زندگی و مرگ سرگرد مارتین، مردی که اصلاً وجود نداشت! - مجله سرگرمی

در یکی از روزهای بهاری سال 1943، جسد او را در نزدیکی شهر اوئلوا[2] از شهرهای اسپانیا دفن کردند. این سرگرد نیروی دریائی، در راه عزیمت به شمال افریقا، در یک سانحه هوائی در گذشته بود. در انگلستان، نامزد او پم[3] به خاطر از دست دادن او سوگوار شد. و پدر کوته فکر او، از شنیدن خبر درگذشت پسرش، نگاه غمگینش را از پنجره هتلی در نورث ولز[4] به دور دست ها دوخت و به اندیشه فرو رفت. مدیر عامل لویدزبانک[5] انگلستان به یک چک بی محل 98/79 پوندی فکر می کرد که سرگرد ویلیام مارتین روی دستش گذاشته بود و با مرگ او، هیچگاه این مبلغ، وصول نمی شد. نام سرگرد مارتین در صفحه حوادث روزنامه ها چاپ شد. باشگاه نظامی و دریائی نام او را از فهرست اعضای خود حذف کرد و یک دفتر حقوقی، مرکب از گروهی حقوقدانان مشاور، ترتیبی داد که پس از مرگ سرگرد مارتین، مبلغ 50 پوند به عنوان ترکه، به خدمتکار او پرداخت گردد.

با این اوصاف، همه کس می پنداشت که سرگرد مارتین یک موجود واقعی بود، در حالی که نکته قابل توجه درباره سرگرد ویلیام مارتین آنست که او هرگز وجود خارجی نداشت!

همه این چیزها، نامزدش پم … پدر کوته فکر، و هر چیز دیگری که به این سرگرد نیروی دریائی مربوط می شد، فقط و فقط زائیده یک تخیل بود، و دست پختی بود که متفقین، به ویژه سازمان جاسوسی انگلیس در تهیه آن نقش چشمگیری داشتند.

در جنگ ها، یگانه اسلحه، توپ و تفنگ نیست، بلکه عوامل دیگری در پیروزی یک جنگ مؤثرند. خداپرستان، از ایمان خود یاری می گیرند و آنان که حیله گرند، ریا و تزویر را جانشین اسلحه می سازند. درست مانند مشت بازی که در یک فرصت مناسب به حریف خود نارو می زند، او را اغفال می نماید و سپس با یک ضربه حریف خویش را از پای درمی آورد.

در جنگ دوم جهانی، پس از آن که نیروهای آلمانی نازی در شمال آفریقا با شکست روبرو شدند، نیروهای انگلیسی و آمریکائی دست به حملات جدیدی زدند. هدف بعدی آن ها، حمله به جزیره سیسیل بود. اگر این جزیره را اشغال می کردند، از آن جا به آسانی می توانستند به ایتالیا یورش برند و بازوی راست هیتلر را از کار بیندازند. نقشه این بود: حمله به جزیره سیسیل[6].

وینستون چرچیل نخست وزیر وقت انگلستان در این باره چنین گفت:

ـ هرکس که به اندازه یک گردو عقل در کله اش بود، می توانست دریابد که هدف بعدی متفقین چیست؟ و یقیناً، دشمن نیز از این امر مطلع بود و می توانست دست ما را بخواند! این خطر وجود داشت که آلمانی ها با پی بردن به هدف بعدی ما، از لحاظ استراتژی به متفقین پیشی گیرند و با اعزام نیروهای یاریی سنگین به جزیره سیسیل، حوادث جبران ناپذیری بیافرینند و کار ما را بیش از بیش، سخت و سخت سازند. متفقین انتها بر آن شدند که برای گمراه ساختن آلمانی ها، نقشه عجیبی طرح کنند و به قول خودشان، اندکی سربه سر دشمن بگذارند!

یکی از روزها، در جلسه محرمانه ای که با شرکت تنها چند تن از طراحان و فرماندهان عالی متفقین تشکیل شده بود، یکی از طراحان گفت:

ـ ما می دانیم که دشمن، احتمالاً به هدف بعدی ما، یعنی حمله به جزیره سیسیل پی برده است. اگر روی دست بگذاریم و ساکت بمانیم، دشمن به استحکام مواضع خویش در این جزیره خواهد پرداخت و آن وقت، کار ما بسیار سخت خواهد شد. اگر هم پیروز شویم، تلفات زیادی برجای خواهیم گذاشت. بنابراین باید چاره دیگری اندیشید.

حاضران در جلسه، در میان سکوت سنگینی که در فضای اتاق دامن گسترده بود، نگاهی به یکدیگر انداختند و یکی از آنان پرسید:

ـ مثلاً چه چاره ای آیا شما پیشنهاد تازه ای دارید؟

سخنران جلسه اندکی مکث کرد، سپس پاسخ داد:

ـ قبل از هر چیز باید نقشه ای طرح کنیم تا دشمن را به اشتباه بیندازیم. باید با تهیه اسناد سری جعلی به آن ها وانمود کنیم که هدف ما، حمله به جزیره سیسیل نیست، بلکه در نظر داریم یونان و ساردنی را مورد حمله قرار دهیم. به این ترتیب، اولاً دشمن گمراه شده، از تقویت مواضع خود در جزیره سیسیل منصرف خواهد شد و در ثانی، نیروهای ما به آسانی خواهند توانست به موقع، عملیات خود را علیه جزیره سیسیل آغاز نموده و جان تعداد زیادی از افراد، از مرگ حتمی حفظ خواهد شد.

