آدمی که به یکی دو سلول بند است

به گزارش مجله سرگرمی، دکتر آن وسیله مربوط به دستگاه اکوکاردیوگرافی را روی سینه ام با فشار می چرخاند و من از اسپیکر دستگاه، صدای ضربانم را می شنیدم.

آدمی که به یکی دو سلول بند است

یک چیزی بود مخوف. یک صدایی بود انگار امواج دریا توی شکاف های صخره ها هوا را جابه جا می کردند و البته با یک ریتم موزون نفیر می کشیدند. چیزی بود شبیه ناله های یک پمپ بزرگ.

تمام اینها بزرگنمایی آن دستگاه پزشکی بود و من صدای قلب کوچکم را بزرگ می شنیدم که مثل یک واتر پمپ قدیمی بزرگ الجثه دارد زوزه می کشد. اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود: تا کجا؟!

تا کجای تقویم کش پیدا می کرد این زوزه ها؟ کدام روز از تاریخ یکی از آن سلول های خیلی کوچک از رشته عصب هایی که قرار است فرمان مغز را بدهند به قلب که این پمپ حرفه ای کند، بله، فقط یکی دو تا از آن سلول ها خسته می شوند و از سر راه می فرایند کنار و قلب فراموشکار یادش می رود جان یک آدم به او بند است.

همان روزی که قلبی که اصلاً قیافه ما را هیچ وقت ندیده، یک لحظه می ایستد و در حالی که دور و اطرافش را نگاه می نماید از خود می پرسد اینجا کجا بود؟! من اینجا چه کار می کنم؟! چرا این قدر خسته ام؟! بعد دراز می کشد تخت سینه و برای همواره می خوابد، حالا اینطور نه، به هر شکل دیگری!

من آن روز وقتی از روی تخت دستگاه اکوکاردیوگرافی پایین آمدم یک آن به خودم فکر کردم آدمی چقدر حقیر است، چقدر زندگی آدم ها به یک ذره بند است و چقدر می توانند الان باشند و الان نباشند. با این پیش فرض که هنوز خبری از کرونا هم نبود، آدم ها خیلی سخت تر از این می مردند، نه مثل حالا که پاییز زندگی شده و آدم ها مثل برگ از درخت می ریزند.

حالا، درست در روز اول محرم به این فکر می کنم اگر پایم (بخوانید پامان) به ماه عزا باز شده چقدر مورد لطف بودیم، می شد مثل خیلی ها که این روزها با حسرت دو خط روضه زیر خاک خوابیده اند ما هم نبودیم و این لطف بیکران هیچ ربطی به زمین ندارد و هرچه هست از آسمان است.

چند سال دیگر، شاید همین محرم بعدی، من و شمایی که داریم این جملات را می خوانیم خودمان مثل میلیاردها آدمی که از ابتدای خلقت تا امروز این راه را طی نموده اند ما هم به خط انتها برسیم. پس طوری باشیم که انگار نفس آخر است، انگار یک نفر نیستیم، انگار به جای تمام سال هایی که محرومیم، به جای تمام آنها که محرومند می خواهیم گریه کنیم و سینه بزنیم.

مواظب باشید، سلامت خودمان و دیگران حق الناس است. یک قدم جلوتر از پروتکل ها ایستادن کار سختی نیست. طوری نباشد که از این روضه ها برایمان خون بها بماند.

مرتضی درخشان - روزنامه نگار / روزنامه خبرنگاران

hoseinjaguar.ir: مجله جگوار | تور لیدر جاذبه های طبیعی ایران و جهان، اکوتوریسم

imgshot.ir: شاتر عکاسی | مجله آموزش حرفه ای عکاسی

vetworld.ir: مجله دامپزشکی | مجله خبری دانشجویان دامپزشکی

منبع: جام جم آنلاین
انتشار: 5 اردیبهشت 1401 بروزرسانی: 5 اردیبهشت 1401 گردآورنده: kurdeblog.ir شناسه مطلب: 154954

به "آدمی که به یکی دو سلول بند است" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "آدمی که به یکی دو سلول بند است"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید