رازهای جشنواره باستانی لاس لومیناریاس در اسپانیا - مجله سرگرمی

برای دریافت مشاوره و خدمات تخصصی گردشگری و سفر به سراسر دنیا با bestcanadatours.com مجری مستقیم تورهای مسافرتی و گردشگری همراه باشید.

جذابیت این آیین محلی به گونه‌ای است که مرزهای روستایی کوچک با حدود ششصد نفر جمعیت را درنوردیده و توجه رسانه‌های بین‌المللی مانند رویترز، گاردین و سی‌بی‌اس نیوز و همچنین گردشگران کنجکاو را به خود جلب کرده است. این پدیده نشان می‌دهد که چگونه یک سنت محلی، با اتکا به ویژگی‌های بصری قدرتمند و ریشه‌های عمیق فرهنگی، می‌تواند فراتر از مرزهای جغرافیایی خود طنین‌انداز شود و به نمادی از یک تجربه فرهنگی خاص و حتی هیجان‌انگیز بدل گردد. با این حال، از همان ابتدا، درک این جشنواره با یک دوگانگی همراه است. در حالی که برگزارکنندگان و شرکت‌کنندگان، آن را آیینی برای تطهیر و محافظت از اسب‌ها می‌دانند ، از دیدگاه گروه‌های حامی حقوق حیوانات، این عمل مصداقی از بی‌رحمی تلقی می‌شود. این تضاد، که در ادامه بیشتر به آن پرداخته خواهد شد، نشان می‌دهد که لاس لومیناریاس صرفاً یک رویداد سرگرم‌کننده نیست، بلکه محل تلاقی ارزش‌ها و دیدگاه‌های متفاوت در دنیای امروز است.

ریشه‌های کهن در خاک اسپانیا: تاریخچه و خاستگاه لاس لومیناریاس

جشنواره لاس لومیناریاس در روستای سان بارتولومه د پینارس، قدمتی در حدود پانصد سال دارد. اسناد و روایات محلی نشان می‌دهند که خاستگاه اولیه این آیین، ارتباط تنگاتنگی با تلاش برای تطهیر و محافظت از اسب‌ها در برابر بیماری‌ها و ارواح خبیثه داشته است. به ویژه، گفته می‌شود که این سنت پس از یک بیماری همه‌گیر که منجر به تلف شدن تعداد زیادی از اسب‌های روستا شد، اهمیت بیشتری یافت. در آن دوران که دامپزشکی به شکل امروزی وجود نداشت، مردم به باورهای سنتی و قدرت نمادین آتش و دود برای دفع بیماری‌ها و محافظت از حیوانات خود، که برای حمل و نقل و کار در مزارع حیاتی بودند، پناه می‌بردند.

انتخاب شب شانزدهم ژانویه، یعنی شب عید سنت آنتونی (معروف به سان آنتون در اسپانیا)، قدیس حامی حیوانات اهلی، برای برگزاری این مراسم نیز تصادفی نیست. این انتخاب، به نوعی پیوند میان یک باور یا عمل کهن‌تر با یک مناسبت مذهبی مورد قبول کلیسا را نشان می‌دهد. در واقع، سنت آنتونی به عنوان یک نقطه تلاقی عمل کرده و چارچوبی مسیحی برای آیینی فراهم آورده که ریشه‌های آن ممکن است به دوران پیش از مسیحیت بازگردد. این هم‌سازی فرهنگی، احتمالاً به بقا و تداوم این سنت در طول قرن‌ها در یک جامعه عمیقاً مذهبی کمک کرده است. اهمیت این آیین از آنجا نیز ناشی می‌شود که به نظر می‌رسد لاس لومیناریاس نه تنها یک جشن، بلکه پاسخی به یک بحران واقعی در گذشته بوده است؛ تلاشی از سوی جامعه برای یافتن راه‌حلی، هرچند نمادین و مبتنی بر باورهای آن زمان، برای محافظت از اسب‌ها که نقشی حیاتی در زندگی و اقتصادشان داشتند.