یکی از فرماندهان گفت:

ـ فکر قابل تحسینی است، ولی چگونه می توان این اسناد جعلی را بی آن که سوء ظنی در میان مقامات دشمن برانگیزد، به سرفرماندهی عالی آلمان رساند؟ طراح گفت:

ـ ما قبل از اعلام این برنامه، همه جوانب امر را آنالیز نموده ایم، مهم ترین مسئله آنست که آن ها، همه جزئیات امر را باور کنند. و برای این منظور، باید روشی کاملاً متقاعد کننده در پیش گرفت.

لحظه ای سکوت کرد، سپس اضافه کرد:

ـ مثلاً اگر این اسناد خیلی آسان به دست آن ها برسد، فوراً شصت شان خبردار می گردد که همه این رویدادها، یک توطئه است و بدیهی است همه نقشه های ما نقش بر آب می گردد. و دشمن به آسانی پی خواهد برد که ما در صدد فریب او هستیم. بی درنگ یونان و ساردنی را از یاد خواهد برد و دوباره توجه خود را به جزیره سیسیل معطوف خواهد نمود و به تحکیم مواضع خود در آن جا خواهد پرداخت. بنابراین، در طرح این نقشه باید بسیار دقت کرد. ما جزئیات این برنامه را در جلسه بعدی مطرح خواهیم کرد تا اگر نظر اصلاحی وجود دارد، مورد آنالیز گیرد.

جلسه بعدی، دو روز بعد در بخش سری اداره نیروی دریائی تشکیل شد. در این جلسه، جزئیات نقشه آنالیز شد و برای این عملیات، نام رمز عملیات گوشت قیمه شده! انتخاب شد.

سخنران جلسه گفت:

ـ آقایان، ما پس از آنالیز جوانب امر، به این نتیجه رسیدیم که برای رساندن اسناد جعلی به آلمانی ها از یک جسد استفاده کنیم.

همه حاضران در جلسه از شنیدن نام جسد، روی جایگاه های خود جابه جا شدند و با حیرت، به دهان گوینده چشم دوختند. و بعضی از آنان توانستند اعصاب خود را کنترل کنند و بی اراده پرسیدند:

ـ جسد؟!

ـ بله، یک جسد، و هرگاه این برنامه با پیروزیت اجرا گردد، تاریخ خواهد نوشت که چگونه جسد یک مرد، در جنگ دوم جهانی جان هزاران نفر را از مرگ نجات داد!

ژنرال سرآرکیبالدنای[7] معاون ستاد ارتش انگلیس که در آن جلسه حضور داشت پرسید:

ـ خوب، با این جسد چکار می خواهید بکنید؟

ناطق گفت:

ـ هدف ما آنست که کلیه اسناد جعلی را درون یک کیف اسناد قرار داده آن را به مچ دست جسدی ببندیم، و سپس جسد را به دریا بیندازیم، و چنین وانمود کنیم که هواپیمائی در دریا سقوط نموده و این افسر نیز که حامل اطلاعات محرمانه و اسناد و اوراق سری بوده در این حادثه جان باخته است. جسد او را امواج به ساحل خواهد برد و کیف اسناد به دست یک مامور دشمن خواهد افتاد.

معاون ستاد ارتش انگلیس سری به علامت تصدیق تکان داد و گفت:

ـ نقشه بسیار زیرکانه ای است، ولی بخشی از آن با قوانین و مقررات موجود مغایرت دارد.

حق با او بود، زیرا به موجب بخشنامه ای که صادر شده بود، افسران نیروهای متفقین هنگام سفر با هواپیما، اجازه نداشتند اسناد سری و محرمانه را با خود حمل کنند. دلیل این امر روشن بود، زیرا چنانچه هواپیما سقوط می کرد، این اسناد امکان داشت به دست دشمن بیفتد.

ولی به خاطر هدف نقشه عملیات گوشت قیمه شده مجبور بودند این مقررات را نادیده بگیرند و این جسد را از این قاعده مستثنی دارند!

به هرحال، اصل نقشه، بدون عیب و نقص بود. و گر به دقت انجام می شد، هیچ گونه سوء ظنی را درباره جعلی بودن این اسناد برنمی انگیخت. اگر جسد، از آب های مجاور ساحل اسپانیا کشف می شد، این شانس وجود داشت که این اسناد را به سازمان جاسوسی آلمان تحویل دهند. هرچند کشور اسپانیا، در گیرودار جنگ دوم جهانی بی طرفی اختیار نموده بود، ولی دولت اسپانیا، تمایلات شدیدی نسبت به آلمان داشت، از این رو مأموران آلمانی مانند مور و ملخ در آن سرزمین پراکنده بودند و هرگاه این جسد همراه با کیف اسناد کشف می شد، بی درنگ توجه آنان را به خود جلب می کرد.

