بی پرده با عبدالله موحد؛ از 6 طلای دنیا و المپیک تا مکانیکی در آمریکا - مجله سرگرمی

به گزارش خبرنگاران، عبدالله موحد نخستین بار در سال 1962 با پیروزی مقابل زاربگ بریاشویلی در جریان ملاقات محبت آمیز ایران و شوروی نام خود را بر سر زبان ها انداخت. نابغه کشتی ایران پس از چهارمی در المپیک 1964 توکیو، درخشش خیره نماینده ای در میادین جهانی داشت و توانست 6 سال متوالی به 6 مدال طلای جهان و المپیک چنگ بزند و بزرگان کشتی جهان را مقهور خود سازد.

صیاد طلای جهان نخستین بار در مسابقات جهانی 1965منچستر و در 25 سالگی بر سکوی نخست جهان ایستاد؛ جایی که کشتی آزاد ایران با 3 طلای سیف پور، موحد و مهدی زاده و 2 نقره فرخیان و صنعتکاران، برای دومین بار بر بام جهان ایستاد.

موحد در ادامه درخشش خیره نماینده خود، در مسابقات جهانی 66 تولیدو و 67 دهلی نو نیز بالاتر از نامدارانی همچون انیو والچف و بریاشویلی مقتدرانه به مدال طلای جهان چنگ زد تا با 3 طلای جهان به عنوان اصلی ترین امید ایران راهی المپیک 1968 مکزیکو سیتی گردد. این بار نیز جهان مقابل اعجوبه کشتی آزاد ایران سر تعظیم فرو آورد تا موحد اینبار مدال طلای المپیک را به ویترین افتخاراتش اضافه کند.

شکارچی مدال طلا سال 1969 در مسابقات جهانی ماردل پلاتای آرژانتین در وزن 68 کیلوگرم به روی تشک رفت و باز هم بالاتر از والچف بر سکوی نخست جهان تکیه زد. انیو والچف اعجوبه کشتی بلغارستان برای چندمین مرتبه مقهور موحد شد و از رسیدن به مدال طلای جهان بازماند تا با خاطره ای تلخ پس از این مسابقات از جهانی قهرمانی خداحافظی کند.

رقابت های جهانی 1970 در ادمونتون کانادا آخرین دشت طلای جهان توسط پرافتخارترین آزادکار ایران بود. او اینبار نیز در ملاقات فینال اسماعیل یوسینف که جانشین والچف شده بود را از دم تیغ گذراند و برای ششمین و آخرین بار بر بام کشتی جهان ایستاد.

2 مدال طلای بازی های آسیایی 1966 و 1970 به همراه قهرمانی در جام آریامهر و تورنمنت مهم تفلیس گرجستان دیگر افتخاراتی است که اسطوره کشتی آزاد ایران با جنگندگی و شجاعتی منحصر بفرد از خود بر جای گذاشته است تا با وجود گذشت نیم قرن هنوز هم این رکورد دست نخورده باقی بماند!

او در مسابقات جهانی 1971 صوفیه نیز چهارم شد و در المپیک 1972 مونیخ پس از پیروزی مقابل حریف هندی در دومین مبارزه مقابل حریف پانامایی از ناحیه بازوی دست راست به شدت آسیب دید و از مسابقات کنار کشید؛ کنار کشیدنی که حاشیه ای زیادی را برای او به همراه داشت و حتی منجر به صدور حکم ممنوع الخروجی اش از ایران شد!

موحد که مدرک فوق لیسانس را گرفته بود بالاخره پس از رفع ممنوع الخروجی، گذرنامه خود را گرفت و برای ادامه تحصیل در مقطع دکترا راهی آمریکا شد تا در دانشگاه جرج واشنگتن ادامه تحصیل بدهد. با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و درخواست برای رها کردن تحصیل در ترم آخر بازگشت به ایران پاسخ منفی داد تا هم شغل تدریس در دانشگاه های ایران و هم ادامه تحصیل در آمریکا را از دست بدهد و شغل مکانیکی در ینگه جهان را برگزیند!

وجه تمایز دیگر او با سایرهم قطارانش علاوه بر تحصیلات آکادمیک، استعداد عجیب در سرودن شعر است. از همان دوران دبیرستان سروده هایش را بر روی کاغذ می آورد اما بدلیل ترس از ساواک فورا کاغذها را پاره می کرد و به سطل زباله می ریخت. هنوز هم با داشتن 80 سال سن مانند جوان ها پر شور و نشاط است و هزاران بیت سروده دارد.

از مردانگی و مروت جهان پهلوان تختی نیز به نیکی یاد می نماید و با بیان خاطراتی از او تاکید می نمایدبه جان پسرم تختی چهره ای سیاسی نبود بلکه روزنامه ها با زیاد نوشتن از تختی او راسیاسی کردند.کسی جرات کشتن تختی را نداشت بلکه او در نهایت به جایی رسید که خودکشی را بهترین کار ممکن دید

عبدالله موحد 4 ساله بود که سایه حمایت پدر را از دست داد تا سایه شوم فقر و نداری را بیش از پیش بر سر خود ببیند. خیلی زود در کنار ورزش هایی چون قایقرانی، وزنه برداری،بوکس و ...وارد بازار کار شد و برای یاری به امرار معاش خانواده به شغل صیادی و بنایی در بابلسر روی آورد.

مهاجرت خانوادگی به تهران و تشویق برادر به حضور در باشگاه کشتی دست به دست هم داد تا در سن 19 سالگی وارد کشتی گردد و بواسطه اندام ورزیده و استعداد سرشار خیلی زود توانست پله های ترقی را طی کند و نوید ظهور چهره ای جدید در کشتی ایران و جهان را دهد.

موحد که متولد 1318 است، نزدیک 4 دهه است که به همراه همسر و دو فرزندش در آمریکا زندگی می نماید و هر چند سال یکبار برای ملاقات با اقوام و پیشکسوتان گوش شکسته راهی ایران می گردد و ملاقاتی تازه می نماید. به حدی از کشتی دور است که دیگر هیچ علاقه ای برای دنبال کردن آن ندارد و از ادامه کشتی فرزندش در آمریکا نیز جلوگیری نموده است. می گوید روزگاری آرزویم مربیگری در ایران بود که بعضی جلوی آن را دریافتد اما به قدری عاشق کشورم بودم که پیشنهاد وسوسه نماینده آمریکایی ها را برای قبول مربیگری تیم ملی شان نپذیرفتم.

عبدالله موحد اردبیلی در غروب سرد یک روز زمستانی با وجود داشتن چند میهمان گوش شکسته به نام های بیش از 2 ساعت به گرمی پذیرای ما شد تا یک مصاحبهی جذاب و خواندنی با او داشته باشیم.

