سانی ساید پارک تورنتو: سفری در میان نام ها و مکان ها - مجله سرگرمی

رویکرد این مقاله بر تمرکز بر سه مکان برجسته با نام سانی‌ساید استوار است که دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی قابل توجهی هستند: نخست، «سانی‌ساید گاردنز» (Sunnyside Gardens) در منطقه کوئینز شهر نیویورک، که نمادی از یک جنبش آرمان‌گرایانه در برنامه‌ریزی شهری و معماری اوایل قرن بیستم است. دوم، «عمارت سانی‌ساید» (Sunnyside Mansion) واقع در پارک سِویِر (Sevier Park) در شهر نشویل، ایالت تنسی، که بازتاب‌دهنده تاریخ پیچیده جنوب آمریکا، از دوران پیش از جنگ داخلی و مسئله برده‌داری گرفته تا تحولات اجتماعی پس از آن است. و سوم، «شهربازی تاریخی سانی‌ساید» (Sunnyside Amusement Park) در تورنتو، کانادا، که یادآور دوران طلایی تفریحات مردمی در کنار دریاچه و تأثیر عمیق تحولات شهری بر فضاهای فراغت است. علاوه بر این سه کانون اصلی، نگاهی گذرا به سایر پارک‌های سانی‌ساید نیز انداخته خواهد شد تا تصویری جامع‌تر از گستردگی این نام ارائه گردد.

برای دریافت مشاوره و خدمات تخصصی گردشگری و سفر به سراسر دنیا با مجری مستقیم تورهای مسافرتی و گردشگری همراه باشید.

تکرار نام «سانی‌ساید» که اغلب بار معنایی مثبتی از مکانی آفتابی، دلپذیر و روشن را القا می‌کند، در نام‌گذاری پارک‌ها و مناطق مسکونی در نقاط مختلف مشاهده می‌شود. این امر نشان‌دهنده جذابیت این نام برای توسعه‌دهندگان و جوامع محلی است که احتمالاً به دنبال ایجاد حسی از مکانی خوشایند بوده‌اند. با این حال، همین تعدد نام‌های مشابه می‌تواند منجر به سردرگمی در تحقیقات تاریخی یا حتی برای گردشگران شود. از این رو، تفکیک دقیق و ارائه جزئیات متمایزکننده برای هر مکان، امری ضروری است. این مقاله با پرداختن به هر یک از این مکان‌ها به صورت مجزا و با جزئیات، در پی رفع این ابهام و کمک به درک عمیق‌تر ویژگی‌های هر یک است.

مطالعه این پارک‌های همنام اما متفاوت، فرصتی برای بررسی تطبیقی چگونگی تأثیرگذاری زمینه‌های تاریخی، فرهنگی و جغرافیایی بر شکل‌گیری و تحول فضاهای عمومی و خصوصی است. به عنوان مثال، سانی‌ساید گاردنز نیویورک نماد یک جنبش برنامه‌ریزی شهری آرمان‌گرایانه با اهداف اجتماعی است ، در حالی که عمارت سانی‌ساید نشویل روایتگر تاریخ پرفراز و نشیب جنوب آمریکا، شامل دوران برده‌داری و جنگ داخلی می‌باشد. از سوی دیگر، شهربازی سانی‌ساید تورنتو دوران طلایی تفریحات ساحلی و تأثیرات مدرنیزاسیون بر فضاهای شهری را به تصویر می‌کشد. این تفاوت‌های عمیق، علی‌رغم اشتراک نام، نشان می‌دهد که چگونه یک «نام» می‌تواند در بسترها و روایت‌های گوناگون، معانی و اهمیت‌های متفاوتی پیدا کند. درک این تفاوت‌ها و ویژگی‌های هر «سانی‌ساید پارک» برای شناخت بهتر تاریخ محلی، الگوهای برنامه‌ریزی شهری، و مسیر تحولات اجتماعی در مناطق مختلف، اهمیت به‌سزایی دارد.

جدول زیر مروری کلی بر برخی از پارک‌ها و اماکن شاخص با نام «سانی‌ساید» که در منابع مورد بررسی به آن‌ها اشاره شده است، ارائه می‌دهد:

جدول 1: مروری بر پارک‌ها و اماکن شاخص با نام «سانی‌ساید»

سانی‌ساید گاردنز، کوئینز، نیویورک - میراثی از جنبش «شهر باغی»

سانی‌ساید گاردنز در منطقه کوئینز شهر نیویورک، نمونه‌ای برجسته و تاریخی از تلاش برای ایجاد جوامع شهری انسانی‌تر و با کیفیت‌تر است. این مجموعه مسکونی نه تنها به دلیل معماری و طراحی منظر خود، بلکه به خاطر ریشه‌های فلسفی و اهداف اجتماعی‌اش، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ شهرسازی آمریکا دارد.

تاریخچه شکل‌گیری و اهداف اولیه

سانی‌ساید گاردنز بین سال‌های 1924 و 1928 توسط شرکت مسکن شهری (City Housing Corporation - CHC) ساخته شد. این شرکت به رهبری توسعه‌دهنده‌ای به نام الکساندر بینگ و با همکاری معماران برجسته‌ای چون کلارنس استاین و هنری رایت شکل گرفت. این پروژه به عنوان اولین توسعه شهری در ایالات متحده شناخته می‌شود که به طور مستقیم از ایده‌های جنبش «شهر باغی» (Garden City Movement) انگلستان، به ویژه از آثار پیشگامانی چون ابنزر هاوارد و ریموند آنوین، الهام گرفته بود. جنبش شهر باغی در واکنش به ازدحام، آلودگی و شرایط نامناسب زندگی در شهرهای صنعتی قرن نوزدهم پدید آمد و به دنبال ایجاد جوامعی خودکفا با ترکیبی از مسکن، صنعت و کشاورزی، و احاطه شده توسط کمربند سبز بود.

هدف اصلی بنیان‌گذاران سانی‌ساید گاردنز، ایجاد مسکن با کیفیت، مقرون‌به‌صرفه و همراه با فضاهای باز و سبز فراوان برای طبقه کارگر و خانواده‌های با درآمد متوسط بود. این رویکرد در تضاد با ساخت‌وسازهای بی‌رویه و فاقد برنامه‌ریزی پس از جنگ جهانی اول در کوئینز قرار داشت که اغلب فضاهای سبز و عناصر ضروری برنامه‌ریزی شهری را نادیده می‌گرفتند. در سانی‌ساید گاردنز، بیش از 70 درصد از هر بلوک به فضای سبز اختصاص داده شد که در آن زمان امری بسیار نوآورانه و سخاوتمندانه محسوب می‌شد. این پروژه در زمینی به مساحت 77 هکتار (حدود 31 هکتار) بین بلوار کوئینز و محوطه وسیع راه‌آهن سانی‌ساید یارد بنا گردید.

