چرا برای امام حسین (ع) بیش از امامان دیگر عزاداری می کنیم؟ - مجله سرگرمی

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، فلسفه عزاداری برای سید الشهدا چیست؟ چرا برای سایر امامان اینقدر عزاداری نمی گردد و آیا زخمی کردن سر و صورت و صدمه زدن به خود به نشانه عزاداری مورد قبول است و گناه محسوب نمی گردد؟

گر چه واقعه عاشورا ریشه در تاریخ اسلام دارد و تحلیل علمی آن تنها با آنالیز و شناخت عوامل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی تاریخ صدر اسلام ممکن است، اما آخرین مرحله از مراحل زمینه ساز آن را باید از زمان مرگ معاویه در ماه رجب سال 60 هجری دانست. بدین صورت که پس از مرگ معاویه یزید طی نامه ای خطاب به والی مدینه از وی خواست از امام حسین (ع) برای خلافت یزید بیعت بگیرد. امام حسین (ع) از بیعت با یزید خودداری کرد و با توجه به شرایط موجود شبانه از مدینه روانه مکه شد.

امام با تغییر هجرت تاکتیکی خود افکار عمومی را متوجه خود گردانید و به تبع آن اهالی شهر ها به جنب وجوش افتادند. از جمله مردم کوفه با برپایی انجمنی در منزل سلیمان بن صرد خزاعی از امام دعوت کردند برای امامت و رهبری آنان به کوفه برود.

امام حسین پس از دریافت دعوت نامه های فراوان مردم کوفه، مسلم بن عقیل را به عنوان نماینده خود به کوفه فرستاده تا پس از آنالیز اوضاع و شرایط زمینه ورود امام حسین را به کوفه فراهم کند، مسلم نیز پس از ورود به کوفه پس از آنکه از نزدیک اوضاع را آنالیز کرد و شرایط را برای ورود امام حسین (ع) مناسب دید، از امام دعوت کرد تا به سوی کوفه بیاید.

امام حسین (ع) روز هشتم ذی الحجه با ناتمام گذاشتن مراسم حج از مکه روانه کوفه شد، اما با دگرگون شدن اوضاع کوفه و کشته شدن مسلم، عبیدالله بن زیاد، حر بن یزید ریاحی را به طرف امام حسین (ع) فرستاد و او را مأمور کرد تا هر کجا با امام حسین (ع) برخورد کرد او را متوقف سازد. حر نیز پس از ملاقات با امام حسین (ع) راه ورود به کوفه را بر حضرتش بست و پس از مصاحبه، انتها هر دو گروه پذیرفتند که تا رسیدن نامه پسر زیاد به راهی بروند که به کوفه یا حجاز نرود.

دو گروه به راه خود ادامه دادند تا این که در منطقه ای به نام کربلا، نامه پسر زیاد به حر رسید، مبنی بر اینکه هر کجا نامه من به تو رسید، همان جا حسین را متوقف کن. حر نیز به دستور پسر زیاد عمل کرد و امام حسین (ع) را در سرزمین کربلا متوقف ساخت. پس از آن عمر سعد از طرف پسر زیاد مأمور جنگ با امام حسین (ع) شد و با حداقل بیست هزار سرباز وارد کربلا شد و انتها در روز دهم محرم سال 61 هجری قمری واقعه عاشورا در سرزمین کربلا رخ داد و امام حسین (ع) با فرزندان و یارانش به شهادت رسیدند.

دلایل زنده نگه داشتن واقعه عاشورا و عزاداری امام حسین (ع)

ـ امام حسین (ع) حق بزرگی به گردن اسلام و مسلمین دارد و همان گونه که خود فرموده است ایشان ادامه دهنده راه جدش رسول خداست.

ـ در تجدید خاطره امام حسین (ع) آموزنده ترین دروس تربیتی وجود دارد. با زنده نگه داشتن یاد امام حسین (ع) تمام ملکات و کرامات انسانی، از قبیل آزادگی، عزت نفس، شجاعت، عدالت و... زنده می ماند.

ـ تجدید خاطره امام حسین (ع) ترویج پرهیزکاری، ایمان و آمادگی برای دفاع از ارزش های والای اسلامی است.

