انواع ایمپلنت و پلاتین استخوانی و موارد استفاده از آن - مجله سرگرمی

در روش درمانی تثبیت داخلی شکستگی، بیمار مدت کوتا ه تری را در بیمارستان بستری می گردد و می تواند زودتر فعالیت های عادی خود را از سر بگیرد. علاوه بر این، در این روش درمانی، به طرز چشمگیری از خطر جوش نخوردگی (ترمیم نادرست) و ناهنجاری های استخوانی (ترمیم در شرایط نامناسب) کاسته می گردد.

هنگامی که استخوانی می شکند، باید کاملا ثابت نگه داشته و از آن حمایت گردد تا به مرور ترمیم، امکان تحمل وزن و حرکات بدن را داشته باشد.

در قرن گذشته، پزشکان برای ثابت نگه داشتن استخوان در خارج از بدن به گچ و آتل متکی بودند. اما با ظهور روش های عمل جراحی استریل (عاری از باکتری)، از خطر عفونت در هنگام عمل های جراحی به طرز چشمگیری کاسته شد و پزشکان این اجازه را یافتند که شکستگی های استخوانی را در داخل بدن نیز ثابت نگه دارند.

ایمپلنت های استخوانی که برای تثبیت داخلی مورد استفاده قرار می گیرند از جنس فولاد ضد زنگ و تیتانیوم هستند. این مواد دوام و استحکام بسیار بالایی دارند و همین باعث شده که به پرکاربردترین مواد در ساخت ایمپلنت های استخوانی تبدیل شوند.

در صورتی که به جای تثبیت احتیاج به تعویض مفصلی باشد، ایمپلنت های استخوانی از جنس کبالت یا کروم مورد استفاده قرار می گیرند. ایمپلنت های استخوانی با بدن سازگار هستند و به ندرت باعث بروز آلرژی یا حساسیت در بدن می شوند.

چرا شکستگی ها احتیاج به پلاتین دارند

بیشتر شکستگی ها برای جوش خوردن مطلوب احتیاجی به عمل جراحی ندارند. پزشک ارتوپد با استفاده از روش های غیر جراحی شرایطی را فراهم میکند تا قطعات شکسته شده برای مدتی در کنار یکدیگر بیحرکت بمانند تا بدینوسیله بدن با استفاده از ظرفیت های حیاتی بالای خود آن قطعات را به یکدیگر جوش داده و متصل کند.

با این حال بعضی شکستگی ها به دلایلی احتیاج به عمل جراحی دارند. این علل زیادند ولی مهمترین آنها عبارتند از :

* بعضی شکستگی ها ممکن است بصورت بسته جااندازی نشوند و برای یک جااندازی مناسب احتیاج به جااندازی باز داشته باشند

* روش های بیحرکتی غیر جراحی مانند گچ گیری یا کشش ممکن است در بعضی شکستگی ها کارآمد نبوده و گاهی اوقات برای بیحرکت کردن قطعات حتما احتیاج به فیکس کردن قطعات با وسایل فلزی است

معرفی انواع ایمپلنت مورد استفاده در استخوان

انواع متفاوت ایمپلنت مورد استفاده در استخوان را در این قسمت شرح می دهیم.

ورق

ورق های استخوانی به مانند آتل عمل می نمایند و قطعات استخوانی شکسته را به هم وصل نموده و محکم نگه می دارند. ورق های استخوانی با پیچ به استخوان وصل می شوند. برداشتن ورق های ایمپلنت استخوانی بعد از بهبود شکستگی اختیاری است.

در این عکس رادیولوژی اشعه ایکس، استخوان های شکسته ساعد با ورق ها و پیچ های ارتوپدی ثابت نگه داشته شدند

پیچ

پیچ برای تثبیت داخلی بیشتر از هر نوع ایمپلنت استخوان دیگری کاربرد دارد. با اینکه پیچ ابزار ساده ای به شمار میرود، اما بر حسب نوع شکستگی انواع مختلفی از پیچ موجود است که نحوه استفاده از آن ها نیز با هم فرق دارد.

