ترنیت، جزیره ای که دانش را متحول کرد - مجله سرگرمی

جزیره اندونزیایی تِرنیت (Ternate) مانند همسایه اش تایدور (Tidore) تقریبا پوشیده از آتشفشان است. مانند مخروطی از دل دریا بیرون زده و همواره ابرهای آتشفشانی بر فراز آن واقع شده است. اما این جزیره یک ویژگی خاص دارد که قصد داریم در این مقاله از خبرنگاران آن را برای شما بیان کنیم.

این محل یکی از معدود مکان هایی بود که در آن خورشیدگرفتگی ماه مارس سال 2016 به طور کامل قابل مشاهده بود، اما حتی در آن رویداد بزرگ هم برای یک فرد خارجی غیرممکن بود که بدون حضور در یک گروه توریستیِ همراه با راهنما، بتواند بیشتر از چند متر در جزیره پیش برود. با این حال همه جا بچه ها از مسافران استقبال می کنند و با فریاد سلام قربان به آن ها خوش آمد می گویند. این محل یک جزیره غیر ممکن می کند. مخصوصا وقتی یک طبیعت شناس قلم به دست می گیرد تا در مورد آن مطلب بنویسد.

وقتی آلفرد راسل 35 ساله در سال 1858 وارد ترنیت شد، اقدام به شناسایی بخش بزرگی از جزیره کرد که آن را به نام مالای آرچیپلاگو می نامید. او به مدت 4 سال با کشتی بخار، کشتی های ملوانی، قایق های محلی، اسب، یا حتی پیاده، همراه با دستیارش در این جزیره سفر کرد و در این مدت تعداد زیادی از اورانگوتان ها و پرنده ها را کشته و پوست شان را کند؛ حتی تعداد زیادی از جانوران کیسه داری به نام کوسوس و البته تعداد زیادی از حشرات را.

در این مدت دوران طلایی ترنیت تمام شد، چون به استعمار درآمد. برای هزاره های متوالی میخک تنها در این جزیره می رویید و در جزیره تیدور و در جزیره های نزدیک این دو جزیره (این گیاه طی 3000 سال از مرز قاره ای عبور کرد و در شبکه هایی در دنیا پخش شد و به مرور ارزش بیشتری پیدا کرد). همچنین مسافران زیادی به این جزیره سفر می کردند. با این حال سلطان های این جزیره تحت فرمان امپراتوری فیلیپین و پاپوا بودند و حتی تحت اثر سلطان های جزیره کوچک همسایه، تیدور.

امروزه بوی خاص میخک های عکبوتی شکلاتی شکل دار در زمان برداشت محصول جزیره را دربر می گیرد و درخت های میخک تا دامنه های کوه آتشفشان را می پوشاند. پسر بچه هایی که لباس های فوتبال پلاستیکی پوشیده اند، در کنار جاده ها می ایستند تا مسافران را به سمت درختی هدایت کنند که ادعا می کنند کهن ترین درخت میخک در جزیره است. اما ابتدا یک آلمانی و سپس یک بریتانیایی سلطه سلاطین جزیره را شکستند. در سال 1858 دریانورد فرانسیس درِیک و دنیاگرد فردیناند ماگِلان به جزیره ای وارد شدند که بیشتر شبیه به یک مرداب بود.

و اما والاک، او خانه ای در جزیره گرفت که بسیار قدیمی و در میان درختان میوه قرار داشت و اگر با مقیاس ترنیت امروزه در نظر بگیریم، تا فروشگاه جزیره پنج دقیقه پیاده روی به سمت بیرون جزیره داشت. هر چند راهنماهای محلی مکان های مختلفی را به عنوان محل اقامت والاک بازسازی کرده و معرفی می کنند، اما به نظر می آید خانه محل اقامت او سال ها است از بین رفته است.

جان وان وِی که در زمینه تحقیقات والاک تحقیق می کند، می گوید این خانه باید در امتداد دو جاده قرار داشت، اما در واقع خانه ای حتی با نصف عمر مورد انتظار هم در جزیره وجود ندارد.

