای ساخت سد زیانجویانگ، دره ای پر از آب شد و دریاچه یا سد 573 کیلومتر مربعی با ظرفیت ذخیره 17.8 کیلومتر مکعب درست شد. دلیل این که به این دریاچه کیاندائو می گویند این است که در آن 1078 جزیره بزرگ و هزاران دریاجه کوچک وجود دارد.

دریاچه کیاندائو که به آب زلال و شفاف و گاهی آشامیدنی اش معروف است برای تولید آب معدنی معروف نونجفو استفاده می شود. این دریاچه همچین زیستگاه جنگل های انبوه و جزیره های مختلف است و در سال های اخیر به جاذبه گردشگری تبدیل شده است. اما زیبایی های دریاچه فقط محدود به آب زلال و جزایر پراکنده اش نیست در زیر دریاچه گنجینه ارزشمندی خوابیده که از خود دریاچه جالب تر و دیدنی تر است. قبل از این که این دره پر از آب شود در پای کوه وو شی دو شهر باشکوه و باستانی شی چنگ و هی چنگ قرار داشت. شی چنگ بیش از 1300 سال پیش در دوره سلسله تانگ ساخته شده بود و زمانی مرکز سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشور بود. هی چنگ اما قدیمی تر است و در سال 208 بعد از میلاد در دوره سلسله هان ساخته شد و در کنار رودخانه زیانچیانگ قطب تجاری به حساب می آمد. هر دو این شهرها در سپتامبر 1959 به زیر آب فرو رفتند چون دولت چین تصمیم داشت در آینجا یک ایستگاه برق آبی و سد درست کند تا بتواند نیازهای جمعیت رو به رشد شهر هانگزو را تامین کند.

همراه این دو شهر باستانی 27 شهر، 1377 روستا، تقریبا 50 هزار هکتار زمین کشاورزی و هزاران خانه مسکونی هم به زیر آب فرو رفتند. برای این پروژه حدود 290 هزار نفر از محل زندگی خود به جای دیگری رفتند و بی تفاوتی دولت در مقابل حفظ شهرهای باستانی واقعا شوکه کننده بود. دو شهر هی چنگ و شی جنگ به مدت 40 سال و تا سال 2001 به فراموشی سپرده شدند تا اینکه فردی به نام کیو فنگ که مسئول گردشگری محلی بود تصمیم می گیرد تا به کمک باشگاه غواصی پکن یک امکان تفریحی هیجان انگیز را در این دریاچه راه بیندازد. او به فکر استفاده از این شهرها بود و از غواصان خواست که به داخل آب بروند و نگاهی به این شهرها بیندازند.

در 18 سپتامبر 2001، برای اولین بار تلاش ها برای رسیدن به این دو شهر شروع شد. کیو در مصاحبه ای می گوید:ما خوش شانس بودیم همین که به داخل دریاچه رفتیم دیواره های بیرونی شهر را پیدا کردیم . کیو به سرعت کشف این شهرهای تاریخی را به دولت اطلاع می دهد، با تحقیقات بیشتر مشخص می شود که کل شهر که دهها سال قبل به زیر آب فرو رفته کاملا سالم و دست نخورده است و حتی پله ها و نرده های چوبی هم کاملا سالم هستند.

در سال 2005، اداره گردشگری محلی سه شهر باستانی دیگر را هم در زیر آب پیدا می کند و مجله نشنال جغرافی چین عکس هایی از این شهرها را چاپ می کند همه هیجان زده و خشنود بودند اما نمی دانستند چگونه می توان از این شهرهای باستانی محافظت کرد. بعضی پیشنهاد دادند که دیوارهای محافظتی ساخته و آب آن قسمت تخلیه شود اما این روش هزینه بر بود و دیوارها نمی توانستند فشار را تحمل کنند. بعدها پیشنهاد شد که گردشگران بتوانند از این شهرهای به زیر آب رفته بازدید کنند؛ یک زیردریایی به ظرفیت 48 نفر با هزینه 6.36 میلیون دلار ساخته شد تا گردشگران بتوانند با آن به زیر آب بروند اما از این زیردریایی هیچ وقت استفاده نشد چون قانون اجازه نمی داد که زیردریایی به داخل آب های کشور وارد شود حتی اگر قانون هم اجازه می داد زیردریایی در زیر آب جریان های قوی ای به وجود می آورد که می توانست ساختمان های شهر را از بین ببرد.