یکی از حاضران در جلسه، یعنی فرمانده نیروی هوائی پرسید:

ـ سانحه هوائی را چگونه ترتیب خواهید داد؟ نکند خیال دارید یکی از هواپیماهای ما را سر به نیست کنید. ناطق گفت:

ـ ناراحت نباشید، ما قصد چنین کاری را نداریم. اصولاً احتیاجی به ایجاد یک سانحه هوائی نیست. هنگامی که یک هواپیما به درون دریا سقوط می نماید، تقریباً همواره فرایند کار، یکسان است. و این هواپیما، بی آن که اثری از خود باقی بگذارد، به زیر آب فرو می رود.

مقادیری اشیاء شناور بر سطح آب باقی می ماند، و برای همگان مسلم می گردد که هواپیمائی در این نقطه از دریا سقوط نموده است.

پس از لحظه ای مکث، به سخنان خود ادامه داد و گفت:

ـ تنها چیزی که احتیاج داریم، جسد یک انسان است.

یکی از حاضران پرسید:

ـ ولی چگونه؟ آیا خیال دارید انسانی را به قتل برسانید؟

ناطق خنده ای کرد و گفت:

ـ نه، چنین خیالی نداریم. اگر هم داشتیم، جان یک نفر، در ازای نجات جان هزاران نفر از رزمندگان ما، ارزشی ندارد. با این حال ما تصمیم نداریم زندگی انسانی را از او بگیریم. بعداً درباره این موضوع سخن خواهیم گفت.

ناطق سپس پوشه ای را که مقابل او روی میز قرار داشت باز کرد و در حالی که یادداشتی را بیرون می کشید گفت:

ـ آقایان، اجرای این عملیات، مستلزم دقت و احتیاط بسیار است. ما قبلاً نظر یک آب نگار ورزیده را که مردی کارآزموده و با تجربه است و درباره جریان بادها و امواج دریا، اطلاعات دست اولی در اختیار دارد، جویا شدیم. و اظهارات او را در این ورقه یادداشت نموده ایم. او به ما گفت که هرگاه جسد را در زمان معینی از شامگاه مرد نظر، از روی عرشه یک زیردریائی به میان دریا اندازیم، براساس محاسبات دقیق از روی جدول، این جسد در نقطه ای در نزدیکی شهر اوئلوا واقع در کرانه جنوبی اسپانیا، به ساحل خواهد رسید. ناطق پوشه را بست و گفت:

ـ خوب آقایان، اینک مسئله پیدا کردن یک جسد مناسب مطرح است. آیا شما چنین جسدی را سراغ دارید؟

در همان حال لبخندی زد و ادامه داد:

ـ این جسد باید متعلق به مردی باشد که در حدود 30 سال از عمر او گذشته است. و ظواهر امر نشان می دهد که بر اثر سقوط هواپیما در دریا جان سپرده است. مقامات اسپانیائی یقیناً این جسد را برای معاینه به بخش مربوطه تسلیم خواهند کرد و چنانچه ذره ای تردید نشان دهند، اسناد موجود، پشیزی ارزش نخواهند داشت.

پس از جستجو، انتها جسد مرد جوانی را به همان سن و سال پیدا کردند که به تازگی بر اثر بیماری ذات الریه درگذشته بود. سربرنارد اسپیلسبوری[8]آسیب شناس مشهور انگلیسی که پیروز به کشف چند فقره جنایت عظیم شده بود، پس از معاینه جسد، تائید کرد که این جسد، مقامات اسپانیائی را فریب خواهد داد.

خانواده متوفی، موافقت خود را با این طرح اعلام کردند و به خاطر نجات میهن، حاضر شدند جسد فرزند خویش را به مقامات انگلیسی بسپارند و هویت این جسد هیچگاه فاش نشد.

طراحان انگلیسی، با به دست آوردن قهرمان اصلی برنامه، یعنی جسد مورد احتیاج، به امکان اجرای این طرح امیدوار شدند و به سراغ بقیه نقشه خود رفتند. این تازه آغاز کار بود. آن ها می بایستی یک پیک سیاسی مناسب تدارک ببینند و چنین وانمود کنند که این اسناد را، این پیک سیاسی با خود در هواپیما حمل می نموده است. از سوی دیگر می بایستی موافقت صددرصد رؤسای ستاد را برای پیاده کردن این طرح کسب کنند، و همزمان با آن، به جعل اسنادی بپردازند که هر کلمه آن کاملاً حساب شده باشد، و چنان در این کار مهارت به خرج دهند که دشمن، کمترین بوئی از ساختگی بودن این نامه ها نبرد. ناگزیر بودند یک انسان خیالی خلق کنند و برای این قاصد شگفت انگیز، نامی برگزینند. به این ترتیب بود که شخصی به نام سرگرد ویلیام مارتین از نو زاده شد!