همین طور پیچ هایی با مقدار های مختلف برای استخوان های مختلف در دسترس است. امکان دارد پیچ به تنهایی برای تثبیت شکستگی استخوان به کار رود و یا اینکه همراه با ایمپلنت های استخوانی دیگر مانند ورق، میله و میخ استفاده گردد. پیچ هم مانند ورق می تواند پس از بهبودی از استخوان برداشته گردد یا اینکه در ناحیه شکستگی باقی بماند.

میله و میخ داخلی

در شکستگی بعضی استخوان های بلند برترین روش برای ثابت نگه داشتن استخوان تعبیه میله ای در حفره مرکزی استخوان (که مغز استخوان در آن قرار گرفته است) است.

در هر انتهای میله پیچ به کار می رود که از چرخیدن و شل شدن شکستگی جلوگیری می نماید و میله را محکم در جای خودش نگه می دارد. میله ها و پیچ های به کار رفته در این روش برای درمان شکستگی استخوان ممکن است بعد از بهبودی همچنان در استخوان باقی گذاشته شوند. این روش ایمپلنت استخوانی برای بیشتر شکستگی ها در استخوان ران و درشت نی به کار می رود.

میله و سیم

سیم معمولا برای وصل کردن استخوان ها به هم مورد استفاده قرار می گیرد. از سیم عموما برای نگه داشتن قطعات استخوانی کوچکی استفاده می گردد که نمی توان از پیچ برای تثبیت آن استفاده کرد.

در این عکس رادیولوژی شکستگی آرنج یک بیمار خردسال را مشاهده می کنید که با دو پین یا میله در شرایط صحیح قرار داده شده است. میله های فلزی با آغاز بهبودی از بدن بیمار خارج می شوند

در موارد بسیاری، سیم همراه با سایر ایمپلنت های داخلی استخوان به کار می رود. با این وجود، می توان از سیم به تنهایی برای ترمیم شکستگی های کوچک در استخوان های دست و پا استفاده کرد. عموما سیم بعد از مدتی از بدن خارج می گردد، امکان دارد برای بعضی شکستگی ها به صورت کامل در بدن باقی گذاشته گردد.

تثبیت نماینده خارجی

تثبیت نماینده خارجی یا اکسترنال فیکساتور همانند یک بست ثابت نگهدارنده عمل می نماید و استخوان های شکسته را در شرایط مناسبی ثابت نگه می دارد. در روش درمان تثبیت نماینده خارجی، میله های فلزی یا پیچ ها با برش های کوچکی در پوست و عضله در استخوان قرار داده می شوند و به یک میله ای خارج از بدن متصل می شوند. به همین جهت و از آنجایی که میله ها درون استخوان قرار داده می شوند، نباید ثبیت نماینده های خارجی را با آتل های معمولی اشتباه گرفت.

تثبیت نماینده های خارجی اغلب در صورتی که پوست و عضلات آسیب ببینند برای نگه داشتن موقت استخوان ها مورد استفاده قرار می گیرند.

در بسیاری موارد، از تثبیت نماینده های خارجی برای درمان موقت شکستگی های استخوانی استفاده می گردد. به جهت سهولت در استفاده، در اغلب مواردی که بیمار هنوز آمادگی لازم برای عمل جراحی طولانی مدت را ندارد از تثبیت نماینده خارجی استفاده می گردد.

تثبیت نماینده خارجی تا زمانی که بیمار بتواند به شرایط لازم برای عمل جراحی برسد، ثبات موقت مناسبی را برای ناحیه شکسته فراهم می نماید.

استخوان ران بیمار با روش تثبیت نماینده خارجی، ثابت و بی حرکت نگه داشته شده است. تثبیت نماینده های خارجی در هنگام عمل جراحی ترمیمی برداشته می شوند

همین طور در سایر موارد از تثبیت نماینده خارجی برای ثابت نگه داشتن استخوان آسیب دیده تا زمان ترمیم کامل استفاده می گردد. احتمال بروز التهاب یا عفونت نیز با تثبیت نماینده های خارجی وجود دارد، اما این موارد با مراقبت از زخم یا مصرف آنتی بیوتیک به راحتی قابل برطرف هستند.

