فیلم مورتال کامبت؛ خاطره بازی با کنسول های بازی قدیمی - مجله سرگرمی

متاسفانه هیچ کدام از کوشش های برادران وارنر برای ساخت چنین آثاری قابل قبول از آب درنیامد، چرا که دنیا فانتزی مورتال کامبت در عین حال که در ظاهر از خشونتی افسار گسیخته برخوردار است، در باطن با شخصیت ها و پیرنگی ساده و ابتدایی پیش می رود که دست زدن به هر کدام از اجزایش موجب می گردد دیگر برای هواداران قدیمی (مخاطب طبیعی این مجموعه) قابل شناسایی نباشد. حال جدیدترین فیلم این فرنچایز مقابل ما است، فیلمی که حداقل در گیشه پیروز ظاهر شده است.

در داستان اصلی لیو کانگ و لرد ریدن مبارزان اصلی در تورنومنت مورتال کامبت هستند و اسکورپیون در کوشش برای نابودی ساب زیرو در عطش انتقام می سوزد، عطشی که در دل قصه به جهنم تشبیه شده است. در محصول جدید علاوه بر حضور ناگهانی اسکورپیون در پرده نهایی برای بالا بردن تنش، شخصیت دیگری طراحی شده که خانواده ای دارد. خانواده او به خاطر چیزی که همه از آن بی اطلاع هستند تهدید می گردد. حضور خانواده این مرد باعث می گردد تنشی عاطفی به فیلم اضافه گردد تا کسانی که از قبل با این فرنچایز آشنا نیستند هم بتوانند به مخاطب بالقوه فیلم تبدیل شوند.

این در حالی ست که عدم پرداخت مناسب خانواده این شخصیت ضربه ای اساسی به فیلم وارد نموده و باعث شده که گاهی حس کنیم تصمیم های او لحظه ای و فی البداهه است. از آن­ سو، گذشته عجیب و غریب لیو کانگ مهمل مناسبی برای پرداخت دراماتیک اثر به ­نظر می­ رسد ولی سازندگان طبق فرمول مد شده­ این روزها دنبال داستان یک مهاجر راه افتاده­ اند و فراموش نموده اند که در همان چند لحظه­ای که لیو کانگ از گذشته خود می­ گوید بیشتر از همه افراد حاضر در صحنه احساس بیننده را درگیر می نماید. برخورد فیلم با لرد ریدن به عنوان محافظ زمین هم تفاوت چندانی ندارد و او هم که مهم ترین گره های فیلم به دستش باز می گردد، پرداختی سرسری دارد.

اما هیچ کدام از این ها مشکل فیلم نیست. این مجموعه فیلم­ها از اساس چیزی بیش از یک خاطره بازی برای علاقه­ مندان قدیمی بازی های مورتال کامبت نیست. مورتال کامبت قرار نیست داستانی با چفت و بست داشته باشد که ساختمان درام آن درست طراحی شده است. شخصا قبل از تماشای فیلم به دلیل تصوری که از نسخه های قدیمی این مجموعه در ذهن داشتم، منتظر فیلمی با داستانی بی سر و ته، با شخصیت هایی پرداخت نشده و از همه مهم ­تر جلوه های ویژه ابتدایی بودم که تحمل چند دقیقه آن مشکل است.

در نسخه فعلی هر دو مشکل اول به قوت خود باقی است. داستان سر و تهی ندارد و با وجود آنکه از قاعده سه پرده ­ای پیروی می نماید، نه موقعیتی را درست ترسیم می نماید، نه گره افکنی مناسبی دارد، نه این گره­ ها را درست گسترش می دهد و نه در گره­ گشایی پایانی درست عمل می نماید. از جایی به بعد (درست از لحظه مرگ کونگ لائو) گره های قصه یکی پس از دیگری از پیش پای قهرمان ها برداشته می گردد و عاملی که گره اصلی فیلم را تشکیل می داد (آماده نبودن قهرمان ها به لحاظ فیزیکی و ذهنی) خود به خود حل می گردد و آدم هایی که تا همین چند لحظه پیش نبردی به وسعت قرن ها را شکست خورده می دانستند در به چشم هم زدنی، سرافرازانه پیروز می شوند و موانع مانند دومینو یک به یک از بین می رود.