سانی‌ساید گاردنز صرفاً یک پروژه ساختمانی نبود، بلکه یک تجربه اجتماعی و شهرسازی آرمان‌گرایانه با اهداف بشردوستانه به شمار می‌رفت. توسعه‌دهندگان آن، افرادی چون الکساندر بینگ، ویلیام اسلون کافین، فلیکس آدلر و حتی النور روزولت، به عنوان «ایده‌آلیست‌های بشردوست» توصیف شده‌اند که فراتر از سودآوری صرف، به دنبال بهبود کیفیت زندگی شهری بودند. لوئیس مامفورد، منتقد شهری برجسته و از نظریه‌پردازان مهم در زمینه شهرسازی، نیز از حامیان این پروژه بود و خود به یکی از اولین ساکنان سانی‌ساید گاردنز تبدیل شد. این مشارکت‌ها نشان‌دهنده اهمیت فکری و اجتماعی این طرح در آن دوران است. موفقیت و شهرت سانی‌ساید گاردنز به عنوان یکی از اولین جوامع برنامه‌ریزی شده در آمریکا ، آن را به یک نمونه مطالعاتی مهم در تاریخ شهرسازی و معماری تبدیل کرده و الهام‌بخش پروژه‌های مشابه بعدی در ایالات متحده و سایر نقاط جهان شده است.

طراحی و معماری منحصر به فرد

طراحی و معماری سانی‌ساید گاردنز حاصل همکاری تیمی از متخصصان برجسته بود. کلارنس استاین و هنری رایت به عنوان معماران و برنامه‌ریزان اصلی، نقش محوری در شکل‌دهی به این مجموعه داشتند. فردریک ال. اکرمن به عنوان معمار ردیف خانه‌ها و مارجری سیول کاتلی به عنوان معمار منظر، دیگر اعضای کلیدی این تیم بودند.

خانه‌های سانی‌ساید گاردنز شامل واحدهای یک، دو و سه خانواده و همچنین چند ساختمان آپارتمانی کم‌ارتفاع بودند که همگی از آجر قرمز رنگ هادسون، ماده‌ای با دوام و با ظاهری گرم، ساخته شده‌اند. یکی از ویژگی‌های بارز طراحی، توجه به فضای خصوصی و نیمه‌خصوصی سبز بود. هر اقامتگاه خصوصی دارای یک باغچه کوچک در جلو رو به خیابان و یک باغ خصوصی در عقب بود. حتی واحدهای اجاره‌ای در خانه‌های دو و سه خانواده نیز از تراس‌های خصوصی مشرف به باغ‌ها بهره‌مند بودند.

دو نوع چیدمان اصلی برای بلوک‌های مسکونی در نظر گرفته شده بود: «وضعیت حیاط‌دار» (courtyard condition) که در آن خانه‌ها یک حیاط مشترک داخلی بزرگ را محصور می‌کردند، و «وضعیت کوچه‌باغی» (mews condition) که در آن ردیفی از خانه‌ها رو به یک حیاط مشترک جلویی قرار داشتند و پشت آن‌ها به کوچه‌های خدماتی باز می‌شد. این طراحی بر ایجاد تعادل بین فضای خصوصی و عمومی و ادغام معماری با طبیعت تأکید داشت. فضاهای سبز مشترک (common gardens) به عنوان حائلی آرامش‌بخش و مکانی برای تعاملات اجتماعی همسایگان عمل می‌کردند. برای به حداقل رساندن حضور اتومبیل‌ها در فضاهای مسکونی و حفظ آرامش باغ‌ها، گاراژهای متمرکز در حاشیه بلوک‌ها ساخته شدند.

نقش مارجری سیول کاتلی در طراحی منظر سانی‌ساید گاردنز و بعدها آپارتمان‌های فیپس گاردن (Phipps Garden Apartments) که در مجاورت آن ساخته شدند، بسیار حائز اهمیت است. او بر استفاده از گیاهان بومی برای ایجاد حس مکان قوی و هماهنگی با محیط طبیعی منطقه تأکید داشت. این رویکرد، که امروزه در طراحی منظر پایدار بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد، در آن زمان جنبه‌ای پیشرو محسوب می‌شد. کاتلی همچنین به توسعه و تغییر منظر در طول زمان اهمیت می‌داد و معتقد بود که یک جامعه باید همراه با ساکنانش رشد کند و تکامل یابد.

با این حال، اجرای ایده‌آل‌های طراحان همواره بدون چالش نبود. به عنوان مثال، طرح اولیه «ابر بلوک» (superblock) که شامل زمین‌های بازی و امکانات ورزشی در حیاط‌های پشتی مشترک بود، پس از شکایت ساکنان از سر و صدای ناشی از بازی کودکان تغییر کرد. این امر نشان‌دهنده چالش عملی تطبیق ایده‌های آرمان‌گرایانه طراحان با نیازها و خواسته‌های واقعی ساکنان و ضرورت انعطاف‌پذیری در فرآیند طراحی است.

شخصیت‌های کلیدی در توسعه سانی‌ساید گاردنز

پارک خصوصی سانی‌ساید گاردنز (Sunnyside Gardens Park)

پس از آنکه ایده ایجاد زمین‌های بازی در حیاط‌های مشترک خانه‌ها به دلیل نگرانی از سر و صدا کنار گذاشته شد، شرکت مسکن شهری (CHC) برای جبران امکانات ورزشی و تفریحی از دست رفته، اقدام به ساخت یک پارک خصوصی برای ساکنان کرد. این پارک که در سال 1926 تأسیس شد، یکی از تنها دو پارک مسکونی خصوصی در شهر نیویورک به شمار می‌رود؛ دیگری گرامرسی پارک (Gramercy Park) در منهتن است.

پارک سانی‌ساید گاردنز، فضایی محصور و منحصراً برای استفاده اعضا است. اعضای آن شامل ساکنان مناطق مشخص شده سانی‌ساید گاردنز هستند که حق عضویت سالانه پرداخت می‌کنند و متعهد به انجام ساعات مشخصی کار داوطلبانه برای نگهداری و اداره پارک می‌باشند. این پارک توسط خود اعضای داوطلب اداره می‌شود که نشان‌دهنده سطح بالایی از مشارکت اجتماعی و احساس مالکیت در میان ساکنان است. امکانات پارک بسیار متنوع است و شامل مسیر دوچرخه‌سواری، رمپ اسکیت‌برد، میز پینگ‌پنگ، زمین بیسبال، گل‌های فوتبال، زمین‌های تنیس، زمین‌های بسکتبال، آب‌پاش‌ها برای بازی کودکان در تابستان، چندین زمین بازی مجهز، و فضاهای وسیعی برای پیک‌نیک و استراحت می‌باشد.

اگرچه پارک اساساً خصوصی است، اما در برخی رویدادهای خاص مانند نمایشگاه روز یادبود (Memorial Day Fair)، جشن اکتبرفست (Oktoberfest) و اجراهای «شکسپیر در پارک»، درهای خود را به روی عموم مردم باز می‌کند و به مرکزی برای گردهمایی‌های اجتماعی گسترده‌تر تبدیل می‌شود.

تاریخچه این پارک نیز خالی از فراز و نشیب نبوده است. گزارش شده که در دهه 1970، پارک دچار فرسودگی و بی‌توجهی شده بود، اما به همت گروهی از اعضای نگران و فعال جامعه محلی، احیا و بازسازی شد. این احیا نشان‌دهنده قدرت جامعه محلی در حفظ و نگهداری از امکانات خود و اهمیت تعلق خاطر ساکنان به محله‌شان است. با این حال، ماهیت خصوصی پارک و دریافت برخی کمک‌های مالی عمومی در گذشته، بحث‌هایی را در مورد عدالت و دسترسی به فضاهای سبز با بودجه عمومی برانگیخته است. این موضوع، تنش رایجی است که در بسیاری از جوامع شهری بین نیاز به فضاهای عمومی در دسترس همگان و حفظ کیفیت و کنترل فضاهای خصوصی یا نیمه‌خصوصی وجود دارد. در سال‌های اخیر، برنامه‌ای به نام "Our Park" (پارک ما) با هدف ارائه عضویت با هزینه کاهش‌یافته به افراد واجد شرایط که تحت پوشش برنامه‌های کمک دولتی هستند، ایجاد شده است تا دسترسی به این فضای ارزشمند برای طیف وسیع‌تری از ساکنان فراهم شود.