مصاحبهی خبرنگاران با عبدالله موحد اسطوره کشتی آزاد ایران را در ادامه میخوانید:

پدرم در کنار ستارخان و باقرخان مبارز بود

پدرم جزو مجاهدین جنبش مشروطه در ایران بوده و درکنار ستارخان و باقرخان جنگیده است و متاسفانه وقتی فقط 4 سال سن داشتم سایه پرمهر پدر را از دست دادم. پدرم برای ماموریتی به بابلسر آمد و دیگر در همان جا ماندنی شد و من هم درهمان بابلسر به جهان آمدم. پدرم فردی تحصیل نموده بود که در همان بابلسر به معلمی می پرداخت. بخاطر بعضی مسائل سیاسی آن زمان و برای اینکه کسی نتواند رد پدرم را بزند و هویت او برای مخالفان دولتی آشکار گردد او فامیلی مان را از فضلی زاده به موحد اردبیلی تغییر داد.

در خانواده ای ورزشکار رشد کردم

می توان گفت خانواده ما همگی اهل ورزش بودند و من در چنین جوی بزرگ شدم. یکی از برادرانم در تیم والیبال مازندران بازی می کرد، یکی دیگر از برادرانم در پرتاب نیزه فعالیت داشت که در مسابقه های قهرمانی کشور نیز به نایب قهرمانی رسید. برادر بزرگم نیز در بابلسر در باشگاه جهانگیری بصورت نسبتا حرفه ای ورزش می کرد. زمانی که ما در باشگاه جهانگیری بابلسر ورزش می کردیم مرکز فرماندهی قشون روس در ایران در بابلسر بود. یک مربی داشتیم که از روس ها موارد فنی را یاد می گرفت و به ما منتقل می کرد.

پیروزیت خودم را مدیون ژیمناستیک هستم

5 سالم بود که ژیمناستیک را شروع کردم. همه پیروزیت خود در ورزش را مدیون ژیمناستیک هستم. آن زمان بچه های بابلسر بدون استثنا همگی شناگران خوبی بودند و من علاوه بر ژیمناستیک، شناگر خوبی هم بودم. مثلا یکبار یادم می آید سید احمد میری که شناگر بسیار خوبی بود ،دو نفر که در دریا در حال غرق شدن بودند را نجات داد و بقدری در شنا تبحر داشت که همان روز توسط اردوگاه نیروی هوایی ارتش فورا به عنوان نجات غریق به استخدام درآمد. در وزنه برداری هم چهره های خوبی مثل برومند داشتیم که در بابلسر بودند. در دوچرخه سواری، نفراتی مثل نبی هم بودند که به رحمت خدا رفت و در مجموع می توان گفت بابلسر یکی از نقاط استعدادپرور ورزش ایران بود.

برای پول درآوردن بنایی و صیادی می کردم

من تا 16 سالگی در بابلسر بودم و برای یاری به امرار معاش خانواده از 13 تا 16 سالگی شغل صیادی داشتم و تابستان هم بنایی می کردم. چون بواسطه انجام ورزش هایی همچون قایقرانی توانایی بدنی بالایی داشتم می توانستم از پس کارهای سخت همچون بنایی و صیادی با وجود سن کم بربیایم. همین مسائل باعث شد پنج یا شش سال درس خواندن را رها کنم. هر ماهی سفید که صید می کردم را یک قران می فروختم. آن زمان مثل الان نبود که پول یک ماهی سفید صدهزار تومان باشد.همان موقع برادر بزرگترم را در تهران بدلیل مسائل سیاسی دستگیر کردند و به زندان انداختند پس از این ماجرا ما هم خانوادگی به تهران مهاجرت کردیم و توانستم درسم را در پایتخت ادامه بدهم.

قایق را با 8 سوار به کمرم می بستم و جابجا می کردم!

بخاطر اینکه زیاد ورزش و مخصوصا قایقرانی می کردم قدرت بدنی بالایی داشتم جوری که قایقی که 8 یا 9 نفر سوار داشت را با طناب به کمرم می بستم و تا مسافت زیادی جابجا می کردم.با اینکه سن کمی داشتم این کار را انجام می دادم و خیلی ها از قدرت بدنی من تعجب می کردند.

چون والیبالیست بودم در دبیرستان مروی ثبت نامم کردند

وقتی به تهران رسیدیم تصمیم گرفتم درسم را ادامه بدهم. همه جا رفتم تا برای ادامه تحصیل ثبت نام کنم اما امیرکبیر، دارالفنون و هر جایی که سر زدم پر بود و امکان ثبت نام وجود نداشت. یک نفر دبیرستان مروی را به من معرفی کرد. وقتی به آنجا رفتم دیدم جمعیت زیادی ایستاده اند. من هم دو ساعت در صف ایستادم تا نوبتم برسد.آنجا یک مدیر ورزش دوست و لات مسلک به نام همایونی داشت. وقتی به همایونی رسیدم در حالی که پرونده دستم بود، همایونی رو به من کرد و گفت چه می خواهی؟ من هم در جواب گفتم من را ثبت نام کنید. از من پرسید برای کلاس چندم؟ گفتم کلاس نهم. او هم بلافاصله پرونده ام را جلویم پرت کرد و گفت جا نداریم. من هم چیزی نگفتم. وقتی داشتم برمی گشتم با صدای بلند من را صدا زد. وقتی پیش او رفتم به من گفت تو ورزشکاری؟ من هم به این دلیل که آن زمان در تهران خیلی والیبال بازی می کردم و والیبالیست خوبی هم بودم در جوابش گفتم والیبالیستم. گفت والیبالت خوب است؟ من هم به نشان تایید سرم را تکان دادم.گفت اسمت را می نویسم اما اگر بازی ات خوب نباشد شک نکن خیلی سریع از مدرسه بیرونت می کنم!بالاخره اسمم را نوشت و توانستم به دبیرستان مروی بروم.

توانستم با بازی خوب رضایت مدیر مدرسه را جلب کنم

اولین مسابقه ما در والیبال با دبیرستان امیرکبیر بود که من در آن بازی 5-6 سرویس بسیار خوب زدم و از جان مایه گذاشتم تا خودم را نشان بدهم. امتیازات زیادی برای تیمم گرفتم و توانستیم تیم امیرکبیر را شکست بدهیم. جالب اینجاست مدیر مدرسه از ابتدای بازی در سالن حضور داشت تا بازی من را تحت نظر بگیرد. وقتی که مطمئن شد بازی من خوب است اواسط بازی بود که سالن را ترک کرد. فردای آن روز پیش او رفتم و گفتم چرا تا آخر بازی در سالن حضور نداشتید؟ او هم در جواب گفت می خواستم ببینم بازی ات در چه سطحی است. وقتی خیالم راحت شد سالن را ترک کردم.

جوری زمین خوردم که از کشتی نفرت پیدا کردم!

