تلویزیون و گوشی جای لالایی را گرفته است - مجله سرگرمی

این نویسنده و مترجم ادبیات کودک و نوجوان در گفت وگو با خبرنگاران، درباره ضروت حفظ لالایی ها و راه های انتقال آن ها به نسل های بعدی اظهار کرد: ضرورت حفظ لالایی ها امری بدیهی است زیرا یک ادبیات آرامش بخش، آموزشی و انتقال دهنده احساس پدر و مادرها به بچه هاست؛ پس حفظ آن خیلی ضروری است.

او سپس اعلام کرد: جمع آوری لالایی ها تقریبا کار شاقی شده و روزبه روز هم شاق تر می گردد، زیرا نسل های قبلی دیگر از بین ما می روند و کسی هم که می خواهد آن ها را جمع آوری کند باید روستا به روستا یا شهر به شهر بگردد. خود من افسانه های مردم ترکمن را از زبان پیرمردها و پیرزن های ترکمن جمع آوری کردم، همچنین افسانه هایی از ترکمنستان را به زبان فارسی ترجمه و آن ها را مقابله کردم، که این پروسه 20 سال طول کشید. می توانم بگویم 20 سال است افسانه ها را جمع آوری می کنم اما باز می بینم چند افسانه را اصلا نشنیده بودم و جدید است. این موضوع درباره لالایی ها هم صدق می نماید.

پاک در ادامه گفت: افسانه ها معمولا هوادار دارند و ناشران آن ها را چاپ می نمایند اما لالایی ها در این زمینه دچار مشکل هستند و ناشران حاضر نیستند آن ها را چاپ نمایند. اگر لالایی های ترکمنی به صورت کتاب دربیاید و در تهران منتشر گردد، کسی آن ها را نمی خرد و نمی خواند زیرا مخاطبان شان به لحاظ جغرافیایی محدود است؛ افسانه های ترکمن برای ترکمن صحرا و افسانه های نمودها هم برای کردستان. بر این اساس ضروری است وزارت ارشاد از کسانی که این لالایی ها را جمع می نمایند، حمایت کند. به طور مثال چندی پیش قربان بدخشان لالایی های ترکمن را جمع آوری و به صورت کتاب منتشر نموده که لالایی های تازه ای در آن بود، اما چون شخصا آن ها را چاپ نموده امکان پخش و فروش آن ها را ندارد. مسائل این چنینی برای کسانی که در این زمینه کار می نمایند وجود دارد، و کسانی را که بر روی لالایی ها کار می نمایند، خسته می نماید.

نویسنده دختر چوبی، آن سوی پرچین خیال و افسانه های ترکمن صحرا درباره مضامین لالایی ها و بازتولید آن ها با توجه به این که محتوای بعضی از آن ها مناسب بچه ها نیست، شرح داد: لالایی ها آرزوها و حسرت های مادران است. اما ما در زبان ترکمنی قسمت دیگری هم داریم به نام هودی ها که تشویق، توصیف و ارزش گذاری بچه ها است. لالایی ها همان طور که گفتم آرزو و حسرت مادران است، این اتفاق گاه به این دلیل بوده که فاصله ها در گذشته زیاده بود و دختری که ازدواج می نموده، سال به سال پدر و مادرش را نمی دیده اما حالا این فاصله ها با آمدن وسایل نقلیه و وسایل ارتباطی کم شده و دیگر جدایی وجود ندارد.

او سپس اعلام کرد: به نظرم لالایی های قبلی باید جمع آوری و سپس توسط شاعران جدید بازتولید گردد زیرا مسائلی که امروزه هست قبلا نبوده و مسائلی که قبلا بوده الان نیست. شاعران باید حمایت شوند تا برای انجام چنین کاری دلگرم شوند و بتوانند لالایی ها را بازتولید و یا لالایی های جدید خلق نمایند.

پاک در ادامه گفت: لالایی برای مردم است و شاعر خاصی آن ها را نسروده است. هر زن و دختری که دلش می گرفت اشعاری می سرود اما الان نویسنده و شاعر باید بر روی آن کار کند و وقت بگذارد که طبیعتا احتیاج به حمایت دارد و اگر حمایت نگردد خیلی سخت می گردد. من شاعر نیستم اما می دانم کار سختی است و اگر حمایت نگردد، سختی اش دوچندان خواهد شد.

او درباره وظیفه نهادهایی مانند کانون پرورش فکری بچه ها و نوجوانان برای حفظ لالایی ها گفت: ما تجربه خوبی در کانون برای جمع آوری افسانه ها با عنوان مرز پُرگهر داشتیم که به صورت دوزبانه چاپ شد. به نظرم کانون می تواند چنین کاری را بر روی لالایی ها هم انجام بدهد. اما مشکل این است که سیاست گذاری های فرهنگی با تغییر یک مدیر تغییر می نماید. ما برای فرهنگ یک برنامه بلندمدت نداریم. یک مدیر کاری را آغاز می نماید که با آمدن مدیر بعدی متوقف می گردد یا سیاست های فرهنگی تغییر می نماید و به سمت دیگری می رود. تا ما می خواهیم خودمان را با سیاست های فرهنگی تطبیق دهیم و یا با آدم های جدید ارتباط بگیریم زمان زیادی می برد و باعث می گردد کارها ناتمام بماند.

این نویسنده اظهار کرد: تاکنون دو سه مدیر اداره ارشاد در منطقه ما عوض شده که آن ها را ندیده ام. انگار ما باید دنبال مدیران برویم و مدیران هیچ وقت دنبال نویسنده و شاعر نمی آیند. ما نویسندگان هم دنبال آن ها نمی رویم و کار خودمان را انجام می دهیم و ناشران برحسب سلیقه خود کار ما را چاپ می نمایند.

او همچنین از چاپ مجموعه ای از پنج لالایی، پنج هودی و پنج شعر کودک در شهر قلم اطلاع داد که در 25 صفحه منتشر خواهد شد.

لیتن: لیتن | مجله گردشگری، سفر به دور دنیا در 80 روز

گردشیا: گردشیا | مجله گردشگری و مسافرتی، سفر به دور دنیا

مسافرت رو: مسافرت رو | مجله گردشگری و مسافرتی به همه جای دنیا