از آیین‌های پاگانی تا ردای مسیحیت: نمادگرایی آتش و اسب

هرچند لاس لومیناریاس امروزه در چارچوب جشن سنت آنتونی برگزار می‌شود، بسیاری از پژوهشگران به ریشه‌های پاگانی احتمالی استفاده از آتش در آیین‌های تطهیر و دفع شر اشاره می‌کنند. در دوران پیش از مسیحیت، آتش در بسیاری از فرهنگ‌ها، از جمله در شبه‌جزیره ایبری، عنصری مقدس با قدرت پاک‌کنندگی، از بین بردن پلیدی، گرما و زندگی‌بخشی (به ویژه در فصل زمستان) و دفع ارواح خبیثه شناخته می‌شد. دود حاصل از آتش نیز وسیله‌ای برای تطهیر و محافظت از انسان‌ها و حیوانات در برابر بیماری‌ها و نیروهای ماورایی منفی تلقی می‌شد.

با گسترش مسیحیت، بسیاری از این باورها و آیین‌های پاگانی به طور کامل از بین نرفتند، بلکه با آموزه‌ها و مناسبت‌های مسیحی تلفیق شدند. به عنوان مثال، پاپ گلاسیوس در قرن پنجم میلادی، آیین پاگانی رومی لوپرکالیا را که با نور و آتش همراه بود، به آیینی مسیحی برای تطهیر تبدیل کرد. همچنین، جشن‌های آتش‌افروزی مانند شب سن خوان (سنت جان) در اسپانیا که همزمان با انقلاب تابستانی برگزار می‌شود، ریشه‌های پاگانی مرتبط با پرستش خورشید دارد که بعدها با مسیحیت پیوند خورده است. به نظر می‌رسد لاس لومیناریاس نیز نمونه‌ای از این هم‌سازی فرهنگی باشد، جایی که یک آیین کهن آتش، با جشن قدیس حامی حیوانات، سنت آنتونی، عجین شده است.

در این میان، اسب نیز به عنوان نمادی از قدرت، کار، نجابت و در گذشته، بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی و اقتصاد روستایی، جایگاه ویژه‌ای دارد. تمرکز بر اسب‌ها در این آیین، فراتر از اهمیت اقتصادی آن‌ها در گذشته است. اسب در اینجا به عنصری مرکزی در یک آیین باستانی تبدیل شده که پیوند جامعه با گذشته، با طبیعت و با هویت کشاورزی و دامداری خود را تقویت می‌کند.

عمل عبور دادن اسب‌ها از میان شعله‌های آتش را می‌توان به مثابه یک "آیین گذر" تفسیر کرد. در این فرآیند نمادین، اسب‌ها با عبور از آتش، گویی از یک حالت "آلوده" یا "در معرض خطر" به حالتی "تطهیر شده" و "محافظت شده" منتقل می‌شوند. آتش در اینجا به عنوان یک مرز نمادین عمل می‌کند که امر مقدس (حفاظت الهی یا ماورایی) را از امر دنیوی (بیماری، بدشانسی) جدا می‌سازد. حتی اگر شرکت‌کنندگان امروزی به طور کامل از ریشه‌های پاگانی این آیین آگاه نباشند، نفس عمل و استفاده از نمادهای قدرتمندی چون آتش و اسب، نشان‌دهنده تداوم الگوهای کهن در ناخودآگاه جمعی جامعه است. این آیین، فرصتی برای نمایش این پیوند عمیق و انتقال آن به نسل‌های جدید است.

شب شعله‌ها و شیهه‌ها: شرح مراسم لاس لومیناریاس

مراسم اصلی لاس لومیناریاس در شب شانزدهم ژانویه، شب عید سنت آنتونی، برگزار می‌شود. از چند روز قبل، اهالی روستا به جمع‌آوری شاخه‌های درختان، به ویژه کاج و بوته‌ها، برای ایجاد آتش‌های بزرگ (hogueras) در خیابان‌های اصلی و سنگفرش شده روستا مشغول می‌شوند. اسب‌ها نیز برای این مراسم آماده می‌شوند؛ یال و دم آن‌ها با دقت بافته شده و گاهی دم‌ها با پارچه‌هایی، که در برخی موارد به رنگ پرچم اسپانیا است، پوشانده می‌شوند تا از تماس مستقیم با شعله‌ها و سوختن محافظت شوند.