سایر روش ها

شرایط استریل در عمل های جراحی و همین طور پیشرفت در روش های جراحی، به طرز چشمگیری از خطر ابتلا به عفونت در هنگام استفاده از روش درمانی تثبیت داخلی کاسته، اما باز هم خطر عفونت وجود دارد. در این موارد، شدت شکستگی، ناحیه آسیب دیدگی و شرایط سلامتی خود فرد تاثیرگذار هستند. علاوه بر این، هیچ روشی بی عیب و نقص نیست. ممکن است شکستگی استخوان ترمیم نگردد یا ورق یا میله شکسته و تغییر شکل دهد.

در همین حال، بعضی شایعات نیز وجود دارد که باقی گذاشتن طولانی مدت ایمپلنت های استخوانی در بدن، موجب ابتلا به سرطان می گردد. اما شواهد بسیار اندکی از این موارد در دست است و بیشتر تحقیقات علمی انجام شده نیز خلاف این ادعا را به اثبات رساندند.

چرا بعضی پلاتین ها و ایمپلنت ها باید از بدن خارج شوند

پلاک ها از ایمپلنت هایی هستند که از آنها برای بیحرکت کردن شستگی ها استفاده میگردد. از این وسایل برای بیحرکت کردن شکستگی های بازو، ساعد، لگن، ران و ساق استفاده میگردد. پلاک ها از استخوان محکم ترند.

انواع پلاک

بنابراین پس از جوش خوردن شکستگی نیروهایی که به استخوان وارد میگردد همچنان به به وسیله پلاک روی استخوان جذب میگردد. این پدیده موجب میگردد تا در دراز مدت استخوان تحت فشار و نیروهای خارجی قرار نگیرد. در ظاهر امر این چیز خوبی است ولی اینطور نیست.

استخوان ها برای قوی ماندن احتیاج دارند تا مرتبا تحت فشار و نیروهای خارجی (نیروی وزن و عضلات) قرار گیرند و در صورتیکه این نیروها به استخوان وارد نشوند در آنها پوکی ایجاد میگردد.

علت پوکی استخوان در کسانی که مدت زیادی در بستر استراحت مینمایند و یا در فضانوردانی که کمتر تحت تاثیر نیروی جاذبه هستند هم همین است. بنابراین باقی ماندن پلاک در اندام به مدت زیاد موجب پوکی استخوان میگردد.

این پدیده بخصوص در ران و ساق دیده میگردد و در لگن، بازو و ساعد کمتر وجود دارد. بنابراین تمام پلاک های ران و ساق بعد از اینکه شکستگی آنها جوش خورد و محکم شد باید خارج شوند. این زمان معمولا بین یک و نیم تا دوسال است.

پس از این مدت پزشک جراح از استخوان عکس برداری میکند و اگر تشخیص داد که شکستگی به مقدار کافی محکم شده و دیگر احتیاجی به پلاک ندارد باید آنرا از بدن خارج کرد.

آیا پلاک های اندام فوقانی باید خارج شوند

در خصوص اندام فوقانی فرایند پوکی استخوان در زیر پلاک صورت نمیگیرد. پلاک های بازو یا ساعد حتی بعد از جوش خوردن شکستگی احتیاجی به خارج شدن ندارند مگر اینکه بیمار ورزش های سنگین و ضربه ای مانند ورزش های رزمی را انجام دهد. در این بیماران بهتر است پلاک های بازو و ساعد هم خارج شوند.

گاهی اوقات خارج کردن پلاک بازو یا ساعد از گذاشتن آنها مشکل تر بوده و به علت نزدیک بودن پلاک و عصب اندام، در موقع خارج کردن پلاک ممکن است به عصب آسیب برسد. بنابراین حتی الامکان از خارج کردن پلاک های بازو و ساعد اجتناب میگردد مگر اینکه واقعا احتیاج به این کار باشد.

