روایت جذاب از بازی خاطره سازِ ایران - استرالیا؛ در ستایش یک دیوانه - مجله سرگرمی

برای شرح و چگونگی اش باید سفری کوتاه به سال 1376 کرد؛ همان روز ها که ایران در مرحله انتخابی جام دنیای سه رقیب عرب را پیش رو داشت و با امتیازاتی که در دور رفت جمع کرده بود، بارش را بسته بود تا به اروپا و فرانسه سفر کند و دومین تجربه حضورش در جام دنیای را از سر بگذراند.

ایران برای صعود به جام دنیای از سه بازی مرحله برگشت برابر تیم های نه چندان قَدَر آن زمان، فقط سه امتیاز می خواست تا از، اما و اگر در امان بماند. با این حال، آن سه امتیاز تبدیل به رویای دست نیافتنی شد! تیم ملی ایران در عین ناباوری از سه بازی، فقط یک امتیاز گرفت تا شانس رفتن مستقیم به فرانسه را از دست بدهد.

ملی پوشانی که به غرورشان برخورده بود هنوز امید داشتند؛ آن ها باید در بازی پلی آف آسیا به مصاف ژاپن می رفتند تا در صورت برتری در آن دیدار، خیالشان از صعود به جام دنیای راحت می شد؛ دیدار با ژاپن شروع شیرین، ولی سرانجام تلخی داشت؛ تیم ملی دو بر یک پیش افتاد و با روحیه ای که ملی پوشان داشتند به نظر نمی رسید به راحتی تسلیم شوند. مشکل، اما این بود که سامورایی ها حاضر نبودند شمشیر را به زمین بیندازند. آن ها جنگیدند و کار را به تساوی کشاندند و بعد در هوای شرجی و کشنده، ستاره های از رمق افتاده ایران را ناکام گذاشتند؛ آن هم درست دو دقیقه مانده به سرانجام دو وقت اضافی 15 دقیقه! وقتی توپ در دقیقه 118 به تور ایران نشست، دیگر کسی رویای حضور در فرانسه را در سر نمی پروراند و حسرت صعود مجدد به جام دنیای، انگار تبدیل به طلسمی شده بود که می خواست داغ بر دل فوتبالی های ایران بگذارد. ایران به ژاپن باخت تا قرعه فیفا یا دست سرنوشت یک فرصت دیگر در اختیارش بگذارد؛ آن وقت ها تیمی که بازنده دیدار پلی آف در آسیا می شد باید به مصاف قهرمان اقیانوسیه می رفت تا در دیداری رفت و برگشت، شانس نهایی اش برای رفتن به جام دنیای را امتحان کند.

آن زمان، فوتبال استرالیا هنوز به عضویت کنفدراسیون فوتبال آسیا در نیامده بود و این تیم در اقیانوسیه آقایی می کرد؛ آن ها جدی ترین رقیب شان را با اختلاف 4، 5 گل می بردند و کسی در آن قاره جلودارشان نبود. قرعه که ایران را به استرالیا انداخت همه چیز را به هم ریخت؛ در ایران، امید ها برای صعود به جام دنیای به حداقل رسید و در استرالیا، امید به صعود رو به برتری گذاشت. آن ها از اینکه قرار بود با ایران بازی کنند خرسند بودند؛ تیم ملی ایران را در سطح ستاره های آن زمان خودشان نمی دیدند و می گفتند و می نوشتند که بالاخره انتظار ها برای استرالیا به سر می رسد و این تیم به جام دنیای می رود تا در فرانسه اولین تجربه دنیای اش را به دست بیاورد.

البته که با مقایسه ستاره ها حق داشتند؛ هری کیول و مارک ویدوکا دو چهره نام آشنای آن روز فوتبال استرالیا بودند که در اروپا برای خود مشتریان پروپاقرصی داشتند؛ آن ها به جای خود، کرگ مور هم در گلاسکو بازی می کرد، مارک بوسنیچ برای استون ویلا توپ می زد و استان لازاریدیس هم بازیکن وستهم بود. تری ونبلز، سرمربی وقت استرالیا هم که هدایت این تیم را از ژانویه 1997 به دست گرفته بود فوق العاده کار کرده بود؛ مربی سابق بارسلونا و تیم ملی انگلیس 12 بازی هدایتِ ساکروس ها را به دست گرفته بود و هر 12 بازی را با بُرد پشت سر گذاشته بود! با آن رزومه و کارنامه، باید کسی مجنون می بود که شانسی برای برتری ایران مقابل تیم پرستاره استرالیا قائل شود.