یک بار دیگر، جلسه کاملاً سری با شرکت رؤسای ستاد در اداره نیروی دریائی تشکیل شد. در این جلسه، پس از مقادیری بحث و تبادل نظر، انتها رؤسای ستاد، نظر موافق خود را با انجام عملیات گوشت قیمه شده اعلام کردند.

ژنرال سرآرکیبالدنای معاون ستاد ارتش انگلستان موافقت کرد که نامه ای برای ژنرال الکساندر که فرماندهی لشکر هیجدهم را در شمال آفریقا به عهده داشت، بنویسد. دریا سالار لرد لوئی مان باتن[9] تعهد کرد نامه هائی خطاب به فرمانده کل نیروهای مدیترانه و همچنین ژنرال آیزنهاور[10] که فرماندهی عالی را در شمال آفریقا عهده دار بود، بنویسد.

این اسناد، از اهمیت زیادی برخوردار بودند و ظاهراً اهمیت این اسناد به اندازه ای بود که به جای ارسال با پست معمولی، آن ها را از طریق پیک مخصوصی فرستاده بودند. و وجود همین پیک مخصوص، اهمیت موضوع را دو چندان می ساخت و مقامات آلمانی، این وضع را درک می کردند. اسناد و نامه های تهیه شده، حاوی اطلاعات دروغین و در عین حال ارزنده ای بود که می توانست آلمانی ها را دچار اشتباه سازد و عقیده آنان را درباره جزیره سیسیل که هدف اصلی حمله متفقین بود عوض کند.

این هر دو ژنرال، وظیفه خود را به خوبی انجام دادند.

ژنرال سرارکیبالدنای در نامه ای که برای ژنرال الکساندر نوشت، به یک حمله طرح شده، از طریق یک لشکر، که از سوی یک تیپ پشتیبانی می شدند، دردماغه اراکزوس[11] در یونان اشاره نمود و متذکر شد که متفقین در نظر دارند از جزیره سیسیل به عنوان سرپوشی برای این عملیات استفاده کنند. در سرانجام نامه نیز، به نوعی گپ نظامی که معمولا هر وقت ژنرالی به ژنرال دیگر نامه می نویسد به کار می رود، پرداخت.

ژنرال لردمان باتن نیز در نامه خود به فرمانده ارشد، از حامل نامه، به عنوان یکی از افراد خویش در عملیات مشترک نام برد و او را کارشناس ورزیده ای در زمینه هواپیماهای ترابری و به عنوان شخصی که قادر است نیروهای مهاجم و وسایل زرهی را در خاک دشمن پیاده کند، معرفی نمود. در سرانجام نامه خود نیز اشاره روبازی به ساردین کرد و نوشت: ساردین غذای خوشمزه ای است. که می توانست اشاره خوبی برای ساردنی باشد.

تهیه کنندگان این نامه امیدوار بودند که مأموران سازمان اطلاعاتی آلمان به این نکته پی ببرند.

دومین نامه این ژنرال، که برای ژنرال آیزنهاور فرستاده شد، منضم به دو نسخه جزوه، حاوی اطلاعاتی درباره عملیات مشترک بود که در انگلستان چاپ شده بود. درخواست نویسنده نامه از ژنرال آیزنهاور این بود که برای چاپ آمریکائی این جزوه پیامی مرقوم دارد. هدف اصلی این کار آن بود که ظاهراً حامل نامه را یک افسر مسئول، و شخصی کاملاً مورد اعتماد معرفی کند.

این نامه ها، بدون عیب و نقص، و کاملاً دقیق تنظیم شده بود و در نگارش آن ها هیچگونه کلمه، یا جمله اغراق آمیزی بکار نرفته بودو نویسندگان نامه ها، با لحن محبت آمیز خود، همه چیز را کوتاه و مختصر، و در عین حال غیرمستقیم، در اختیار گیرنده قرار می دادند. و همین ریزه کاری ها باعث می شد که آلمانی ها به مقاصد فریبکارانه آن ها پی نبرند.

تقریباً قسمت اعظم کار، صورت گرفته بود، تنها می ماند که برای جسد، معین هویت کنند.

بدیهی بود، مقامات اسپانیائی، به محض یافتن این جسد، یک راست به سراغ جیب های او می رفتند تا هویت او را دریابند. و عوامل آلمان نازی نیز محتویات جیب جسد را مورد بازرسی قرار می دادند. به هر حال فرق نمی کرد این جسد چه چیزهائی در جیب داشت، تنها کافی بود همه چیز طبیعی جلوه کند و نشان دهند که یک شخصیت کاملاً شایسته و قابل اعتماد است.

ابتدا به فکر افتادند او را وارد ارتش کنند، ولی بعداً اندیشیدند بهتر است او را عضو نیروی دریائی قلمداد کنند. البته افسران ارتش مجبور نبودند عکس خود را روی کارت شناسائی بچسبانند، در حالی که در خصوص افراد نیروی دریائی وضع فرق می کرد. و افراد نیروی دریائی عکس خود را روی کارت هویت خود الصاق می کردند.

