چرا ضروری است مراقبه یا مدیتیشن کنیم؟ معرفی یک کتاب - مجله سرگرمی

در مدیتیشن، افکار و هیجان های ما می توانند مانند ابرها باشند که هستند و می گذرند. خوب و راحت و لذت بخش و سخت و دردناک، همه اش می آید و می رود. بنابراین ذات مدیتیشن، تمرین چیزی رادیکال است که قطعأ با الگوی آشنای موجودات متفاوت است: یعنی ماندن با خودمان، صرف نظر از چیزی که در حال وقوع است، بدون برچسب زدن خوب و بد، درست و غلط، خالص و ناخالص به روی تجربه ای که داریم.

اگر مدیتیشن تنها به معنی داشتن حس خوب بود و من معتقدم که همه ما مخفیانه چنین آرزویی داریم)، ما غالبا باید احساس می کردیم که آن را اشتباه انجام می دهیم. چراکه گاهی اوقات، مدیتیشن می تواند تجربه بسیار سختی باشد. یک تجربه بسیار رایج یک مراقبه گر در یک روز عادی یا یک اردوی مدیتیشن، تجربه کسالت، بیقراری، کمردرد، درد زانوها، حتی اذیت شدن ذهن و خلاصه بسیاری احساسات ناخوشایند دیگر است. در عوض، مدیتیشن به معنی یک گگرددگی شفقت آمیز و توانایی بودن با خود و موقعیت خود در حین همه انواع تجربه هاست. در مدیتیشن، شما به هر آن چه که زندگی پیش روی تان قرار می دهد باز هستید. زمین را لمس می کنید و باز می گشت به بودن در همین جا. اگرچه برخی از انواع مدیتیشن، بیشتر به دستیابی به حالت های خاص و فرارفتن از سختی های زندگی می پردازند، نوعی از مدیتیشن که من آن را یاد گرفته ام و اینجا آموزش می دهم، به بیداری کامل به زندگی مان می پردازد. به گگرددن دل و جان به سختی ها و لذت های زندگی همان گونه که هست. و ثمرات این نوع از مدیتیشن، بی خاتمه است.

چگونه مراقبه کنیم

یک راهنمای عملی برای دوست شدن با ذهن مان

نویسنده : پما چودرون

مترجم : علی سخاوتی

انتشارات اورنگ

179 صفحه

در حین مدیتیشن، ما پنج ویژگی را در خود می پرورانیم که در ماه ها و سال های تمرین پیش رو، خودشان را نشان خواهند داد. هر زمانی که از خود می پرسید من چرا مراقبه می کنم، مراجعه به این ویژگی ها ممکن است برای شما مفید باشد. اولین ویژگی - همان اولین کاری که به هنگام مدیتیشن انجام می دهیم - رشد و پرورش راسخی با خودمان است. من زمانی با یک نفر در این باره مصاحبه می کردم و او از من پرسید، آیا این راسخ بودن نوعی از وفاداری است؟ ما به چه چیزی قرار است وفادار باشیم؟ به وسیله مدیتیشن، مایک وفاداری به خودمان توسعه می دهیم. این راسخی که در مدیتیشن پرورش می دهیم بلافاصله به وفادار ماندن به تجربه زندگی خودمان ترجمه خواهد شد.

راسخی به این معناست که وقتی به مراقبه می نشینید و به خود فرصت تجربه هر چه را که در لحظه اتفاق می افتد می دهید، اگر ذهنتان با سرعت صد کیلومتر در ساعت حرکت کند، بدن تان بخارد، سرتان گیج برود، قلب تان از وحشت لبریز گردد، هرچیزی که پیش آید شما آن تجربه را ترک نمی کنید. همین. برخی وقت ها برای یک ساعت آنجا می نشینید و چیزی بهتر نمی گردد. آن وقت شاید بگویید جلسه مدیتیشن بد. من الان یک جلسه مدیتیشن بد داشتم. ولی اراده به نشستن در آنجا برای ده دقیقه، بیست دقیقه، نیم ساعت، یک ساعت، هر مدتی که شما آنجا نشستید. یک مصداق وفاداری به خود یا راسخی است.

