کاوه یغمایی، خواننده ای که بعد از 9 سال مجوز گرفت
به گزارش مجله سرگرمی، روزنامه شرق - امیر بهاری ،سیامک قلی زاده: کاوه یغمایی شاید به نوعی ادامه دهنده راه پدرش در موسیقی باشد اما هیچ گاه زیر چتر نام کوروش قرار نگرفت. کار خودش را نموده و اهل کوتاه آمدن و گذشتن از حقش هم نبوده و نیست؛ که اگر بود شاید حالا در آستانه 50سالگی بیشتر از سه آلبوم داشت. برای نسل جوانی که اواسط دهه 70 در ایران که با موسیقی راک آشنا شده بودند و شاید حتی گیتارالکتریک را از نزدیک هم ندیده بودند، کاوه یغمایی نماد راک بود.
کنسرت های کاوه و گروهش همواره پرهوادار بوده و فرقی نمی کرد فرهنگ سرای بهمن باشد یا سالن میلاد نمایشگاه. کاوه بدون اینکه بخواهد نمادی از راک فارسی شد، اما همواره دغدغه اش موسیقی بوده که در بین عموم مردم نفوذ کند و حتی مخاطب فراگیر اما خاموش را بیدار کند. در تمام این سال ها از ایجاد سوءتفاهم دوری نموده و کمتر در رابطه با آثارش اظهارنظر نموده است و ترجیح می دهد این کار را به منتقدان واگذار کند. حالا با چنین روندی از معدود موزیسین هایی است که هم وجه آرتیستی خود را حفظ نموده و هم توانسته مخاطب گسترده داشته باشد.
او پس از آلبوم مترسک موقعیت خوبی برای کار در ایران داشت اما ترجیح داد ریسک کند و کار در شرایطی جدید و سخت اما حرفه ای را تجربه کند. حاصل این تجربه ها در کانادا و مدت ها سکوت ناخواسته، تبدیل به آلبومی به نام منشور منتشر شده که در آن همکاری هایی با اعضای گروه نیکل بک هم داشته است. همچنین قرار است حدود یک ماه پس از انتشار آلبوم، روزهای 9 و 10 شهریور روی استیج برود تا منتخبی از سه آلبومش را اجرا کند. به همین بهانه به محل تمرین کاوه یغمایی و گروهش رفتیم تا زوایای مختلف این آلبوم و کنسرتی که 9 و 10 شهریور برگزار می شود را از زبان خودش بشنویم.
چه روندی طی شد تا آلبوم منشور به دست مخاطبانتان برسد و اگر مسائلی در داخل کشور وجود داشت، چگونه این مسائل رفع شد؟
شادمان می شدم اگر این سؤال از سوی یکی از مسئولان فرهنگی کشور در 15 سال گذشته صورت می گرفت که متأسفانه چنین نشد. شاید جواب این سؤال و دلایلی که شرح خواهم داد، فقط مسائل من نباشد و شرحاتی را که برای مردم عزیزم خواهم داد، امیدوارم به گوش مسئولان فرهنگی کشورم برسد تا شاهد وقوع اتفاقاتی این چنین در آینده برای هنرمندان کشورمان نباشیم.
هنگام خروجم از ایران نه مشکل مالی داشتم، نه ممنوع الکار بودم و نه پیشنهاد کار در خارج از کشور به من داده شده بود و البته هم اکنون هم به خواست خود در کشورم هستم. قبل از هر چیز، لازم می دانم شرایط فرهنگی و به ویژه موسیقی آن موقع را کمی تشریح کنم، چون تصور می کنم اگر کسی در زمان خروج من از ایران به جهان آمده باشد، درحال حاضر حداقل 15 سال دارد و شاید هیچ شناختی نسبت به وضعیت فرهنگی (موسیقی) در آن دوران نداشته باشد.
