راز زندگی بدون آب و غذا - مجله سرگرمی

راز زندگی بدون آب و غذا

نویسنده: سامرا قلی زاده

خیلی ها با خواندن خبر مرتاضی که مدعی است 70 سال بدون آب و غذا زندگی نموده، این سوال در فکرشان به وجود آمد که مگر یک موجود زنده می تواند به آب و غذا احتیاج پیدا نکند و بدون آنها برای مدتی طولانی زنده بماند؟! این سوال، سال هاست که فکر محققان و دانشمندان زیادی را به خود مشغول نموده است. آنها با تحقیقات زیاد به این نتیجه رسیده اند که بدون آب یا غذا (در حقیقت ویتامینی که به وسیله غذا به بدن می رسد) ادامه زندگی فقط برای چند روز یا حداکثر یک هفته امکان پذیر است. اما اگر آب و ویتامین کافی به بدن برسد تا یک سال هم می توان لب به غذا نزد و به زندگی ادامه داد. اما همواره استثنا هم وجود دارد! مثل افرادی که نامشان به نام رکورددار نخوردن و نیاشامیدن ثبت شده است؛ آدم هایی که خلاف این نتیجه گیری را ثابت نموده اند.

کربوهیدرات ها، چربی ها و پروتئین ها تنها منابع غذایی هستند که بدن آنها را جذب می نماید بدون آنها سرنوشت آدم ها به مرگ می انجامد. با این حال طاقت انسان در برابر گرسنگی بیشتر است و یک فرد می تواند هفته ها بدون غذا زنده بماند اما یک فرد تشنه فقط چند روز زنده می ماند که آن هم بستگی به اندازه دفع آب از بدنش دارد. چون بدون آب، حجم خون در بدن و در پی آن فشار خون او، کاهش پیدا می نماید. خون غلیظ تر و چسبناک تر شده و در نتیجه گردش آن در بدن سخت تر می گردد. بنابراین قلب بیشتر کار می نماید تا این شرایط را جبران کند. با این وصف یک انسان معمولی حتی در هوای خنک هم بدون آب کمتر از یک هفته دوام خواهد آورد. اما هر قانونی استثنا دارد و این استثناها همان افرادی هستند که ادعا می نمایند سال هاست لب به آب و غذا نزده اند یا تنها با نوشیدن جرعه ای آب در شبانه روز زنده مانده اند. به خاطر وفور این ادعا، یک نام خاص هم برای این عده در نظر گرفته شده است. در حقیقت این ادیا ادعای برخی از افراد مبنی بر نیاشامیدن و نخوردن و البته زنده ماندن برای مدت طولانی است!

این افراد بر این باورند که زندگی کردن به وسیله پرانا- یعنی نفس، که به نظر هندوها یکی از نیروهای پنجگانه حیات بخش است- امکان پذیر می گردد و برخی دیگر هم عقیده دارند که تمام انرژی لازم برای گذران زندگی را می توان از نور خورشید گرفت. البته برای این گونه ادعاها هنوز هیچ توجیه علمی ای وجود ندارد. این وسط عده ای می گویند که نخوردن و نیاشامیدن برای مدت طولانی به وسیله یادگیری تکنیک های خاص برای همه افراد امکان پذیر است. البته چنین ادعایی در علم پزشکی کاملاً رد شده است. اما تا به امروز تعداد کمی از افرادی که برای مدت طولانی بدون آب و غذا زنده مانده اند حاضر شده اند زیر ذره بین پزشکان بروند و روی آنها آزمایش انجام گردد. به خاطر همین نظر قطعی ای درباره توانایی عجیب آنها وجود ندارد.

