ویترین بازی: Siren - مجله سرگرمی

بسیاری از سبک ها، سیستم ها و مکانیک هایی که اساس بازی های امروزی هستند، در دوره پلی استیشن 2 به بلوغ رسیدند. دوره پلی استیشن 2، زمان آزمون و خطای بازی سازها بود؛ زمانی که آن قدر ایده جدید و تازه به این صنعت معرفی گردید که تا هفته ها می توانیم درباره بازی ها و ایده های مختلف آن دوره بنویسیم. بازی های ترسناک سال هاست که به تجربه های کوچک بازی سازان مستقل تبدیل شده است، ولی محبوب ترین و بهترین ساخته های دوره پلی استیشن 2 را تشکیل می دهند.

خالق مجموعه بازی های سایلنت هیل که پس از یکی دو دهه کار از شرکت کونامی خارج شده بود، ظرفیتی تازه در پلی استیشن 2 می بیند، سراغ سونی می آید و یک بازی عجیب و غریب تحویل صنعت بازی می دهد. نتیجه کوشش که ایچیرو تویاما یک بازی ترسناک به اسم Siren است؛ یک بازی که ایده هایی بزرگ را مقابل مخاطب خود می گذارد و کوشش می نماید تا از ذات تعاملی بودن بازی، به بهترین شکل ممکن استفاده کند.

ژاپنی ها سبک ترسناک مخصوص خودشان را دارند؛ سبکی که حتی پیش از سینمای معروف ترسناک ژاپن، با ادبیات این کشور و حتی باز هم قبل تر و به وسیله افسانه ها و به صورت دهان به دهان، جمعیت زیادی از افراد را به شدت ترسانده اند. ژاپنی ها می دانند آن چیزی که افراد را می ترساند، صحنه های ترسناک و غافلگیرنماینده نیستند؛ بلکه برای ترساندن مخاطب، باید قصه ای باورپذیر و منطقی برای مخاطب تعریف کرد. در فیلم ها و بازی های ترسناک ژاپنی، معمولا همه چیز به آرامی پیش می رود و خبری از پریدن در صورت مخاطب نیست. به عنوان یکی از بهترین بازی های ترسناک دوره پلی استیشن 2، بازی Siren هم این دنباله روی همین جریان است؛ یعنی ساخت قصه و دنیایی که مخاطب درگیرش گردد، از آن بترسد و در پی آن لحظه به لحظه احساس خطر کند، حتی با اینکه در واقعیت خطری او را تهدید نمی نماید.

از نظر فرایند بازی، Siren عینا شبیه به قسمت اول سایلنت هیل طراحی شده؛ طوری که حتی انگار از نظر گرافیکی بازی پیشرفتی ننموده است. سایلنت هیل 2 با گرافیک وحشتناک بالای خود، دو سال قبل از Siren روی پلی استیشن 2 عرضه شده بود. بر و بچه های Siren هم که ظاهرا متوجه شده بودند هرگز نمی توانند آن گرافیک را تکرار نمایند، سراغ تکنیک های دیگری رفتنه اند. بازی Siren چند ایده جالب دارد، که اولین آن، استایل گرافیکی ترسناک آن است.

شخصیت های Siren چهره هایی دارند که دقیقا، عکس هایی از صورت بازیگران را منعکس می نمایند. اساسا سازندگان Siren در ابتدایی ترین نوع موشن کپچر، از صورت بازیگران به هنگام اجرا عکس گرفته و آن ها را روی مدل های سه بعدی داخل بازی قرار داده اند. این روش نهایتا به ساخت چهره هایی منجر شده است که حسابی ترسناک و صد البته عجیب هستند. چهره ها طوری به تصویر کشیده شده اند که اذیت تان می نمایند. نمی دانیم آیا هدف اصلی سازندگان Siren این بوده است یا نه، ولی نتیجه نهایی خوب از آب درآمده است. احتمالا خود سازندگان بازی هم انتظار این موضوع را نداشته اند. خوشبختانه به اندازه کافی عکس از چهره بازیگران گرفته شده است که به خوبی جایگزین انیمیشن صورت شوند. تمرکز روی شخصیت ها بخش بزرگی از Siren است و اینکه با شخصیت هایی در طول بازی برخورد می کنیم که از نظر بصری، خاص و در عین حال ترسناک و عجیب طراحی شده اند، به حس و حال کلی بازی یاری بزرگی نموده است.

در Siren فقط کنترل یک شخصیت را برعهده نمی گیرید، بلکه به تعداد زیادی شخصیت و توانایی آن ها برای اتمام بازی و درک قصه آن احتیاج دارید. این جاست که Siren ایده شگفت انگیز خود را مقابل تان می گذارد. داستان Siren به صورت کاملا نامرتبی در بازی پیش می رود و این موضوع، بخشی از گیم پلی است.