ـ ائمه اطهار (ع) همیشه پیروان و دوستان خود را به تشکیل مجالس سوگواری امام حسین (ع) توصیه نموده اند.

چرا برای امام حسین (علیه السلام) بیشتر از دیگر امامان عزاداری می گردد؟

جواب این است که ائمه شیعه دوازده نفر هستند که شیعه معتقد به عصمت آنان است. آن بزرگواران به تناسب شرایط و موقعیت ها، بهترین و مناسب ترین تصمیم گیری ها را نموده اند. هدف همه آنان اعتلای اسلام و اجرای احکام نورانی دین بوده است.

یکی از عقاید مسلم شیعه که برگرفته از روایات هست، این است که اهل بیت کلهم نور واحد یعنی همه آنان یک نور واحد می باشند و البته اگر یکی بر دیگری فضیلتی داشته باشد، درک آن در امکان انسان های محدود نخواهد بود و مراتبی است متعلق به خود معصومین.

عزاداری دلیلی بر شرافت یکی بر دیگری نیست و فایده عزاداری برای شخص ائمه (ع) نیست، بلکه برای رشد و تعالی خود ما است

بنابراین هیچ فرقی بین ائمه اطهار (علیه اسلام) وجود ندارد؛ به عنوان مثال اگر امام حسن (ع) در شرایط عاشورای سال 61 قرار می گرفت، همان تصمیم را می گرفت که امام حسین (ع) گرفت و برعکس.

علت عزاداری برای سید الشهداء بیشتر از دیگر ائمه (ع)

1- تأکید خاص پیامبر (صلی الله علیه و اله وسلم) و سایر ائمه معصومین (علیه السلام) بر گریه بر حسین (ع) مقتل خوارزمی، ج 1، ص 88 ـ ذخایر العقبی محب الدین طبری، ص 119 ـ کنزالعمال ج 2، ص 123،

2 ـ گریه بر حسین (علیه اسلام) در واقع فریاد ستمدیدگان علیه ستمگران است. عزاداری برای امام حسین (ع) گریه ای سرخ و اعلام آمادگی برای قیام و خون است. شوراندن شیعه بر ظلم و درس دفاع و حفظ تشیع حتی به قیمت جان است.

3 ـ همان طور که ذکر شد ائمه اطهار با دشمنانی هم دوره بودند که کینه و عداوت خویش را حداقل در ظاهر پنهان نگه می داشتند. آنان خود را خلیفه مسلمین می دانستند و جانشین پیامبر و سعی می کردند ظواهر دینی را در بین مردم حفظ نمایند؛ ولی یزید این چنین نبود.

در دوران خلفا حتی شهادت بسیاری از ائمه به دست خلفا به علت تبلیغات و دیکتاتوری مزبور مخفی مانده بود؛ و گاه مردم تقابل و رویارویی ائمه (ع) با آنان را نیز به وضوح درک نمی کردند؛ و بالطبع شهادت آنان نیز شور و انقلاب حساسیت ایجاد نمی نمود؛ اما مقوله حسین بن علی (ع) چیز دیگری است. با شهادت امام حسین (ع) شرایطی پدید آمد که همه این تزویر ها فروریخت. احیاء این حماسه استمرار این افشاگری در طول تاریخ است.

به طور خلاصه، عزاداری دلیلی بر شرافت یکی بر دیگری نیست و فایده عزاداری برای شخص ائمه (ع) نیست، بلکه برای رشد و تعالی خود ما است.

شیعه در غم همه ائمه (علیهم السلام) غمگین و در شادی آنان خوشنود است.

اما این که شکل عزاداری چگونه باشد بحث دیگری است. شاید نتوان همه اشکال عزاداری را تأیید کرد؛ اما قدر مسلم این است که مسئله بیش از هر چیز به عرف جامعه مربوط است؛ عرفی که نمی بایست باارزش ها و احکام اسلامی منافات داشته باشد.

منبع : تبیان

بازگشت به صفحه رسانه ها

persinablog.ir: پرسینا بلاگ: سیستم مدیریت محتوا پرسینا

koreandream.ir: رویای کره ای: مجله گردشگری و مسافرتی