برادرم مهدی که در حال حاضر ساکن آریزونا آمریکاست، باعث شد به کشتی روی بیاورم. 19 سالم بود که در مقطع ششم دبیرستان مشغول به تحصیل بودم. آن زمان برادرم مهدی خودش در باشگاه کشتی فردوسی تمرین می کرد و مدام به من می گفت بدنت خوب است و باید به کشتی بیایی. آنقدر اصرار کرد که یک بار من را با خود به باشگاه فردوسی برد. من هم دوبنده پوشیدم اما چون اصلا کشتی بلد نبودم مهدی زیر من را گرفت و با فن برات کلندون من را به زمین زد.به حدی گردنم درد گرفت که به او گفتم بی خیال من شو. کلا از کشتی نفرت پیدا کردم و گفتم دیگر به سالن کشتی نمی آیم!

وسوسه شدم و کشتی را نزد مرحوم غفوریان شروع کردم

یکی دو ماه بعد از آن ماجرا وسوسه شدم و به باشگاه تهران جوان رفتم تا کشتی را نزد مرحوم رحمت الله غفوریان (پدر همسر مرحوم سید جواد رفوگر) شروع کنم. آن زمان تعریف این باشگاه را بسیار می شنیدم. بعد از مدتی هم که در آنجا شروع به کار کردم، به برادرم مهدی گفتم به این باشگاه بیا چون یک مربی بسیار فنی و کاربلد دارد که انسان بسیار خوبی هم هست. او هم آمد و حرف های من را تایید کرد. در آنجا مرحوم رحمت الله غفوریان که بسیار انسان شریف و فنی ای بود مربی بود و به حق که بهترین مربی دوران کشتی من بود.

هفته ای شش روز تمرین کشتی داشتم

او به قدری به همه بچه ها توجه داشت که ما با جان و دل تمرین می کردیم. آن زمان همه سه جلسه تمرین می کردند اما من 6 روز در هفته تمرین کشتی می کردم و آدینه ها هم پیاده تا شمیران می رفتم. خیلی هم به من می گفتند بدنت با این شیوه تمرین(6 روز تمرین در هفته) خراب می گردد اما من روز به روز بهتر می شدم!

غفوریان هر چه حقوق می گرفت خرج کشتی گیران می کرد!

خدا بیامرز غفوریان نه تنها مربی بسیار بزرگی بود بلکه به معنای واقعی یک انسان بود. او هر چه حقوق می گرفت خرج کشتی گیران که عموما از قشر ضعیف جامعه بودند می کرد. کشتی گیران بزرگی همچون صنعتکاران، حسین تهامی، فرهنگدوست، تاجیک و بسیاری دیگر همگی شاگرد غفوریان بودند.

به غفوریان گفتم اگر باز هم برایم گوشت راسته بخری دیگر به این باشگاه نمی آیم

غفوریان از همان اول متوجه استعداد من در کشتی شد و به من خیلی می رسید. یک روز به من گفت موحد قبل از اینکه به خانه بروی، پیش من بیا، با تو کار دارم. باشگاه تهران جوان دوش نداشت و ما مجبور بودیم بعد از تمرین به حمام عمومی بازارچه صبا باشی پشت عین الدوله برویم تا دوش بگیریم.بعد از تمرین دوش گرفتم و پیش غفوریان رفتم و گفتم آقا غفور با من امری داشتید؟ دیدم او یک پاکت جلویم گذاشت و به من گفت این گوشت راسته و فیله است، ببر خانه بپز و بخور تا قوی شوی. ما عادت نداشتیم کسی به ما رحم کند به همین خاطر به غفوریان گفتم این یک بار را قبول می کنم اما اگر بار دیگر این کار را بکنی دیگر به باشگاه نمی آیم و او هم دیگر این کار را نکرد. چون می دانستم وضع اقتصادی خودش خوب نیست، این حرف را به او زدم. یک بار به خانه او رفته بودم دیدم حتی خانه اش فرش هم ندارد و حصیرهایش هم پاره هستند اما با این حال او به خیلی ها از جمله صنعت کاران (دارنده یک طلا و یک نقره جهان و برنز المپیک 1964)، نوایی (دارنده دو برنز جهان)، فرهنگدوست (دارنده دو نقره جهان) و بسیاری دیگر از کشتی گیران یاری می کرد. غفوریان واقعا مرد بزرگی بود و به خیلی از کشتی گیران رسیدگی می کرد.

در اولین مسابقه در باشگاه تهران جوان قهرمان شدم

20 روز بعد در مسابقه های باشگاه تهران جوان قهرمان شدم. آن زمان غفوریان در دو باشگاه تمرین می داد و من در طول هفته سه روز در تهران جوان و سه روز هم در باشگاه دارایی زیر نظرش تمرین می کردم. به خاطر اینکه زیر نظر برومند وزنه برداری کار نموده بودم به لحاظ قدرت بدنی بسیار خوب بودم و پرداختن به رشته قایقرانی نیز باعث شده بود آمادگی بدنی بالایی داشته باشم به همین خاطر به راحتی 6 روز در هفته تمرین سخت می کردم.

بلور هر چه اصرار کرد در اردو نماندم

برای المپیک 1960 مقابل محمد خادم (پدر رسول و امیر خادم) کشتی گرفتم که در نهایت مساوی کردم اما او به المپیک اعزام شد و بلور ترجیح داد او را به این رقابت ها اعزام کند. البته من چون جوان بودم هیچ کس من را نمی شناخت. کاری به خوب یا بد بودن مرحوم بلور به لحاظ فنی ندارم اما به هر حال او تصمیم گرفت خادم را به این رقابت ها بفرستد. بعد از آن در حالی که امتحانات آخر سال ششم دبیرستان را می گذراندم گفتند به اردوی تیم ملی بازگردم چون می خواهند بار دیگر انتخابی بگذارند. وقتی به اردو رفتم به بلور گفتم آیا می خواهید انتخابی بگذارید یا نه او هم گفت نه اما در اردو بمان که من هم گفتم درس دارم. بلور هرچه اصرار کرد قبول نکردم و از اردو همان شب اول بدون اینکه شام هم بخورم بیرون زدم.

نمی توانستم حقانیتم را در تیم ملی ثابت کنم

در انتخابی برای حضور در مسابقه های جهانی 1961 با حمید توکل مساوی کردم اما با اینکه وزنم از او سبک تر بود، باز هم نظر بلور این بود که او بهتر از من است. توکل به مسابقات جهانی رفت و در آنجا سوم شد. من هم نمی توانستم حقانیتم را ثابت کنم و باز هم حضور در مسابقه های جهانی را از دست دادم. برای جهانی سال 1962 خیلی انگیزه داشتم تا خودم را نشان بدهم. 16 کشتی گرفتم و با پیروزی مقابل کشتی گیران خوبی مثل پرویز فرخ نژاد توانستم عنوان اولی را بدست بیاورم. اما در انتخابی نهایی مقابل صنعت کاران مساوی کردم آن هم در شرایطی که 4.5 کیلو از او سبک تر بودم. این بار هم بلور تصمیم گرفت من را به جهانی نفرستد و صنعت کاران راهی مسابقه های جهانی شد که در آنجا دو کشتی گرفت و بازنده شد و از دور رقابت ها کنار رفت که یکی از آن شکست ها مقابل آتالای ترک بود. البته من را به عنوان نفر ذخیره به مسابقات جهانی بردند اما خیلی نارحت بودم که باز هم این فرصت از من گرفته شده است.