بازی Siren داستان روستایی در ژاپن را تعریف می نماید که سکنه آن، برای خود فرقه ای راه انداخته اند. ابتدای بازی هم دقیقا با یکی از مراسم این فرقه و کوشش روستایی ها برای اجرای آن شروع می گردد. روستایی ها می خواهند مقدمات ورود خدایی را به زمین فراهم نمایند و در این میان، خودشان تبدیل به موجوداتی زامبی مانند می شوند. البته بازی اسم زامبی را روی آن ها نمی گذارد و با یک اسم ژاپنی از آن ها یاد می نماید. آن هایی که در مراسم شرکت نموده بودند، تبدیل به زامبی شده اند و حالا می خواهند تمام انسان های عادی را از بین ببرند تا راه را برای ورود خدای شان به این روستا، باز نمایند.

در این میان زلزله ای هم در این منطقه می آید و وضع حتی از قبل هم بدتر می گردد. بازی کنترل تعدادی شخصیت را به بازی نماینده می دهد و از آن ها می خواهد تا از این شخصیت ها استفاده کند و آن ها را از روستا فراری دهد.

هر شخصیت در زمان و مکان متفاوتی واقع شده است، ولی همگی قرار است به یکدیگر و فرار همدیگر یاری نمایند، حتی بدون اینکه از تاثیر کارهای یکدیگر رو هم، خبر داشته باشند.

سیستم اصلی Siren یک تقویم است. این تقویم مراحل مختلف بازی را مقابل بازی نماینده می گذارد و هر کدام در زمان مشخصی اتفاق می افتند. در ابتدای داستان، تعدادی مرحله را پشت سر هم بازی می کنید، ولی مدتی که از بازی می گذرد، متوجه می شوید که برای پیشرفت، باید دوباره سراغ مراحل قبلی بروید و در آن ها، کارهای خاصی را انجام دهید. برای مثال، فلان شخصیت در مرحله خود احتیاج به یک آیتم دارد و در مرحله ای دیگر که فرضا دو ساعت قبل اتفاق می افتد، باید آن آیتم را در نقش شخصیتی دیگر پیدا کنید و در نقطه مورد نظر قرار دهید. سپس به مرحله ای برگردید که آن آیتم را احتیاج داشتید و از آن بهره ببرید.

قصه گویی نامنظم موضوع جدیدی در بازی های ویدیویی نیست، ولی اینکه بازی به صورت کاملا آزادانه تمام فصل ها و مراحل را که در زمان های مشخصی اتفاق می افتند، مقابل بازی نماینده بگذارد و از او بخواهد خودش در زمان های مختلف به دنبال راه پیشرفت داستان بگردد، مختص Siren است. البته بد نیست اضافه کنیم که بازی آن قدر زمان و مرحله و شخصیت مختلف دارد که حل معماهای آن، پس از مدتی بسیار سخت می شوند. این موضوع را هم در نظر بگیرید که نه تنها بازی قدیمی است و کنترل سختی دارد، بلکه آن قدر ترسناک است که معمولا جرات نمی کنید در بازی یک قدم بردارید.

برای اینکه بازی کردن Siren حداقل کمی ممکن تر به نظر برسد، یک مکانیک جالب دیگر هم برای آن طراحی شده است. می توان از چشم زامبی های بازی، محیط را نگاه کرد. به لطف این مکانیک می توان موقعیت زامبی ها را کشف کرد و با توجه به این اطلاعات، قدم برداشت. این مکانیک هم البته کمی ترسناک بود، چون بعضی اوقات که مشغول دیدن محیط بازی از چشم هیولاها بودید، ناگهان خودتان را چند متر جلوتر می دیدید.

بازی Siren در حالی عرضه شد که سایلنت هیل 2 چند سال قبل از آن و سایلنت هیل 3 چند ماه پیش از آن، تجربه تر و تمیزی از یک بازی ترسناک به بازی نماینده ها ارایه داده بودند. در نتیجه ایده های جدید آن، که البته به خوبی پرداخت نشده بودند، دیده نشدند و ادامه نیافتند. با این حال، Siren یک دنباله روی پلی استیشن 2 و یک بازسازی روی پلی استیشن 3 داشت. آن ها را هم کسی تحویل نگرفت تا این مجموعه بازی ها به طور کلی محو شوند و از بین بفرایند.

که ایچیرو تویاما پس از این سه بازی Siren به ساخت بازی در سونی ادامه داد، ولی کاملا بی خیال سبک ترسناک شد؛ طوری که مجموعه شگفت انگیز Gravity Rush به پروژه بعدی خالق سایلنت هیل تبدیل شد. البته که Gravity Rush و ایده های جذاب و جدید آن را هم، با اینکه این بار بسیار پرداخت شده و عالی بودند، کسی تحویل نگرفت. بهتر است یک ویترین بازی هم برای Gravity Rush و دنباله اش بنویسیم.

8sharj.ir: تور رم: گردش در اروپای باستانی

parisro.ir: تور پاریس: دیدار از زیباترین شهر اروپا و کشور فرانسه