ما تمایل زیادی به برچسب زدن، نظر دادن و قضاوت کردن درباره چیزی که اتفاق می افتد داریم. راسخی - وفاداری به خود معنیش این است که به خود اجازه می دهید که آن قضاوت ها را رها کنید. پس بخشی از راسخی این ست که وقتی متوجه ذهن خود می شوید که با سرعت یک میلیون کیلومتر در ساعت در حرکت است و دارید به هر چیزی فکر می کنید، این لحظه طبیعی وجود دارد که بدون هیچ کوششی پدید آمده است: شما با تجربه خود می مانید.

در مدیتیشن، شما این ویژگی وفاداری و راسخی و استقامت را در خود پرورش می دهید. و هم زمان با یادگیری انجام این کار در مدیتیشن، ما قادر می شویم که در انواع موقعیت ها خارج از مدیتیشن یا آن چه که پسامراقبه می نامیم نیز، از خود استقامت نشان دهیم.

ویژگی دوم که در مدیتیشن پرورش می دهیم، شفاف دیدن است که شبیه راسخی است. گاهی این ویژگی، آگاهی شفاف نامیده می گردد. به یاری مدیتیشن، ما این توانمندی را در خود توسعه می دهیم که وقتی در برابر شرایط یا آدم ها به لاک سخت خود فرو می رویم یا به نوعی به زندگی پشت می کنیم، مچ خودمان را بگیریم. کم کم، آغاز یک

زنجیره واکنش عصبی که توانایی ما در تجربه لذت یا برقراری ارتباط با دیگران را محدود می نماید، شناسایی می کنیم. شما گمان می کنید که چون ما خیلی ساکت و بیحرکت، با تمرکز روی تنفس به مراقبه می نشینیم، چیز زیادی متوجه نمی شویم. ولی واقعیت کاملا برعکس است. به یاری پرورش راسخی، این یادگیری ماندن در مدیتیشن، ما کم کم یک شفافیت بیطرفانه و بدون قضاوت در فعل دیدن پدید می آوریم. افکار می آیند و هیجان ها می آیند و ما می توانیم بیش از پیش آن ها را به وضوح ببینیم.

در مدیتیشن، شما به خود نزدیک تر و نزدیک تر می شوید و به تدریج درک بسیار واضح تری از خود به دست می آورید. شما به دور از تحلیل مفهومی، آغاز می کنید به دیدن خودتان، چون با تمرین منظم، متوجه کاری که چندین و چند بار تکرار می کنید می شوید. می بینید که یک نوار را دوباره و دوباره و دوباره و دوباره در ذهن خود پخش می کنید. نام همسر ممکن است فرق کند، نام کارفرما ممکن است فرق کند ولی الگوها به نوعی تکراری هستند. مدیتیشن به ما یاری می نماید که خودمان و الگوهای رفتاری که زندگی مان را محدود می نمایند به وضوح ببینیم. شما کم کم به وضوح متوجه نظرات خود می شوید. قضاوت های خود را می بینید. مدیتیشن درک شما از خود را عمیق می نماید.

ویژگی سوم که ما در مدیتیشن پرورش می دهیم چیزی است که من در حقیقت هنگام مطرح کردن هر دو ویژگی راسخی و دیدن شفاف، مشغول اشاره به آن بوده ام و آن موقعی اتفاق می افتد که به خود اجازه می دهیم با وجود فشار احساسی به مراقبه بنشینیم. من فکر می کنم بیان این نکته به عنوان یک ویژگی مستقل که در تمرین کسب می کنیم بسیار اهمیت دارد، چون وقتی در مدیتیشن دچار فشار احساسی می شویم (و البته که خواهیم شد) ما غالبا احساس می کنیم که مدیتیشن را درست انجام نمی دهیم. بنابراین سومین ویژگی که به نظر می رسد درون ما به شکل ارگانیک پرورش می یابد، شجاعت است، افزایش تدریجی شجاعت. من فکر می کنم که کلمه تدریجی، اینجا خیلی مهم است، چون این کار می تواند یک فرایند کند باشد. ولی در طول زمان شما خودتان را در حال توسعه شجاعت برای تجربه سختی های احساسی و بالا و پایین زندگی خواهید یافت.