بعضی از متخصصان اعتقاد داشتند که بهترین کار این است که شهر را به حال خودش رها کنیم و باید قبل از اینکه به فکر استفاده از آثار فرهنگی باشیم از آن ها مراقبت کنیم. آن ها دو تیر چوبی از این شهر را از آب درآورند و بعد از مدتی که این چوب ها از محیط زیر آب خارج و در معرض هوا قرار دریافتد شروع به پوسیدن کردند. آب بهتر می تواند از چوب ها محافظت کند چون در معرض هوا قرار دریافت آسیب پذیری آن ها را بیشتر می کند. به علاوه، دیوارها شکننده هستند و در صورتی که جریان های آب تغییر کند فرو می ریزند. آن ها می گفتند که موج سواری، ماهی گیری و برداشت ماسه باید در مناطق نزدیک این شهرها ممنوع شود. تا اواخر سال 2002، پیشنهاد شد که در این دریاچه تونلی معلق ساخته شود این پروژه بسیار مشکل بود و 7 کشور بر روی امکان عملیاتی شدن آن تحقیقاتی انجام دادند.

نکات تکمیلی:

1. معماری زیر آب: ساختمان‌های مدفون در دریاچه کیاندائو نمونه‌های منحصر به فردی از معماری سلسله‌های تانگ و هان هستند. دیوارهای سنگی، پل‌های قوسی و معابد باستانی، همگی با سبک معماری خاص خود، داستان‌های ناگفته‌ای از شیوه زندگی مردم آن دوران را روایت می‌کنند.

2. اکوسیستم منحصر به فرد: از زمان غرق شدن این منطقه، اکوسیستم جدیدی شکل گرفته که ترکیبی از گونه‌های آبزی و خشکی است. جزایر کوچک و بزرگ دریاچه، زیستگاه پرندگان مهاجر و گونه‌های نادر گیاهی شده‌اند.

3. تأثیرات اجتماعی: مهاجرت اجباری 290 هزار نفر از ساکنان منطقه، تأثیرات عمیق فرهنگی و اجتماعی بر جای گذاشت. بسیاری از خانواده‌ها هنوز خاطرات زندگی در شهرهای غرق شده را حفظ کرده‌اند و هر ساله مراسم یادبودی برای گرامیداشت موطن از دست رفته‌شان برگزار می‌کنند.

4. فناوری حفاظت: دانشمندان چینی با همکاری متخصصان بین‌المللی، روش‌های نوینی برای حفظ آثار زیر آب ابداع کرده‌اند. استفاده از فناوری‌های پیشرفته مانند روبات‌های زیر آبی و سنسورهای هوشمند برای نظارت بر وضعیت بناها از جمله این اقدامات است.

5. گردشگری پایدار: برنامه‌های جدید گردشگری با رویکرد حفاظت از میراث فرهنگی طراحی شده‌اند. قایق‌های شیشه‌ای و تورهای مجازی واقعیت افزوده، امکان بازدید از شهرهای غرق شده را بدون آسیب به آنها فراهم می‌کنند.

6. مطالعات باستان‌شناسی: کشفیات جدید باستان‌شناسان نشان می‌دهد که این منطقه قدمتی بیش از آنچه تصور می‌شد دارد. اشیاء کشف شده از عمق دریاچه، شواهدی از تمدن‌های پیش از سلسله هان را آشکار کرده‌است.

7. تأثیرات اقتصادی: دریاچه کیاندائو علاوه بر تولید برق، نقش مهمی در اقتصاد منطقه ایفا می‌کند. صنعت پرورش ماهی، گردشگری و تولید آب معدنی، منابع درآمد قابل توجهی برای ساکنان محلی ایجاد کرده‌است.

8. چالش‌های زیست‌محیطی: تغییرات اقلیمی و آلودگی‌های صنعتی، چالش‌های جدیدی برای حفظ کیفیت آب دریاچه ایجاد کرده‌اند. برنامه‌های حفاظتی ویژه‌ای برای مقابله با این تهدیدها در حال اجراست.

9. میراث فرهنگی ناملموس: افسانه‌ها و روایت‌های محلی متعددی درباره شهرهای غرق شده وجود دارد که نسل به نسل منتقل شده‌اند. این داستان‌ها بخش مهمی از میراث فرهنگی منطقه را تشکیل می‌دهند.

10. آینده دریاچه: برنامه‌های توسعه آینده شامل ایجاد مراکز تحقیقاتی زیر آب و موزه‌های مجازی است که امکان مطالعه و بازدید از شهرهای باستانی را برای محققان و گردشگران فراهم می‌کند.

سخن پایانی

دریاچه کیاندائو نمادی از تقابل پیشرفت و حفظ میراث فرهنگی است. این مکان شگفت‌انگیز نه تنها یادآور گذشته باشکوه چین است، بلکه درس‌های ارزشمندی درباره اهمیت توازن میان توسعه و حفظ میراث فرهنگی به ما می‌آموزد.