اگر شخصی پیدا می شد که شبیه مرد متوفی باشد، اگر می توانستند عکس او را بگیرند و روی کار بچسبانند، طبیعی تر جلوه می کرد و بر اعتبار هویت او اضافه کرده می گشت. از خوش شانسی آن ها، چنین شخصی پیدا شد. از او عکس گرفتند و این عکس، به کارت شناسائی او، یعنی کارت شماره 148228 که به عنوان سروان (سرگرد اجرائی) ویلیام مارتین از از نیروی دریائی انگلیس صادر شده بود، الصاق شد. عمداً نام مارتین را برای این منظور انتخاب کردند، زیرا چند نفر با این نام به عنوان افسر، در نیروی دریائی خدمت می کردند.

این کارت، نشان می داد که سرگرد مارتین جزو کارمندان عملیات مشترک بود، در سال 1907 به جهان آمده بود، و زادگاه او شهر کاردیف[12] بود. عکس روی کارت، چهره یک مأمور امنیتی انگلیس را بیش و کم، در سن 30 سالگی نشان می داد. چهره ای آرام داشت و در وهله اول، آدمی خجول به نظر می رسید. این ویژگی ها، با خصوصیات اخلاقی شخصی که ژنرال لردمان باتن در نامه خود به فرمانده عالی مدیترانه توصیف نموده بود، کاملاً مطابقت داشت.

ولی هنوز مسائلی فراروی آن ها قرار داشت. یک کارت شناسائی، پس از مدتی که در جیب می ماند، تازگی خود را از دست می دهد و کهنه به نظر می رسد. و تنها گذشت زمان است که می تواند چنین نقشی را ایفاء کند و به مرور زمان، یک کارت نو را تبدیل به کارتی فرسوده و رنگ و رورفته نماید. طراحان این نقشه، دریافتند که کارت شناسائی که در نظر داشتند به عنوان سرگرد مارتین صادر کنند، نباید آن قدر نو باشد که مصنوعی جلوه کند و سوء ظن آلمانی ها را برانگیزد. از سوی دیگر، فرصت زیادی نداشتند تا صبر کنند این کار، به تدریج تازگی خود را از دست بدهد.

تنها راهکار آن بود که اشاره کنند این کارت، به تازگی تجدید شده است. ولی به چه دلیل؟ در برابر این پرسش، تنها یک پاسخ وجود داشت. و آن این که سرگرد مارتین مانند دیگر افراد، کارت اصلی خود را گم نموده و المثنی گرفته است.

تا این جا، همه چیز روبه راه بود، ولی هنوز به یک شخصیت مادی احتیاج بود که از گوشت و خون تشکیل شده باشد از این گذشته محتویات جیب او نیز، در طبیعی جلوه دادن نقشه، بسیار مهم بود. محتویات جیب یک شخص، از انواع و اقسام چیزهائی تشکیل شده که وقتی کنار هم گذاشته شوند، شخصیت آن مرد را معلوم می سازد و نشان می دهد که چگونه آدمی است. و این وسایل، هرچه طبیعی تر باشد، بهتر است. حتی در این مورد می توانستند از اشیائی نظیر بلیت اتوبوس، صورتحساب قدیمی، سیگار و دسته کلید و غیره یاری بگیرند. زیرا هرگاه مقامات اسپانیولی یا مأموران آلمانی محتویات جیب او را آنالیز می کردند، از مشاهده اشیائی که همراه داشت می توانستند تیپ او را ارزیابی کنند و چنانچه این اشیاء، با خصوصیات آن شخص تطبیق نمی کرد، امکان داشت دچار شک و تردید شوند.

بنابراین، پیش ار هر کار، می بایستی معلوم کنند که او چگونه موجودی است. این کار، از بسیاری جهات، شباهت به ذهن خلاق نویسنده ای داشت که می خواست شخصیت اصلی داستان خویش را بیافریند، و خواننده را با ویژگی های اخلاقی او آشنا سازد. بدیهی است که هرکس، به فراخور حال خویش، همواره مقداری پول با خود حمل می نماید و سرگرد مارتین نیز در این مورد، با دیگران فرقی نداشت. بنابراین کیف پول او را با یک اسکناس پنج پوندی، و سه اسکناس یک پوندی پر کردند. در جیب شلوار نظامی اش، یک نیم کرانی، و مقداری پول خورد معادل یک شلینگ ریختند. و در جیب های دیگرش، دو بلیت اتوبوس، که از درجه اعتبار ساقط شده بود، یک قوطی کبریت، یک پاکت سیگار، یک دسته کلید و یک ته مداد - یعنی مدادی که کار نموده و به آخرش رسیده بود، گذاشتند.

این ها، چیزهائی بودند که امکان داشت هرکس به طور طبیعی با خود حمل کند.