اهمیت تاریخی، ثبت ملی و وضعیت حفاظتی

اهمیت معماری و شهرسازی سانی‌ساید گاردنز در سطح ملی و محلی با ثبت آن در فهرست‌های معتبر تاریخی به رسمیت شناخته شده است. این مجموعه در سال 1984 در فهرست ملی اماکن تاریخی ایالات متحده (National Register of Historic Places) ثبت شد و در سال 2007 نیز به عنوان یک منطقه تاریخی شهر نیویورک (New York City Landmark) تعیین گردید. این تعیین وضعیت‌ها نه تنها ارزش‌های تاریخی و فرهنگی این مجموعه را تأیید می‌کند، بلکه به حفاظت از آن در برابر تغییرات نامطلوب نیز کمک می‌نماید.

در دهه‌های اولیه، ویژگی‌های منحصر به فرد سانی‌ساید گاردنز توسط حق ارتفاق‌های 40 ساله (40-year easements) که در اسناد مالکیت خانه‌ها گنجانده شده بود، محافظت می‌شد. این حق ارتفاق‌ها یکپارچگی حیاط‌های مشترک و مسیرهای پیاده‌روی را حفظ می‌کرد و هرگونه تغییر در نمای خارجی املاک را منوط به تأیید هیئت امنا می‌نمود. با این حال، پس از انقضای این حق ارتفاق‌ها در اواسط دهه 1960، برخی از مالکان شروع به تغییر در فضاهای مشترک و خصوصی خود کردند، از جمله با نصب حصار در حیاط‌های مشترک یا ایجاد پارکینگ.

در پاسخ به این تغییرات و برای جلوگیری از فرسایش بیشتر ویژگی‌های تاریخی مجموعه، دپارتمان برنامه‌ریزی شهری نیویورک در سال 1974، سانی‌ساید گاردنز را به عنوان یک «منطقه ویژه حفاظت از جامعه برنامه‌ریزی شده» (Special Planned Community Preservation District) تعیین کرد. این قانون با وضع مقرراتی در مورد اندازه ساختمان‌ها، حفاظت از فضای باز، و محدود کردن تغییراتی مانند حصارکشی در فضاهای مشترک، ساخت آلونک‌های اضافی، و ایجاد بریدگی در جدول برای پارکینگ، به حفظ هویت تاریخی محله کمک شایانی کرد.

امروزه نیز تلاش‌ها برای حفاظت و ارتقای این میراث ارزشمند ادامه دارد. اقداماتی برای ارتقای این منطقه به یک «اثر تاریخی ملی» (National Landmark)، که بالاترین سطح حفاظت در ایالات متحده است، در جریان می‌باشد. علاوه بر این، فعالیت گروه‌های مردمی مانند "Friends of Sunnyside Gardens Park" که به اداره پارک خصوصی کمک می‌کنند ، و همچنین تلاش‌های گروه دیگری برای ایجاد یک پارک عمومی جدید در زمین‌های تاریخی مجاور (در تقاطع خیابان 39 و خیابان 50) ، نشان‌دهنده آگاهی و تعهد عمیق جامعه محلی به حفظ میراث خود و گسترش فضاهای سبز عمومی است. این فعالیت‌ها بیانگر آن است که حفظ ویژگی‌های تاریخی یک جامعه برنامه‌ریزی شده نیازمند تلاش‌های مستمر قانونی، نظارتی و اجتماعی است، به‌ویژه زمانی که منافع فردی ممکن است با اهداف جمعی اولیه در تضاد قرار گیرند.

عمارت سانی‌ساید در پارک سِویِر، نشویل، تنسی - بازتابی از تاریخ جنوب آمریکا

عمارت سانی‌ساید، واقع در پارک سِویِر شهر نشویل در ایالت تنسی، بنایی است که لایه‌های متعددی از تاریخ جنوب آمریکا را در خود جای داده است. از ریشه‌های آن در دوران پیش از جنگ داخلی و ارتباط با شخصیت‌های برجسته آن زمان، تا نقش آن در بحبوحه جنگ داخلی و سرانجام تبدیل شدنش به یک فضای عمومی و مرکز حفظ میراث، سانی‌ساید داستانی پرفراز و نشیب را روایت می‌کند.

تاریخچه اولیه ملک و ساخت عمارت

تاریخچه ملک سانی‌ساید به دوران اولیه اسکان اروپاییان در منطقه نشویل بازمی‌گردد. در 10 ژوئیه 1788، ایالت کارولینای شمالی قطعه زمینی به وسعت 640 هکتار را در امتداد نهر براونز کریک به توماس هاردیمن به پاس خدماتش در جنگ انقلاب آمریکا اعطا کرد. این ملک در دهه‌های بعد چندین بار دست به دست شد تا اینکه در ژانویه 1852، حدود 38 هکتار از آن توسط خانم مری چایلدرس بنتون خریداری گردید. مری بنتون، بیوه جسی بنتون و دخترعموی سارا چایلدرس پولک، همسر جیمز ناکس پولک، یازدهمین رئیس جمهور ایالات متحده بود. این ارتباط خانوادگی نشان‌دهنده جایگاه اجتماعی بالای خانواده بنتون در آن دوران است. جالب آنکه جسی بنتون و برادرش، توماس هارت بنتون (که بعدها سناتور معروفی از میزوری شد)، به دلیل درگیری و دوئل با اندرو جکسون شهرت داشتند، واقعه‌ای که منجر به ترک نشویل توسط هر دو برادر شد.

زمانی که مری بنتون ملک را خریداری کرد، یک خانه چوبی قدیمی از جنس سدر در محل فعلی عمارت وجود داشت. او این ساختار اولیه را چنان راحت یافت که تصمیم گرفت آن را در بخش پشتی (ell) خانه جدیدی که حدود سال 1852 ساخت، ادغام کند. خانه اصلی به سبک رایج I-house ساخته شد که مشخصه آن پلان مستطیلی با یک راهروی مرکزی و دو اتاق در هر طرف در طبقات پایین و بالا است. معماری سانی‌ساید تفسیری بومی از سبک‌های محبوب دوران پیش از جنگ داخلی (antebellum) محسوب می‌شود که ترکیبی از عناصر تزئینی سبک ایتالیایی (Italianate) مانند براکت‌ها، با ایوان مرکزی، ستون‌های دو طبقه و تقارن سبک احیای یونانی (Greek Revival) را به نمایش می‌گذارد. این ترکیب سبک‌ها نشان‌دهنده سلیقه و گرایش‌های معماری رایج در جنوب آمریکا در اواسط قرن نوزدهم است.

نام «سانی‌ساید» (Sunnyside) به معنای «سمت آفتابی» یا «مکان آفتاب‌گیر» توسط خواهرزاده جوان مری بنتون، به نام مری داگلاس، به این خانه داده شد. این نام به دلیل موقعیت روشن و باز عمارت بر روی یک تپه انتخاب شده بود. این انتخاب نام، که از برداشت شخصی و احساسی یک عضو جوان خانواده نشأت گرفته، به هویت مکان بعدی انسانی و شخصی بخشیده و علی‌رغم تغییرات بعدی، در نهایت ماندگار شده است.

