تراکتورسازی و آرزوهایی که محال نیست - مجله سرگرمی

باشگاه داری خصوصی در ورزش ایران همواره با چالش های جدی روبرو بوده. حتی باشگاه هایی که به منابع دولتی یا عمومی دسترسی دارند نمی توانند با هزینه های گزاف در فوتبال دخل و خرج نمایند و همیشه بدهی های بزرگ بر جا می گذارند. مثال بزرگش استقلال و پرسپولیس که با خطر حذف از لیگ قهرمانان آسیا روبرو اند و بدهی های انباشته آنها پایانی ندارد. باشگاه های خصوصی کوچک و مردمی نیز روزگار سختی دارند. تیم هایی مثل سپیدرود و نساجی چون تازه به لیگ برتر راه یافته اند و هنوز بدهی های شان سر به فلک نکشیده، ظاهرا چرخ شان می چرخد اما معلوم نیست چگونه بتوانند زیر بار هزینه های تیمداری کمر خم ننمایند. یاری های نهادهای استانی و شهری پایدار نیست و سرمایه گذاران نیز اغلب برنامه های کوتاه مدتی دارند و خیلی زود با هزار حکایت و مصیبت از این عرصه حذف می شوند. در چنین فضایی اما فوتبال تبریز خوش اقبال بود که در سالیان اخیر تیم متمول گسترش فولاد را داشت و همان سرمایه گذاری به تیم مردمی ماشین سازی منتقل گردیده. تبریز خوش اقبال تر است که تراکتورسازی نیز از سرمایه گذاری همان هولدینگ بهره مند گردیده و تیم دیرپای تبریز نیز روزهای جذابی را تجربه می نماید. نگرانی اما شاید از همین نقطه شروع گردد، یک نگرانی که بیراه نیست. تراکتورسازی با این سرمایه گذاری جدید چه بسا بتواند قدرتی درجه اول در فوتبال ایران و آسیا باشد و چه بسا روزهای باشکوهی انتظارش را بکشد، اما همه اینها با یک سرمایه گذاری بلندمدت ممکن است، همان چه دوست داریم در تراکتورسازی رخ دهد. هزینه های بزرگ در جذب مربی و بازیکنان گران قیمت می تواند قدرتی تازه برای تراکتورسازی به ارمغان بیاورد اما شانس بلندمدت بودن این سرمایه گذاری را شاید می کاهد. شاید شما روشی آهسته و پیوسته را برای رشد یک باشگاه بپسندید و دیگرانی باشند که روش دیگری را برگزینند. روش دیگر همان چیزی است که تراکتورسازی انتخاب نموده، جذب بازیکنان گران قیمت که بازی در تراکتورسازی را به فرصت های هرچند کوچک خود برای بازی در اروپا ترجیح داده اند. تراکتورسازی اما در کنار ساختن یک تیم بزرگ برای رقم زدن اتفاقات زودرس، باید فردای خود را نیز بسازد، یک باشگاه واقعی باشد و برای فوتبال تبریز در نسل های آینده میراثی به جا بگذارد. میراث تراکتورسازی چه بسا از موفقیت امروز مهم تر باشد. فوتبال تبریز تا همیشه نمی تواند خریدار اشکان و احسان و مسعود باشد و تراکتورسازی باید بتواند در فوتبال تبریز ستاره های جوان و فردا را بسازد. این آینده نگری همه را به سرمایه گذاری تازه در تراکتورسازی خوشبین می نماید و به بلندمدت بودنش اعتماد خواهیم کرد، هم رسانه ها و هم دوستداران تراکتورسازی. فوتبال ایران درآمدزا نیست. تلویزیون های خصوصی برای خرید امتیاز پخش باید رقابت نمایند تا قیمت واقعی حق پخش پیدا گردد. باشگاه ها به دلیل سیستم دولتی ورزش در ایران برای اداره خصوصی آموخته نگردیده اند و ساز و کار فوتبال خصوصی در ایران تمرین نگردیده. در چنین شرایطی برای تراکتورسازی نگران می شویم که برای رشد و جذابیت تازه و برای موفقیت های بزرگ تن به هزینه های سنگین داده. فوتبال باید چرخش با فوتبال بچرخد و تا همیشه نمی تواند چشم انتظار سرمایه های بیرونی باشد. تراکتورسازی باید به خودکفایی برسد و این آرزوی بزرگ تری برای این باشگاه دوست داشتنی است. اگر به روزی برسیم که تراکتورسازی نسل فردایش را ساخته باشد و البته بدون هزینه های بزرگ از سوی سرمایه گذار و مالکش اداره گردد و خود بتواند اقتصادی پویا و زنده داشته باشد، آنگاه خصوصی سازی را به بهترین شیوه اش تمرین نموده ایم. تراکتورسازی با توجه به سرمایه انسانی ارزشمندی که در تبریز و در سراسر ایران دارد، می تواند یک تمرین بزرگ و اساسی برای خصوصی سازی موفق باشد. محمدرضا زنوزی موفقیت هایی در این زمینه ها نیز شاید در سر دارد و تراکتورسازی را به باشگاهی خصوصی و نمونه ای موفق از باشگاه داری خصوصی تبدیل کند. برای تراکتورسازی آرزوهای بزرگ محال نیست. تراکتورسازی با سرمایه اجتماعی اش می تواند پروازهای بلندی را تجربه کند. 11

parisro.ir: پاریس: سفر به فرانسه و زیباترین شهر دنیا

tatilatro.ir: تعطیلات رو: مجله مسافرتی