شاعران در وصف مارادونا چه گفتند ؟ - مجله سرگرمی

به گزارش خبرنگاران به نقل ایسنا ، مارادونا انگار نه فقط برای علاقه مندان به مستطیل سبز بلکه برای خیلی ها اسطوره بود. از وقتی خبر درگذشتش در پی حمله قلبی در روز چهارشنبه (پنجم آذرماه 99) منتشر شده، از فوتبالیست ها و ورزشکارهای دیگر گرفته تا هنرمندان با انتشار تصاویری از دریبل ها تا بالای سر بردن جام قهرمانی و گل تاریخی اش با دست، از او می نویسند؛ گویی کلمات به مستطیل سبز آمده اند تا پس از مرگ اسطوره همانند او دریبل بزنند.

در این میان واکنش هایی شاعرانه نیز که توسط تعدادی از شاعران در فضای مجازی منتشر شده، از این اسطوره فوتبال آرژانتین و جهان یاد می نمایند.

گروس عبدالملکیان

گروس عبدالملکیان، شاعر در پی درگذشت مارادونا نوشته است: در مستطیل سبز، مارادونا شعر بود. درست مثل شعر که نسبت به زبان معمول و قواعد مرسوم، اتفاقاتی حیرت آور و خرق عاداتی غریب پدید می آورد، اما به شیوه ای جادویی آن را برای مخاطب پذیرفتنی می نماید. شعر است که در قاعده بازی پاها با دست گل بزنی، اما تا سال ها سال بعد تماشاگران به دلیل همین خطا ستایشت نمایند. شعر است که در نیمه نهایی جام جهانی، مثل بازی در زمین خاکی محله کودکی ات تصمیم بگیری بیش از نیمی از بازیکنان حریف را دریبل بزنی و بعد گلی را وارد دروازه اش کنی که با توجه به پشت پرده چالش های سیاسی آن موقعِ آرژانتین و انگلیس، گلی نمادین و طنزآمیز و فراموش نشدنی باشد. درست مثل همان گل دیگر؛ گلی که تمامی گل ها بود.

باری، بازی زندگی بسی سخت تر بود و سخت تر شد برای او. نه آن چنان توانست پاس های درخشانی بدهد و نه گل هایش در بزنگاه های روزگار به ثمر نشست. مارادونا پس از ترک اعتیادی که سال ها با آن درگیر بود، افسردگی شدیدی گرفت و مدتی در بیمارستان روانی بستری بود.

هنگام ترک بیمارستان در مصاحبه ای گفت: این جا دیوانه های زیادی بستری هستند. یکی می گوید من چه گوارا هستم، همه باور می نمایند، یکی می گوید من گاندی هستم، همه باور می نمایند، اما وقتی به آن ها گفتم من مارادونا هستم، همه به من خندیدند و گفتند: هیچ وقت، هیچ کس مارادونا نمی شه.

بارها به این خاطره فکر نموده ام، خاطره ای یگانه و کامل.خاطره ای سرشار از بزرگی و کوچکی، سرشار از غرور و حقارت، آمیزه ای از امید و یاس. و هیچ وقت نفهمیدم کدام کفه بیشتر سنگینی می نماید؟ ترازویی که در تعادلش غمگین است.

باری امروز، بسی زودتر از آن چه باید برای همواره زمین را ترک کرد. آیا مرگ هم مثل آن هم اتاقی آسایشگاه، او را نشناخته است؟

سهیل محمودی

سهیل محمودی شاعر نیز مارادونا را جادوگر تنها، تنها جادوگر در آن سال ها خوانده و نوشته است: خیلی حالم بد است با خبر مرگ مارادونا.

در سال های دهه شصت، تنها چیزی که می توانست مرا بنشاند پای تلویزیون و فوتبال ببینم، مارادونا بود.

این جادوگر شگفت...

مانند هزارتوهای بورخس بود، تعلیق هایش وقتی پا به توپ حرکت می کرد : نفس بُر...

محمد کاظم کاظمی

همچنین محمدکاظم کاظمی، شاعر در متنی با عنوان درگذشت قهرمان آورده است: قهرمان هر آدم، کسی است که او در کودکی و نوجوانی او را قهرمان پنداشته است. ممکن است بعدها کسانی دیگر جای آن قهرمان را پر نمایند و حتی قوی تر هم ظاهر شوند، ولی گویا دوست نداری باور کنی که قهرمان تو می تواند دیگر قهرمان نباشد.

من فوتبالی نیستم. فوتبال برای من یعنی فقط جام جهانی، و این زمانی است که پا به جفت جلو تلویزیون می نشینم. دیگر تا چهار سال برای من نه فوتبال وجود دارد، نه تلویزیون. در چهار سال، به اندازه یک جام جهانی به این جعبه جادو نگاه نمی کنم.

باری، برای ما فوتبال همواره جام جهانی بود و جام جهانی یعنی برزیل و آرژانتین. چرا؟ چون آن ممالک را به خود نزدیک تر می دیدیم و خوش داشتیم حالا که آرژانتین و انگلیس می جنگند، دیگر آرژانتین پیروز گردد، که بالاخره آمریکای لاتین، از نظر اجتماعی به آسیا نزدیک تر است نسبت به اروپاییِ غرق در نعمات. اروپایی که همه چیز را دارد، جام را نگرفت هم نگرفت. از شما چه پنهان، در آن بازی تاریخی، من دوست داشتم که انگلیس ببازد و باخت. از این روی هیچ ناراحت نشدم که مارادونا گلی را با دست زد. حقش بود. به جزایر فالکلند آرژانتین حمله نمی کرد!

از این گذشته، چطور می تواند آدم مسحور بازی قهرمانانی چون زیکو و مارادونا نگردد؟ آن هم وقتی که در اوج قهرمان دوستی او، همین هایند که چشم ها را به خود خیره نموده اند. رومینیگه پیر شده است؛ بکن باوئر حالا مربی است، مربی ای حسابگر و نچسب؛ گردمولر را من ندیدم. فقط میشل پلاتینی را در اواخر کارش دیدم که البته در میان اروپایی ها برایم دلپذیر بود تا حدودی. دیگر ستاره های اروپایی هم دولت مستعجل بودند مثل پاولو روسی آقای گل 1982 و گاری لینه کر آقای گل 1986، که هر کدام فقط در یک جام درخشیدند.

و چنین بود که از دیرباز، برای من فوتبال در این چند نفر خلاصه می شد، زیکو، مارادونا و بالاخره در یک نسل بعد، روبرتو کارلوس و رونالدو. البته در چشم ما مارادونا از همه برتر بود، زننده بهترین گل تاریخ فوتبال و کسی که جام جهانی 1986 مکزیک را هم او برای آرژانتین تصاحب کرد.

برای ما که آن بهترین گل را در زمان خودش دیدیم و نیز بازی فینال 3 بر 2 آرژانتین مقابل آلمان را در زمان خودش دیدیم و گل هایی را که ماردونا برای دیگران ساخت، این آدم یک جلوه دیگر دارد. و حالا قهرمان نوجوانی ما، دیگر نیست.

foroshgahak.ir: فروشگاه کوچک | مجله آموزشی سیستم های مدیریت فروش