مدعی پر هوادار

در دهه 90 میلادی جناموهین استرالیایی یکی از پیشگامان این ادیا بود. او ادعا می کرد: من می توانم ماه ها بدون اینکه چیزی بخورم تنها با یک فنجان چای زنده بمانم. سیستم تغذیه بدن من با شما فرق دارد. اما وقتی که خبرنگاران برای گرفتن گزارش به خانه او رفتند با تعجب زیاد دیدند که منزل جناموهین پر از خوراکی های رنگارنگ است. البته او مدعی شد که این خوراکی ها متعلق به همسرش است. به هر حال به گفته اطرافیان جناموهین او دو سال بود که لب به آب و غذا نزده و فقط با نوشیدنی هایی مثل قهوه و چای زنده مانده بود. در سال 1999 مجری یک برنامه محبوب استرالیایی به نام 60 دقیقه، جناموهین را ترغیب کرد که اگر می تواند تا چند روز مقابل دوربین های تلویزیونی هیچ چیزی نخورد او هم این پیشنهاد را پذیرفت و در همان برنامه گفت که تصمیم گرفته است یک هفته لب به غذا نزند. اما همان روز اول نتوانست دوام بیاورد و توجیهش برای شکستن وعده اش این بود که چون اتاقی که برای او در هتل در نظر گرفته اند نزدیک خیابان است، سر و صدای اتومبیل ها او را عصبی نموده و باعث شده انرژی لازم را از محیط نگیرد. او به خبرنگاران گفت: من احتیاج به هوای تازه داشتم چون بیشتر انرژی ام را از هوای تازه می گیرم. اما اینجا حتی نمی توانستم نفس بکشم. اما از آنجایی که چشم خیلی ها به این برنامه تلویزیونی بود، این ماجرا برای خانم جناموهین گران تمام شد و خیلی ها با دیده شک به او و حرف هایش نگاه کردند. اما مسؤولان برگزاری برنامه برای اینکه تماشاچی های خود را از دست ندهند به حرف او گوش کردند و به این ترتیب اتاق او را تغییر دادند و او هم توانست روی قولش بماند؛ یعنی در روز دوم او نه آبی خورد و نه غذایی. روز سوم قرار بر این شد که محل آزمایش را به یک کوهستان منتقل نمایند تا جناموهین بتواند هر چقدر دلش می خواهد در آنجا هوای تازه تنفس کند. این کار هم انجام شد و همچنان در این مدت هیچ غذایی از گلوی جناموهین پایین نرفته بود. وقتی روز چهارم از راه رسید دکتر بریس وینک - نماینده انجمن پزشکی استرالیا در کوینزلند - از او خواست که از ادامه این کار منصرف گردد. چون آزمایشاتی که دکتر وینک روی جناموهین انجام داده بود نشان می داد که مردمک چشم او گشاد و لحن صدا و صحبت کردنش آرام تر شده؛ طبق این آزمایش ها حدود 11 درصد از آب بدن جناموهین از دست رفته بود و این زن هر لحظه امکان داشت بمیرد. به این ترتیب ادامه این آزمایش برای اثبات ادعای جناموهین متوقف شد و دکتر وینک در این باره به خبرنگاران گفت: به نظر من مسوولان این برنامه تلویزیونی در مقابل ترغیب جناموهین برای انجام چنین کاری غیر مسؤولانه عمل کردند چون با دادن چنین پیشنهادی، جان این زن را به خطر انداختند. البته جنامو این وسط مدعی شد که می توانسته به حرفی که زده عمل کند و چند روز دیگر هم بدون آب و غذا زنده بماند اما اعضای تیم پزشکی مانع از ادامه فعالیت او شده اند. جناموهین در سال 2000 برنده جایزه نوبل تحقیقات غیر محتمل شد. البته او هواداران زیادی هم پیدا کرد؛ طوری که آنها تصمیم گرفتند به تقلید از جنامو تا مدت ها آب و غذا نخورند. اما اتفاق ناگوار این بود که تعدادی از هوادارانش با این کار جانشان را از دست دادند که در میان آنها می توان به وریتی لین 21 ساله اشاره نمود. جناموهین در یک مصاحبه خبری گفت که او مسؤول مرگ هوادارانش نیست و آنهایی که در این راه جان خود را از دست داده اند به احتمال زیاد انگیزه کافی برای این کار را نداشته اند. اما همین ادعا باعث شد که تعداد هواداران او به مرور کم گردد؛ چرا که خیلی ها به این نتیجه رسیدند که به احتمال زیاد ریگی در کفش های این خانم مدعی! وجود دارد.