زندگی در دوران پیش از جنگ داخلی و تاریخچه افراد به بردگی گرفته شده در سانی‌ساید

پس از تکمیل عمارت، مری بنتون به همراه خواهرزاده بیوه‌اش، مینروا داگلاس، و دو فرزند او، هنری و مری (که نام سانی‌ساید را انتخاب کرد)، در آنجا ساکن شدند. زندگی در املاک بزرگ جنوب آمریکا در دوران پیش از جنگ داخلی، اغلب با بهره‌کشی از نیروی کار افراد به بردگی گرفته شده همراه بود و سانی‌ساید نیز از این قاعده مستثنی نبود.

وب‌سایت رسمی شهر نشویل و کمیسیون تاریخی متروپولیتن به طور مشخص به این جنبه از تاریخ ملک پرداخته‌اند. بخشی با عنوان "Enslaved People at Sunnyside" (افراد به بردگی گرفته شده در سانی‌ساید) در وب‌سایت Nashville.gov وجود دارد که تاریخچه این افراد از دهه 1820 تا 1860 را پوشش می‌دهد. همچنین، تور مجازی و پیاده‌روی Nashville Sites که توسط بنیاد کمیسیون تاریخی متروپولیتن ارائه می‌شود، توقفی با عنوان "People Enslaved at Sunnyside" دارد که به این موضوع اختصاص یافته است.

اگرچه اسامی یا تعداد دقیق افراد به بردگی گرفته شده توسط خانواده بنتون یا داگلاس در اسناد اولیه موجود در این پژوهش ذکر نشده است، اما تلاش‌های اخیر برای تفسیر تاریخ سانی‌ساید بر اهمیت این بخش از گذشته ملک تأکید دارد. به عنوان نمونه، یک ساختمان چوبی بازسازی شده در محوطه (log outbuilding)، که در گذشته احتمالاً به عنوان دودخانه (Smokehouse) یا انبار استفاده می‌شده، قرار است به عنوان یک فضای تفسیری مورد استفاده قرار گیرد تا "مشارکت افراد به بردگی گرفته شده که در این مکان زندگی و کار می‌کردند" را برجسته سازد. این اقدام نشان‌دهنده یک تغییر پارادایم در نحوه روایت تاریخ اماکن تاریخی است که از تمرکز صرف بر مالکان برجسته و خانواده‌هایشان، به سمت دربرگرفتن تجربیات همه افرادی که در آن مکان زیسته و کار کرده‌اند، به ویژه آنهایی که صدایشان در تاریخ کمتر شنیده شده، حرکت می‌کند.

کمبود اطلاعات دقیق در مورد افراد به بردگی گرفته شده در اسناد اولیه، در مقایسه با جزئیات فراوان مربوط به مالکان، چالشی رایج در بازیابی تاریخ افراد به حاشیه رانده شده است. این امر اهمیت تحقیقات باستان‌شناسی و بررسی منابع جایگزین را برای پر کردن این خلاءهای تاریخی و ارائه تصویری کامل‌تر از زندگی در سانی‌ساید در آن دوران، دوچندان می‌کند.

نقش عمارت در جنگ داخلی آمریکا

با شعله‌ور شدن جنگ داخلی آمریکا (1861-1865)، زندگی در سانی‌ساید نیز دستخوش تغییرات عمیقی شد. مری داگلاس، که نام سانی‌ساید را برگزیده بود، با تئودور فرانسیس (فرانک) سِویِر از کنتاکی ازدواج کرد. این زوج جوان تا زمان آغاز جنگ در سانی‌ساید زندگی می‌کردند، اما با پیوستن فرانک به ارتش کنفدراسیون (ایالات مؤتلفه آمریکا)، سرنوشت آن‌ها و ملک دگرگون شد.

در طول جنگ داخلی، مالکیت سانی‌ساید به جان شوت رسید که ملک را برای دخترش، خانم استفان چایلدرس (که همسرش از بستگان مری بنتون بود)، خریداری کرد. خانواده چایلدرس نام خانه را به «لی مونت» (Lee Monte) تغییر دادند تا وفاداری خود را به ژنرال رابرت ای. لی، فرمانده ارتش کنفدراسیون، نشان دهند. این تغییر نام، بیانگر عمق احساسات و تعلقات سیاسی در آن دوران پرتلاطم بود.

موقعیت جغرافیایی سانی‌ساید باعث شد که این ملک به طور مستقیم درگیر یکی از نبردهای مهم جنگ داخلی، یعنی نبرد نشویل، شود. این نبرد در 15 و 16 دسامبر 1864 در اطراف خانه درگرفت. سانی‌ساید دقیقاً بین خطوط دفاعی ارتش کنفدراسیون و نیروهای اتحادیه (ایالات متحده آمریکا) قرار داشت و به همین دلیل، آسیب‌های قابل توجهی دید. هنوز هم آثار گلوله‌های مینیه (نوعی گلوله تفنگ رایج در آن زمان) بر روی در ایوان و ستون‌های عمارت به عنوان شاهدی خاموش از آن روزهای پرآشوب باقی مانده است.

پس از پایان نبرد و پیروزی نیروهای اتحادیه، عمارت سانی‌ساید برای مدتی به عنوان بیمارستان صحرایی مورد استفاده قرار گرفت و سربازان زخمی اتحادیه در روزهای پس از نبرد در آنجا تحت درمان قرار گرفتند. این واقعیت که خانه‌ای که به نام ژنرال کنفدراسیون نامگذاری شده بود، برای درمان سربازان دشمن مورد استفاده قرار گرفت، یکی از پیچیدگی‌ها و تناقضات دوران جنگ را به تصویر می‌کشد. این امر می‌تواند نشان‌دهنده نیازهای عملی در میدان جنگ (استفاده از هر ساختمان مناسب به عنوان بیمارستان موقت) یا تغییر کنترل ملک پس از نبرد باشد.

مالکیت‌های بعدی و تبدیل شدن به پارک عمومی

پس از پایان جنگ داخلی، خانواده چایلدرس به سانی‌ساید بازگشتند و مزرعه را تا 140 هکتار گسترش دادند، اما در سال 1875 آن را فروختند. در سال 1882، دکتر ال.جی. نوئل، دندانپزشک برجسته و استاد دانشگاه وندربیلت، ملک را در یک حراج خریداری کرد. او بیش از هر فرد دیگری مالک سانی‌ساید بود و نام آن را به «آیدل‌وایلد» (Idlewild)، به یاد خانه مادرش در ممفیس، تغییر داد. در دوران مالکیت دکتر نوئل، ملک به تدریج از یک املاک روستایی به یک اقامتگاه حومه‌شهری با امکانات مدرن آن زمان مانند تلفن و لوله‌کشی داخلی تبدیل شد. او همچنین بخش‌هایی از زمین را برای توسعه شهری تقسیم و فروخت. این تغییرات بازتاب‌دهنده روندهای گسترده‌تر شهرنشینی و تغییر نگرش به فضاهای بزرگ در آن دوره بود.