مراسم معمولاً با برگزاری عشای ربانی به افتخار سنت آنتونی در کلیسای روستا آغاز می‌شود. پس از آن، حدود ساعت نه شب، با به صدا درآمدن ناقوس کلیسا، سوارکاران به همراه اسب‌های خود در مقابل ساختمان شهرداری یا نزدیک خانه کشیش جمع می‌شوند. در این هنگام، آتش‌ها در سراسر خیابان‌ها شعله‌ور می‌شوند و "مایوردوموها" (mayordomos) یا همان متولیان و ناظران جشن، سوارکاران را در عبور از میان آتش‌ها هدایت می‌کنند.

سوارکاران، یکی پس از دیگری، با مهارت و شجاعت، اسب‌های خود را از میان شعله‌های آتش و دود غلیظی که فضا را پر کرده است، عبور می‌دهند. هدف از این عمل، همانطور که پیشتر ذکر شد، تطهیر و محافظت از حیوانات با دود و شعله‌های آتش برای سال پیش رو است. این بخش از مراسم که حدود یک ساعت به طول می‌انجامد، با هیجان و تشویق تماشاچیانی که در دو طرف خیابان‌ها جمع شده‌اند، همراه است.

فضای حسی این مراسم بسیار قدرتمند است: دود غلیظی که خیابان‌های سنگفرش را پر می‌کند و گاه نفس کشیدن را دشوار می‌سازد، صدای سم اسب‌ها بر سنگفرش‌ها که نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود، گرمای سوزان آتش‌ها، و فریادها و تشویق‌های جمعیت. این تجربه حسی شدید و فراگیر، شامل بینایی (شعله‌های رقصان)، بویایی (دود تند کاج)، شنوایی (صدای شیهه اسب‌ها و همهمه مردم) و لامسه (گرمای آتش)، پیوندهای عاطفی عمیقی با آیین ایجاد می‌کند و به ماندگاری آن در حافظه جمعی کمک می‌نماید.

عبور دادن اسب از میان آتش، نه تنها یک عمل نمادین تطهیر، بلکه نمایشی از شجاعت سوارکار و اعتماد متقابل میان او و اسبش نیز محسوب می‌شود. این عمل نیازمند مهارت، کنترل و هماهنگی است. جالب آنکه، جامعه محلی درک دقیقی از عنصر اصلی و نمادین آیین، یعنی دود، دارد. به عنوان مثال، در سالی که شب مراسم بارانی بوده، عنوان شده که باران به ایجاد دود غلیظ‌تر و "تصفیه‌کننده‌تر" کمک کرده و کسانی که از "لومیناریاس" مراقبت می‌کنند، حتی در چنین شرایطی، جوهر اصلی آیین را حفظ کرده‌اند. این نشان‌دهنده مشارکت فعال و آگاهانه در حفظ ماهیت سنت است.

هم‌نوا با جامعه: نقش مردم محلی و تداوم سنت

جشنواره لاس لومیناریاس بدون مشارکت فعال و همه‌جانبه جامعه محلی سان بارتولومه د پینارس قابل تصور نیست. از "عاشقان اسب شهر" گرفته تا خانواده‌هایی که این سنت را نسل به نسل منتقل کرده‌اند، همگی در برگزاری و ادامه حیات این آیین نقش دارند. اهالی روستا نه تنها در آماده‌سازی آتش‌ها و شرکت در مراسم سوارکاری فعال هستند، بلکه "مایوردوموها" یا متولیان منتخب نیز وظیفه سازماندهی، هدایت مراسم و اطمینان از اجرای صحیح سنت‌ها را بر عهده دارند.

این سنت به عنوان یک میراث خانوادگی و اجتماعی از والدین به فرزندان منتقل می‌شود و اهالی روستا نسبت به آن احساس غرور می‌کنند. شهردار سان بارتولومه د پینارس در مصاحبه‌ای، از اینکه برخی بدون آگاهی از عمق این سنت به آن توهین می‌کنند، ابراز ناراحتی کرده است. این خود نشان‌دهنده اهمیت این آیین برای هویت محلی است.