شخصیت ها هم به همین ترتیب سرسری معرفی می شوند. گذشته خود و دلیل حضورشان را همچون کسی که برای پذیرش در اداره ای رزومه ارائه می دهد، در مونولوگی با صدای رسا و بلند بیان می نمایند و کنار می فرایند تا نفر بعد بیاید و این کار را تکرار کند. موقعیت هایی هم که در آن قرار می گیرند نه ربطی به انتخاب و انگیزه های آن ها دارد و نه توان تغییر آن­ را دارند. این معلق بودن میان زمان و مکان به خودیِ خود مسئله ای نیست اما احتیاج به ساخته شدن دارد؛ از سمتی ساختن قدرتی برتر که قابل باور باشد و از سمت دیگر ساختن شخصیت هایی که همدلی براگیز باشند. اما سازندگان از پرداخت یک آنتاگونیست نیم بند هم عاجزند تا در پرتو اعمال او، پا در هوا بودن قهرمان ها قابل توجیه گردد.

هر تصمیمی در چنین اثری باید از پسِ انگیزه ای بیاید. ولی نه قطب منفی و نه قطب مثبت ماجرا توانایی باورپذیر کردن این انگیزه ها را ندارند. نه کینه خارج از دنیای ها از زمینیان قابل درک است و نه انتخاب های زمینی ها. شخصیت اصلی به ظاهر برای نجات خانواده اش با قهرمان ها می ماند. سونیا و جکس برحسب وظیفه این کار را می نمایند و کینو برای پول، اما نمایش این انگیزه ها آنقدر ناگهانی ست که همه چیز بی اهمیت جلوه می­ کند و رفتار آن ها به شوخی تلخی می­ ماند. به همین دلیل گذشته لیو کانگ را جذاب می بینم. چرا که در همان مونولوگ کوتاه میخ خود را درست می کوبد و رفتار امروزش قابل درک می گردد و منطقی جلوه می نماید.

در چنین بستری، صرف وجود جلوه های ویژه استانداردی که قابل قبول باشد و توی ذوق نزند پیشرفت مهمی برای علاقه مندان قدیمی این فرنچایز به حساب می آید. چرا که معتقدم این مخاطب احتمالی برای دیدن داستانی پیچیده و شخصیت هایی که افکاری عمیق دارند به تماشای مورتال کامبت نمی نشینند. جلوه­ های ویژه ای که توانایی این موجودهای عجیب و غریب را کمی باورپذیر کند و تماشای فیلم را برخلاف قبلی ها، به شکنجه ای دو ساعته تبدیل نکند همچون موهبتی به یاری فیلم آمده است.

در کنار هر آن­چه که گفته شد فیلم یک سکانس خوب هم دارد. سکانسی که یادآور فیلم خوب شینوبی (shinobi) اثر تن شیمویاما است؛ همان سکانس ابتدایی در عصر فئودال ژاپن. در این فصل وزن عاطفی فیلم مناسب است و دو طرف ماجرا بدون دیالوگ خاصی انگیزه های خود را درست به تصویر می کشند؛ هم شخصیت ها خوب پرداخته می شوند و هم داستان جلو می رود. بدون آنکه تمپو از بین برود و خللی در ریتم فیلم ایجاد گردد. مخاطب هم متوجه می گردد که این آدمیان کیستند و گذشته شان را باور می نماید. گرچه نتیجه این سکانس سرخوردگی است چرا که توقع را از آن چه که در ادامه می آید بالا می برد و این توقع برآورده نمی گردد.

هنوز هم اولین برخوردم را با بازی مورتال کامبت به خاطر دارم. شش یا هفت ساله بودم و تازه صاحب کنسول سگا شده بودم. از آن روز خیلی چیزها عوض شده و امروز علاقه ای به تماشای آثار رزمی یا به اصطلاح آن روزهایمان بزن بزن ندارم. تماشای این آدم ها نه به خاطر داستان، نه به خاطر ارزش های سینمایی، بلکه به خاطر همان برخورد اول و شوری که در عوالم کودکی در من ایجاد کرد هم چنان جذاب است. چون گاهی دلیل دیدن یک فیلم، لذت بردن از سنجیدن آن با معیارهای هنری والا و کشف و شهود نیست. قرار هم نیست همواره اینگونه باشد. گاهی سینما فقط گذشته­ را یادآوری می نماید؛ اینکه که بوده ای و چه راهی را آمده ای؟

نقد فیلم مورتال کامبت دیدگاه شخصی نویسنده است و لزوما نظر خبرنگاران مگ نیست.

italyro.ir: ایتالیا: سفر به سرزمین لئوناردو داوینچی، سفر به رم، ونیز، فلورانس و میلان

sabzevartoday.ir: سبزوار امروز: مجله خبری و تکنولوژی