اولین پرش موفقیت آمیز با چتر نجات - مجله سرگرمی

لوئی سباستین لنورماند می خواست نمایشی اجرا کند. او وسیله ای طراحی نموده بود که به مردم اجازه می داد از ساختمان های در حال احتراق بپرند و با خیال راحت روی زمین فرود بیایند. دستگاه او از دو چتر تشکیل شده بود که با هم به یک اسکلت چوبی سفت و محکم وصل شده بودند. لنورماند مدت ها پرش را از ارتفاع کم تری مثل بالای درختان امتحان نموده بود. همچنین چتر نجاتش را روی حیوانات آزمایش نموده بود تا اینکه مطمئن شد خودش هم می تواند آن را امتحان کند.

در روز موعود، لنورماند بالای برج رفت. کمی برای جمعیت مشتاق دست تکان داد، سپس دسته چتر غول پیکرش را گرفت و پرید.

لنورمند چترنجات را اختراع نکرد، او فقط اولین کسی بود که جان خودش را به طرحی سپرد که هزاران سال وجود داشت. اولین چترهای نجات خیالی بودند. سیما چیان کاتب بزرگ دودمان هان و پدر تاریخ نگاری چینی ماجرای شان را بیان می نماید، امپراتور افسانه ای چین که با بالا رفتن از انبار غله از پدر قاتلش فرار نموده و با استفاده از دو کلاه بامبو روی زمین فرود آمده است.

قدیمی ترین تصویر چترنجات در یک نسخه ناشناس ایتالیایی از دهه 1470 وجود دارد که مردی را نشان می دهد که به یک چارچوب صلیبی متصل به یک سایبان مخروطی چنگ زده است.

یک دهه بعد، داوینچی یک چترنجات پیچیده تر طراحی کرد که در آن سایبان به جای چارچوب مخروطی، توسط یک قاب چوبی مربعی باز نگه داشته شده بود.

مخترعی به نام فوستو ورانیزیو (1551-1617) طراحی چترنجات داوینچی را آنالیز کرد و چارچوب چوبی را نگه داشت از یک تکه پارچه برآمده به شکل بادبان استفاده کرد تا سرعت سقوط را کاهش می دهد. او در تصویر معروفی از چترنجات خود، مردی را نشان می دهد که با چترنجات از برج می پرد. طراحی او باعث شد بسیاری از مورخان باور نمایند که ورانزیو که در آن موقع 65 ساله و به شدت بیمار بود، واقعا طراحی خود را با پریدن از برج کلیسای سنت مارک آزموده است. اما فقدان مدارک مستند نشان داد هرگز این اتفاق نیفتاده است.

بعد از نمایش لنورماند، تکمیل و بهبود طراحی چترنجات به سرعت پیشرفت کرد. در سال 1785، جین پییِر بلانچارد از چترنجات برای پیاده کردن یک سگ از بالون استفاده کرد. در سال 1793 بالن بلانچارد ترکید و خودش فرصت آزمودن اعتبار چترنجاتش را پیدا کرد. همچنین بلانچارد ساخت چترنجات های تاشو را شروع کرد که در آن ها به جای کتان از ابریشم استفاده شده بود. در سال 1797، آندره گارنرین اولین نسل چترنجات های بدون اسکلت را ساخت. جایی که او فرود آمده هنوز با یک تابلو معین شده است.

تا صدسال بعد هیچ اتفاق مهمی نیفتاد، تا اینکه چارلز برودویک در اوایل قرن بیستم دو پیشرفت کلیدی در چتر های نجات را به نمایش گذاشت. او چترنجاتش را در یک کوله پشتی جمع کرد که با یک طناب متصل با بالون کشیده می شد. وقتی برودویک از بالن پرید، طناب کشیده شد، چترنجات را از کوله بیرون کشید و سپس در آسمان به پرواز درآمد. این سیستم تبدیل به استاندارد همه چترنجات های امروزی شد.

منبع: amusingplanet

gardeshia.ir: گردشیا: مجله سفر و گردشگری

picoro.ir: پیکورو: وبلاگ ماشین و خودرو