با رفتن صنعت کاران به یک وزن بالاتر بالاخره راهی مسابقات جهانی شدم

برای مسابقه های جهانی 1963 صنعت کاران به یک وزن بالاتر رفت و من وارد تیم ملی شدم. به خاطر اینکه در انتخابی های مختلف چندین بار رقبا را شکست داده بودم دیگر نیازی به انتخابی نبود و من وارد تیم ملی شدم و بالاخره توانستم راهی مسابقه های جهانی 1963 صوفیه بلغارستان شوم که در آنجا بدون باخت به عنوان پنجمی رسیدم.

در المپیک توکیو با ناداوری چهارم شدم

در المپیک 1964 باید اول می شدم اما به علت کم تجربگی در نهایت بدون باخت چهارم شدم. در این مسابقه ها مقابل ولچوف بلغاری که قهرمان المپیک شد و بعدها بارها او را شکست دادم به مساوی رسیدم در حالیکه او را شکست دادم اما با حق خوری مرا برنده نکردند. متاسفانه ما کسی را نداشتیم تا از ما در مسابقه های بین المللی دفاع کند. فیلا هم آن زمان دست ترک ها بود. ولچوف را شکست دادم اما با رای داوران این مبارزه مساوی تمام شد و هیچ کس هم نبود از حق من دفاع کند. ولچوف که کشتی گیر بسیار بنامی هم بود را من در مجموع 16 دفعه شکست دادم که چند بار آن در کشور خودش بود.

عملکرد ضعیف کشتی آزاد در المپیک 1964

در آن مسابقه ها کاروان ورزشی ایران ضعیف ترین عملکرد را داشت. در کشتی آزاد فقط توسط صنعت کاران و حیدری به دو برنز رسیدیم که تختی هم مثل من به عنوان چهارمی رسید.

6 طلای جهان و المپیک را بدون اینکه خاک شوم گرفتم!

پس از المپیک توکیو شش سال متوالی از 1965 تا 1970 در مسابقات جهانی و المپیک به 6 مدال طلا رسیدم بدون اینکه حتی یکبار هم توسط حریفانم خاک شوم0

در سال 1965 در منچستر تیم ایران با سه طلا قهرمان جهان شد آن هم در شرایطی که روسیه بسیار قوی بود و کار بسیار سختی مقابل آن ها داشتیم. من در این مسابقات توانستم ولچوف بلغار و محمود آتالای ترک را شکست بدهم و در نهایت قهرمان جهان شدم.

تختی به علت محبوبیت زیاد خار چشم حکومت شده بود

از اسم تختی همیشه سوءاستفاده می کردند. در حالی که باید به بقیه قهرمانان هم توجه می شد اما توجه بیش از حد به تختی باعث شده بود بار سنگین مسئولیت بر روی دوش او قرار بگیرد و همیشه فشار روانی زیادی به او وارد گردد. خیلی ها نیز به خاطر توجه بیش از حد به تختی، به او حسادت می کردند. وقتی می دیدند روزنامه ها فقط از یک نفر می نویسند خیلی ها به تختی حسادت می کردند. تختی محبوبیت عجیبی پیدا نموده بود و خار چشم دستگاه حکومت شده بود.

به جان پسرم هیچوقت از تختی حرف سیاسی نشنیدم

او اصلا اهل سیاست نبود و روزنامه ها با زیاد نوشتن از تختی او را سیاسی کردند در حالیکه به جان پسرم هیچوقت از او حرف سیاسی نشنیدم. تختی پهلوان بسیار خوبی بود اما من هیچ گاه از او حرف سیاسی نشنیدم اما عده ای از محبوبیتش بین مردم بخاطر رسیدن به مقاصد سیاسی شان سواستفاده کردند.

تختی وقت مبارزه دوست داشت فقط من کنار تشک باشم

در مسابقات جهانی سال 1962 که من رزرو تیم ملی بودم، تختی فقط می خواست هنگام مبارزاتش من کنار تشک بروم و اجازه نمی داد کس دیگری این کار را انجام دهد. من ارادت زیادی به تختی داشتم و همیشه به چشم یک بزرگتر و یک انسان بزرگ به او احترام زیادی می گذاشتم. پیش از مسابقه های جهانی 1961 در اردوی تیم ملی کنار تختی حضور داشتم. علاوه بر آن در مسابقه های جهانی 1962 و المپیک 64 نیز افتخار این را داشتم تا در کنار تختی در تیم ملی باشم. سال 63 هم تختی به تیم ملی نیامد.

بارها با تختی در اردوها شطرنج بازی می کردم

من در اردوها همیشه احترام زیادی برایش قائل بودم. هر دوی ما علاقه زیادی به بازی شطرنج داشتیم و با وجود اینکه با تختی بارها شطرنج بازی می کردم اما هیچ وقت به خودم اجازه نمی دادم بخواهم با او شوخی کنم. تختی انسانی بسیار خونگرم و مهربان بود. من 6 سال از او کوچکتر بودم و خجالت می کشیدم که بخواهم با آن ها قاطی شوم و همیشه سعی می کردم که حرمت بزرگتر از خودم را نگه دارم. شاید الان این مسائل خیلی جدی گرفته نگردد. او برای من شخصیتی بسیار قابل احترام بود.

تختی تنها کسی بود که نتوانستم در خاک تکانش بدهم

من عادت بدی که داشتم این بود که با سنگین وزن ها کار می کردم و همیشه دوست داشتم با قویتر از خودم تمرین کنم. تنها کسی که نتوانستم او را در خاک تکان بدهم، تختی بود چرا که او بسیار پرزور، فنی و کاربلد بود و قدرت بدنی عجیبی داشت.

بازگشت دوباره تختی به کشتی یک اشتباه بزرگ بود

تختی یک نمونه منحصر به فرد در ورزش ایران بود. به نظر من بازگشت دوباره او به کشتی یک اشتباه بزرگ بود. اگر از او خجالت نمی کشیدم به او می گفتم به المپیک 1964 نیا. او بعد از یک سال بار دیگر به تیم ملی برگشت اما نمی دانم چه کسی او را تشویق کرد تا این کار را انجام دهد. برای او که سال ها قهرمان مردم بود و در میادین شکست نمی خورد بهتر بود که به تیم ملی بازنگردد. او انسان بسیار خوبی بود که به اعتقاد من از نام او سوء استفاده کردند.