پس از مرگ دکتر نوئل، تاریخ سانی‌ساید شاهد بازگشتی عاطفی بود. گرنویل سِویِر، پسر فرانک سِویِر و مری داگلاس (همان کسی که نام سانی‌ساید را انتخاب کرده بود)، در سال 1927 حدود 20.5 هکتار از ملک را از خانواده نوئل خریداری کرد. او مادرش، مری داگلاس سِویِر، را به خانه‌ای که در جوانی نام «سانی‌ساید» را بر آن نهاده بود، بازگرداند و نام اصلی را احیا کرد. گرنویل سِویِر همچنین اقدام به بازسازی و گسترش عمارت نمود، از جمله افزودن بال‌های آجری یک طبقه و ساخت یک دفتر سنگی. این اقدام نه تنها یک معامله ملکی، بلکه تلاشی برای احیای خاطرات و هویت خانوادگی و مکانی بود.

نقطه عطف بعدی در تاریخ سانی‌ساید، انتقال آن به مالکیت عمومی بود. پس از مرگ گرنویل سِویِر در سال 1945، وارثان او ملک را به شهر نشویل فروختند. این اقدام زمینه را برای تبدیل سانی‌ساید به یک فضای عمومی برای استفاده همگان فراهم کرد. پارک سِویِر (Sevier Park) رسماً در 7 ژوئن 1948 در این ملک افتتاح شد. در سال‌های بعد، امکانات متنوعی به پارک اضافه شد، از جمله یک استخر شنا در سال 1954، یک مرکز اجتماعی در سال 1963، و تا سال 1985، پناهگاه‌های پیک‌نیک، زمین بیسبال، زمین‌های تنیس، زمین بازی و زمین بسکتبال.

مرمت‌ها، پروژه بازسازی و تفسیری سانی‌ساید، و کاربری امروزی

عمارت سانی‌ساید پس از تبدیل شدن به بخشی از پارک عمومی، کاربری‌های مختلفی داشت. تا سال 1987، خانواده سرپرست دپارتمان پارک‌های شهر نشویل در آن سکونت داشتند و پس از آن، ساختمان در اختیار گروه‌های مختلف اجتماعی قرار گرفت. با گذشت زمان، نیاز به مرمت و بازسازی این بنای تاریخی بیش از پیش احساس می‌شد.

یک مرمت اساسی در سال 2004 بر روی عمارت سانی‌ساید انجام شد. پس از این مرمت، ساختمان به محل استقرار دو نهاد مهم شهری، یعنی کمیسیون تاریخی متروپولیتن (Metropolitan Historical Commission - MHC) و کمیسیون منطقه‌بندی تاریخی متروپولیتن (Metropolitan Historic Zoning Commission - MHZC) تبدیل شد. این کاربری جدید، نقش سانی‌ساید را به عنوان یک مرکز فعال برای حفظ و تفسیر تاریخ محلی تثبیت کرد.

با توجه به قدمت و اهمیت تاریخی بنا، و همچنین فرسودگی بخش‌هایی از آن، یک پروژه بازسازی و تفسیری جامع دیگر در سال 2021 آغاز گردید. این پروژه شامل بهبودهایی در خانه اصلی، اتصال مجدد قسمت پشتی (rear ell) که شامل کابین‌های چوبی اولیه بود، تغییر مکان راه ورودی ملک، بازسازی ساختمان اداری دهه 1950، و بازسازی کالسکه خانه اواخر دهه 1800 می‌شد.

پروژه "بازسازی و تفسیری سانی‌ساید" (Sunnyside Renovation and Interpretive Project) به دلیل کیفیت و اهمیت خود، موفق به دریافت جایزه تعالی از انجمن موزه‌های تنسی شده است. این پروژه فراتر از مرمت فیزیکی ساختمان‌ها، بر ارائه روایت‌های تاریخی چندلایه و فراگیر از گذشته ملک تمرکز دارد. از جمله عناصر تفسیری این پروژه می‌توان به ایجاد یک نمایشگاه باستان‌شناسی و دیوار آثار مکشوفه در داخل عمارت، نصب پانل‌های تفسیری آموزنده در مسیر پیاده‌روی اطراف خانه، و ارائه تور خودراهنمای Nashville Sites اشاره کرد که با استفاده از فناوری واقعیت افزوده (AR)، به بازدیدکنندگان امکان می‌دهد نماهایی از خانه و محوطه آن را در دوره‌های مختلف زمانی مشاهده کنند. این استفاده از فناوری‌های نوین، رویکردی مدرن و جذاب برای ارائه تاریخ به عموم و به ویژه نسل‌های جدید است.

علاوه بر این، برنامه‌های عمومی متنوعی نیز در سانی‌ساید برگزار می‌شود، مانند روز رادار نفوذی به زمین (GPR) که به بازدیدکنندگان امکان می‌دهد با روش‌های تحقیقات باستان‌شناسی آشنا شوند و در بررسی محوطه جلویی عمارت مشارکت کنند. همچنین، سخنرانی‌هایی در زمینه تاریخ موسیقی نشویل و سایر موضوعات فرهنگی در این مکان برگزار می‌گردد.

همانطور که پیشتر اشاره شد، ساختمان چوبی بازسازی شده (log outbuilding) در محوطه، به عنوان یک فضای تفسیری برای برجسته‌سازی تاریخ و مشارکت افراد به بردگی گرفته شده که در این مکان زندگی و کار می‌کردند، مورد استفاده قرار خواهد گرفت. همچنین، بازسازی آلاچیق تابستانی (Summer House/Architectural Folly) که در گذشته بر روی چاه آبی در مقابل عمارت قرار داشت، نیز در برنامه است. این تلاش‌ها همگی نشان‌دهنده تعهد به ارائه یک روایت جامع و چندوجهی از تاریخ سانی‌ساید است که فراتر از داستان یک خانواده یا یک دوره خاص می‌رود و تجربیات همه ساکنان این ملک تاریخی را در بر می‌گیرد.

شهربازی سانی‌ساید، تورنتو، کانادا - دوران طلایی تفریحات ساحلی

شهربازی سانی‌ساید در تورنتو، کانادا، برای بیش از سه دهه نمادی از تفریحات تابستانی و زندگی پرجنب‌وجوش شهری در کنار دریاچه انتاریو بود. این شهربازی که روزگاری «زمین بازی کنار دریاچه» تورنتو نامیده می‌شد، با جاذبه‌های متنوع و فضای سرزنده‌اش، خاطرات بسیاری را برای نسل‌های مختلف شهروندان رقم زد.

تاسیس و دوران شکوفایی به عنوان مقصد تفریحی محبوب

شهربازی سانی‌ساید در 28 ژوئن 1922 توسط کمیسیون بندر تورنتو (Toronto Harbour Commission) رسماً افتتاح شد. ایجاد این شهربازی بخشی از یک پروژه بزرگتر توسعه ساحلی بود که با هدف ساماندهی و بهره‌برداری از سواحل دریاچه انتاریو انجام می‌شد. این مجموعه تفریحی در موقعیتی ممتاز در ساحل دریاچه، در پای خیابان Roncesvalles و غرب مرکز شهر تورنتو قرار گرفته بود.