در آن سال ها به تازگی اجازه خواندنِ خوانندگان مرد صادر شده بود، گرچه امروز شاهد چرخش محسوسی در نگاه مدیران شرکت های موسیقی پس از 15 سال هستم، اما در آن موقع به سختی امکان داشت خواننده ای موسیقی مدرن یا پاپ را برای ادامه حیات هنری خود انتخاب کند و مطمئن باشد از هفت خان رستم اعم از ممیزی و دیدگاه های کاسب کارانه شرکت های موسیقی محدود آن موقع گذر خواهد نمود. برای مثال، یکی از ارزش ها از دیدگاه همین شرکت ها، نزدیک بودن هرچه بیشتر صدای خواننده به خوانندگان قبل از انقلاب بود و این دیدگاه با اینکه در آن دوران پول خوبی برای شرکت های مذکور ساخت، اما پس از یک دهه به شدت میان مردم اشباع شد و جای خود را به نسل جدیدی از خواننده ها داد.
قصد من در اینجا به هیچ وجه بی احترامی به هنرمندان آن دوره نیست، بلکه ناگزیر به عنوان یک موزیسین وظیفه خود می دانم مسائل و ضعف مدیریت صنعت موسیقی مدرن ایران را پس از دو دهه سکون، بیان کنم. دوران جنگ را سپری نموده بودیم و در چنین شرایطی به همان اندازه که هنر اهمیت و اعتبار خود را به طور طبیعی از دست می داد، موارد اولیه زندگی اولویت های بیشتری برای همگان پیدا می کرد و همین طور هنرمندان، عرصه اجتماعی و سیاسی را بر خود تنگ تر می دیدند. موشک باران شهرها و... مسائلی بودند که پس از اتمام جنگ چشم اندازی امیدبخش فراروی هنرمندان پدیدار می کرد.
اما متأسفانه تصمیم های اصلی و کلیدی در مدیریت موسیقی پس از جنگ نه به وسیله هنرمندان، بلکه به وسیله اشخاصی دلال و سودجو در شرکت های محدود موسیقی رقم می خورد. البته از این نکته نباید غافل شد که تصمیم های متغیر و عجیب وزارت ارشاد در آن دوران گاهی آبی در آسیاب همین شرکت های به اصطلاح فرهنگی نیز بود. برای مثال، صدور مجوز پخش آثار هنری بی کلام موسیقی دانان غیر ایرانی، بدون در نظرگرفتن حق حق نشر خالق اثر برای شرکت های موسیقی ایرانی ؛ این اتفاقات عملا موسیقی دانان مدرن ایرانی را به پایین ترین صندلی خود از نظر اولویت برنامه ریزی فرهنگی از دیدگاه دولت در آن دوران سخت تبدیل می کرد. شرکت های موسیقی به راحتی کارهای موسیقی بدون کلام فراوری داخلی را که به دلیل محدودیت گذشته برای آثار با کلام به طور اتفاقی، کمی جان تازه گرفته بودند، بی ارزش می خواندند و به صراحت اعتقاد داشتند: چون این کارها دیگر فروشی ندارند، بی ارزش و فاقد هرگونه اعتبار مالی هستند بنابراین از پخش این کارها معذوریم.
به خاطر دارم مدیرعاملی از مدیران همین شرکت های فرهنگی درهمین باره روزی به من تأکید کرد: به جای اینکه آهنگ تو را بخرم، می روم یک سی دی از جو ساتریانی می خرم و آن را تکثیر می کنم، هم فروش بیشتری دارد و هم هزینه کمتری در حد خرید یک سی دی برای من و با پوزخندی به چای جلوی من اشاره نمود و گفت: بفرمایید چایتان سرد نشود!