تختی به جایی رسید که خودکشی را بهترین کار دید

به نظر من هیچ کس راضی نبود که او را به قتل برساند. فکر می کنم تختی به جایی رسید که در نهایت خودکشی را بهترین کار دانست. البته به اعتقاد من او شهامت این کار را داشت. ارزش تختی بین مردم بسیار بالا بود و فکر نمی کنم کسی این جرات را داشت تا بخواهد او را به قتل برساند. تختی بسیار ماخوذ به حیا بود و هیچ وقت نمی خواست به کسی نه بگوید.

تختی هر چه اصرار کرد قبول نکردم زودتر از پله هواپیما پایین بیایم

مسابقات جهانی 1966 تولیدو آمریکا آخرین میدان تختی بود که با باخت مقابل مدوید و احمد آییک از دور رقابت ها کنار رفت. در آن مسابقات من پیروز شدم به مدال طلا برسم. وقتی از مسابقه ها به تهران بازگشتیم، تختی به من گفت تو به خاطر طلایی که گرفتی زودتر از بقیه از هواپیما پیاده شو. خیلی هم اصرار کرد اما من قبول نکردم و گفتم شما بزرگ تیم هستی و مردم به عشق دیدن شما به فرودگاه آمده اند. ما به خصایص پهلوانی معتقد بودیم و حرمت بزرگانی مانند تختی را حفظ می کردیم.

ماجرای درگیری با تیمسار حجت معاون هویدا در اردوی تیم ملی

پیش از انقلاب ارتشیها خیلی قدرت داشتند. سپهبد حجت رییس وقت سازمان تربیت بدنی نیز یک ارتشی بود که به نام تیسمار حجت معروف بود و همزمان معاون نخست وزیر هویدا هم بود. بیست روز پیش از المپیک 1972 مونیخ یک روز تیمسار حجت به اردوی تیم ملی آمد و با بهانه تراشی به کشتی گیران تیم ملی توهین کرد. من کاپیتان تیم ملی بودم و نحوه صحبت او خیلی برایم گران تمام شد. ابراهیم جوادی کشتی گیر وزن 48 کیلوگرم بود که بسیار فنی و خوب بود. تیمسار حجت به او گفت تو کشتی گیری؟جوادی هم گفت بله. حجت هم در جواب گفت پس چرا انقدر ریزی؟ یا به انوری سنگین وزن تیم ملی گفت تو چرا انقدر چاقی و شکم داری؟

من هم در جوابش گفتم جناب تیمسار اگر اینگونه نباشد کشتی گیر سبک وزن با سنگین وزن که فرقی با هم ندارند. حجت رو به من کرد و گفت فضولی موقوف! خیلی از این حرف او عصبی شدم و گفتم فضول خودتی مردیکه! تو آمده ای روحیه بدهی یا روحیه تیم را خراب کنی؟ بچه های دیگر سریع من را بردند تا کار به جاهای باریک کشیده نگردد اگر من را نمی بردند می خواستم یک سیلی محکم به او بزنم تا حداقل بخاطر ممنوع الخروجی ام پس از المپیک بهانه به درد بخور به دستشان بدهم!

اردوی تیم ملی را تعطیل کردم و کاری کردیم تیمسار حجت عذرخواهی کند

برخورد زشت تیمسار حجت با کشتی گیران تیم ملی باعث شد اردوی تیم ملی را ترک کنم و حتی خاطرنشان کردم دیگر به المپیک نمی روم. گفتم بعد از 6 طلای جهان و المپیک چیزی نداده اید که هیچ توهین هم می کنید؟ من چون کاپیتان تیم ملی بودم و بچه های دیگر هم من را دوست داشتند آن ها هم ساک هایشان را برداشتند و از اردو زدیم بیرون. برای چند روز اردو تعطیل شد. چند روز بعد انقدر خواهش و تمنا کردند تا قبول کردم به تمرینات بازگردیم. بعد هم تیمسار حجت به اردوی تیم ملی آمد و از همه ما دلجویی کرد و گفت منظور بدی نداشته است!

کشتی گیر باشی و به فکر اول شدن نباشی، آدم بی عقلی هستی

همه رقبای داخلی من خوب بودند. اسم نبرم راحت ترم. به نظر من کسی که در ورزش سختی مانند کشتی حضور دارد و به فکر اول شدن نیست، بی عقل است. رشته ای مانند دوی ماراتن هم سخت است اما وقتی خسته شوی می توانی بایستی اما در ورزشی مثل کشتی داور در وسط تشک اجازه نمی دهد لحظه ای کم کار باشی و یک حریف داری که می خواهد مدام به تو حمله کند تا تو را شکست دهد. وقتی هم که بخواهی عقب بکشی سه اخطاره می شوی و شکست می خوری اما در ورزشی مثل بوکس می توانی فرار کنی. به اعتقاد من کشتی در میان همه رشته ها، سخت تر است.

اگر از حریفی یک امتیاز می گرفتم محال بود بتواند آن را پس بگیرد!

رقبایی مثل محمود آتالای را که 3 بار با او کشتی گرفتم و هر سه بار شکستش دادم را با یک امتیاز می بردم. عادتی که داشتم این بود که اگر از حریفی یک امتیاز می گرفتم محال بود بتواند آن را از من پس بگیرد. آن زمان کشتی در دو وقت 5 دقیقه ای بود. من همان اول از حریفی مثل آتالای یک امتیاز می گرفتم بعد 9 دقیقه کشتی را اداره می کردم.اصلا علاقه ای به ریسک در کشتی و به خطر انداختن خودم نداشتم بلکه فقط به پیروزی حتی با یک امتیاز فکر می کردم.

آتالای ترک و والچف بلغاری بهترین حریفانم بودند

محمود آتالای ترک حریف بسیار خوب و توانمندی بود که در المپیک 1964 در حالی که او را قبلا در استانبول برده بودم با ناداوری بازنده ام کردند. والچف بلغاری هم حریف بسیار خوبی بود و توانست همه ایرانی ها را شکست دهد اما مقابل من نمی توانست کاری از پیش ببرد. او 5 مرتبه پشت سر من به عنوان دومی جهان رسید. بریاشویلی از شوروی را نیز فکر می کنم 5 مرتبه شکست دادم. در مسابقه های کاپ تفلیس در گرجستان در حالی به قهرمانی رسیدم که روسیه 6 تیم بسیار قوی را به آن مسابقه ها فرستاده بود و من توانستم حریفان قدرتمندی مثل سیناوسکی و شاه مرادوف را شکست دهم.

حبیبی در جهانی 62 گفت فقط موحد می تواند من را کوچ کند!

در مسابقات جهانی 1962 به عنوان نفر ذخیره کنار تیم بودم .کادر فنی و امامعلی حبیبی میانه خوبی با هم نداشتند.حبیبی هم گفت فقط موحد کنار تشک بیاید و من را کوچ کند.