آیا میله های داخل استخواین هم باید خارج شوند

نیل ها یا میله های داخل استخوانی در ران و ساق هم مانند پلاک ها بهتر است بعد از جوش خوردن کامل شکستگی خارج شوند. البته این ایمپلنت ها مانند پلاک ها موجب پوکی استخوان نمیشوند و تاکید زیادی برای خارج کردن آنها از ران و ساق نیست.

در چه موارد دیگری پلاتین بعد از جراحی شکستگی باید خارج گردد

در موارد زیر جدای از اینکه از چه ایمپلنتی استفاده شده است بعد از جوش خوردن شکستگی، ایمپلنت را خارج مینمایند

* فشار موضعی پیچ و پلاک

اگر قسمتی از ایمپلنت از استخوان بیرون زده و برجسته باشد و این بیرون زدگی زیر پوست لمس شده و بیمار را اذیت کند یا بر روی مفصل کناری یا عروق و اعصاب یا تاندون ها یا عضلات اطرافش فشار آورده، مانع کارکرد مناسب آنها گردد این ایمپلنت باید به به وسیله عمل جراحی از بدن خارج گردد.

* جابجا شدن پلاتین

اگر ایمپلنت از جای خود جابجا گردد و بعد از جابجایی مسائل حالت قبل را بوجود آورد باید خارج گردد

*عفونت استخوان

گاهی اوقات محل جراحی عفونت میکند. در این موارد میکروب ها به سطح فلزی ایمپلنت چسبیده و غشایی در اطراف خود ترشح مینمایند که مانع از نفوذ آنتی بیوتیک ها میگردد.

این پدیده موجب میگردد درمان عفونت مشکل گردد. در این موارد اگر ایمپلنت در جای خود محکم باشد و قطعات شکسته شده را به خوبی در جای خودشان نگه داشته باشد و شکستگی جوش نخورده باشد پزشک جراح ایمپلنت را خارج میکند.

در خصوص ذکر شده اگر شکستگی هنوز جوش نخورده باشد پزشک معالج صبر میکند تا جوش خوردگی کامل گردد و سپس ایمپلنت را خارج میکند.

اگر ایمپلنت بکار رفته قطعات شکسته شده را محکم نگرفته باشد حتی با وجود جوش نخوردن شکستگی باید خارج گردد. در این موارد پزشک جراح پس از خارج کردن ایمپلنت، برای بیحرکت کردن قطعات شکسته شده معمولا از اکسترنال فیکساتور استفاده میکند.

مکانیسم شکستگی پلاتین چیست

جنس ایمپلنت ها یا پلاتین ها معمولا از نوعی فولاد ضد زنگ است. (البته در مواردی ممکن است از تیتانیوم هم در ساخت ایمپلنت ها استفاده گردد).

این فولاد بسیار محکم و قوی بوده و با بدن انسان سازگار است. سازگار بودن بدین معنا است که بدن در مقابل آن واکنشی به عنوان یک جسم خارجی و بیگانه نشان نمیدهد.

نیروهایی که در حین حرکت یک اندام به آن وارد میشوند عمدتا به به وسیله استخوان جذب و تحمل میشوند.

وقتی پلاتین به استخوان متصل میگردد نیروهایی که در حین حرکت استخوان به آن وارد میشوند بیش از آنکه به استخوان وارد شوند به به وسیله پلاتین جذب شده و تحمل میشوند. علت این امر محکم تر بودن و صلب تر بودن فلز در مقایسه با استخوان است.

تحمل نیروهای وارد به اندام موجب تغییر شکل های ملایم ولی مکرری در آن میگردد. بطور مثال وقتی یک پلاک بر روی استخوان ران گذاشته شده است در حین راه رفتن، با هر قدمی که بر روی زمین گذاشته میگردد پلاک یک بار خم و راست میگردد.