مسائل مالی همکاران موزیسین من به ویژه آنهایی که تا آن موقع یا به صورت مستقل کنسرت های بدون کلام برگزار می کردند، یا از راه تدریس به زندگی خود ادامه می دادند، هرچه بیشتر خود را نمایان می کرد. تا جایی که آنها یا باید تصمیم می گرفتند به عنوان یک نوازنده در اختیار ارکستر یک خواننده قرار گیرند و از این طریق به طور ماهانه حقوقی بگیرند یا با ریسک کمبود درآمد، خود و خانواده خود را به خطر می انداختند. در آن موقع این اتفاقات در اطرافم به شدت ناگوار و ناامید نماینده بود، اما هیچ وقت دلیل محکمی برای خروج من از ایران نبود.
پس دقیقا چرا ایران را ترک کردید؟
بعضی از مسائلی که من را به سمت مهاجرت طولانی سوق داد، سؤالاتی بود که هیچ گاه برای آنها جوابی پیدا نمی کردم. از کودکی فقر دانش موسیقی مدرن در ایران و مسائلِ پیرامون صنعت منهدم موسیقی من را آزار می داد. این مسائل از نگاه مسئولان وقت فرهنگی آن موقع یا دیده نمی شد یا اگر هم به فرض محال احساس می شد، به دلیل جاافتادن نادرست مسئله تهاجم فرهنگی علیه هنرمندانی مثل من، به سادگی از نگاه آنان، موسیقی مدرن ایران جنبه تهاجم فرهنگی داشت و همه عوامل آن که قطعا یکی از آنها من و امثال من بودیم هم مهاجم فرهنگی فرض می شدیم، غافل از اینکه اگر ما به زودی دست به کار نمی شدیم سونامی کپی کارهای غربی به صورت ضعیف و تهاجم فرهنگی به معنای واقعی، آن هم در کمتر از یک دهه صورت می گرفت که به عقیده من، درحال حاضر شاهد آن در آثار فراوریی داخل هستیم. البته منظور من درصد زیادی از موسیقی پاپ و مدرن ایران است که خواسته یا ناخواسته از موسیقی خوب یا بد غربی، ترکی، عربی و... کپی برداری محض می شود.
منظورتان از موسیقی پاپ اورجینال، مدرن و غیرکپی چیست؟
یعنی آثاری که واجد ارزش های فرهنگی و هنری است و به همراه مدرنیته و درعین حال در نظرگرفتن بستر ملیت و قومیت خود، توان رقابت با موج عظیم تبلیغات و البته آثار قدرتمند بین المللی را به معنای واقعی داشته باشد. نبود موسیقی مدرن در کمتر از دو دهه و پس از آن شروع فراوری موسیقی مدرن و پاپی که همچنان از نگاه من مصرف داخلی داشت و حتی در سه دهه گذشته یک نفر مخاطب بین المللی نداشته و بدتر از آن هدف از فراوری این نوع موسیقی شاید هدف قراردادن موسیقی ای به نام موسیقی لس آنجلسی بود و نه رقابت جهانی با موسیقی قدر غربی و همه اینها من را بیش ازپیش به مهاجرتی طولانی برای برقراری ارتباطی مستقیم با موزیسین ها و مراکز مهم موسیقی مدرن و تحقیقات و تجربه در این زمینه سوق می داد.
یکی دیگر از این مسائل، کنسرت های ضعیف داخلی با تعداد مخاطب کم که در مقایسه با مخاطب موسیقی پاپ بین المللی و آمار جمعیت ایران بودکه سوءمدیریت در این بخش را بیش ازپیش متبلور می کرد. خاطرم هست گاهی دلمان خوش بود که فلان خواننده در بهترین حالت، 14 شب در سالن میلاد نمایشگاه اجرای پیروز دارد. با کمی دقت متوجه می شویم کل مخاطب های این کنسرت حداکثر 28 هزار نفر بوده و کافی است این تعداد را با جمعیت تهران در آن موقع مقایسه کنیم. متوجه می شویم چه بی پروا چندین میلیون تهرانی با زبان بی زبانی به ما اعلام می کردند ما این نوع موسیقی مصرف داخلی را نمی خواهیم.
چون به اعتقاد من قوی ترین، قابل ارتباط ترین، مردمی ترین و پول سازترین موسیقی هر کشور موسیقی مدرن یا پاپ آن کشور است و اگر قرار بود سبک دیگری بار رقابت بین المللی موسیقی را به دوش بکشد، قاعدتا پس از 38 سال حمایت از سبک های دیگر و بی توجهی به موسیقی مدرن ایران باید به نتیجه دیگری، می رسیدیم که این چنین نشد، آیا زمان تصمیم گیری متفاوتی فرا نرسیده!
بر فرض محال، اگر در همان دوران یکی از گروه های درجه دو ترکیه به تهران می آمدند و پیروز به اجرای کنسرت می شدند، جایی برای موسیقی مدرن یا پاپ ایرانی باقی نمی ماند. البته سؤال های دیگری برای من جنبه جدی تری پیدا می کرد. سؤال هایی مثل چرا هیچ پیروزیت بارزی در زمینه موسیقی مدرن ایران در سطح جهانی مانند پیروزیت هایی که برای سینما و حتی ورزش اتفاق می افتد، صورت نمی گیرد؟ چرا هر سال بیشتر از سال های گذشته موسیقی مدرن و پاپ ایران دارای مسائل کپی و فقر دانش تنظیم موسیقی است؟ تا حدی که به فاصله چند ساعت پس از پخش یک آلبوم موسیقی در ایران، حتی منتقدهای آماتور موسیقی در فضای مجازی اصل آهنگ های کپی شده غربی یا ترکی و... را پیدا نموده و آبروریزی و شرم تنها چیزی است که برای صاحب اثر و مخاطب موسیقی ایرانی باقی می ماند. از شما چه پنهان، این سؤال ها امروز سؤال های من هم هست و امیدوارم در جهت حل این مسائل به نوبه خود در آلبوم منشور و پس از این مفید باشم.
پس از اجرائی که قرار بود در جشنواره داشته باشید و به دلایلی لغو شد، تمرین ها ادامه پیدا کرد؟
بیش از یک ماه است که تمرینات را شروع نموده ایم. هنوز وضعیت مجوز کنسرت تعیین نبود اما به دلیل وسواس کاری ای که همواره داشتم تمرین ها را شروع کردیم. واقعا یکی از سخت ترین کارها این است که بلاتکلیف به تمرین ادامه دهید، چراکه درنهایت مردم کاری به مسائل شما ندارند و کاری با کیفیت و با ارزش هنری می خواهند. به عقیده من، ما هنرمندها برای مردم معیار و مقیاس می سازیم و اگر این کار را درست انجام دهیم، وظیفه خودمان را انجام داده ایم. اگر ما دست روی دست بگذاریم تا تکلیف مجوز یا مسائل دیگر روشن شود و در مدت زمان اندک بخواهیم به برنامه برسیم، قطعا روش درستی نخواهد بود.
گروه نسبت به جشنواره تغییر نموده است؟
بله، در زمان جشنواره ما سرعت کاری بالایی داشتیم و باید در 15 روز تصمیم می گرفتیم. زمان کوتاه بود و بسیاری از همکارانم درگیر بودند. به هر حال، تغییرات کوچکی به وجود آمده که آرین کشیشی جای خود را به بابک ریاحی پور داده است. آرین از بهترین موزیسین ها و نوازنده بسیار توانمندی است. من سال ها با بابک کار نموده ام و حتی احتیاج به حرف زدن نداریم. با نگاه هم می توانیم هماهنگ شویم. در زمان جشنواره بابک گرفتار بود. تغییر عمده ای در کار نیست.