پلیس جلوی چشم زن و بچه ام با باتوم به من حمله کرد

پیش از مسابقات جهانی 1971 (1350 شمسی) مادر همسرم را که قصد داشت به حج مشرف گردد را به فرودگاه مهرآباد رساندم.در راستا بازگشت همسرم و دخترم ماندانا که پنج شش ماهه بود نیز در ماشین کنارم بودند.آن زمان در دانشگاه تربیت معلم مربی آموزشی بودم و برای بازگشت به کلاس درس خیلی عجله داشتم.به همین خاطر از راستا یک طرفه با ماشین در حال رانندگی بودم که مامور راهنمایی و رانندگی جلویم را گرفت.از او بخاطر این تخلف معذرت خواهی کردم و گفتم حاضرم جریمه اش را پرداخت کنم اما او برخورد بسیار بدی با من داشت. یقه پیرآهن من را گرفت و با مشت به صورتم زد.من هم از این برخورد زشت او عصبانی شدم و با مشت به صورتش زدم. ماموران دیگر با دیدن این صحنه بوسیله باتوم به من حمله کردند و 2 روز هم مرا زندانی کردند در حالیکه خودشان کاملا مقصر بودند و درگیری را شروع کردند.این درگیری و برخورد بد پلیس صحنه خیلی بدی جلوی چشم همسر و دخترم رقم زد و باعث شد بعد از این حادثه هر وقت روی تشک کشتی می رفتم مدام این صحنه جلوی چشمانم باشد.

به دروغ گزارش دادند که در المپیک مونیخ به عمد برای ایران کشتی نگرفتم

المپیک 1972 مونیخ آخرین المپیک من بود. پس از یک پیروزی مقابل حریف هندی در کشتی بعد مقابل حریف پانامایی با بدشانسی تمام هنگام اجرای فن دستم سر خورد و بخاطر فشار زیادی که به دستم وارد شد، عضله دوسر بازوی دست راستم دچار پارگی شدید شد و دیگر نتوانستم به مسابقات ادامه بدهم.پس از بازگشت به ایران به من تهمت زدند که از قصد برای ایران کشتی نگرفتم در حالی که من گواهی پزشکی از پزشکان IOC (کمیته بین المللی المپیک) داشتم که به وضوح نشان می داد عضله دو سر بازوی راستم دچار پارگی شده و به هیچ وجه نمی توانستم به مسابقه ها ادامه دهم اما برای من گزارشی خلاف واقعیت درست کردند که به عمد برای ایران کشتی نگرفته ام و به همین خاطر من را ممنوع الخروج کردند!

روزنامه کیهان از ترس ساواک گواهی پزشکی ام را چاپ نکرد!

حتی گواهی پزشکی را پس از بازگشت به ایران به روزنامه کیهان ورزشی دادم تا آن را چاپ نمایند اما آن ها گفتند ما از ساواک می ترسیم و نمی توانیم آن را چاپ کنیم. در حالی به من این تهمت را زدند که من هدفم کسب بهترین نتیجه در المپیک مونیخ بود. آخر کدام ورزشکار بی عقلی می آید به عمد از مسابقه های المپیک کناره گیری کند؟ در المپیک مونیخ سرمربی علی غفاری بود و سیروس پور هم مربی بود. تیم ایران در آن مسابقات در مجموع عملکرد بدی داشت و فقط ابراهیم جوادی در وزن 48 کیلوگرم به مدال برنز رسید و کشتی آزاد ایران ششم شد.

رییس دفتر شاه گفت گزارش های بدی برایت داده اند

پس از ممنوع الخروجی ام پیش معینیان که رییس دفتر شاه بود رفتم. گفتم من چه گناهی کردم که ممنوع الخروج شدم؟ او در جواب گفت موحد برایت گزارش های بدی داده اند. من گفتم اصلا در گروه و دسته ای نیستم و جز با کوشش و زحمت به اینجا نرسیده ام. او هم در جواب گفت به من فرصت بده تا موضوع را به شاه انتقال دهم اما دیگر هیچ خبری نشد. من در مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه شاگرد اول بودم اما باز هم نمی گذاشتند به خارج از کشور بروم تا تحصیلاتم را در مقطع دکترا ادامه بدهم.

رساندن تقلب به مامور ساواک و حل شدن مشکل ممنوع الخروجی!

موضوع حل شدن مشکل ممنوع الخروجی ام نیز بسیار جالب است. من در ایران مقطع فوق لیسانس رشته تعلیم و تربیت را با پیروزیت پشت سر گذاشتم. یک روز امتحان آمار داشتیم. درس من خیلی خوب بود و وقت امتحان کسی که کنارم نشسته بود به من گفت هیچی بلد نیست و از من خواست از روی برگه ام تقلب کند. من هم اجازه دادم و یاریش کردم. او هم تمام مطالب را از روی دست من نوشت. این ماجرا گذشت تا اینکه مدتی بعد یکی از دوستان من به نام حسن امین بخش که اتفاقا در فدراسیون فوتبال کار می کرد و همکار ما بود به من گفت عبدالله مشکل ممنوع الخروجی ات درست شده و می توانی بروی پاسپورتت را بگیری. من هم گفتم چند بار تاکنون اقدام نموده ام اما جواب رد داده اند او هم گفت اینبار فرق می نماید و سریعا برو درخواست پاسپورت بده. من هم به حرف او گوش کردم و رفتم و درخواست پاسپورت دادم. روز بعد هم تماس دریافتد و گفتند پاسپورت شما آماده است!

خلاصه پاسپورتم را گرفتم.پیش امین بخش رفتم و گفتم تو از کجا می دانستی مشکل ممنوع الخروجی من حل شده که او هم در جوابم گفتهمان دانشجویی که در امتحان آمار از روی برگه تو جواب سوالاتش را نوشت و تو به او یاری کردی مامور ساواک بود که اتفاقا پرونده تو زیر دست او بود و به خاطر یاری تو او هم مشکلت را حل کرد.

هم کارم را در ایران از دست دادم هم از دانشگاه جرج واشنگتن اخراج شدم

با دریافت پاسپورتم در حالیکه در تهران در دانشگاه تدریس می کردم برای ادامه تحصیل در مقطع دکترا به دانشگاه جرج واشنگتن در واشنگتن دی سی آمریکا رفتم. در حال نوشتن تز دکترایم در آمریکا بودم که در ایران انقلاب شد و به من نامه نوشتند و خواهان بازگشتم به ایران شدند اما من گفتم در حال گذراندن تز دکترایم هستم و نمی توانم بازگردم. استاد راهنمای من هم نامه ای نوشت و خاطرنشان کرد حیف است موحد در این زمان حساس و سرنوشت ساز در آستانه دریافت مدرک دکترا تحصیل را نیمه کاره رها کند. من هم به ایران نامه نوشتم و تقاضای 6 ماه مرخصی بدون حقوق کردم اما باز هم مخالفت شد تا اینکه یک ماه بعد نامه اخراجم از دانشگاه جرج واشنگتن و محل کارم در ایران به دستم رسید!

به همسرم گفتم در آمریکا ماندنی شدیم!

هم کارم در ایران را از دست داده بودم و هم از دانشگاه اخراج شدم. به خانه رفتم و نامه اخراجم را به همسرم نشان دادم و گفتم دیگر در آمریکا ماندنی شدیم. گفتم در ایران تدریس می کردم اما اخراج شدم و اگر به ایران بازگردیم باید دنبال کار دیگری بگردم پس بهتر است در آمریکا بمانیم و به فکر یک کار خوب باشم.

پس از اخراج از دانشگاه مکانیک شدم!

دست به آچارم خوب بود و گاهی اوقات کارهای مکانیکی ماشینم را خودم انجام می دادم.به پیشنهاد یکی از دوستانم به کلاس آموزش مکانیکی رفتم و همان مرتبه اول در آزمون عملی از 100 نمره 99 گرفتم. ابتدا با جبارزادگان که مربی والیبال بود شریک شدم اما او مدتی بعد رفت اما من تا 22 سال در آمریکا مکانیکی کردم و در نهایت آن را 17 سال پیش کنار گذاشتم. حتی پمپ بنزینی نیز در آمریکا داشتم که آن را به یک ویتنامی فروختم که او هم تا قسطش تمام شد یک ماه بعد از آن فوت کرد که خیلی ناراحت شدم.

پیشنهاد مربیگری کشتی آمریکا را بخاطر کشورم رد کردم

این همه سال در ورزش ایران حضور داشتم و افتخارآفرینی کردم اما از لحاظ مادی چیزی به دست نیاوردم اما 20 سال در آمریکا کار کردم به هرچه که می خواستم رسیدم. در آمریکا از من خواستند که راهنمایی تیم ملی کشتی این کشور را بر عهده بگیرم اما قبول نکردم. خیلی دوست داشتم در ایران مربی شوم اما به هر دلیل جلوی آن را دریافتد. وقتی آمریکایی ها به من این پیشنهاد را دادند پیش خودم گفتم چرا باید به عده ای کشتی یاد بدهم که بروند مقابل هموطنانم این فنون را به کار گیرند و آن ها را شکست دهند. پول بسیار خوبی به من می دادند اما حاضر نشدم یاری کنم. بابی داگلاس که روزی حریفم بود یک شب به خانه من آمد و به من گفت دو برابر بیشتر از صحبتی که داشتیم به تو می دهیم اما باز من قبول نکردم. وقتی سرسختی من را مشاهده کرد رو به من کرد و گفت what do you want به این معنا که چه می خواهی و من در جواب به او گفتم تو حرف من را نمی فهمی!

هیچ حمایتی از ما نمی شد

یک بار در المپیک مدال طلا گرفتم که به من 50 هزار تومان پول دادند. یک بار هم تیم قهرمان جهان شد که به ما نفری 30 هزار تومان دادند اما دیگر هیچ حمایتی از ما نکردند اما در مقابل، روس ها بهترین زندگی را برای قهرمانان شان فراهم کردند. به گونه ای که زندگی بسیار مرفهی داشتند. تحصیل در دانشگاه، خانه مسکونی، امکانات بسیار خوب از جمله مزایای قهرمانان المپیکی و جهانی در روسیه و آمریکا بود که هنوز هم ادامه دارد.

بعضی افراد نگذاشتند مربی تیم ملی شوم

دوست داشتم شرایط به گونه ای می شد در مملکت خودم بمانم و تجربیاتم را به جوان ها انتقال بدهم اما متاسفانه شرایط به گونه ای نشد که بخواهم در تیم ملی به عنوان مربی فعالیت کنم. خیلی دوست داشتم مربی تیم ملی شوم اما متاسفانه بعضی ها نگذاشتند این اتفاق بیفتد.

یزدانی خرم دیر به یاد من افتاد

یزدانی خرم که زمانی رییس فدراسیون کشتی بود از من برای مربیگری تیم ملی دعوت کرد اما دیگر خیلی دیر شده بود و بخاطر بالا رفتن سن دیگر حوصله و اشتیاقی برای قبول این پیشنهاد نداشتم.آن زمان که دوست داشتم در ایران مربیگری کنم نگذاشتند و زمانی پیشنهاد دادند که خیلی دیر بود.

حسرت هیچ چیز را نمی خورم

هیچ حسرتی در زندگی ام ندارم و از اینکه با زحمت و کوشش برای کشورم افتخار کسب کردم خوشحالم و حس خوبی دارم.

سروده هایم را پاره می کردم و دور می ریختم!

تخلص من در شعر گمنام است. زمانی که ورزشکار بودم شعر می نوشتم اما بلافاصله آن را پاره می کردم و دور می ریختم زیرا هم از ساواک می ترسیدم هم اینکه قدیمی ها این طور می گفتند که آدم های تنبل یا منجم می شوند یا شاعر! در دوران دبیرستان هم زیاد شعر می گفتم و علاقه بسیاری به این موضوع داشتم. در حال حاضر نیز اشعار زیادی دارم که آن را جمع آوری نموده ام و شاید آن را روزی تبدیل به کتاب کنم.

همی نالم از گردش روزگار/ که آزاده در آن حقیر است و خوار

جویای حق از کسان نظرجو شدم/چون باد به هر برزن و هر کو شدم

چون یافت نشد حقیقت از روی یقین/ گمنام در این گنبد مینو شدم

مسابقات کشتی را دنبال نمی کنم!

اصلا کشتی را دنبال نمی کنم اما وقتی تیم ملی برای مسابقه های جام جهانی و در زمان ریاست یزدانی خرم به ویرجینیا در آمریکا آمده بود هر کاری که از دستم برآمد برای یاری به آن ها انجام دادم و یک مهمانی بزرگ به افتخارشان در منزلم ترتیب دادم. اما به هیچ وجه کشتی را دنبال نمی کنم و علاقه ای هم ندارم!

کشتی گیران تیم ملی را نمی شناسم

به این دلیل که کشتی را دنبال نمی کنم بالطبع کشتی گیران را هم نمی شناسم. به نظر من همه کشتی گیران خوب هستند چرا که همگی زحمت کشند و دوست دارند پیروز باشند. اگر هم ورزشکاری که در رشته سختی مانند کشتی حضور دارد و خیلی از سختی ها را به جان می خرد اما در نهایت به پیروزیت نمی رسد قطعا اشکالی در کارش بوده است.

