فوتبال تهاجمی؛ از واقعیت درون زمین تا مانور تبلیغاتی - مجله سرگرمی

هلند پیش از سفر به برزیل در بازی های تدارکاتی دو نتیجه ضعیف گرفت و فان خال در آستانه تورنمنت ناگهان چیدمان تیمش را از 3-3-4 به 2-3-5 تغییر داد؛ سیستمی اصطلاحاً دفاعی که با انتقادهای نسبتاً زیادی روبه رو شد. با این حال هلند توانست با زدن 5 گل به اسپانیا و شکست دادن استرالیا و شیلی سرگروه گردد و در نهایت به رده سوم دنیا رسید.

بهانه مرور مجادله سالن کنفرانس استادیوم سائوپائولو بحث هایی است که این روزها درباره تغییر روش بازی تیم ملی از دفاعی به هجومی مطرح می گردد. برد پرگل مقابل کامبوج هم ظاهراً دلیلی است برای تأیید این نظریه. اولین بار در مصاحبه تاج و سایر مدیران فدراسیون بود که نام ویلموتس و فوتبال هجومی کنار هم مطرح شد. آنها مدعی بودند برای جانشینی کی روش به دنبال یک مربی هستند که هوادار فوتبال تهاجمی باشد. ادعای فدراسیون با استقبال گروهی روبه رو شد که دل خوشی از مربی پرتغالی نداشتند و او را به ارائه فوتبال دفاعی متهم می کردند. ویلموتس هم با زیرکی روی این موج سوار شد و در نشست های خبری دائما یادآوری می نماید که هوادار فوتبال تهاجمی است. او روز گذشته در نشست خبری بازی با بحرین هم حرف های قبلی اش را تکرار کرد و گفت: هدف اولیه من تغییر فلسفه تیم ملی جهت ارائه بازی تهاجمی با صعود به جام دنیای و جام ملت ها خواهد بود.

به واکنش تئوریسین هلندی برگردیم که از آن خبرنگار خواست فوتبال هجومی را تعریف کند. المان های تفکیک فوتبال دفاعی از فوتبال هجومی چیست؟ آیا چیدمان تیم به تنهایی سند محکمی برای تهاجمی بودن است؟ مثلا تیمی که با 3 مدافع بازی می نماید از تیمی که 4 مدافع دارد هجومی تر است؟ تیمی که دو مهاجم دارد از تیمی که با یک مهاجم بازی می نماید، میل بیشتری برای حمله دارد؟ مالکیت توپ ملاک هجومی بازی کردن است؟

فوتبال هجومی مفهوم پیچیده ای است که نمی توان تعریفی یک خطی برای آن پیدا کرد و حتی در تیم های درجه یک فوتبال دنیا هم بین کادر فنی و منتقدان محل بحث است، پس آنچه فدراسیون فوتبال و ویلموتس وعده اش را به فوتبال ایران می دهند نه با برد پرگل مقابل کامبوج نه با تأکید چندباره در نشست های خبری قابل اثبات نیست.

این بحث ما را به سؤال دیگری هم می رساند: آیا فوتبال هجومی برای تیم ملی یک ارزش است؟ فوتبالی که باشگاه های بزرگ اروپایی مثل بارسا و رئال برای راضی نگه داشتن هواداران دنیای و گردش چرخ مالی مجبور به اجرایش هستند، برای تیم های ملی هم صدق می نماید؟

فلسفه مربیگری در تیم های ملی به دلیل زمان کم آماده سازی و حضور در مسابقات حذفی در برابر تیم های باشگاهی که در لیگ شرکت می نمایند، متفاوت است. مربی در تیم ملی حق اشتباه ندارد و اولین اشتباه می تواند آخرین باشد. در مسابقاتی مثل جام دنیای یا جام ملت های آسیا یک سهل انگاری در دفاع یا یک بازی بد می تواند به قیمت حذف تمام گردد. در چنین شرایطی ویلموتس می تواند احتیاط را کنار بگذارد و با شعار فوتبال هجومی به دفاع حریف بزند؟ آیا در صورت ناکامی هواداران فوتبال هجومی حاضرند همچنان پای این جریان بایستند یا به قول فان خال سر مربی را از تنش جدا می نمایند؟

هنوز برای قضاوت درباره عملکرد ویلموتس زود است و بعد از بازی های سخت تر می توان درباره تغییر رویه تیم ملی صحبت کرد. آنجا ثابت می گردد که وعده اش برای پیاده کردن فوتبال هجومی چقدر واقعیت داشته و این تغییر سبک (اگر عملی گردد) چقدر به نفع تیم ملی خواهد بود. آنچه ویلموتس این روزها در نشست های خبری وعده اش را می دهد بیش از آنکه یک اظهارنظر فنی و کارشناسی باشد بیشتر به مانور تبلیغاتی و حتی شعار پوپولیستی شباهت دارد. طبیعی است که تمام مربیان دوست دارند برنده باشند و تیم شان به گل های زیادی برسد، ولی دستیابی همزمان به این دو هدف چقدر ممکن است و هزینه های احتمالی اش چپیست؟

مربیان معمولاً وقتی تیم جدیدی تحویل می گیرند، مهم ترین نکته را رسیدن به تعادل بین حمله و دفاع می دانند. کی روش توانسته بود این تعادل را با ساختن بلوک دفاعی محکمش به دست آورد. ویلموتس برای رسیدن به ایده فوتبال تهاجمی حاضر است چقدر ریسک کند و بلوک دفاعی تیمش را به هم بریزد؟ آیا مربی بلژیکی در برابر تیم هایی مثل ژاپن یا کره جنوبی هم حاضر خواهد شد به قیمت کم کردن لایه های دفاعی تیمش با نفرات زیاد حمله کند؟

بازی امشب با بحرین محک نسبتاً سختی برای تیم ویلموتس است، ولی برای پاسخ دقیق این سؤالات بهتر است تا مرحله آخر مقدماتی جام دنیای صبر کنیم.

kashia.ir: کاشیا | مجله گردشگری و مسافرتی

nfliri.ir: مجله نیلوفری | مجله خبری تحلیلی نیلوفری

bushehrherfa.ir: مجله بوشهری ها، وبلاگ بچه محل های بوشهر