مدیتیشن یک فرایند متحول نماینده است نه یک بازسازی جادویی که در آن تغییر چیزی در خودمان را سرسختانه نشانه گرفته باشیم. هر چه بیشتر تمرین کنیم بیشتر گگردده می شویم و بیشتر در زندگی خود شجاعت می یابیم. در مدیتیشن شما هرگز واقعا حس نمی کنید که به مقصد رسیده اید یا کار را به انتها رسانده اید. شما حس می کنید که به اندازه کافی آرام هستید تا آن چه را که همیشه با شما بوده است تجربه کنید. من برخی وقت ها این فرایند متحول نماینده را رحمت می نامم. چون هنگام پرورش این شجاعت برای اجازه بروز طیفی از هیجان های مان، ممکن است به لحظه هایی از بینش برسیم، بینشی که هرگز با کوشش برای شناخت مفهومی، از این که کجای کار ما یا جهان ایراد دارد نمی توانست به دست بیاید. این لحظه های بینش، از عمل نشستن به مراقبه حاصل می شوند که به شجاعت احتیاج دارد، شجاعتی که در طول زمان رشد می نماید.

در حین این توسعه شجاعت ما اغلب از یک تغییر - هرچند اندک در جهان بینی خود برخوردار می شویم. مدیتیشن به شما اجازه می دهد که چیزی نو ببینید که قبلا هرگز ندیده اید یا چیزی را درک کنید که قبل درک ننموده اید. گاهی اوقات این دستاوردهای مدیتیشن را نعمات می نامیم. در مدیتیشن، شما یاد می گیرید که برای ایجاد فضا جهت ظهور خرد خودتان، به اندازه کافی از سر راه خویش کنار بروید. و دلیل این امر این ستکه دیگر خرد خود را سرکوب نمی کنید.

هنگام پرورش شجاعت برای تجربه سختی احساسی در مشکل ترین سطح خود و صرفا به مراقبه نسشتن با آن، می فهمید که چقدر راحتی و چقدر امنیت از جهانی ذهن خود کسب می کنید. چون در آن نقطه، در حضور هیجان های فراوان، شما کم کم با هیجان ها و با انرژی نهفته در هیجان های خود یک رابطه واقعی برقرار می کنید. همان گونه که در این کتاب خواهید آموخت شما کم کم کلمات و داستان ها را تا جایی که می توانید رها می کنید و بعد شما صرفا آنجا نشسته اید. بعد می فهمید که حتی اگر ناخوشایند به نظر برسد یا محکوم به دوباره زیستن خاطرات یا همان داستان هیجان های خود هستید، یا محکوم به انکارشان. شاید دریابید که غالبا به سوی خیال چیزی لذت بخش کشیده می شوید. و نکته در این است که در حقیقت، ما هیچیک از این کارها را عمدا انجام نمی دهیم. قسمتی از ما صادقانه می خواهد که بیدار و گگردده گردد. گونه بشر می خواهد که احساس بیداری و هشیاری بیشتری به زندگی داشته باشد. اما هم چنین گونه بشر با کیفیت گذرا و در حرکت انرژی واقعیت، راحت نیست. به عبارت ساده یک بخش عظیم از ما راحتی فانتزی های ذهنی و برنامه ریزی را حقیقتا ترجیح می دهد و به این دلیل است که انجام این تمرین این قدر سخت است. تجربه فشار احساسی خود و پرورش همه این ویژگی ها راسخی، دیدن شفاف، شجاعت - الگوهای آشنای ما را واقعا به هم می ریزند. مدیتیشن، شرطی بودن ما را تضعیف می نماید، مدیتیشن عادت ما را به حفظ ظاهر و عادت ما برای تداوم رنجمان را تضعیف می نماید.

چهارمین ویژگی که در مدیتیشن پرورش می دهیم چیزی است که من در سراسر جهت به آن پرداخته ام و آن توانایی بیدار شدن به زندگی مان است، به تک تک لحظات همان گونه که هستند. این ذات مطلق مدیتیشن است. ما توجه به این لحظه را توسعه می دهیم. ما یاد می گیریم که فقط اینجا باشیم. و ما برای فقط اینجا بودن مقاومت زیادی داریم. من وقتی ابتدا آغاز به تمرین کردم فکر می کردم که در آن خوب نیستم. مدت زمانی طول کشید تا بفهمم مقاومت زیادی برای اکنون، در اینجا بودن دارم. صرف بودن در اینجا - توجه به این لحظه خاص- هیچ نوعی از قطعیت یا قابل پیش بینی بودن در اختیار ما نمی گذارد. ولی زمانی که یاد می گیریم چگونه در لحظه حال آرام باشیم، ما یاد می گیریم که چگونه با ناشناخته کنار بیاییم.