با سیروس پور خیلی رفیقم

پرویز سیروس پور دوست خوب و قدیمی من است که از قدیم تاکنون رابطه نزدیکی با هم داریم. البته با خیلی ها دوست هستم و به آن ها ارادت دارم. مثلا جهان پهلوان تختی خیلی به من محبت داشت و من هم از ته دل دوستش داشتم. همچنین با صنعت کاران، سیف پور و جلالی دوستی نزدیکی دارم و با طالبی خدابیامرز نیز بسیار دوست بودم. داریوش واعظی هم از دوستان بسیار خوب من است که به من بسیار لطف دارد.

والچف را با فن فرنگی شکست دادم

در کشتی فرنگی یک بار در ایران قهرمان شدم و یکی از اعجوبه های آن زمان ایران را شکست دادم. جالب است بدانید والچف بلغاری را اولین بار با فن پیچ پیچک که یک فن فرنگی بود شکست دادم. وقتی به او این فن را زدم مات و مبهوت شده بود و اصلا فکرش را هم نمی کرد که بر روی او فن فرنگی اجرا کنم.

کشتی به زبان شعر

اگر یک نفر ورزش سختی مثل کشتی را انتخاب می نماید، باید با تمام وجود تمرکز خود را بر روی تمرین هایش قرار دهد تا بتواند در نهایت به پیروزیت برسد. در کشتی 4 عامل مهم در پیروزیت نقش دارند که من آن را به صورت شعر زیر بیان می کنم:

زور و فن و عقل و جرات توامان/بایدت تا تو شوی یک قهرمانی

هر که را این چهار با هم جفت نیست/بر وی و زحمات وی باید گریست

هنوز هم بصورت منظم ورزش می کنم

هنوز هم به صورت منظم ورزش می کنم و اگر آسیب دیدگی هایی که به واسطه سال ها حضور در کشتی نداشتم، وضعیتم بسیار بهتر بود. به عنوان مثال شست دستم سه بار از جا درآمد و آن را عمل کردم. همه دستگاه های ورزشی را در خانه ام دارم و پیاده روی نیز در زمره برنامه هایم قرار گرفته است.

عاشق ایرانم اما نمی توانم برای همیشه برگردم

بسیار دوست دارم به ایران برگردم و عاشق کشورم هستم اما موقعیتم طوری نیست که بخواهم این کار را انجام دهم و خانواده ام باید با این موضوع موافقت نمایند.

یکی از نوه هایم کشتی گیر است

دو نوه دارم که یکی قهرمان ژیمناستیک در ویرجینیا شد و نوه کوچکترم نیز که 6 سالش است در این ایالت در رشته کشتی به عنوان قهرمانی رسید.

نگذاشتم پسرم به کشتی ادامه بدهد

پسرم کشتی گیر خوبی بود. یک بار هم در ایالت ویرجینیا به مقام قهرمانی رسید و در دانشگاه نیز به عنوان اولی دست یافت اما یک روز که از تعمیرگاه به خانه آمدم و دست هایم روغنی و سیاه بود، به او گفتم دیگر نباید کشتی را ادامه بدهی، من که قهرمان کشتی بودم، حال و روزم این است تو می خواهی به کجا برسی؟ 17 سال پیش مکانیکی را در آمریکا رها کردم در حال حاضر نیز چند ملک دارم که از اجاره آن ها زندگی راحتی دارم. قبلا نیز پمپ بنزین داشتم که آن ها را فروختم. خدا را شکر زندگی راحتی دارم.

مربیان تیم ملی باید با کشتی گیران رابطه محبت آمیز داشته باشند

غفوریان مربی اصلی من و یک مربی فنی و بسیار انسان خوبی بود. پس از او عباس زندی که او نیز انسان بسیار خوبی بود به من یاری زیادی کرد. در سطح تیم ملی، مربیان نباید به کشتی گیران فن یاد بدهند بلکه مهم تر آن است که مسائل زندگی آن ها را رفع نمایند و رابطه محبت آمیز ای با آن ها داشته باشند. زندی نیز واقعا به همه لطف داشت و حتی کار سربازی من را او توانست حل نماید و همیشه مدیون او هستم.

حفظ قهرمانی سخت تر از قهرمان شدن است

چون در بین قهرمانان نیستم سخت است بخواهم در این باره شرح بدهم اما معتقدم اگر قهرمانی می خواهد در عرصه جهانی بماند باید سختی بکشد چرا که حفظ قهرمانی از به دست آوردن آن بسیار سخت تر است زیرا وقتی قهرمان می شوید همه تو را می شناسند و رقبا برای شکست تو روی تشک می آیند.

رمز پیروزیت روس ها

به خاطر این است که به معنای واقعی برای قهرمانان شان ارزش و احترام قائلند. من خودم مشاهده کردم که چقدر روس ها به قهرمانانشان می رسند و وقتی یک روس مدال جهانی المپیک می گیرد زندگی اش تامین می گردد و خدمات زیادی مثل ادامه تحصیل رایگان، استخدام، پاداش و... دریافت می نماید.

جوان ها وقتشان را بی فایده تلف ننمایند

به افراد مسن نصیحتم این است که همیشه ورزش نمایند تا سالم بمانند. به جوانان هم می گویم اگر می خواهند ورزش قهرمانی را دنبال نمایند بی فایده وقت شان را تلف ننمایند و با تمام وجود بر رشته ای که در آن فعالیت می نمایند تمرکز نمایند و برای پیروزیت زحمت بکشند. اگر فکرشان این باشد اطمینان می دهم که قهرمانان این مملکت بسیار بیشتر از این ها خواهد بود.

هیچ دانایی راحت زندگی نمی نماید!

تحصیلات آکادمیک باعث شد خیلی بهتر مسائل را درک کنم. به نظر من هرچقدر دانایی انسان بیشتر باشد، زندگی راحت تری خواهد داشت. البته هیچ دانایی نیست که به راحتی زندگی کند.(با خنده)

حرف پایانی...

از شما متشکرم که از یک گمنام قدیمی یاد کردید و برای شما و همه جوانان مملکتم آرزوی پیروزیت روزافزون دارم. همچنین جا دارد از محمد ابراهیم حسن پور، داریوش واعظی، احمد عرب و برادرم خلیل که در این مصاحبه به عنوان میهمان در کنار من بودند تشکر کنم.

عناوین عبدالله موحد:

مسابقات جهانی 1965- طلا

مسابقات جهانی 1966- طلا

مسابقات جهانی 1967- طلا

المپیک 1968 مکزیکوسیتی - طلا

مسابقات جهانی 1969- طلا

مسابقات جهانی 1970- طلا

بازیهای آسیایی 1966: طلا

بازیهای آسیایی 1970: طلا

المپیک 1964 توکیو: پنجم

مسابقات جهانی 1963: ششم

مسابقات جهانی 1971:چهارم

المپیک 1972 مونیخ: به دلیل آسیب دیدگی به مبارزات ادامه نداد.

مصاحبه از علی فیض آسا و وحید رجبی

دور زمین