جشن سنت آنتونی در این روستا تنها به آیین آتش محدود نمی‌شود. در روز هفدهم ژانویه، رویداد دیگری به نام "لاس سینتاس" (Las Cintas) برگزار می‌شود. این رویداد شامل یک مسابقه سوارکاری است که در آن سوارکاران باید تلاش کنند نوارهایی را که از یک طناب در طول مسیر آویزان شده‌اند، در حال تاخت بربایند. "لاس سینتاس" با ماهیت رقابتی و مهارتی خود، جنبه دیگری از فرهنگ سوارکاری و جشن‌های محلی را به نمایش می‌گذارد و مدت زمان جشن را گسترش می‌دهد. این تنوع در فعالیت‌های جشن، به درگیر کردن بخش‌های بیشتری از جامعه کمک کرده و غنای سنت‌های محلی پیرامون یک قدیس خاص را نشان می‌دهد.

مشارکت گسترده جامعه و انتقال بین نسلی این سنت‌ها نشان می‌دهد که لاس لومیناریاس و جشن‌های پیرامون آن، نقشی فراتر از یک رویداد سالانه دارند. این جشنواره به عنوان یک نقطه کانونی برای گردهمایی جامعه، تقویت پیوندهای اجتماعی و بازتولید هویت جمعی عمل می‌کند. در دنیایی که بسیاری از جوامع روستایی با چالش‌هایی مانند مهاجرت و فراموشی سنت‌ها مواجه هستند، رویدادهایی مانند لاس لومیناریاس می‌توانند به حفظ انسجام و احساس تعلق کمک شایانی کنند. علاوه بر این، دفاع سرسختانه اهالی از سنت خود در برابر انتقادات بیرونی ، بیانگر نوعی مقاومت فرهنگی است که از احساس مالکیت عمیق نسبت به این میراث و تلقی آن به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از هویتشان نشأت می‌گیرد.

در بوته نقد: جنجال‌ها و دفاعیات پیرامون لاس لومیناریاس

با وجود ریشه‌های عمیق تاریخی و اهمیت فرهنگی برای جامعه محلی، جشنواره لاس لومیناریاس در سال‌های اخیر با انتقادات فزاینده‌ای از سوی گروه‌های حامی حقوق حیوانات و برخی رسانه‌ها مواجه شده است. منتقدان، عمل عبور دادن اسب‌ها از میان آتش را مصداق بی‌رحمی، ایجاد استرس غیرضروری و به خطر انداختن سلامت حیوانات می‌دانند. خوان ایگناسیو کودینا از رصدخانه عدالت و دفاع از حیوانات اسپانیا، این عمل را فاقد منطق و متعلق به دورانی سپری شده می‌داند که با طبیعت حیوانات در تضاد است. موضع کلی سازمان‌هایی مانند PETA (مردم برای رفتار اخلاقی با حیوانات) نیز مخالفت با هرگونه استفاده از حیوانات برای سرگرمی است که می‌تواند به طور غیرمستقیم شامل چنین رویدادهایی نیز بشود.

جالب آنکه، حتی برخی از اهالی مسن‌تر روستا نیز معتقدند که جشنواره در گذشته به شکل معتدل‌تری برگزار می‌شده است؛ آتش‌ها کوچکتر بوده و سوخت کمتری برای آن‌ها استفاده می‌شده و شاید اسب‌ها بیشتر از کنار آتش عبور داده می‌شدند تا اینکه مجبور به پریدن از روی شعله‌های بزرگ باشند.

در مقابل این انتقادات، برگزارکنندگان، شرکت‌کنندگان و مقامات محلی با قاطعیت از این سنت دفاع می‌کنند. آن‌ها تأکید دارند که هدف اصلی، تطهیر و محافظت از اسب‌هاست و حیوانات در این فرآیند آسیب نمی‌بینند. ماریا خسوس مارتین، شهردار سان بارتولومه د پینارس، بارها اعلام کرده است که اسب‌ها "اصلاً رنج نمی‌برند" و "هرگز" موردی از نیاز به مراقبت پزشکی برای اسبی به دلیل سوختگی در طول این جشنواره گزارش نشده است.

حامیان سنت به اقدامات احتیاطی متعددی اشاره می‌کنند، از جمله بافتن دقیق یال و دم اسب‌ها و پوشاندن آن‌ها برای جلوگیری از آتش گرفتن. برخی سوارکاران حتی از آب یا روغن‌های مخصوص برای محافظت بیشتر از پوشش بدن اسب‌های خود استفاده می‌کنند. علاوه بر این، هر ساله دامپزشکانی از سوی دولت منطقه‌ای کاستیا و لئون برای نظارت بر سلامت حیوانات به روستا اعزام می‌شوند و طبق گزارش‌ها، تاکنون هیچ جراحتی ناشی از آتش‌سوزی بر روی اسب‌ها مشاهده نکرده‌اند. همچنین تأکید می‌شود که اگر حیوانی از آتش بترسد، به هیچ وجه مجبور به پریدن از روی آن نمی‌شود و می‌تواند از کنار آتش عبور کند. آنتونیو پارو، یکی از مایوردوموهای جشنواره در سال 2018، این سنت را "بسیار زیبا و به ارث رسیده از والدین به فرزندان" توصیف کرده و ابراز امیدواری نموده که سال‌های بسیاری ادامه یابد.

این تضاد دیدگاه‌ها، شکافی عمیق میان نگاه "از درون" جامعه محلی که بر اساس سنت، باورهای ریشه‌دار و تجربه شخصی (عدم مشاهده آسیب جدی به اسب‌ها) شکل گرفته، و نگاه "از بیرون" که مبتنی بر ارزش‌های جهانی‌تر حقوق حیوانات و رفاه آن‌ها استوار است را نمایان می‌سازد. این شکاف در درک و ارزش‌گذاری، هسته اصلی بسیاری از مناقشات فرهنگی در دنیای امروز است.

نقش رسانه‌ها و افکار عمومی در این میان قابل توجه است. پوشش رسانه‌ای انتقادی و فعالیت گروه‌های حامی حقوق حیوانات می‌تواند فشار قابل توجهی بر برگزارکنندگان چنین سنت‌هایی وارد کند و حتی در مواردی منجر به تغییر یا توقف آن‌ها شود، همانطور که در مورد برخی دیگر از جشنواره‌های بحث‌برانگیز با حیوانات در جهان رخ داده است. با این حال، همانطور که مشاهده شد، جامعه محلی سان بارتولومه د پینارس در برابر این فشارها مقاومت نشان داده و بر حفظ میراث خود اصرار می‌ورزد. پیشنهاد برخی از اهالی روستا برای بازگشت به "نسخه معتدل‌تری از جشنواره" نیز نشان می‌دهد که حتی در درون جامعه‌ای که به سنت خود پایبند است، آگاهی از انتقادات و تمایل به انطباق می‌تواند وجود داشته باشد. چنین تغییرات درون‌زایی، اگر پذیرفته شوند، می‌توانند به بقای سنت در بلندمدت کمک کنند.

طعم و نوای سنت: نگاهی به جنبه‌های فرهنگی پیرامون جشن سن آنتون

جشنواره لاس لومیناریاس تنها بخشی از جشن‌های بزرگتر و گسترده‌تری است که به مناسبت عید سنت آنتونی، قدیس حامی حیوانات، در بسیاری از نقاط اسپانیا برگزار می‌شود. این جشن‌ها معمولاً با گردهمایی‌های اجتماعی، به اشتراک گذاشتن غذاها و نوشیدنی‌های محلی، موسیقی و رقص همراه هستند.

در بسیاری از مناطق اسپانیا، در طول جشن سنت آنتون، مرسوم است که محصولات حاصل از ذبح خوک (که به آن "ماتانزا" گفته می‌شود و معمولاً در اوایل زمستان انجام می‌گیرد) و همچنین شراب تازه محصول همان سال، میان همسایگان و اعضای جامعه توزیع و مصرف شود. غذاهای سنتی مقوی و لذیذی مانند "اُیا دِ سان آنتون" (Olla de San Antón) که نوعی خوراک یا آش غلیظ با گوشت و حبوبات است، و همچنین پاچه، کله‌پاچه و سایر محصولات گوشتی در این ایام طبخ و مصرف می‌شوند. این به اشتراک گذاشتن غذا و نوشیدنی، نه تنها نمادی از وفور نعمت و شکرگزاری است، بلکه به تقویت پیوندهای اجتماعی و همبستگی در جامعه کمک می‌کند.

علاوه بر جنبه‌های خوراکی، موسیقی، رقص‌های محلی، آتش‌بازی و خواندن آوازهای سنتی در اطراف آتش نیز از دیگر مؤلفه‌های جدایی‌ناپذیر جشن‌های سنت آنتون به شمار می‌روند. در برخی مناطق، مردم حیوانات اهلی خود را برای تبرک به کلیسا می‌آورند یا از جو و سایر غلات متبرک شده برای محافظت از دام‌های خود استفاده می‌کنند.

جشن سنت آنتون در هفدهم ژانویه، یعنی در اواسط و معمولاً سردترین دوره زمستان برگزار می‌شود. در این زمان از سال، آتش (چه در لاس لومیناریاس و چه در دیگر جشن‌های مشابه) و گردهمایی‌های اجتماعی می‌تواند نمادی از غلبه بر تاریکی و سرمای زمستان و همچنین امیدی برای بازگشت گرما، نور و زندگی دوباره در فصل بهار باشد. غذاهای مقوی و پرانرژی که در این جشن‌ها مصرف می‌شوند نیز با نیازهای بدن در فصل سرما و لزوم ذخیره انرژی همخوانی دارد. این تطابق زمانی و ویژگی‌های آیینی، به ابعاد نمادین و کاربردی جشن می‌افزاید و آن را به بخشی مهم از چرخه زندگی سالانه در جوامع روستایی و کشاورزی تبدیل می‌کند.

میراثی زنده یا یادگاری از گذشته؟ لاس لومیناریاس در دنیای امروز

با وجود تمام چالش‌ها و مناقشات، جشنواره لاس لومیناریاس همچنان هر ساله با شور و هیجان فراوان در سان بارتولومه د پینارس برگزار می‌شود و صدها نفر، از جمله سوارکاران محلی و تماشاچیان کنجکاو از نقاط مختلف اسپانیا و جهان را به خود جذب می‌کند. این جشنواره حتی در برخی منابع به عنوان یکی از "جشنواره‌های عجیب و غریب و خطرناک بین‌المللی" نیز معرفی شده است که خود گواهی بر منحصر به فرد بودن و شاید بحث‌برانگیز بودن آن است. جذابیت توریستی و پوشش گسترده رسانه‌ای این رویداد ، آن را به فراتر از مرزهای یک روستای کوچک شناسانده است.

با این حال، این سوال همچنان مطرح است که آیا چنین سنت‌هایی در قرن بیست و یکم، با توجه به تغییر نگرش‌ها نسبت به حقوق حیوانات و رفاه آن‌ها، جایگاهی دارند یا باید صرفاً به عنوان یادگاری از گذشته به آن‌ها نگریست؟ لاس لومیناریاس نمونه بارزی از تنش میان حفظ میراث فرهنگی ناملموس یک جامعه و ارزش‌های جهانی معاصر است. این چالشی است که بسیاری از سنت‌های مشابه در سراسر جهان با آن روبرو هستند: چگونه می‌توان میراث فرهنگی را پاس داشت و در عین حال به حساسیت‌های اخلاقی در حال تحول نیز پاسخ داد؟

گردشگری فرهنگی نیز در این میان نقشی دوگانه ایفا می‌کند. از یک سو، جذابیت لاس لومیناریاس برای گردشگران می‌تواند منافع اقتصادی برای جامعه محلی به همراه داشته باشد و از طریق ایجاد انگیزه و تأمین منابع مالی، به حفظ این سنت کمک کند. اما از سوی دیگر، گردشگری انبوه می‌تواند منجر به کالایی شدن فرهنگ، از دست رفتن اصالت آیین‌ها و افزایش فشار برای تغییر سنت مطابق با سلیقه و انتظارات گردشگران شود. این "شمشیر دولبه" بودن گردشگری فرهنگی، یکی از پیامدهای مهمی است که باید در مدیریت و برنامه‌ریزی برای آینده چنین رویدادهایی در نظر گرفته شود.