والاک پس از اینکه به بیماری مالاریا مبتلا شد، خیلی کم به خانه سایه دار و دارای آب گوارایش می رفت و در آن اقامت می کرد. علائم بیماری او عرق سرد همراه با تب بود. به دلیل همین بیماری مجبور بود ساعت ها در خانه استراحت کند و کاری نمی توانست انجام دهد به جز فکر کردن. او همچنان که دور از وطن خویش و در سایه یک آتشفشان قرار داشت، به توماس مالتوس فکر می کرد که گفته بود طبیعت جمعیت انسان ها را با بیماری، جنگ، تصادف و قحطی تعدیل می کند و با توجه به آن، نظریه تعدیل جمعیت حیوانات با این شرایط را بیان کرد.

والاک در طی سفرش به مناطقی که کل اندونزی امروزی را شامل می شود، مخلوقات تعجب آور زیادی را مشاهده کرد. یک قورباغه پرنده که این تفکر را ایجاد می کرد که دست و پاهایی که برای شنا در آب مناسب هستند، چطور برای پرواز در هوا مناسب خواهند بود. اورانگوتان هایی وجود داشتند که احتمالا مانند شامپانزه ها و گوریل ها کننده اجدادشان بودند. والاک یکی از بچه های آن ها را تحت مراقبت در آورد. اما بیماری همه حواسش را به خود جلب کرده بود (و احتمالا توجهش به نظریه تعدیل جمعیت بشر)

والاک اینگونه تفکر کرد که در میان این همه تخریب که به طور ضمنی در طبیعت اعمال می شود، چطور برخی گونه ها می میرند و برخی دیگر زنده می مانند؟ و خود اینگونه پاسخ می دهد که گونه ای که بیشترین مطابقت را با طبیعت دارد، زنده می ماند. درواقع والاک در یک لحظه نظریه انتخاب طبیعت را بیان کرد، مکانیسمی که در آن گونه های مختلف به وجود می آیند و زندگی می کنند.

والاک همچنان که منتظر بود تب بدنش پایین بیاید، در طی چند روز پیش نویس یک مقاله را روی تئوری خودش آماده کرد و آن را برای چارلز داروین که یک دانشمند معروف بود، ارسال کرد.

وقتی نامه والاک در 18 ژوئن 1858 به دست داروین رسید، حالتی از وحشت به او دست داد. چراکه نزدیک به 20 سال بود که او روی نظریه خودش به عنوان نظریه انتخاب طبیعی کار می کرد و به نظر می آمد تا یک سال بعد بتواند نظریه ای را اعلام کند که انقلابی را در این موضوع ایجاد می کند. با این حال او عکس العمل صحیح را نشان داد و نتایج هر دو کار تحقیقی دو هفته بعد توسط همکارانش ارائه شد.

و سپس همه گفتند خدای من، این خیلی جالب است، می توانی در مورد نظریه ات برای ما بگویی؟ ما نمی توانیم منتظر تمام شدن این کتاب بمانیم. وِی می گوید که این کتاب یکی از بهترین کتاب ها شد و اگر به دلیل فعالیت موازی والاک و داروین نبود، داروین کتابی را می نوشت که احتمالا هیچ کس نمی خواند. اما پس این ماجرا داروین کتاب را در نوامبر 1859 منتشر کرد. کتابی که دنیای مذهب را تکان داد و دنیای دانش را شکل داد.

و چه بر سر والاک آمد؟ او به سفرهایش ادامه داد. در سال 1859 نقطه عطفی در بیوگرافی ایجاد کرد و سعی کرد محدوده ای را برای حیوانات اقلیم جنوب شرق آسیا و استرالیا ترسیم کند: خط والاک. در سال 1862 به انگلستان بازگشت، در حالی که بیش از 125660 گونه تاریخی طبیعی را جمع آوری کرده بود، شامل 83000 سوسک. در سال 1868 یک سفرنامه بسیار خواندنی از سفرهایش منتشر کرد به نام مالای آرچیپلاگو. او تا 90 سالگی زندگی کرد و به دفاع از حقوق زنان و معنویت گرایی پرداخت و همواره به داروین به عنوان یک همکار فرهیخته بسیار احترام می گذاشت.

دور زمین: دور زمین: سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده!