سریال صفر 21؛ خودگویی و خود خندی؟! - مجله سرگرمی

فرهاد خالدی نیک| درباره سریال به اصطلاح طنزی که نمی تواند از مخاطبش خنده ای بگیرد، چه می توان گفت؟ آیا اساسا چنین مجموعه ای، ارزش وقت گذاشتن و دیدن و تحلیل کردن را دارد؟ مجموعه ای که پس از پخش قسمت های متعددی از آن، هنوز در تعریف قصه اش الکن می نماید و شخصیت پردازی اش به شدت لنگ می زند.

سیامک انصاری و جواد رضویان سال هاست که در عرصه کمدی های تلویزیونی فعال هستند و در بسیاری از آثار مهران مدیری حضور داشته اند. از سریال پاورچین گرفته که در زمان خودش آن قدر گل کرد که یکی از پربیننده ترین سریال های تلویزیون لقب گرفت تا سریال در حاشیه که باوجود تمام کمی ها و کاستی هایش، توانست رضایت نسبی مخاطبان تلویزیونی را جلب کند.

این به آن معناست که انصاری و رضویان کاملا به این جنس آثار اشراف داشته و با کوله باری از تجریبات مختلفی که در طول این سال ها اندوخته اند در کنار یکدیگر به عنوان کارگردانان مشترک سریال 021 نهاده شده اند؛ اما چطور می گردد که این سریال این چنین ضعیف و سؤال برانگیز از آب درمی آید؟

به نظر می رسد باز هم مشکل را باید در معضل همیشگی سینما و تلویزیون ایران جست وجو کرد: فیلم نامه. عنصر ابتدایی و اصلی هر اثر نمایشی که طبیعتا اگر فاقد کیفیت و استاندارد های لازم باشد، بعید است اثر موفقی خلق گردد.

حقیقت این است که فیلم نامه سریال 021 (نوشته شبنم وثوقی و هدی ایزدی) را نه می توان در قالب کمدی موقعیت گنجاند، نه فیلم نامه ای شخصیت محور است که بتواند بر اثر اتفاقاتی که برای شخصیت های اصلی قصه رخ می دهد، از مخاطبش خنده بگیرد.

در 021 حتی از تیپ سازی های معمول سریال های روتین تلویزیونی خبری نیست. این چنین است که با مجموعه ای بی بو و خاصیت طرف هستیم که گویی تنها برای پر کردن آنتن تلویزیون ساخته شده است.

سریالی که غیر از رضویان و انصاری، از بازی بازیگران مطرح دیگری نظیر سیاوش طهمورث، امیرحسین رستمی، رؤیا میرعلمی، نگار عابدی و سروش جمشیدی بهره برده، اما وقتی دست فیلم نامه نویسان در خلق موقعیت های کمدی خالی است، از دست بازیگران خوب و طناز سریال، چه کاری برمی آید؟

گفتیم که فیلم نامه مشکل اساسی اغلب آثار نمایشی ماست؛ با این حال بسیاری از کارگردانان سعی می نمایند این ضعف مشهود را با رویکردی خلاقانه در اجرا پوشش داده و نواقص را به نوعی رفع نمایند؛ برای مثال می توان به خلاقیت و ابتکاراتی که پیش از این در بخش هایی از سریال های کارگردانانی نظیر رضا عطاران یا سعید آقاخانی دیده ایم، اشاره نمود.

خلاقیت هایی که فارغ از نکات موجود در فیلم نامه، در لحظه اجرا و با توجه به پتانسیل های صحنه رخ داده و اتفاقا توانسته در خاطره ها ماندگار گردد. خلأ چنین دیدگاه خلاقانه ای نیز در کارگردانی این سریال دیده می گردد.

خط اصلی قصه سریال 021 درباره ارتباط متقابل دو باجناق است که پیش از این با یکدیگر هم دانشگاهی و دوست و همکار بوده اند. به این بهانه سریال هر از گاهی نقبی به گذشته ها می زند و گوشه هایی از اتفاقات سال های جوانی این دو را به تصویر می کشد. چیزی در مایه های آنچه در فیلمی مثل نهنگ عنبر به تصویر درآمد و اتفاقا مورد توجه نهاده شد.

ولی در کمال تعجب، این فلاش بک ها نیز بامزه از آب درنیامده و تنها گریم بازیگران و تغییر ظاهر آن ها است که جلب توجه می نماید. از سویی دیگر باید به پخش پشت صحنه های سریال اشاره نمود که در انتها هر قسمت پخش می گردد.

عجیب این است که حتی این بخش نیز آن چنان که انتظار می رود، گل لبخند را بر لبان تماشاگر نمی نشاند و تازه حرص آدم را هم درمی آورد. از این بابت که می بینی بازیگران و عوامل سریال، خود گویند و خود خندند و لابد گمان می نمایند در حال خلق یک شاهکار هنری هستند.

جالب اینجاست که گفته می گردد مجموعه تلویزیونی 021 برای فراوری و پخش در چهار فصل، طراحی و برنامه ریزی شده است؛ سریالی که در فصل نخستش هم نتوانسته توفیقی در جلب نظر مخاطب داشته باشد، با چه منطقی باید چهار فصل میهمان خانه های مردم باشد؟ این سؤالی است که انتظار می رود پاسخ قانع نماینده ای برای آن وجود داشته باشد!

powersetshop.ir: وبلاگ پاورست: نقد و بررسی کالاهای دیجیتالی و کاربردی

taverna.ir: تاورنا: مجله گردشگری و مسافرتی