سانی‌ساید به سرعت به یکی از محبوب‌ترین جاذبه‌های تورنتو تبدیل شد و برای بیش از سی سال این محبوبیت را حفظ کرد. دوران طلایی آن به ویژه در دهه‌های 1920 و 1930 بود، زمانی که سالانه صدها هزار نفر از تعطیلات روز ویکتوریا (اواخر ماه مه) تا روز کارگر (اوایل سپتامبر) برای تفریح و سرگرمی به این مکان سرازیر می‌شدند. شهربازی مجموعه‌ای کامل از امکانات تفریحی را ارائه می‌داد، از جمله انواع وسایل بازی هیجان‌انگیز و خانوادگی، بازی‌های مهارتی، رستوران‌ها و کافه‌ها، غرفه‌های فروش فست‌فود، سالن‌های رقص پرشور، یک پاویون بزرگ و مجهز برای شناگران، یک استخر شنای عظیم و البته ساحل شنی وسیع در کنار دریاچه. حتی امکان اجاره مایو و حوله نیز برای بازدیدکنندگان فراهم بود که نشان از توجه به جزئیات و راحتی مراجعین داشت.

برای تسهیل دسترسی عمومی به سانی‌ساید، شهرداری تورنتو ترامواهای رایگان راه‌اندازی کرده بود که شهروندان، به ویژه کودکان، را به این مرکز تفریحی منتقل می‌کردند. هدف اصلی از ایجاد این پارک، فراهم آوردن فضایی برای تفریحات سالم و تحت نظارت برای کودکان شهری بود که اغلب در محیط‌های آپارتمانی و فضاهای محدود زندگی می‌کردند. این رویکرد نشان‌دهنده آگاهی از نیازهای اجتماعی و تلاش برای بهبود کیفیت زندگی شهری در دوره‌ای بود که شهرها به سرعت در حال رشد بودند.

در زمان افتتاح سانی‌ساید، شهربازی دیگری به نام هانلان پوینت (Hanlan's Point Amusement Park) در جزایر تورنتو فعالیت داشت که به عنوان رقیب اصلی آن محسوب می‌شد. با این حال، هانلان پوینت تنها چند سال دیگر به فعالیت خود ادامه داد و در اواسط دهه 1930 برای ساخت فرودگاه جزیره تورنتو تخریب شد. شهربازی اسکاربورو بیچ (Scarboro Beach Amusement Park) در شرق تورنتو نیز یکی دیگر از مراکز تفریحی آن دوران بود که تا سال 1925 فعالیت می‌کرد. بنابراین، سانی‌ساید به تدریج به عنوان مقصد اصلی تفریحات تابستانی در تورنتو تثبیت شد.

جاذبه‌های شاخص

شهربازی سانی‌ساید با مجموعه‌ای از جاذبه‌های منحصر به فرد و هیجان‌انگیز، بازدیدکنندگان را به خود جلب می‌کرد. برخی از مهم‌ترین این جاذبه‌ها عبارت بودند از:

• پاویون حمام سانی‌ساید (Sunnyside Bathing Pavilion): این سازه باشکوه که در سال 1922 همزمان با افتتاح پارک ساخته شد، یکی از نمادهای اصلی سانی‌ساید بود. پاویون با معماری چشمگیر خود، ظرفیت پذیرش 7700 شناگر را داشت و امکانات لازم برای تعویض لباس و استراحت را فراهم می‌کرد. این بنا هنوز هم پابرجاست و به عنوان پاویون سانی‌ساید شناخته می‌شود و یادآور دوران شکوه گذشته است.

• استخر سانی‌ساید ("The Tank"): در کنار ساحل و پاویون حمام، یک استخر عظیم با آب گرم در 29 ژوئیه 1925 افتتاح شد که در ابتدا "Sunnyside Outdoor Natatorium" نام داشت اما به سرعت به "The Tank" (به معنای مخزن یا تانک) مشهور شد. گفته می‌شود این استخر با مساحت 2100 متر مربع و ظرفیت 4 میلیون لیتر آب، در زمان خود بزرگترین استخر روباز جهان بوده است. این استخر مکانی محبوب برای شنا و تفریحات آبی، به ویژه در روزهای خنک‌تر تابستان بود.

• رولرکوستر سانی‌ساید فلایر (Sunnyside Flyer): این رولرکوستر چوبی که یک سال پس از افتتاح پارک، یعنی در سال 1923، به مجموعه اضافه شد، یکی از هیجان‌انگیزترین وسایل بازی سانی‌ساید بود. «فلایر» به خاطر تکان‌های شدید جانبی واگن‌هایش هنگام پایین آمدن از ارتفاعات و پیچ‌ها شهرت داشت که بر هیجان و ترس سواران می‌افزود.

• پالِی رویال (Palais Royale): این سالن رقص زیبا و محبوب نیز در سال 1922 ساخته شد و به سرعت به یکی از مراکز اصلی زندگی شبانه و موسیقی در تورنتو تبدیل گشت. پالِی رویال میزبان بسیاری از گروه‌های موسیقی بزرگ و ارکسترهای معروف دوران خود بود و رقصندگان بسیاری را به خود جذب می‌کرد. این ساختمان نیز از تخریب‌ها جان سالم به در برده و امروزه نیز به عنوان یک مکان برگزاری رویدادها و کنسرت‌ها فعال است.

• سایر وسایل بازی و جاذبه‌ها: علاوه بر موارد فوق، سانی‌ساید دارای طیف وسیعی از وسایل بازی دیگر بود. از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به چرخ‌وفلک کلاسیک ساخت شرکت معروف دنتزل (Dentzel Carousel Company) اشاره کرد. این چرخ‌وفلک پس از تعطیلی سانی‌ساید، به دیزنی‌لند در کالیفرنیا منتقل شد و پس از بازسازی و تغییراتی، با نام "King Arthur Carrousel" به یکی از جاذبه‌های اصلی آن پارک تبدیل گشت. وسیله بازی دیگری به نام دربی ریسر (Derby Racer) نیز به نمایشگاه ملی کانادا (C.N.E) منتقل شد. وسایل دیگری مانند Aeroplane Ride (سوارکاری با هواپیماهای کوچک)، Bug (نوعی وسیله چرخشی)، Gad-About و Moon Rocket (موشک ماه) نیز در میان بازدیدکنندگان محبوبیت داشتند. علاوه بر این‌ها، نمایش‌های ویژه‌ای مانند سوزاندن قایق‌های قدیمی و فرسوده در شب بر روی دریاچه، به عنوان یک جاذبه تماشایی برای جذب جمعیت بیشتر برگزار می‌شد.

تنوع و مقیاس این جاذبه‌ها نشان‌دهنده تلاش برای ایجاد یک مرکز تفریحی کامل و جذاب برای طیف وسیعی از بازدیدکنندگان با سلیقه‌های مختلف بود. ساخت "بزرگترین استخر روباز جهان" و داشتن رولرکوستری مانند "فلایر" نیز جاه‌طلبی و تلاش برای ایجاد جاذبه‌هایی در سطح بسیار برجسته در زمان خود را نشان می‌دهد.

فهرستی از وسایل بازی و جاذبه‌های مهم شهربازی سانی‌ساید تورنتو

دلایل افول، آتش‌سوزی‌های سال 1955 و تخریب نهایی

دوران شکوه شهربازی سانی‌ساید برای همیشه دوام نیاورد. پس از جنگ جهانی دوم، به تدریج میزان حضور بازدیدکنندگان در این پارک ساحلی کاهش یافت. عوامل متعددی در این افول نقش داشتند. یکی از مهم‌ترین دلایل، تغییر الگوهای تفریح و افزایش مالکیت خودرو در میان شهروندان بود. با فراگیر شدن اتومبیل‌های شخصی، سفر به مناطق ییلاقی و تفریحی خارج از شهر آسان‌تر شد و خانواده‌ها به طور فزاینده‌ای برای فرار از گرمای تابستان و گذراندن تعطیلات، به مقاصدی مانند دریاچه‌های منطقه موسکوکا و سواحل جورجین بی در شمال تورنتو روی آوردند. این امر جذابیت شهربازی‌های شهری مانند سانی‌ساید را که زمانی تنها گزینه‌های در دسترس بودند، کاهش داد.