پس از بازشدن فضای موسیقی در نیمه دوم دهه 70، شما و چند نفر دیگر تبدیل به مهم ترین ها در موسیقی پاپ شدید. حالا از آن نسل چیز زیادی برجای نمانده است. شما هم مدت زیادی نتوانستید کار کنید. حالا شرایط را برای موسیقی پاپ و خودتان چگونه می بینید؟
قطعا من هیچ گاه در موزیک بهترین یا مهم ترین نبودم و نخواهم بود، اما هم نسل های من همچنان به فعالیت خود با وجود مسائل فراوان ادامه می دهند و امیدوارم بتوانیم تجربه خوبی برای نسل آینده باشیم. از هم نسلی های خود همچنان متشکرم و لازم می دانم نام تعدادی از آنان را که برای موسیقی ایران زحمات زیادی تا به امروز کشیده اند، بیاورم؛ زنده یاد شاهرخ پورمیامین، نیلوفر فرزندشاد، پیمان یزدانیان، بابک ریاحی پور، بابک امینی، فواد حجازی، بهنام ابطحی، آریا عظیمی نژاد، رضا عسگرزاده، کریستف رضاعی، رامین بهنا، شهرام شعرباف، شاهرخ ایزدخواه، کامیل یغمایی و ده ها همکار عزیز دیگرم.
شما چه راهی برای خودتان انتخاب کردید که در این چرخه گیر نکنید؟
به عقیده من، دو عامل می تواند به بد ترین وجه هدف هنری را تخریب کند؛ زمان و پول!!!
عجله یا دیرکرد در ارائه اثر هنری و البته تغییر راستا هدف هنری به خاطر پول، خطرناک ترین عوامل در فراوری آثار هنری هستند.
با توجه به اینکه در این سال ها فعالیت رسمی نداشتید و روی صحنه هم نرفتید، پس از آلبوم سکوت سرد چطور ارتباطتان را با مخاطب حفظ کردید؟
به اعتقاد من، ارتباط هنرمند با مخاطب و مردم قطع نمی شود و اگر این گونه بود اصلا بتهوونی وجود نداشت. اگر فکر کنیم کسی که فعالیتش متوقف می شود ارتباطش هم قطع شده، اشتباه است. شاید آرتیستی فوت شده باشد و مخاطبی در فیس بوک و اینستاگرام نداشته باشد، اما هوادار میلیونی داشته باشد و حتی برعکس. آثار هنرمند است که این ارتباط را می سازد.
از زمان آلبوم سکوت سرد تا امروز که منشور را منتشر کردید، سلیقه مخاطب چه تغییراتی نموده است؟
سلیقه مخاطب مقوله نسبی است. کسانی که به موسیقی امروز ایران گوش می نمایند قطعا چنین موسیقی باب طبعشان است، اما نکته اینجاست که همواره مخاطب خاموشی هم وجود دارد. پیش از اینکه سیروان خسروی شروع به کار کند با بعضی متخصصان که صحبت می کردم، برایشان سؤال بود که چرا این موسیقی را فراوری می کنید؟ آن موقع اکثریت نظرشان این بود که صدای خواننده باید دارای تحریر آن هم تحریرهای معمول محلی یا تن صدا باید آن چیزی باشد که آنان می پسندند یا مثلا خواننده باید بلند بخواند، اتفاقاتی که در مسابقات خوانندگی امروز هم شاهد آنها هستیم اما پس از انتشار اولین آلبوم سیروان روشن شد در ایران هم مخاطب خاموش وجود دارد همچنان که امروز این مخاطب وجود دارد و در انتظار آثاری هنری و مدرن هستند. این مخاطبان به وسیله اینترنت به موسیقی سطح بالای بین المللی گوش می دهند و سلیقه خوبی دارند اما برای مخاطب چه کاری کردیم؟ آیا آثاری فراوری کردیم که بگوییم یک رنگ جدید به مدادرنگی موزیک ایران اضافه کردیم؟ اگر از طرف موزیسین ها که من هم کوچک ترین عضوشان هستم چنین اتفاقی افتاده بود، قطعا از طرف مخاطب هم پذیرفته می شد و همراهی می کرد. درعمل اگر حس می کنید سطح سلیقه پیشرفت ننموده یا حتی افت نموده، این مشکل از جانب ما موزیسین هاست.