کلمات جادویی راز این ادیا

خیلی ها اولین بار نام ویلی بروکس را در سال 1980 از برنامه این باورنکردنی است شنیدند. به ادعای این مرد آمریکایی او بیش از 30 سال می شد که لب به غذا نزده بود. بروکس عقیده داشت که پرهیز از غذاهای آلوده، هوای آلوده، محیط های پر جمعیت و آلودگی های شیمیایی همگی به بدن انسان یاری می نمایند تا مدت های زیادی به غذا و آب احتیاج نداشته باشد. با انتشار این خبر مثل همواره توجه خبرنگاران به ادعاهای عجیب و غریب بروکس جلب شد و عکاس ها همواره چه در خفا و چه آشکارا او را تعقیب می کردند تا بفهمند که بروکس راست می گوید یا نه. تا اینکه در سال 1983 ویلی بروکس با یک نوشیدنی در دست و یک ساندویچ هات داگ در دست دیگرش دیده شد و این شروع شایعه ها درباره او بود. اما او خیلی صریح به خبرنگاران گفت: من هر چند وقت یک بار، این عادت را با خوردن چیزبرگر و نوشابه می شکنم. خب وقتی دنیای اطراف من پر از خوراکی های رنگارنگ است خوردن آنها گاهی ضروری است و من با مصرف آنها در بدنم تعادل ایجاد می کنم بروکس به شاگردان خود توصیه می نماید که آنها در قدم اول باید خود را از گرفتن رژیم تنقلات و تمرکز بر کلمات جادوی پنجگانه ای که اختراع نموده آماده نمایند. بروکس معتقد است که این کلمات قدرت جادویی دارند و به همین علت به شاگردان خود توصیه می نماید که پیش از گرفتن رژیم غذایی، کلمات او را روزی 30 دقیقه تکرار نمایند و بعد غذا بخورند. البته مدت زمان تکرار کلمات جادویی باید از روزی 30 دقیقه به دو ساعت در روز برسد تا این تمرین آنها به نتیجه برسد و قادر به غذا نخوردن در مدت طولانی شوند. اما هواداران بروکس هم نتوانسته اند گرسنگی را برای مدتی طولانی تحمل نمایند!

زندگی با آب

هیرا راتان مانیک اهل هندوستان یکی از برترین نمونه هایی است که در پرونده پزشکی او دیدگاه های علمی بسیاری ثبت شده است. در ادعاهای هیرا راتان مانیک ثبت شده که او از سال 1995 تنها با انرژی خورشید و آب زندگی نموده است. مانیک سه دوره طولانی در زندگی اش از غذاخوردن پرهیز نموده و در هریک از این سه دوره تحت مراقبت های شدید پزشکی بود تا مبادا در ادعایش تقلبی کند. اولین بار او در فاصله سال های بین 1995 تا 1996 به مدت 211 روز در کلکته هندوستان هیچ غذایی نخورد و فقط با خوردن میزان کمی آب روزها را سپری می کرد. در دوره اول مانیک 41 کیلوگرم وزن کم کرد. دوره بعدی 411 روز بود که در سال های 2000 تا 2001 در احمدآباد هندوستان مانیک تحت نظارت یک تیم 21 نفره متشکل از پزشکان و دانشمندان لب به غذا نزد. یک تیم پزشکی متشکل از پزشکان دانشگاه توماس جفرسون و دانشگاه پنسیلوانیا برای اینکه بتوانند مطالعات بیشتری روی سیستم بدنی مانیک انجام دهند از او خواستند تا در دانشگاه پنسیلوانیا دوره سوم پرهیز غذایی خود را شروع کند و بدین ترتیب مانیک 130 روز دیگر هیچ غذایی نخورد. البته دکتر اندرو نیوبرگ در پاسخ به خبرنگاران مبنی بر نتیجه آزمایشات روی مانیک چنین آزمایشی را رد کرد و گفت: مانیک برای اسکن مغزی و مطالعه بر چگونگی تمرکز گرفتن او به این دانشگاه دعوت شد نه چیز دیگری. او عقیده دارد که اگر کسی روزی 45 دقیقه با پای برهنه راه برود، زمین نیروی درون او را تجدید می نماید. اگرچه این پیرمرد تحت تحقیقات پزشکی فراوانی نهاده شده اما هنوز شرح دقیق علمی ای برای این عمل او وجود ندارد.