این خم و راست شدن بسیار کم و در حد میکرون است با این حال پلاک ممکن است در طول روز صدها و بلکه هزاران بار خم و راست گردد.

این خم و راست شدن در ابتدا به به وسیله پلاک تحمل میگردد ولی این تحمل حد و اندازی ای دارد و بعد از مدتی پلاک دچار خستگی میگردد. بگذارید مختصری در باره خشتگی در فلزات صحبت کنیم.

دو طرف یک سیم فلزی مسی یا فولادی به کلفتی حدود یک میلیمتر و طول حدود ده سانتیمتر را با دو دست خود بگیرید و آنرا درست از نقطه وسط آن حدود 60 درجه خم نموده و دوباره آنرا صاف نموده و بصورت مستقیم درآورید. این کار را تکرار کنید.

کم کم سرعت خم و راست کردن را هم افزایش دهید. بتدریج احساس میکنید حرارت فلز در نقطه خم و راست شدن در حال افزایش است.

بعد از حدود 100-50 بار خم و راست شدن، سیم فلزی از نقطه وسط شکسته میگردد. این شکسته شدن در اثر ذوب شدن فلز نیست بلکه خاصیتی است که به آن خستگی یا Fatigue میگویند.

پلاتین بکار رفته در استخوان هم ممکن است آنقدر خم و راست شده تا بالاخره دچار شکستگی ناشی از خستگی گردد. ولی چرا این اتفاق برای همه شکستگی ها و پلاتین ها نمی افتد.

بعد از اینکه پزشک ارتوپد پلاتین را به استخوان متصل کرد مسابقه ای بین استخوان و فلز پلاتین در میگیرد.

هر چه زمان میگذرد استخوان بیشتر جوش خورده و در محل شکستگی قویتر میگردد ولی پلاتین درست در محل شکستگی استخوان بر اثر خم و راست شدن های مکرر ضعیف تر میگردد. پس با گذشت زمان استخوان بتدریج قویتر و پلاتین ضعیف تر میگردد.

در غالب اوقات بعد از گذشت چند ماه، استخوان در محل شکسته شدن کاملا جوش میخورد. در این حال نیروهای وارد شده به اندام به به وسیله خود استخوان جذب شده و پلاتین از راستا انتقال نیرو خارج میگردد.

در این حال پلاتین دیگر خم و راست نمیگردد. فرایند ضعیف شدن آن متوقف شده و دیگر خطر شکسته شدن وجود نخواهد داشت.

ولی گاهی اوقات استخوان بنا به عللی دیر جوش میخورد یا اصلا جوش نمیخورد فرایند جوش خوردن استخوان طبیعی است و در موعد مقرر جوش خواهد خورد ولی، نیروهایی بیش از حد تحمل،به پلاتین وارد میگردد. پلاتین بیش ار حد خم و راست میگردد و قبل از اینکه جوش خوردگی استخوان در سر موعد خود به اتمام برسد پلاتین دچار خستگی شده و میشکند.

مکانیسم های ذکر شده میتوانند بجای شکستن پلاتین موجب خم شدن آن شوند. ولی به چه علت استخوان خوب جوش نمیخورد و یا به چه علت نیروهای بیش از حد به پلاتین وارد میشوند.

علائم شکسته شدن پلاتین چیست

شکستگی پلاتین در غالب اوقات در اندام تحتانی ایجاد میگردد. بیمار تا قبل از شکسته شدن پلاتین مشکل خاصی ندارد.

بعد از گذشت چند ماه از عمل جراحی بیمار در حین راه رفتن ناگهان احساس درد شدیدی در اندام نموده و ممکن است زمین بخورد.درد ممکن است با تغییر شکل اندام و بعد از چند ساعت با تورم آن همراه گردد.

گاهی اوقات شدت علائم کمتر بوده و بصورت آغاز تدریجی درد در محل عمل جراحی است که ممکن است با تغییر شکل اندام همراه باشد.

در مواردی هم ممکن است پلاتین دچار شکستگی نشده بلکه بتدریج خم شده و در نتیجه موجب تغییر امتداد قطعات شکسته شده و تغییر شکل استخوان و اندام شوند.