علاوه بر این، برنامه‌های توسعه شهری نیز سرنوشت سانی‌ساید را تحت تأثیر قرار داد. با افزایش جمعیت و تعداد خودروها، ترافیک در بلوار لیک شور، جاده ساحلی اصلی تورنتو، به یک مشکل دائمی و طاقت‌فرسا تبدیل شده بود. در نتیجه، طرح‌هایی برای ساخت یک بزرگراه جدید و مدرن (بزرگراه گاردینر) در امتداد ساحل دریاچه ریخته شد. از دیدگاه برنامه‌ریزان شهری آن دوره که بر «پیشرفت» و تسهیل حمل‌ونقل خودرو محور تأکید داشتند، شهربازی سانی‌ساید به عنوان مانعی برای این توسعه تلقی می‌شد. این نگاه، آینده نامشخصی را برای پارک رقم زد.

نقطه پایانی بر حیات شهربازی سانی‌ساید با وقوع چندین آتش‌سوزی در نوامبر 1955 رقم خورد. در آن زمان، پارک برای فصل زمستان تعطیل بود. حداقل سه مورد آتش‌سوزی در محوطه پارک رخ داد که خسارات قابل توجهی به بار آورد. در یکی از این آتش‌سوزی‌ها، ساختمان امتیازدهی (concession building) که در زیر سازه رولرکوستر «فلایر» قرار داشت، به همراه بخشی از پایه‌های چوبی خود رولرکوستر، به طور کامل در آتش سوخت. این آتش‌سوزی‌ها، اگرچه علت اصلی تصمیم به تخریب پارک نبودند (زیرا طرح‌های توسعه بزرگراه از قبل وجود داشت)، اما به عنوان کاتالیزوری عمل کردند که فرآیند تخریب را تسریع بخشید و توجیه لازم را برای آن فراهم آورد.

پس از این آتش‌سوزی‌ها، کمیسیون بندر تورنتو دستور تخریب کامل شهربازی را صادر کرد. بیشتر ساختمان‌ها و وسایل بازی در ماه‌های بعد، از دسامبر 1955 تا فوریه 1956، یکی پس از دیگری تخریب شدند و تا مارس 1956، شهربازی سانی‌ساید به طور کامل از صحنه روزگار محو گردید. این واقعه نمونه‌ای کلاسیک از اولویت‌دهی به زیرساخت‌های حمل‌ونقل مدرن بر اساس الگوی خودرو محور در اواسط قرن بیستم است که گاه به قیمت از دست رفتن فضاهای تفریحی عمومی محبوب و تاریخی تمام می‌شد.

میراث سانی‌ساید: آنچه امروز باقی مانده است

علی‌رغم تخریب گسترده شهربازی سانی‌ساید، برخی از عناصر کلیدی و نمادین آن به دلیل اهمیت معماری یا فرهنگی خود حفظ شده و به حیات خود ادامه داده‌اند. مهم‌ترین این بازمانده‌ها عبارتند از:

• پاویون حمام سانی‌ساید (Sunnyside Bathing Pavilion): این بنای زیبا که در سال 1922 ساخته شده بود، از تخریب‌ها جان سالم به در برد. در سال 1975 به عنوان یک بنای میراثی شهر تورنتو ثبت شد و در سال 1980 پس از بازسازی، با استخری که به افتخار گاس رایدر (مربی شنای معروف مریلین بل) نام‌گذاری شده بود (Gus Ryder Pool)، مجدداً به روی عموم بازگشایی شد. این پاویون همچنان یکی از نقاط دیدنی ساحل تورنتو است.

• پالِی رویال (Palais Royale): این سالن رقص تاریخی نیز که در سال 1922 افتتاح شده بود، باقی مانده است. پالِی رویال در سال 1974 به عنوان میراث شهری ثبت شد و پس از دوره‌ای از تغییر کاربری‌ها، در سال 2006 مجدداً به عنوان یک سالن رقص و مکان برگزاری رویدادهای فرهنگی و اجتماعی بازگشایی شد و بخشی از شور و حال دوران گذشته سانی‌ساید را زنده نگه داشته است.

پس از تخریب شهربازی، برای دو تابستان متوالی، یک محوطه کوچک بازی کودکان به نام 'Kiddieland' در جنوب بلوار لیک شور، در مکانی که امروزه پارک بوداپست (Budapest Park) قرار دارد، توسط شرکت Conklin Shows اداره می‌شد. بعدها، یک شهربازی کودکان دیگر به نام 'Centreville Amusement Park' در جزایر تورنتو ساخته شد که به نوعی جایگزینی برای فضای تفریحی از دست رفته سانی‌ساید برای نسل‌های جدیدتر شد.

منطقه ساحلی سانی‌ساید امروزه نیز همچنان به عنوان یک فضای تفریحی عمومی مهم برای شهروندان تورنتو عمل می‌کند. اگرچه شهربازی دیگر وجود ندارد، اما سواحل شنی، مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری وسیع (مانند مسیر محبوب Martin Goodman Trail)، پارک‌ها و باشگاه‌های ورزشی آبی همچنان هر تابستان پذیرای جمعیت زیادی از مردم هستند. این امر نشان‌دهنده تداوم جذابیت طبیعی این مکان و موفقیت در حفظ کارکرد تفریحی منطقه، البته در قالبی متفاوت، است.

در محل شهربازی سابق، بلوار لیک شور از چهار خط به هشت خط تعریض شد تا پاسخگوی حجم فزاینده ترافیک باشد. با این حال، شهربازی سانی‌ساید به عنوان یک «دوران جادویی از دست رفته» در حافظه جمعی مردم تورنتو و در تاریخ شهر باقی مانده است. کتاب‌ها، مقالات و عکس‌های تاریخی متعددی به یاد و خاطره آن دوران اختصاص یافته‌اند که نشان‌دهنده علاقه پایدار به این مکان و نوستالژی مرتبط با آن است. این امر بیانگر آن است که میراث یک مکان فراتر از سازه‌های فیزیکی آن است و در خاطرات، داستان‌ها و هویت یک جامعه زندگی می‌کند.

نگاهی گذرا به دیگر پارک‌های سانی‌ساید

علاوه بر سه مکان برجسته‌ای که به تفصیل مورد بررسی قرار گرفتند، نام «سانی‌ساید پارک» در مناطق دیگری نیز برای فضاهای سبز و تفریحی عمومی به کار رفته است. این پارک‌ها عمدتاً کارکرد محلی دارند و امکانات ورزشی و استراحتی را برای جوامع پیرامون خود فراهم می‌کنند. در ادامه به چند نمونه از آن‌ها اشاره می‌شود:

• پارک سانی‌ساید، سالت لیک سیتی، یوتا: این پارک دارای امکانات متنوعی برای فعالیت‌های ورزشی و تفریحی است. از جمله این امکانات می‌توان به سه زمین فوتبال، سه زمین سافت‌بال و دو زمین بیسبال اشاره کرد که همگی نیازمند رزرو قبلی هستند. علاوه بر این، پارک دارای یک زمین بازی برای کودکان، یک زمین بسکتبال کامل، دو زمین تنیس (که با خطوط پیکل‌بال نیز مشخص شده‌اند)، یک زمین والیبال، و یک آلاچیق قابل رزرو با ظرفیت 175 نفر، 11 میز، 8 گریل ذغالی و 8 پریز برق است. پارکینگ در این پارک محدود گزارش شده است.