مطابق با قرعه، مقرر شد اول استرالیا برای برگزاری بازی رفت به ایران بیاید تا در ورزشگاه آزادی بازی کند. آن ها می دانستند جو آزادی وحشتناک است؛ رسانه های استرالیایی اسمش را گذاشته بودند دیگ جوشان. آن روز ها در آزادی خبری از جایگاه و شماره گذاری نبود؛ سکو های سیمانی پذیرای تماشاگرانی بود که برای رساندن تیم ملی شان به جام دنیای تب و تاب داشتند. آن قدر تب که در فاصله 5 ساعت مانده به شروع بازی، ورزشگاه را پر کردند؛ نه ده هزار و بیست هزار تا، بلکه 128 هزار نفر! قطعاً دیگر سوزن در آن ورزشگاه پایین نمی آمد!

برای استرالیایی ها جو وحشتناک بود؛ آن ها نیاز به معجزه داشتند تا از دیگ جوشان جان سالم به در ببرند؛ به جای معجزه، اما آن ها هری کیول را داشتند. بازیکنی که همان ابتدای کار، استرالیا را در ورزشگاه آزادی پیش انداخت! چه کسی فکر می کرد در آن جو وحشتناک این تیم استرالیا باشد که گل اول را می زند؟ هری کیول هنوز هم خاطره آن گل را در ذهن دارد و از آن یاد می کند: نمی دانید چه حسی دارد وقتی می توانید با یک گل 128 هزار نفر را ساکت کنید.

توپ که به تور نشست دیگ جوشان جایش را به سکوت مطلق داد؛ برای برگشتن هیجان روی سکوها، نیاز به زمان بود. تماشاگران باید هضم می کردند که تیم ملی با یک گل عقب افتاده و قرار است دیدار برگشت را هم در استرالیا بازی کند. آن ها، اما بعد از سکوت اولیه به بازی برگشتند؛ درست مثل بازیکنان ایران. ملی پوشان ایرانی نمی خواستند از آخرین فرصتی که سرنوشت در اختیارشان گذاشته به سادگی عبور کنند؛ مزد بازی جسورانه را هم دریافتد و خداداد عزیزی گل مساوی ایران را در آن بازی زد. چه بسا اگر مارک بوسنیچ خوش تیپ، آن روز ها درون دروازه استرالیا نبود و پیشنهاد چرب و آبدار منچستریونایتد در همان برهه به دستش نمی رسید، ایران می توانست کار را در آزادی تمام کند. به هر روی، دیدارِ رفت با همان نتیجه یک-یک به سرانجام رسید تا همه چیز به جدال در ورزشگاه ملبورن کریکت گراوند با گنجایش 85 هزار نفری کشیده شود.

استرالیایی ها یقین داشتند به جام دنیای صعود می کنند؛ از بازیکن و مربی گرفته تا کارشناس و هوادار. آن ها میزبان تیمی بودند که چندان زهردار نشان نداده بود. بازی برگشت که 8 آذر 76 حوالی یک بعدازظهر به وقت ایران شروع شد به معنای واقعی عجیب بود؛ آن قدر عجیب که استرالیایی ها در یک بازی کامل و برتر دروازه ایران را به توپ بسته بودند؛ مشخص نبود اگر احمدرضا عابدزاده همان دقایق نخست واکنش های روحیه بخش نداشت چه بلایی بر سر تیم ملی می آمد؛ استرالیا به آب و آتش می زد تا در همان دقایق نخست کار تیم ملی ایران را تمام کند. خط دفاعی آشفته به نظر می رسید و اصولاً چیزی به نام تاکتیک نزد بازیکنان ایرانی دیده نمی شد. با همان فرمول سردرگم، اما تیم ملی 30 دقیقه در استرالیا مقاومت کرد تا بار دیگر هری کیول، جوان اول آن روز های استرالیا، از راه رسید و دروازه ایران را گشود. جو ورزشگاه ملبورن کریکت دست کمی از جو ورزشگاه آزادی در بازی رفت نداشت، ولی تفاوتش در این بود که 80 هزار نفرش استرالیا را تشویق می کردند و صدای 5 هزار هوادار ایرانی به زحمت به گوش می رسید.

بعد از گل هری کیول این بار نوبت به اورلیو ویدمار رسید تا ضربه نهایی را بر پیکر تیم ملی بزند؛ او برای دومین بار دروازه ایران را باز کرد. این بار همان نیم درصدی هم که تصور می کردند ایران شانسی برای رفتن به فرانسه دارد امیدشان را از دست دادند؛ در عوض همان نیم درصد استرالیایی هایی که برای صعود تیمشان به جام دنیای شک داشتند، ایمان آوردند که این تیم بالاخره قرار است رنگ جام دنیای را به چشم ببیند. گزارشگر استرالیایی همان جا بعد از گل دوم جرأت به خرج داد و حرفش را زد: باید شهامت گفتن این را داشته باشیم که آرزویمان محقق شده است. استرالیا در جهت رسیدن به فرانسه است. دیگر نیازی به تیز کردن گوش هم نبود تا صدای 80 هزار تماشاگر استرالیایی که شعار می دادند و می گفتند ما می رویم به فرانسه را شنید. آن ها منتظر بودند تا تیمشان، گل های بعدی را هم وارد دروازه ایران کند.