از وقتی آلبومتان منتشر شده تابه حال چه بازخوردهایی گرفته اید؟
نظر مثبت دادن که راحت است و خیلی ها لطف داشتند و من هم بازخورد مثبت زیاد گرفتم. کامنت های منفی ای که دیدم، یکی این بود چرا استایل شما بیش از حد غربی است؟ یا اینکه گفته بودند چرا آن قدر زود کنسرت گذاشتید و ما هنوز آهنگ ها را حفظ نشده ایم. کسی گفته بود آلبوم دیستروشن است (خنده دسته جمعی).
جدای از این کامنت های مردمی، منظور بازخوردهای جدی از جانب اهل فن است؟
به هرحال، تا اینجا مجموع بازخوردها مثبت است و تعیین شده این آلبوم براساس کار تیمی فراوری شده و کار انفرادی کاوه یغمایی نیست. دوست نداشتم خودم لاین درام بنویسم، صدابرداری کنم، گیتار بزنم و بخوانم، بلکه می خواستم کارکردن در صنعت موسیقی را تجربه کنم و واقعا هم شگفت انگیز بود؛ از تکنولوژی رکورد گرفته تا برخوردهای حرفه ای.
چرا برادرتان کامیل یغمایی در این کنسرت حضور ندارد؟
در شرایطی که ما کار می کنیم استرس زیاد است و تا آخرین لحظه هم تعیین نیست چه اتفاقی می افتد. بعضی تحمل چنین شرایطی را دارند و بعضی ندارند. من هم انتظار ندارم هنرمندی شرایط سخت موسیقی امروز را قبول کند و همان طور که می بینید خیلی از موزیسین ها تحمل ندارند در این شرایط کار نمایند. فکر می کنم کار باید به اینجا می رسید و اتفاقی می افتاد تا کامیل هم بخواهد همراه شود. کامیل اصولا آدم عجله نیست. در این کنسرت فکر می کنم به عنوان نوازنده میهمان حضور داشته باشد و اگر شرایط با همین روند ادامه پیدا کند، به جز کامیل شاید هنرمندهای دیگری با همین شرایط هم شروع به کار نمایند و حتما هم می توانند آثار بهتری از من خلق نمایند.
قرار بود پروژه ای را در کنار همسرتان نیلوفر فرزندشاد داشته باشید و کارهای بزرگانی مانند بتهوون را به شکل راک اجرا کنید. این پروژه به کجا رسید؟
نیلوفر تصمیم دارد این پروژه حتما اتفاق بیفتد، اما باید شرایط مطمئنی برای ورود موزیسین های غیرایرانی که احتیاج است در این پروژه باشند به ایران فراهم شود. به هرحال، این اتفاقات و کارهایی که در ذهن داریم، یکی یکی پیگیری می شوند.
آیا سالن میلاد نمایشگاه از نظر صدا دچار مشکل نیست؟
همه مسائل به صدابرداری ربط دارد. در خارج از ایران در استادیوم ها که بازگشت صدا افتضاح است، صدای باکیفیتی شنیدم که باورم نمی شد. ما به دلیل شرایط این بار نتوانستیم از حضور صدابردار نیکل بک و اطلاعاتشان استفاده کنیم. امیدوارم چنین امکانی به زودی فراهم شود.
قطعاتی که در کنسرت اجرا می شود همگی از آلبوم منشور هستند؟
خیر از هر سه آلبوم است؛ شش قطعه از منشور اجرا می کنیم، چهار قطعه از سکوت سرد و چهار قطعه هم از آلبوم مترسک.
این روزها سورپرایز در کنسرت خیلی باب شده است. آیا شما هم برای مخاطبان برنامه خاصی دارید؟
شاید این سؤال را پس از کنسرت از مخاطبان بپرسید بهتر باشد. به قول جیمی هندریکس، همه چیز روی استیج اتفاق می افتد. ما همه توانمان را می گذاریم.