• پارک سانی‌ساید، لاولند، کلرادو: این پارک در خیابان 899 شرقی پنجم واقع شده است. از جمله امکانات آن می‌توان به زمین‌های پیکل‌بال، زمین‌های ورزشی عمومی، زمین‌های بسکتبال، زمین‌های نعل اسبی، مسیر تفریحی و ورودی مسیرهای پیاده‌روی، میزهای پیک‌نیک، و قابلیت دسترسی برای افراد دارای معلولیت (مطابق با استانداردهای ADA) اشاره کرد. این پارک جزو پارک‌های غیرقابل رزرو با امکانات دسته‌بندی شده است، که نشان‌دهنده دسترسی آزادتر به امکانات آن بدون نیاز به هماهنگی قبلی است.

• پارک‌های سانی‌ساید، سانی‌ساید، واشنگتن: شهر کوچک سانی‌ساید در ایالت واشنگتن به داشتن پارک‌های متعدد در مقایسه با سایر جوامع کوچک منطقه شمال غربی اقیانوس آرام، افتخار می‌کند. از جمله این پارک‌ها می‌توان به سنترال پارک، پارک یادبود کهنه سربازان جری تیلور، پارک جوانان کیوانیس، و پارک فوتبال تینا ناث اشاره کرد. این پارک‌ها امکاناتی برای پیک‌نیک، شنا و پیاده‌روی را برای ساکنان و بازدیدکنندگان فراهم می‌آورند. این تعدد پارک‌ها در یک جامعه کوچک، نشان‌دهنده اهمیت ویژه‌ای است که این جامعه برای فضاهای سبز و تفریحی قائل است و می‌تواند به کیفیت زندگی و جذابیت آن کمک شایانی کند.

• پارک سانی‌ساید، گریت فالز، مونتانا: این پارک در خیابان 1412 های واقع شده است. اطلاعات بیشتری در مورد امکانات خاص آن در منابع مورد بررسی ارائه نشده است، اما وجود آن نشان‌دهنده تخصیص فضایی با این نام برای کاربری عمومی در این شهر است.

• پارک سانی‌ساید، کربن کانتی، یوتا: این پارک در 111 بزرگراه 123، در شهر سانی ساید ایالت یوتا قرار دارد. اگرچه جزئیات امکانات آن در منابع ذکر نشده، اما به عنوان مکانی برای برگزاری رویدادهای مختلف معرفی شده است که نشان‌دهنده نقش آن در زندگی اجتماعی و فرهنگی منطقه است.

این نمونه‌ها نشان می‌دهند که نام «سانی‌ساید» به طور گسترده برای پارک‌های محلی با امکانات استاندارد ورزشی و پیک‌نیک که برای خدمات‌رسانی به جوامع خود طراحی شده‌اند، به کار رفته است. تفاوت در نحوه مدیریت و نیاز به رزرو در برخی از این پارک‌ها نیز رویکردهای مدیریتی متفاوت در شهرداری‌های مختلف را بازتاب می‌دهد.

نتیجه‌گیری - اهمیت مکان‌ها در حافظه جمعی

سفر در میان نام‌ها و مکان‌های مختلفی که همگی عنوان «سانی‌ساید پارک» را بر خود دارند، به وضوح نشان می‌دهد که چگونه یک نام مشترک می‌تواند حامل داستان‌ها، تاریخ‌ها و تجارب انسانی بسیار متفاوتی باشد. از آرمان‌شهرهای برنامه‌ریزی‌شده و پیشرو در عرصه شهرسازی مانند سانی‌ساید گاردنز در کوئینز نیویورک ، که با هدف ایجاد زندگی بهتر برای طبقات کارگر و ادغام طبیعت با محیط شهری شکل گرفت، تا مراکز تاریخی با روایت‌های عمیق و گاه متناقض مانند عمارت سانی‌ساید در نشویل تنسی ، که شاهد دوران برده‌داری، جنگ داخلی و تلاش‌های امروزی برای تفسیر جامع‌تر گذشته بوده است، و همچنین یادگارهای دوران طلایی تفریحات عمومی و مردمی مانند شهربازی ساحلی سانی‌ساید در تورنتو ، که افول آن بازتاب‌دهنده تغییرات اجتماعی و اولویت‌های شهری بود، هر یک از این «سانی‌سایدها» پنجره‌ای منحصر به فرد به سوی بخشی از تاریخ و فرهنگ آمریکای شمالی می‌گشایند.

این مکان‌ها، چه ساخته دست بشر باشند و چه فضاهای طبیعی که توسط انسان تغییر شکل یافته‌اند، صرفاً مجموعه‌ای از ساختمان‌ها، درختان و مسیرها نیستند. آن‌ها حاملان حافظه جمعی، نمادهای هویت محلی و شاهدان خاموش تعامل پیچیده انسان با محیط، آرزوها، شکست‌ها، تحولات اجتماعی و گذر بی‌امان زمان هستند. داستان سانی‌ساید گاردنز از تلاش برای ایجاد جامعه‌ای ایده‌آل و چالش‌های حفظ آن در طول زمان سخن می‌گوید. عمارت سانی‌ساید نشویل، لایه‌های تاریخ جنوب آمریکا، از جمله میراث دردناک برده‌داری و اهمیت بازگویی کامل تاریخ را به ما یادآوری می‌کند. و شهربازی سانی‌ساید تورنتو، نوستالژی دورانی از تفریحات ساده‌تر و تأثیر مدرنیته و توسعه شهری بر فضاهای فراغت را زنده می‌کند.

شناخت، حفظ و تفسیر این مکان‌ها به عنوان بخشی از میراث فرهنگی، تاریخی و اجتماعی جوامع مختلف، از اهمیت به‌سزایی برخوردار است. این مکان‌ها نه تنها به ما کمک می‌کنند تا گذشته خود را بهتر درک کنیم، بلکه می‌توانند درس‌های ارزشمندی برای برنامه‌ریزی شهری، حفظ میراث و ایجاد فضاهای عمومی پایدار و معنادار در آینده ارائه دهند. اهمیت مشارکت جامعه در حفظ و احیای این فضاها، نیاز به روایت‌های تاریخی فراگیر و صادقانه که تجارب همه گروه‌ها را در بر گیرد، و چالش دائمی تطبیق با تغییرات اجتماعی و فناورانه، از جمله درس‌هایی است که می‌توان از مطالعه تاریخچه این «سانی‌ساید پارک‌ها» آموخت.

در نهایت، بررسی این نمونه‌های متنوع از «سانی‌ساید پارک» می‌تواند ما را به تأمل در مورد فضاهای مشابه در جوامع خود و نقشی که این مکان‌ها در زندگی، خاطرات و هویت ما ایفا می‌کنند، وادارد. هر نامی داستانی دارد و هر مکانی، بخشی از آن داستان بزرگتر است که تاریخ جمعی ما را می‌سازد.