گام بعدی، آن بود که هویت او را به یک سرگرد نزدیک تر کنند. او چه جور آدمی بود؟ به عنوان یک افسر شاغل، انتظار می رفت که در یکی از باشگاه های لندن، یعنی باشگاهی که معمولاً مخصوص نیروهای مسلح بود، عضویت داشته باشد. برای این منظور، کلوب نیروی دریائی و نظامی را در پیکادلی برگزیدند و یک قبض رسید برای شش شب اقامت در آن باشگاه، در جیبش گذاشت. تاریخ این قبض، مربوط به 24 آوریل بود، یعنی چند روز پیش از تاریخی که قرار بود این جسد کشف گردد. این قبض، تعیین می ساخت که پیش از مبادرت به این سفر بدفرجام، در کجا اقامت داشته است. همچنین دو عدد ته بلیت تأتر، مربوط به یکی از تماشاخانه های معروف، و یک دعوتنامه برای یک باشگاه شبانه در جیب او گذاشتند.

بیشترمردم، به ویژه در زمان جنگ، نامه هائی در جیب خود حمل می کردند که غالباً مربوط به عزیزان شان بود.

طراحان این نقشه، متقاعد شدند که سرگرد مارتین نیز مانند بسیاری دیگر می توانست نامزدی داشته باشد، از این رو به خلق یک شخصیت خیالی دیگر به نام پم پرداختند. دو نامه ساختگی به امضای پم تدارک دیدند که نشان می داد آن ها به تازگی با یکدیگر نامزد شده اند. از محتوای این نامه ها چنین برمی آمد که پدر و مادر این دختر در یک خانه روستائی در ویلتشایر[13] زندگی می کنند و خود دخترک در یک اداره دولتی به کار مشغول است. این نامه ها، با دقت تمام از طریق یک زن جوان ناشناس نوشته شد. و برای آن که موضوع، بیش از پیش طبیعی جلوه کند، یکی از کارمندان اداره نیروی دریائی که دختری زیبا و جوان بود یک قطعه عکس خود را در اختیار طراحان نقشه قرار داد که با مشاهده آن، هرکس اذعان می کرد که پم از جذابیت و زیبائی چشمگیری برخوردار است و بی جهت نیست که مردی مانند سرگرد مارتین او را به نامزدی برگزیده است و خیال دارد با او ازدواج کند.

علاوه بر این، قبضی نیز برای خرید یک حلقه نامزدی به قیمت 03/53 پوند در جیب او گذاشتند.

نامه دیگری نیز به امضای پدر سرگرد مارتین تهیه کردند که بیش و کم، از او چهره ای کوته فکر و فناتیک به دست می داد. پدرش این نامه را ظاهراً هنگام ملاقات با خواهر سرگرد مارتین که در نورث ولز اقامت داشت، برای پسرش نوشته بود. فحوای کلام او نشان می داد که ظاهراً از شنیدن خبر نامزدی پسرش، چندان مسرور نشده بود.

اشیائی که در جیب سرگرد مارتین پیدا شد، این اشیاء عبارت بودند از: یک کارت شناسائی به شماره 148228 - یک کارت عضویت در باشگاه نیروی دریائی و نظامی - دو بلیط اتوبوس - مقداری اسکناس و پول خورد - یک قوطی کبریت - یک پاکت سیگار - یک دسته کلید - یک ته مداد - دو عدد بلیت تآتر و یک دعوت نامه برای یک باشگاه شبانه، این شخصیت مرموز که نام سرگرد ویلیام مارتین برای او برگزیده بودند، چه کسی بود و چه ماموریتی بر عهده داشت؟ آیا می توانست حس اعتماد آلمانی ها را به خود جلب کند؟

موهومی به نام سرگرد مارتین ساخته بودند کامل نشده بود. لازم بود به مسائل اقتصادی او نیز توجه نشان دهند. در زمان جنگ، بیشتر افسران جوان، حساب و کتاب از دست شان خارج شده بود و بیش از موجودی خویش در بانک چک کشیده بودند. و در این مورد سرگرد مارتین هم دست کمی از آن ها نداشت. نامه ای به امضای مدیرعامل بانک لویدزبنک در جیب او گذاشتند که نشان می داد او مبلغ 98/79 پوند به بانک مقروض است و زمان پرداخت آن فرا رسیده است و باید فکری به حالش بکند. در سرانجام این نامه، به سرگرد مارتین اخطار شده بود که هرچه زودتر این بدهی را بپردازد و اگر سریعاً اقدامی به عمل نیاورد، بانک، حق خود می داند که از منافع خویش حمایت نماید.

در روزهای بحرانی جنگ، سربازانی که راهی مأموریت خارج از کشور می شدند، به ویژه اگر مانند سرگرد مارتین تازه نامزد نموده بودند، وصیتنامه خود را می نوشتند تا اگر بلائی سرشان آمد، حساب و کتاب شان روشن باشد. نامه ای از یک شرکت حقوق دانان مشاور در جیب او گذاشته شد که تأکید می کرد سرگرد مارتین وصیتنامه خود را تنظیم نموده و طی آن مبلغ 50 پوند به خدمتکارش بخشیده است.

همه این اسناد و نامه ها، روی کاغذهای رسمی و مارک دار نوشته شده بود و جالب این که بیشتر آن ها یک سند واقعی به شمار می رفت. مثلاً نامه مربوط به بانک را مدیرعامل بانک مذکور شخصاً نوشته و امضاء نموده بود و قبض مربوط به خرید حلقه نامزدی، از سوی یکی از جواهرفروشی های معروف غرب لندن صادر شده بود. برای آن که این اسناد کاملاً واقعی جلوه کنند و هیچ گونه سوء ظنی نسبت به آن ها پیدا نگردد، این گونه محکم کاری ها لازم بود این ریزه کاری ها مؤثر افتاد و اینک، سرگرد مارتین برای خود شخصیت و هویت معتبری یافته بود.