اگر برسیم بر سر موضوع آلبوم شما، پیش از هر چیزی دوست داشتیم بدانیم منشور دقیقا چه زمانی فراوری شد؟
از سال 2006 که سکوت سرد منتشر شد تا 2012 که آخرین مستر این آلبوم یعنی ورژن هفت گرفته شد، روند فراوری منشور ادامه داشت. چهار سال هم آلبوم منتشر نشد. نه اینکه در کل این مدت رکورد کنم، بلکه سخت ترین قسمت فراوری آلبوم انتخاب ملودی هاست و پس از آن ترانه ها. آن موقع از نظر روحی زیاد روی فرم نبودم و خیلی سخت بود که به این روند ادامه دهم.
یعنی آن چیزی که ما در منشور می شنویم از 2012 به بعد هیچ تغییری ننموده است؟
خیر، این آخرین ورژن است.
در زمینه ترانه، شما قائل به این موضوع هستید که شاید ترانه های موسیقی راک بی پرواتر هستند و شاید از مستقیم حرف زدن فرار می نمایند؟ از نظر موسیقی به نظر می رسد با یک آلبوم راک روبه رو هستیم. شما هم چنین نظری دارید؟
با برداشت شما از راک موزیک به عنوان موسیقی (اعتراضی) انتقادی، می توان آهنگ مرغ سحر را به دلیل محتوای ترانه انتقادی، یک آهنگ تمام عیار راک فرض کرد که قطعا این طور نیست.
برداشت هنری را نمی توان به شرقی یا غربی بودن آن یا حتی قومیت یا ملیت آن محدود کرد. به نظر من، این برداشت کاملا درونی و شخصی است. برای مثال، موسیقی دان صاحب نام جان کیج که در دوران اوج خود یعنی دهه های 50 و 60 میلادی تحت تأثیر مطالعه فلسفه های شرقی و تعمیق در آیین ذِن و البته ترکیب آنها با دیدگاه هنری شخصی خود به عنوان یک هنرمند کاملا غربی بود- البته از نظر جغرافیایی- تأثیری انکارنشدنی بر هنر معاصر غرب داشت که قطعا تا به امروز کمتر هنرمند شرقی ای حتی درصورت حضور فیزیکی در غرب، این تأثیرگذاری را روی هنر غربی داشته. بنابراین البته عواملی مثل موقعیت جغرافیایی یا محیطی می توانند تأثیراتی در آثار هنری هنرمند داشته باشند، اما صرف اینکه تصور کنیم این عوامل می توانند همواره نتیجه ای هم جنس با محیط یا موقعیت جغرافیایی هنرمند موردنظر را داشته باشند گمراه نماینده و حتی در بعضی از موارد اشتباه است.
همین طور به عقیده من، سؤال شما خواه ناخواه سؤالی رئالیستی است. با این پیش شرط که سبک یا شاخه هنری مقصد دارای محتوای عالم بیرونی است و این کاملا برخلاف دیدگاه تعداد زیادی از هنرمندان است که معتقدند صندلی هنر بالاتر از آن است که صرفا دریچه ای به سمت خارج باشد. مهم تر از آن کار اشتباهی است اگر براساس شعر یا محتوای ادبی، سبک شناسی موسیقی صورت گیرد.
به نظر من، هر سبک در هنر به عنوان ابزاری است که به شما توان پرداختن به درون خود را می دهد و قطعا نگرش متفاوت به درون، تعدد سبک ها را می طلبد. البته محکوم کردن سبک های مدرن موسیقی به دلیل داشتن بعضا محتوای ترانه های خوب یا بد ادبی، زدن همه با یک چوب است و من را به یاد دورانی می اندازد که بعضی از استادانم به دلیل بی ادبی یک دانش آموز، همه کلاس را به باد کتک می گرفتند.