تشخیص شکستگی پلاتین معمولا به به وسیله رادیوگرافی ساده داده میگردد.

درمان شکستگی پلاتین چیست

درمان شکستگی پلاتین در واقع درمان شکستگی استخوان است. پلاتین شکسته شده به خودی خود احتیاجی به درمان ندارد ولی چون این شکستگی در غالب اوقات همراه با جوش نخوردن استخوان ایجاد میگردد درمان شامل اقداماتی است که در نهایت موجب شوند استخوان به درستی و در امتداد مناسب جوش بخورد.

وقتی پزشک ارتوپد با یک پلاتین شکسته شده روبرو میگردد ابتدا اندازه جوش خوردن استخوان را آنالیز میکند. گاهی اوقات استخوان قدری جوش خورده ولی جوش خوردگی کامل نیست.

در این موارد ممکن است درمان بیمار بدون استفاده از عمل جراحی صورت گیرد بدین طریق که پزشک از بریس یا گچ گیری استفاده میکند تا استخوان را برای مدت بیشتری بیحرکت نموده و زمینه را برای جوش خوردن کامل آن فراهم آورد.

گاهی هم پزشک تشخیص میدهد روش های غیر جراحی نمیتوانند استخوان را به مقدار کافی بیحرکت نمایند و تصمیم به عمل جراحی میگیرد.

پلاتین و ورزش جور درمی آید؟

دکتر ترکمان در پاسخ به این پرسش می گوید: کسی که در پایش پلاتین دارد، برای انجام کارهای عادی زندگی اش یا فعالیت های ورزشی معمولی مسئله ای نخواهد داشت، اما برای پرداختن ورزش های حرفه ای مخصوصا اگر در آن پریدن و دویدن شدید و احتمال فشار آمدن روی استخوان وجود داشته باشد، دچار مشکل می گردد، بنابراین باید قبل از این کار پلاتین خارج گردد. این استاد دانشگاه شرح می دهد: علت این است که مثلا اگر پلاتین روی استخوان ساق وجود داشته باشد، وقتی نیرویی به پا وارد می گردد، به وسیله پلاتین رد و به زمین منتقل می گردد؛ بنابراین چون به تکه ای از استخوان که زیر پلاتین قرار گرفته نیروی کمتری وارد می گردد، تراکم کمتری پیدا می نماید و به همین علت قسمتی که پلاتین تمام می گردد (یعنی بالا و پایین پلاتین) نقطه ضعفی محسوب می گردد و اگر فردی ورزش های شدید انجام دهد، بخصوص احتمال زمین و لیزخوردن و سقوطش وجود داشته باشد و فشار زیاد به این قسمت وارد گردد، امکان دارد از این ناحیه دچار شکستگی مجدد گردد. او توصیه می نماید: کسانی که پلاتین دارند و می خواهند فعالیت فیزیکی شدید داشته باشند، باید حتما به ارتوپد مراجعه نمایند تا در صورت صلاحدید او پلاتینشان خارج گردد.

خارج کردن پلاتین به همه توصیه نمی گردد

این فلوشیپ زانو شرح می د هد: خارج کردن پلاتین به جراحی دوباره احتیاج دارد و شش هفته تا دو ماه بعد از آن بیمار مجبور به استراحت است. او باید با عصا راه برود و فشار روی پا را کمتر کند و به تدریج افزایش دهد، چون قسمتی از استخوان که زیر پلاتین بوده به هر حال به علت خارج شدن پیچ ها و پلاتین از بقیه استخوان ضعیف تر شده و باید صبر کرد تراکم لازم را پیدا کند. او تاکید می نماید به همین علت می گوییم اگر پلاتین مسئله ای ایجاد نکرد، خارج کردن آن توصیه نمی گردد.

منبع: سایت دکتردکتر

سایت ایران ارتوپد

سایت خبر نگاران جوان

banima.ir: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

منبع: راسخون