آینده لاس لومیناریاس به احتمال زیاد به توانایی جامعه محلی برای ایجاد نوعی تعادل و گفتگو میان اصرار بر حفظ کامل و بدون تغییر سنت (همانطور که برخی از مقامات محلی و متولیان بر آن تأکید دارند ) و پذیرش برخی انطباق‌ها و اصلاحات برای کاهش نگرانی‌های مربوط به رفاه حیوانات (همانطور که برخی از اهالی مسن‌تر پیشنهاد کرده‌اند ) بستگی خواهد داشت. فشارهای بیرونی از سوی گروه‌های حامی حقوق حیوانات و افکار عمومی جهانی احتمالاً ادامه خواهد یافت. بنابراین، توانایی این جشنواره برای بقا در درازمدت، ممکن است در گرو یافتن راهی خلاقانه برای کاهش این نگرانی‌ها بدون از دست دادن معنای نمادین عمیق و اهمیت فرهنگی آن برای جامعه سان بارتولومه د پینارس باشد. این یک سوال باز و چالشی برای نسل کنونی و آینده نگاهبانان این سنت باستانی است.

نتیجه‌گیری

جشنواره لاس لومیناریاس در سان بارتولومه د پینارس اسپانیا، پدیده‌ای فرهنگی با ابعاد چندگانه و پیچیده است. این آیین با قدمتی پانصد ساله، ریشه در نیازهای حیاتی جامعه‌ای دارد که برای محافظت از اسب‌های خود، به عنوان یکی از ارکان اصلی زندگی و اقتصاد روستایی، به قدرت نمادین آتش و دود پناه برده است. لاس لومیناریاس با تلفیق باورهای کهن پاگانی و سنت مسیحی بزرگداشت سنت آنتونی، به نمادی از هویت، انسجام اجتماعی و تداوم فرهنگی برای مردم این روستا تبدیل شده است. شور و هیجان حاکم بر مراسم، مشارکت گسترده جامعه محلی و انتقال بین نسلی این سنت، گواهی بر قدرت پایدار آیین‌ها در ایجاد پیوند میان انسان، طبیعت و گذشته است.

با این حال، لاس لومیناریاس در دنیای امروز با چالش‌های جدی مواجه است. انتقادات مربوط به رفاه حیوانات، این سنت باستانی را در بوته آزمایش قرار داده و سوالاتی اساسی در مورد جایگاه چنین آیین‌هایی در قرن بیست و یکم مطرح کرده است. این جشنواره، نمونه‌ای از تنش میان حفظ میراث فرهنگی ناملموس و ارزش‌های اخلاقی معاصر است که بسیاری از جوامع در سراسر جهان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.

آینده لاس لومیناریاس در گرو توانایی جامعه محلی برای گفتگو، انطباق و شاید یافتن راه‌حل‌هایی است که هم به نگرانی‌های مربوط به رفاه حیوانات پاسخ دهد و هم جوهره و معنای این آیین کهن را برای نسل‌های آینده حفظ کند. این جشنواره، بیش از آنکه صرفاً یک رویداد دیدنی باشد، آینه‌ای است که تعامل پیچیده میان سنت و مدرنیته، باورهای محلی و ارزش‌های جهانی، و انسان و حیوان را در گذر زمان به تصویر می‌کشد. شعله‌های لاس لومیناریاس همچنان در شب‌های سرد ژانویه زبانه می‌کشند، اما نوری که از آن‌ها برمی‌خیزد، پرسش‌هایی عمیق را در مورد گذشته، حال و آینده روابط ما با سنت‌هایمان روشن می‌سازد.