اما منظور از دو سؤال قبلی چیز دیگری بود. شما استایل خاصِ خودتان را دارید که در مترسک، سکوت سرد و منشور ثابت است. اگر کسی بدون هیچ کلامی هم به این موسیقی ها گوش کند، تشخیص می دهد امضای کاوه یغمایی در این کار وجود دارد. حالا اگر ترانه ها را هم عضوی از این امضا بدانیم، به نظر می رسد تا حدی در منشور برای انتخاب ترانه متفاوت عمل کردید.
به هرحال، 15 سال از مترسک گذشته و حتی نوع زندگی ترانه سرا هم تغییر نموده است. شما روی موضوع خوبی دست گذاشتید و آن هم موضوع کپی و اصل بودن است. متأسفانه تأکیدی روی اصل بودن در ایران وجود ندارد. امیدوارم در زمانی مناسب بتوانم بیشتر در این مورد مهم در خدمت شما باشم.
نقش گیتارالکتریک آن هم با رویکرد سولونوازی در این آلبوم بسیار پررنگ است. دلیل این تغییر رویکرد نسبت به آلبوم قبلی چیست؟
شاید دلیل اصلی برمی شود به یک جمله که کامیل (برادرم) پس از شنیدن سکوت سرد به من گفت: چرا هیچی گیتار نزدی؟. این انتقاد در ذهنم ماند و پس از آن هم در جریان ضبط آلبوم از کامیل دور بودم و یادش می افتادم. به همین دلیل سعی کردم بیشتر روی گیتار تأکید کنم. در دوره ای که سکوت سرد فراوری می شد من تحت تأثیر شخصی بودم که ایشان اعتقادی به سولو نداشتند و من هم بی دلیل در این راستا قرار گرفتم.
در این آلبوم قطعه فضاشکن وجود ندارد و فضای آلبوم خیلی پیوسته و در امتداد هم حرکت می نماید. برای مثال، قطعه آکوستیک مترسک در میانه آلبوم فضای یک تکه را می شکست و تنوع ایجاد می کرد. چرا نخواستید چنین رویکردی در منشور باشد؟
در صحبت هایی که با کوروش، کامیل، ساتگین و دیگران هم داشتم، چنین چیزی بیان شد، اما پروسه تکمیل این آلبوم آن قدر طولانی شد که چنین کاری نکردم. درواقع وقتی زمان محدودتر باشد به راه های مختلفی برای رنگ و تنوع آلبوم فکر می کنید. اما آلبوم بعدی به کلی با منشور متفاوت خواهد بود.
آلبوم بعدی در چه مرحله ای است؟
ترانه ها تعیین شده و حتی قسمت هایی هم رکورد شده است. بسیار متفاوت از آنچه تابه حال ساخته ام، خواهد بود. همواره در فراوری کارهایم وقتی راه مطمئن را رفتم بعدا پشیمان شدم. وقتی از طرف کسانی که قبولشان داری و دوستانت هستند این کامنت ها را می گیری که فلان آهنگ مناسب نیست یا نمی گیرد، تحت تأثیر قرار می گیرید و البته هر بار هم این کار را کردم پشیمان شدم. آلبوم بعدی تمام کارهایی است که سال ها در کمد مانده و می خواهم برای یک بار هم که شده این کار انجام شود.
همکاری شما با پدرتان در آلبوم منشور چگونه شکل گرفت؟
قرار بود این آلبوم با همکاری کامبیز یغمایی (عمویم) و کوروش یغمایی فراوری شود. متأسفانه کامبیز بنا بر دلایلی مایل نبود در این آلبوم حضور داشته باشد و امیدوارم روزی بتوانم با این موزیسین بزرگ همکاری کنم، اما این شانس را داشتم که دو ملودی فوق العاده از کوروش در آلبوم داشته باشم.
حرفی باقی نمانده است؟
همواره حرف زیاد است، اما حالا دیگر زمان آن رسیده که روی استیج برویم.
منبع: برترین هاecods.ir: کد الکترونیک: مجله فناوری و گجت های هوشمند
cruisero.ir: کشتی کروز: سفری لوکس و در عین حال مقرون به صرفه به اقیانوس ها