زندگی هرگز قابل پیش بینی نیست. شما می توانید بگویید من قابل پیش بینی نبودن را دوست دارم ولی این معمولا تا یک جایی صحت دارد، تا جایی که قابل پیش بینی نبودن به نوعی، سرگرم نماینده و ماجراجویانه باشد. من بستگان زیادی دارم که کارهای وحشتناک مانند بانجی جامپینگ می نمایند. من گاهی اوقات با فکر کردن به کارهایی که آن ها می نمایند وحشت شدیدی را تجربه می کنم. اما همه، حتى بستگان ماجراجوی من، جایی به مرز خود نزدیک می شوند. و برخی وقت ها ماجراجوترین ما مرزش را در عجیب ترین جاها می یابد، مثل وقتی که نمی تواند یک فنجان قهوه خوب پیدا کند. ما حاضریم که وارونه از یک پل بپریم ولی وقتی که یک فنجان قهوه خوب پیدا نمی کنیم جنجال به پا می کنیم. عجیب است که پیدا نکردن یک فنجان قهوه خوب می تواند آن ناشناخته باشد، ولی برای برخی، شاید برای شما، به نوعی همان پا گذاشتن به آن جهانی فاقد قطعیت و معذب نماینده است.

بنابراین، این جای نزدیک شدن به مرز، پذیرش لحظه حال و ناشناخته، یک مکان بسیار نیرومند برای شخصی است که می خواهد بیدار گردد و ذهن و قلبش را بگشاید. لحظه حال، آن آتش زایش گر مدیتیشن ماست. چیزی است که ما را به سوی تحول سوق می دهد. به عبارت دیگر، لحظه حال، سوخت طی طریق فردی شماست. مدیتیشن به شما یاری می نماید که به مرز خود برسید، جایی که در برابر آن قرار می گیرید و آغاز می کنید به از دست دادن کنترل۔

رسیدن به ناشناختگی لحظه، به شما اجازه می دهد که زندگی تان را زندگی کنید و به روابط و به تعهدات خود، تمام و کمال وارد شوید. این یعنی زندگی کردن از دل و جان.

مدیتیشن انقلابی است، چراکه یک مقصد نهایی برای آرام دریافت نیست: شما می توانید آرام و قرار خیلی خیلی بیشتری داشته باشید. به همین دلیل من به این کار هر سال پس از سال قبل ادامه می دهم. اگر به عقب نگاه می کردم و متوجه هیچ تحولی نمی شدم، خیلی ناامید نماینده می بود، اگر تشخیص نمی دادم که احساس آرام و قرار و انعطاف بیشتری دارم. اما آن احساس وجود دارد. و همیشه یک چالش دیگر وجود دارد و آن چالش ما را متواضع نگاه می دارد. زندگی، شما را از روی سکو به پایین می اندازد. ما همیشه قادریم از یک فضای با آرام و قرار بیشتر و دل باز، با ناشناخته روبرو شویم. این برای همه ما اتفاق می افتد. شما گمان می کنید که همه چیز مرتب است و اوضاع

واقعا بر وفق مراد است و بعد یک چیزی حسابی برای شما به هم می ریزد. برای مثال اینجا شما آغاز نموده اید به خواندن کتابی درباره چگونه مراقبه کنیم توسط یک راهبه وارسته و شما باید بدانید که اتفاقاتی رخ می دهند که من را به یک بچه لوس بیادب بدل می نمایند. حتی پس از سال ها مدیتیشن، من هم لحظه هایی دارم که در آن ها در مواجهه با لحظه حال به چالش کشیده می شوم. سال ها قبل من با نوه ام که در آن موقع شش سال داشت به یک سفر رفتیم. تجربه بسیار خجالت آوری بود، برای این که او خیلی خیلی اذیت می کرد. او تقریبا به همه چیزنه می گفت و من دائما کنترلم را در مقابل این فرشته کوچک که عاشقش هستم از دست می دادم. بنابراین به او گفتم اوکی الکساندریا، این بین تو و مادرعظیمه، باشه؟ تو نمی ری درباره چیزهایی که اتفاق می افته به کسی حرفی بزنی؟ می دونی، همه اون عکسایی که از مامان عظیم روی جلد کتابا دیدی؟ هرکیو دیدی که یکی از اون کتابا دستشه، نمی ری درباره این شرایط بهش چیزی بگی

