وقتی از اقتباس حرف می زنیم از چه حرف می زنیم؟
به گزارش مجله سرگرمی، خبرنگاران ، سعید عقیقی: تجربه پیروز رابطه مداوم و جمعی داستان و سینما در جهان، و توفیق محدود در ایجاد این رابطه به وسیله تلاش های فردی در ایران، نشان می دهد که نمی توان با تاسیس نهاد، ایجاد جلسات مشاوره یا ابلاغ بخشنامه به ارتقاءکیفی در زمینه فراوری فیلم نامه دست یافت. ارتقاء کیفی فیلم نامه نه از راه تزریق پول و تصمیم گیری در زمینه محتوای فیلم نامه، که به وسیله یافتن فرم های متناسب با داستان ها در جهت اقتباس سینمایی به دست می آید. برای حل مساله اقتباس سینمایی در ایران دو راه ساده وجود دارد که اولی مدام تجربه شده و شکست خورده است: ایجاد شورا، فراخوان، بخشنامه و نظایر آن که تا کنون کم ترین تاثیری بر کیفیت فیلم نامه در ایران نگذاشته است. طرحی که همچنان اصرار دارد مضامین کلی و غیر نمایشی مورد نظرش را به نویسندگان سفارش بدهد، و در میان مضامین ارائه شده اش راه چاره مسائل را که وظیفه سیستم اجرایی کشور است، در کنار کرونا قرار می دهد که کنترل آن در درجه اول به رابطه حکومت ها و سیستم های رفاهی و بهداشتی وابسته است. وقتی طرحی چنین مضامینی را به فیلم نامه نویسان پیشنهاد می دهد، عملا مفهوم فرم و خلاقیت را در سینما نادیده می گیرد و با آزمودن آزمودگان، همچنان در راه بی انتها مضمون زدگی گام بر می دارد.

راه دوم بسیار ساده است. اعتماد به همان چند نفری که دور از بخشنامه ها و شوراها ، به عنوان متخصص این عرصه خوانده و دیده و نوشته و امتحان پس داده اند. با انتخاب حداکثر سه نفر از آن ها ، شامل یک نویسنده، یک کارگردان و یک تهیه کننده، به سادگی می توان به جای ده فیلم نامه تا خاتمه سال99، که بلندپروازانه است و بی حاصل ، به سه تا پنج فیلم اقتباسی با کیفیت تا خاتمه همین سال دست یافت. طرحی ساده و قابل اجرا که با صرفه جویی در هزینه های جانبی و ارتقاء کیفی، ازتورم طرح ها و فیلمنامه های نازل جلوگیری می نماید و امکان نوآوری در زمینه اقتباس را بالا می برد. در ضمن گذاردن قید محدود کننده داستان های ایرانی چهل سال اخیر نه منطقی ست و نه مسبوق به سابقه. در فیلم نامه های هامون ، ناخداخورشید، سارا، شب های روشن و درخت گلابی به رغم برداشت از متون نویسندگان خارجی (و در یک مورد داستانی که پیش از انقلاب نوشته شده) تناسب بیش تری با فرهنگ ایرانی مشاهده می گردد. اقتباس یک شیوه برای گسترش رابطه فرم و مفهوم میان ادبیات و سینماست؛ نه بهانه مضامینی که تازه باید برای انتقال شان دنبال داستان مناسب بگردیم.
اگر هدف ارتقاءکیفی باشد، تبلیغات مضمون پردازانه نخستین مانعی ست که باید از سر راه برداشته گردد. پیشنهاد می کنم به جدول داستان هایی که طی دو دهه اخیر از سوی بنیاد سینمایی فارابی خریداری شده، و تعداد جلسات بی نتیجه و فاقد خروجی شوراهای این بنیاد توجه گردد. با صرف همان هزینه ها در جهت مناسب می شد جهشی در جهت سینمای ایران پدیدآورد. نگرانی این است که این طرح نیز سرنوشتی مشابه بیابد.
منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایرانkashia.ir: کاشیا | مجله گردشگری و مسافرتی
nfliri.ir: مجله نیلوفری | مجله خبری تحلیلی نیلوفری
bushehrherfa.ir: مجله بوشهری ها، وبلاگ بچه محل های بوشهر