مثل یک معجزه

ترز نئومان در سال 1898 در یک خانواده پر جمعیت و فقیر آلمانی به دنیا آمد. 20 ساله بود که در اثر سانحه ای هم بینایی خود را به طور نسبی از دست داد و هم فلج شد و در سال 1919 به کلی نابینا شد. اما ادعا می گردد که او در 29 آوریل سال 1923 وقتی که مشغول عبادت بود بینایی خود را دوباره به دست آورد. بعد از آن همه نئومان را به نام یک انسان خاص می شناختند. ترز مدعی است که از سال های 1922 لب به غذا نزد و فقط آب می نوشید و از سال 1926 تا زمان مرگش در سال 1962 از نوشیدن آب هم خودداری کرد. پزشکان با شنیدن چنین خبری تصمیم گرفتند ترز نئومان را تحت مراقبت پزشکی بگیرند تا از صحت موضوع اطمینان حاصل نمایند. به این ترتیب یک پزشک و چهار پرستار 24 ساعته، تا دو هفته نئومان را تحت نظارت خود داشتند و در کمال ناباوری شاهد بودند که با وجود اینکه نئومان هیچ غذایی در شبانه روز نمی خورد از سلامت کامل برخوردار است و به هیچ نام بدنش دچار کمبود آب نیست. اما هیچ توجیه علمی ای در خصوص نئومان وجود نداشت و داشتن قدرت ماورائی تنها علت این توانایی نئومان شناخته شد. سال های زندگی او مصادف با حکومت آدولف هیتلر بود و گشتاپو نیروی پلیس مخفی این کشور از ترس اینکه مبادا این زن نزد مردم از محبوبیت و صندلی والایی برخوردار گردد تا لحظه مرگ فعالیت های نئومان را کاملاً زیر نظر داشتند.

زنده با هوا!

پیرزن هندی یکی دیگر از مدعیان معروف نخوردن آب و غذا در دنیاست

گیری بالا سال 1868 در روستای بیور واقع در بنگلادش به دنیا آمد. او دوران کودکی خود را در کنار یکی از استادان یوگای هندی گذراند و در تمام این سال ها با انجام یوگا، راز گرفتن انرژی از کائنات را یاد گرفت.

هیچ کس در این سال ها از وجود گیری بالا خبر نداشت تا اینکه در 68 سالگی خبر وجود پیرزنی که 56 سال است نه آب خورده و نه غذا در همه جا پیچید. در تمام این سال ها گیری بالا در همان خانه ساده و محقر خود روزگار گذرانده بود تا اینکه با انتشار این خبر به خانه استاندار منطقه دعوت شد.

مثل همه افرادی که ادعا می نمایند سال هاست نه آبی نوشیده اند و نه غذایی خورده اند گیری بالا هم تحت آزمایشات پزشکی نهاده شد تا شرایط سلامتی اش آنالیز گردد اما در کمال تعجب این پیرزن در سلامت کامل به سر می برد.

گیری بالا درباره داستان زندگی خود به خبرنگاران گفت: وقتی که بچه بودم علاقه زیادی به خوردن داشتم و اتفاقاً خیلی هم شکمو بودم؛ طوری که همه من را مسخره می کردند با شنیدن زخم زبان های اطرافیان او تصمیم گرفت به همه ثابت کند اگر بخواهد می تواند غذا نخورد و از آن روز به بعد لب به غذا نزد.

با آشنایی با معلم یوگای هندی و یادگیری تکنیک های یوگا توانست جسم خود را از وابستگی به خوردنی ها و آشامیدنی ها بی احتیاج کند.

از آن زمان به بعد گیری بالا با تمرین یوگا به افزایش قدرت بدنی اش برای گرفتن انرژی از خورشید و هوا پرداخت و هیچ وقت نه غذایی خورد و نه چیزی نوشید.

گیری بالا یکی از آن دسته افرادی بود که هیچ وقت کسی به راز نخوردن و نیاشامیدنش پی نبرد و این پیرزن تا آخر عمر یکی از عجایب روزگار بود.

منبع: همشهری سرنخ، شماره 45

/ن

rugozar.ir: مجله روگذر: مجله اخبار گردشگری

fastnote.ir: یادداشت سریع: گلچین اخبار و مقالات روز

منبع: راسخون