نکته در اینجاست که کنار رفتن پوشش شما باعث خجالت می گردد. زمانی که تمرین مدیتیشن می کنید، کنار رفتن پوشش به همان اندازه قبل خجالت آور است، ولی مسرور هستید که ببینید هنوز کجا گیر نموده اید، چون نمی خواهید زندگی تان با سورپرایزهای عظیم به خاتمه برسد. در بستر مرگ خود وقتی خیال می کنید فلان قدیس هستید، نمی خواهید دریابید که پرستار، شما را به حد جنون عصبانی و ناراحت می نماید. نه تنها به هنگام مرگ از دست پرستار عصبانی هستید، بلکه با ناراحتی و عصبانیت از کل وجود خودتان، از جهان می روید. پس اگر بپرسید که چرا مراقبه می کنیم، من می گویم برای این که تحمل و انعطاف خود را نسبت به لحظه حال بیشتر کنیم. شاید شما در زمان مرگ از دست پرستار ناراحت باشید و بگویید می دونی چیه، زندگی اینجوریه. اجازه می دهید که از درون شما عبور کند. شما قادرید با آن قضیه، احساس آرامش کنید و حتی با خنده از جهان بروید- شانس شما بود که این پرستار گیر شما بیاید! می توانید بگویید این چه عجیب است! ما این آدم هایی که پوشش ما را کنار می زنند مرشد می نامیم.

پنجمین و آخرین ویژگی در رابطه با چرایی مدیتیشن، چیزی است که من آن را خیلی عظیمش نکن می نامم. چیزی که وقتی می گویم نسبت به لحظه حال منعطف می شویم، به آن می رسم. بله با مدیتیشن، شما ممکن است بینش عمیق یا احساس باشکوه رحمت و نعمت یا حس تحول و شجاعت تازه یافته را تجربه کنید، ولی بعدش: خیلی عظیمش نکن. شما در بستر مرگ خود هستید با این پرستار که شما را روانی می نماید و ماجرا خنده دار است: خیلی عظیمش نکن.

این یکی از عظیم ترین آموزه ها از طرف معلم من چوگیام ترونگپا رینپوچه بود: خیلی عظیمش نکن. من به خاطر دارم که یک بار با چیزی که فکر می کردم یک تجربه خیلی قدرت مند از تمرینم بود، نزد او رفتم. من خیلی هیجان زده بودم و وقتی تجربه ام را برایش تعریف می کردم یک جوری نگاهم می کرد. از آن نگاه ها که قابل توصیف نیستند، یک نگاه خیلی گگردده. نمی شد اسم شفقت آمیز یا قضاوت گرانه یا چیز دیگری روی آن گذاشت. و در حین این که از تجربه ام برایش می گفتم دستم را لمس کرد و گفت: خیلی… عظیمش… نکن. او نه می گفت بد و نه می گفت خوب. او می گفت این چیزها اتفاق می افتند و می توانند زندگی تو را متحول نمایند ولی در عین حال از آن ها چیز خیلی عظیمی نساز چون به غرور و تکبر منجر می گردد. از طرف دیگر عظیم کردن سختی های تان شما را به سوی دیگر می کشاند، شما را به فقر، خودزنی و خود کم بینی می کشاند. بنابراین مدیتیشن به ما یاری می نماید تا این احساس خیلی عظیمش نکن را در خود تقویت کنیم، نه به عنوان یک جمله بدبینانه، بلکه به عنوان باوری همراه با شوخ طبعی و انعطاف. شما همه چیز را دیده اید و دیدن همه چیز به شما اجازه می دهد که همه چیز را دوست داشته باشید…

pariha.ir: پریها | مجله گردشگری، تور لحظه آخری، تور ارزان قیمت، سفرنامه گردشگری

مجله 90 جعبه: مجله 90 جعبه، مجله تفریحی و آموزشی و سرگرمی