دیوانه ای به نام پیتر هور

اتفاقات زیادی در تاریخ فوتبال رخ داده که سرنوشت یک بازی را کاملاً دگرگون کرده، ولی اگر آن اتفاقات عجیب وغریب کنار هم چیده شود، رد هیچ کدام به یک دیوانه ختم نمی شود! آن دیدار ایران- استرالیا به اندازه کافی اتفاق عجیب در دلش داشت، ولی پیتر هور تکمیلش کرد. شاید این جبر زمانه است که پیتر هور های دنیا و تاریخ می توانند روحیاتی متفاوت داشته باشند؛ وقتی اسم پیتر هور می آید شاید خیلی ها به فکر دانشمند و شیمیدان بریتانیایی و یا حتی آن یکی پیتر هورِ تاریخ دان بیفتند، ولی این پیتر هور که کار را برای ایران درآورد نه پروفسور بود نه تاریخ دان! او دیوانه ای بود که محبوب ایرانی ها و مورد نفرت استرالیایی ها قرار گرفت.

استرالیا گل دوم را که زد، سروکله پیتر هور پیدا شد؛ او از جایگاه تماشاگران با همان مو های ژولیده و بلوند پیدا شد و با چاقو به جان تور دروازه ای افتاد که احمدرضا مأمور حراستش بود. آن قدر جو به هم ریخته شده بود که زمان زیادی طول کشید تا مأموران امنیتی ورزشگاه او را بازداشت کنند و به بیرون ببرند. آن دیوانه حتی زمانی که از زمین بازی بیرون برده می شد زبان درازی می کرد و حرص تماشاگران استرالیایی را درمی آورد؛ آن قدر رفتارش عجیب بود که تماشاگران هم اگر چیزی دم دست داشتند به سمتش پرتاب می کردند.

برای ایرانی ها در آن زمان، او فقط یک اوباش بود که آمده بود دروازه بانِ ایران را بترساند، ولی استرالیایی ها به خوبی پیتر را می شناختند؛ او عادت کرده بود خودش را در رقابت های بزرگ به زمین مسابقه بیندازد؛ در ملبورن کاپ، در اوپن استرالیا و در مراسم تدفین ستاره موسیقی پاپ، میکاییل هاتچنسی. می گفتند شبیه انگلی است که می تواند به هر جایی رسوخ کند.

عابدزاده بعد ها از خاطره این بازی و تماشاگر دیوانه ای گفت که پرید و تور دروازه را پاره کرد، و اینکه اگر او خود را کنترل نکرده بود جو و ذهن بازیکنان تیم ملی به هم می ریخت و بازیکنان استرالیا هم جری تر می شدند: با شروع نیمه دوم، فشار حریف کمتر شده بود، اما هنوز جرأت حمله نداشتیم تا اینکه تماشاگر استرالیایی آن کار خنده دار را انجام داد. در آن لحظات بهترین کار همانی بود که انجام دادم. پشتک زدن و خندیدن.

پیتر که آمد و رفت، سناریو عوض شد؛ تیم ملی ایران به ناگاه پوست انداخت. انگار به غیر از دو گل، تیم ملی ایران به شوک یک دیوانه نیاز داشت تا به خودش بیاید؛ بازیکنان ملی پوش تازه بعد از آن اتفاق بود که توانستند خودشان را جمع وجور کنند و با نظم تاکتیکی خاصی برابر استرالیای تا دندان مسلح بازی کنند. تیمی که تا همین چند دقیقه قبل چنان آشفته بود که نشانی از یک تیم ملی نداشت، به ناگاه خون تازه ای در رگش جریان یافت. آن قدر که رضا شاهرودی از کمکِ تماشاگر دیوانه به بُرد ایران گفت: در آن دیدار تاریخی بازیکنان استرالیا فشار زیادی به دروازه ایران وارد کردند، اما وقتی یکی از تماشاگران وارد زمین شد و تور دروازه ایران را پاره کرد، وقفه ای در بازی پیش آمد و فرایند آن تغییر کرد و ما در این فاصله توانستیم تیم را جمع کنیم.