نامه هائی را که از طریق ژنرال نای و ژنرال لردلوئی مان باتن نوشته شده بود، درون کیف اسناد گذاشتند و آن را به مچ دست مرد متوفی زنجیر کردند. هرچند این روش، در نیروهای مسلح معمول نبود و فقط در بانک ها به کار می رفت و کیف حامل اسکناس و یا اوراق بهادار را به دست قاصد و نامه رسان می بستند تا هیچ سارقی نتواند کیف را به سرقت برد، ولی به هرحال برای اجرای این نقشه تاریخی، چاره ای جز این نداشتند. زیرا در غیر این صورت، کیف اسناد را آب می برد و آن وقت، چگونه ممکن بود آلمانی ها یقین حاصل کنند که این اسناد مربوط به سرگرد متوفی است؟ و از سوی دیگر، اطمینانی وجود نداشت که این اسناد، همزمان با کشف جسد، به دست مأموران آلمانی بیفتد. در آن صورت، احتمال داشت تصور کنند که این کیف را شخصی به آب انداخته و درصدد فریب آن ها برآمده است. و با این تصور به احتمال زیاد، نسبت به واقعی بودن اسناد درون کیف دچار شک و تردید می شدند.

اکنون تقریباً همه کارها صورت گرفته و زمان اجرای این نقشه فرا رسیده بود.

در همان زمان، یک زیردریائی متعلق به دولت بریتانیا، موسوم به سراف[14] قرار بود از گریناک[15] واقع در اسکاتلند به سوی مالت برود. طراحان این نقشه، ستوان ن.ا. جوئل[16] افسر فرمانده زیردریائی را به اختصار در جریان این طرح محرمانه گذاشتند و آموزش های لازم به او دادند.

سپس، جسد را که در سردخانه نگهداری می شد، بیرون آورده و یونیفورم نظامی بر تن او کردند. یک جلیقه نجات نیز روی شانه هایش انداختند، جیب هایش را با اموال شخصی، یعنی اشیائی که قبلاً تدارک دیده بودند، پر کردند. و کیف حاوی اسناد را به مچ دستش متصل ساختند. آن گاه او را در محفظه مخصوصی قرار داده با یخ خشک بسته بندی کردند. سپس، این بسته را درون اتومبیلی قرار دادند و دو تن از افراد، که یکی از آن ها رانندگی اتومبیل را برعهده داشت، یک شب آزگار در راه بودند تا انتها آن را به بندر گریناک رساندند. روی جعبه های جسد، برچسب وسایل دوربین و چشم پزشکی نصب کردند تا هیچکس نسبت به محتوای جعبه کنجاوی نشان ندهد. حتی، واقعیت امر، از خدمه زیردریائی نیز پوشیده ماند و به آن ها گفته شد که این جعبه، حاوی یک رهنمای شناور مخصوص می باشد که در نظر است آن را در آب های مجاور ساحل اسپانیا به دریا اندازند. و علت این امر را چنین بیان داشتند که خیال دارند چگونگی وضع هوا را از طریق دستگاه های رادیوئی گزارش کنند. البته مقامات اسپانیائی نباید بوئی از این موضوع ببرند، زیرا در غیر این صورت این رهنمای شناور را برمی داشتند و اساس برنامه آن ها را برهم می زدند. این بهانه خوبی بود که خدمه زیردریائی، بی آن که بوئی از ماجرای اصلی ببرند جسد را به داخل آب بیندازند.

البته حساب افسران زیردریائی جدا بود و فرمانده زیردریائی تصمیم گرفت درست در آخرین لحظه که می خواستند سرگرد مارتین را به آب اندازند، با آن ها از این راز سخن گوید.

زیردریائی سراف بی آن که در راستا خود با حادثه ای روبرو گردد، به حرکت خود ادامه می داد.

پس از ده روز که این زیردریائی زیر آب مانده بود، انتها در ساعت 30/4 دقیقه بامداد روز 30 آوریل 1943 در آب های مجاور ساحل اسپانیا به سطح آب آمد. چند قایق ماهیگیری اسپانیائی در آن حوالی سرگرم صید ماهی بودند، ولی نزدیک ترین آن ها، در حدود یک مایل با نقطه ای که زیردریائی از آب بیرون آمده بود فاصله داشتند. البته صلاح در این بود که این عده، زیردریائی را نبینند.

دریا آرام بود و گله گله، در آسمان ابر دیده می شد. مه رقیقی فضا را فراگرفته بود و به این ماجرا، حالت اسرارآمیزی می بخشید. جعبه را به یاری افسران زیردریائی بر روی عرشه آوردند. سرگرد مارتین را همراه با کیف اسناد از آن خارج ساختند و در نقطه ای در حدود 1500 متری دهانه رودخانه اوئلوا این جسد را در حالی که جلیقه نجات آن بر اثر جریان هوا، باد نموده بود به آرامی به درون آب انداختند. یک قایق نجات پلاستیکی نیز نظیر قایق هائی که در مواقع اضطراری، مورد استفاده قرار می گیرد - به طور واژگون، و همراه با فقط یک پارو، به آب انداختند.

