جوان گرایی آسانسوری چه پیامدهایی دارد؟ - مجله سرگرمی

به گزارش خبرنگاران، محمد امین نوروزی - کارشناس فرهنگ و رسانه - با اشاره به این واقعیت ملموس جامعه، در یادداشتی، ضمن مذموم شمردن آنچه جوان گرایی آسانسوری نام نهاده، یعنی حرکت غیر اصولی و سریع بعضی از جوانان بدون کسب تجربه لازم به سمت پست های بالای مدیریتی و از بین رفتن فرصت برای جوانانی تحصیلنموده ای که با امید در جهت پیروزیت و رشد گام بر می دارند، پیامدهای این موضوع را در جامعه، برشمرده است.

نوروزی در این یادداشت آورده است: در علم مدیریت معمولا سه دوره کاری برای جهت رشد یک کارمند مشخص می نمایند؛ دهه اول کار در سطوح پایین، دهه دوم کار در سطوح میانی و دهه سوم در سطوح بالا.

معمولا هم رده های بالای عالی مدیریتی و سازمانی در دهه انتهای اتفاق می افتد؛ برای اینکه مدیر درسطح بالایی از تجربه و آگاهی برای پیش برد امور باشد، چراکه تصمیمات او هزینه های بالای مادی و معنوی را به همراه دارد.

اگر جوان گرایی به این معنا باشد، جوانی که هنوز کار در سطوح پایین کارشناسی و امثالهم کار ننموده، به وسیله رابطه و رشد آسانسور وارد رده مدیریت میانی و بالا گردد، قطعا چنین جوان گرایی مذموم و شکست خورده خواهد بود اما اگر جوان گرایی با رشد صحیح در فرآیندی سالم و بدور از رابطه و رانت در یک رشد پلکانی قرار بگیرد و وقتی در صندلیی نشست، اهالی آن کار نگویند این فرد کجا بوده و یکباره از کجا آمده است و... طبعا اتفاقی سالم اتفاق افتاده است.

ما در جامعه ای زندگی می کنیم که جوانان با بحران کار روبرو هستند، خصوصا برای نسلی که با شایستگی از دوره دانشگاه و سربازی گذشته اند و حال که وقت کار کردن آنهاست، کاری برای آنها حتی در سطوح پایین وجود ندارد که امید به یک رشد مبتنی برشایسته سالاری داشته باشند.، در مقابل، جوانانی هستند که هنوز تحصیلات دانشگاهی و سربازی آنها تمام نشده است، رزومه پر و پیمانی دارند و مدعی مدیریت در رده های بالا هستند.

در چنین شرایطی است که نخبگان به هر دری می زنند و ره به جایی نمی برند. فرآیندهای ناسالم داخلی ویزای آنها را برای مهاجرت مهر می نماید. جوانان شایسته مقابل چشمانشان جوانان رانتی هستند که به وسیله رابطه های خود هنوز دهه اول کاری خود را طی ننموده، در مسندهای امور هستند. چنین اتفاقاتی باعث گسست بیشتر جامعه ایرانی و ناامید و سرخورده شدن جوانان خواهد شد.

جوان گرایی آسانسوری قطعا آینده مملکت را دچار بحران خواهد نمود. چراکه اولا چنین افرادی که در مدیریت های میانی وبالا قرار گرفتند توانایی صحیح اداره امور را ندارند و از طرفی باعث تشدید بحران روحی و روانی و ایجاد نفرت برای اکثریت جوانانی خواهند شد که دست شان از حداقل شرایط عادلانه به دور است.

این مدیر تلویزیونی در ادامه درباره چرخش و پاسکاری ناسالم قدرت میان مدیران نوشته است: از طرف دیگر، همان طور که بعضی مدیران دهه های گذشته همیشه در مسند امور بودند و مدیریت ها را بین همدیگر تقسیم و پاسکاری می کردند و چرخش قدرت سالم اتفاق نمی افتاد. مصادیق آن را در بخش های مختلف مدیریت کشور می توان دید، از وزیرانی که از دهه هفتاد بودند و تا اواخر دهه نود هم هنوز وزیر و مدیر هستند. همان طور که بعضی از این مدیرها و جریان، باندبازی می نمایند و به قولی مشهور اتوبوسی تیم مدیران جابه جا می شوند و صندلی ها را بین تیم خود تقسیم می نمایند.

در بعضی از این جوانان یک دفعه مدیر شده هم با این رزومه های کم مایه چنین مؤلفه هایی قابل مشاهده است. یعنی آن چیزی که اصل است، تیم و باند است. مبنا شایسته سالاری و چرخش صحیح قدرت نیست. یعنی می توان بعضی جریانات جوان را دید، فارق از اینکه دفعتا مدیر شدند و در رده های پایین تر کاری خود تجربه ندارند، حال فقط با افراد تیم خود بازی می نمایند و این اتوبوس ها حتی در تخصص های مختلف بدون ترس وارد می شوند که حداقل 10سال در آن زمینه باید کار نموده باشند. از صنعت به فرهنگ می فرایند یا جهت سیاست راه بدهد، وارد سیاست می شوند، یا اقتصاد یا الخ.

یکی دیگر از جوان گرایی های بسیار بد این است که ازجوانی فقط سن را دارا هستند. ممکن است مدیری در دهه آخر کاری خود باشد اما ذهن او جوان و سرشار از ایده و طرح های جدید و بالنده باشد، اما مدیر جوان مدعی فکر و طرح جدیدی ندارد و فقط ادعا و شور به دست آوردن صندلی دارد. یکی دیگر از مقایسه ها و مغالطه های اشتباه، مقایسه جوان گرایی نظام تازه شکل گرفته اول انقلاب با شرایط فعلی است که 43سال از عمر آن گذشته است. یا مقایسه با شهدای فرمانده خالص و خداجو و به دور از قدرت و ثروت. این مقایسه های اشتباه، اندکی تامل برای رسیدن به جواب می خواهد اما جواب کوتاه اینکه خیلی از مدیرانی که الان جامعه علیه آنان برآشفته است، بعضا همان جوانان در مسند قدرت نشسته اول انقلاب هستند.

این گونه مدیران جوان به نظرم مثل مدیران فعلی خواهند شد که دهه ها مسند مدیریت امور کشور را در دست داشتند و حال یواش یواش وقتی کنار می فرایند که جوان نسبی و سببی متصل به آنها مسؤولیت را تحویل بگیرند.حال این جوانان بعد از یک دوره ده ساله تازه در میان سالی هستند و قرار نیست بازنشسته بشوند و کنار بفرایند، دوباره بیست سی سالی مدیریت کشور دست گروه هایی خواهد ماند. خشت اول چون نهد معمار کج - تا ثریا می رود دیوار کج!

در انتها یادداشت امین نورورزی آمده است: نگارنده به رغم نگرانی که برای فرایند جوان گرایی عجولانه و آسانسوری که مشاهده می نماید، امیدوار است مبتنی بر شایسته سالاری و رشد پلکانی، افراد توانمندی در سیستم و بدنه حاکمیت با صبوری و به دور از هیجانات رشد نمایند که مدیران پیروز آینده ایران عزیز اسلامیان باشند. والعاقبه للمتقین.