استرالیایی ها تقصیر را انداخته بودند گردن پیتر هوری؛ می گفتند وقفه در بازی ایجاد کرد و به ایران فرصت بازیابی افکار داد. هرچه که بود ورودش به زمین و دیوانه بازی هایش برای ایران خوب تمام شد؛ تیم ملی بعد از آن اتفاق تهاجمی تر شد و جسارت بازیکنان بیشتر. تا پیش از آن، اما خبری از جسارتِ تیم ایران نبود و غرور سراسر تیم استرالیا را فرا گرفته بود. آن قدر که حمید استیلی روایت می کند: بعد از اینکه استرالیا با دو گل از ایران پیش افتاد، غرور سراسر این تیم را فرا گرفته بود و سرمربی این تیم نیز همان لحظه بیان نمود که صعود استرالیا به جام دنیای حتمی شد، ولی پس از پاره شدن تور دروازه ایران توسط یکی از تماشاگران استرالیا بازیکنان غیرتی شدند و نتیجه به کلی تغییر کرد.

تیمی که به ندرت از خط نیمه رد شده بود، حالا چند باری دروازه استرالیا را در خاک خودش تهدید کرد. تهدید ها در نهایت به ثمر نشست و در دیداری دراماتیک، کریم باقری و خداداد عزیزی این بار تماشاگران استرالیایی را ساکت کردند و دو بار دروازه مارک بوسنیچ را گشودند. ساندرو پل، اما با دریافت 8 دقیقه وقت اضافی انگار مأمور آن شده بود تا آخرین عذاب های فوتبالی را هم به بازیکنان وقت تیم ملی ایران بدهد؛ در آن هشت دقیقه، دیگر یک بازیکن عادی نمی توانست فعل و انفعال خاصی صورت دهد؛ ملی پوشان ایرانی که در آستانه خلق حماسه بودند از جان مایه گذاشتند تا اینکه بالاخره داور مجار در سوتش دمید؛ علی دایی ساندرو پل را به آغوش گرفت و بوسنیچ و ستاره های گران قیمت استرالیایی پخش زمین شدند. بازیکنان میهمان با پرچم ایران دور افتخار زدند و شگفتی کامل شد. کسی فکرش را نمی کرد حضور یک دیوانه در بازی، رویای یک ملت را به باد دهد و رویای ملتی دیگر را محقق کند.

اگرچه صعود ایران به جام دنیای 1998 همان طور که بازیکنان استرالیا اذعان می کردند حاصل جنگندگی عجیب و غریب بازیکنان بود، ولی هنوز هم در تحلیل های آن زمان، نام پیتر هور، دیده می شود؛ دیوانه یا انگلی که اگر برای استرالیا بد بود، حضورش در زمین، اتفاقاً جذابی برای ایران در پی داشت.

البته بردن آن بازی، تنها مزیت حضور آن مرد دیوانه در زمین و وقفه در جریان بازی نبود؛ او پایه گذار اتفاقاتی شد که کمتر نمونه اش در ایران دیده شده بود. با صعود ملی پوشان به جام دنیای، شادی به خیابان های ایران برگشت و این بار زن و مرد در کنار همدیگر جشن خیابانی برگزار کردند. انگار که قرار بود سرنوشت در ایران به گونه ای متفاوت تر از قبل رقم بخورد. این بار کسی مخالف شادی زائدالوصف مردم ایران نشده بود و نیروی انتظامی هم همکاری می کرد تا مردم در جشن های خیابانی با خیال راحت حضور پیدا کنند.

اتفاق مهم تر، اما سه روز بعد رخ داد؛ ملی پوشان بعد از بازی به ایران برنگشتند؛ آن ها به دبی رفتند و منتظر ماندند تا برای ورود به ایران چراغ سبز بگیرند. در بازگشت به ایران با هلی کوپتر به ورزشگاه آزادی برده شدند تا در میان جمعیت عشق فوتبال، جشن صعود بگیرند. برخلاف دیدار رفت با استرالیا که هیچ زنی در ورزشگاه آزادی دیده نمی شد، این بار زنان ایرانی هم فرصت کردند برای برگزاری جشن صعود تیم ملی به جام دنیای خودشان را به آزادی برسانند. شاید نامرتبط و بیجا قلمداد شود، ولی این سه اتفاق (صعود به جام دنیای 98 فرانسه، جشن خیابانی در ایران و حضور زنان در ورزشگاه) بی ارتباط با وقفه ای که آن دیوانه در بازی ایجاد کرد، نبود!

منبع:http://mockingbirdassociation.com

dorezamin.com: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه

chinaro.ir: تور چین ارزان قیمت، تور پکن، هانگزو، شانگهای، تور نوروز چین همگی را در این وبسایت بیابید.