مآموریت سرانجام یافته بود، و زیردریائی سراف پس از انجام این دستور، از صحنه دور شد. دوباره به زیر آب رفت و به سفر خود به سوی مالت ادامه داد.

به این ترتیب بخش انگلیسی عملیات گوشت قیمه شده با پیروزیت و طبق برنامه حساب شده، انجام گرفت. از این به بعد، دیگر مقامات اسپانیولی و عوامل آلمان نازی بودند که می بایستی ماجرا را دنبال می کردند. طراحان نقشه، منتظر بودند تا نتیجه عملیات خود را ببینند. همه چیز طبق برنامه های پیش بینی شده آن ها، به طرز عالی انجام گرفته بود. بامداد همان روز یک ماهیگیر اسپانیولی جسد را کشف کرد. آن را روی قایق خود گذاشت و به ساحل برد. و در ساحل، جسد را به یک مأمور گشتی اسپانیولی تحویل داد.

در آن روزهای بحرانی، شاید هیچ خبری به اندازه کشف این جسد، مقامات مربوطه را مسرور نمی ساخت، و این مأمور اسپانیولی نیز به امید دریافت جایزه یا تشویق نامه، بی درنگ آن را به مقامات اسپانیولی تحویل داد. دولت اسپانیا، خبر مربوط به کشف جسد سرگرد مارتین را همراه با وسایل شخصی اوع به سفارت انگلیس در مادرید خبر داد و چند روز بعد کیف حاولی اسناد سری را به سفارت انگلیس فرستاد.

هنگامی که این کیف به اداره نیروی دریائی در لندن رسید، چند کارشناس به آنالیز این اسناد پرداختند و انتها اعلام نمودند که شخص یا اشخاصی به این نامه ها دست زده اند. طراحان نقشه از شنیدن این خبر، بسیار مسرور شدند. زیرا این سخن به این معنی بود که دشمن از این نامه ها، رونوشت برداشته و به برلین فرستاده است. و سر فرماندهی آلمان نیز به این نامه ها توجه خاص مبذول داشته است. و آن ها نیز جز این چیزی نمی خواستند. جسد سرگرد مارتین، باحترامات کامل نظامی در گورستان ولوه به خاک سپرده شد و خبر درگذشت او در روزنامه ها به چاپ رسید.

هرچند عملیات با پیروزیت صورت گرفته بود، ولی متفقین، تازه پس از سرانجام جنگ، به میزان واقعی این عملیات پی بردند. اسنادی که پس از جنگ، از آرشیوهای آلمان به دست آمد، نشان می داد نامه هائی که از سوی ژنرال نای و ژنرال مان باتن نوشته شده بود، در سطح عالی، دقیقاً مورد آنالیز مقامات آلمانی قرار گرفته بود. حتی هیتلر شخصاً این نامه ها را مطالعه نموده بود و در سرانجام گفته بود:

ـ دشمن میخواهد ما را فریب دهد، ولی خبر ندارد که ما از آن ها زرنگ تریم. یقیناً آن ها قصد حمل به جزیره سیسیل را ندارند، در حالی که ما همه توجه خود را به سیسیل معطوف داشته ایم!

نکته قابل توجه این که سرفرماندهی آلمان نیز پس از مطالعه اسناد، کاملاً متقاعد شده بود که حمله متفقین به جزیره سیسیل جدی نیست، بلکه آن ها نقشه دیگری در سر می پرورانند. از این رو فوراً قوای خود را که در جزیره سیسیل متمرکز شده بود، فراخواندند و به تقویت واحدها و مواضع خود در یونان کوشیدند و به این ترتیب کار متفقین برای اشغال جزیره سیسیل آسان شد. هویت مردی که نقش سرگروه مارتین را ایفاء کرد هیچگاه فاش نشد. ولی عملیاتی که نامطلعانه در آن شرکت جست، جان تعداد زیادی از نیروهای متفقین را از مرگ نجات داد و از این بابت او را باید قهرمان گمنام جنگ دوم جهانی به شمار آورد.

[1] -William Martin

[2]- Huelva

[3] -Pam

[4] - North Wales

[5] - Lloyds Bank

[6] - Sicily

[7] -Sir Archibald Nye

[8] -Sir Bernard Spilsbury

[9] - Lord Louis Mount batten

[10] - Eisenhower

[11] - Araxos

[12] - Cardiff

1-Wiltshhire

[14] -Seraph

[15] - Greenock

[16]- Lt.N.A jewell

parisro.ir: تور فرانسه ارزان | تور فرانسه قیمت، تور پاریس، تور پاییز، زمستان، نوروز، بهار تابستان فرانسه

umeblog.ir: یومی بلاگ: آرشیو خبری و مقالات متنوع وب