حسین زارع؛ از سبزی فروشی در تبریز تا سرآشپزی در گوگل - مجله سرگرمی

آقای زارع که در سانفرانسیسکو و میان دوستدارانِ آمریکایی اش به شف حاس معروف است، از سال 2019 در سیلیکون ولی به گوگل پیوسته و کوشیده است شمار بیشتری از غذا های ایرانی را به منوی گوگل اضافه کند. خودش می گوید با افزودن غذا های ایرانی به منوی روزانه گوگل سعی دارد بخش های بیشتر و زیباتری از آداب و فرهنگ ایرانی را به جهان معرفی کند.

در مصاحبه با سرآشپز زارع از او خواسته ایم درباره کار خود به عنوان یک سرآشپز ارشد در گوگل بیشتر بگوید.

حسین زارع:

من الان یکی از شف های بن اپتیت منیجمنت هستم که با گوگل قرارداد دارد. من در گوگل هستم و کارم ساختن و توسعه دستور های غذایی و طراحی مفاهیم مرتبط با غذا برای منو های مدیترانه ای گوگل در سراسر جهانست. من دستور های پخت ایرانی و مدیترانه ای را تهیه می کنم. ما در گوگل 75 تا کافه داریم و از این 75 کافه، روزی 80هزار تا غذا می دهیم بیرون. در کل جهان می گردد 250 هزار غذا روزانه. هدفم این بود بتوانم سهم کوچکی از غذای ایرانی را در این جریان اصلی وارد کنم.

قبلاً یک کافه بیشتر غذای ایرانی نمی داد، آن هم ماهی یک بار و آدینه ها. بعد تبدیل شد به ماهی دو بار و غذا هم خوب نبود. چون کسی نبود. اما بعد از هفت هشت ماه، با کار های سختی که کردیم، روزی رسید که هشت تا کافه غذای ایرانی می دادند. خیلی جالب بود. یادم نمی رود. چهارشنبه هم بود و در یک روز هشت تا کافه غذای ایرانی دادند. بچه ها تلفن می کردند که نمی دانیم کدام کافه برویم، همه دارند غذای ایرانی می دهند.

در همان ماه نوامبر 38 بار در طی یک ماه غذای ایرانی داده شده بود. اگر من بتوانم - که دارد خوب پیش می رود- کاری کنم که 5 درصد از غذا هایی که دارد هر ماه می آید بیرون ایرانی باشد، می گردد 12هزار و 500 تا غذای ایرانی که این ها هر روز در تمام جهان می خورند. این را شما تبدیل کنید به سال و ببینید چه قدر خارجی ها و ایرانی ها هم هستند، غذای ایرانی را می خورند و عادت می نمایند و باعث می گردد که بروند و با آن فرهنگ آشنا شوند.

این برای من افتخار است. بالأخره به آرزویم رسیدم که جایی را که می خواستم پیدا کردم. این است که فرهنگ و آداب و رسوم مان را به غربی ها نشان دهیم. الان من بهترین موقعیتی را که همواره می خواستم، در اختیارم است.

فکر کنم برای ما ایرانی ها جالب باشد بدانیم که غذای ایرانی محبوب اهالی گوگل کدام است؟ از کدام غذای ایرانی بیشتر استقبال شده؟

حسین زارع:

الان بیشتر کسانی که ایرانی هستند در گوگل، خورش قرمه سبزی می خواهند. بیشتراً این طوری است، ولی من سعی کردم یواش یواش جریان غالب را عوض کنم. الان مثلاً بیشتر خارجی هایی که در کمپس می بینم، به من می گویند که ما عاشق کتلت تان هستیم.

من الان آنجا یک کتلت درست می کنم با سیب زمینی و یکی هم گیاهی و ویگن. چون ما خیلی آنجا گیاه خوار و ویگن داریم. در گوگل هر کافه ای به طور موازی باید غذای گیاهی و ویگن و بدون گلوتن هم داشته باشد. ما 18 نوع آلرژی را می نویسیم. هر آلرژی موجود را ما در کارت هامان می نویسیم.

تمام غذا های ایرانی را من تبدیل نموده ام. مثلاً خورش قیمه، کنارش هم خورش قیمه بدون گوشت هست. زمستان خورشِ بهْ درست کردم. شما در رستوران ایرانی بروید، هیچ وقت خورشِ بهْ نمی بینید. آش ماست یا آش دندونی را نمی بینید. من این ها را گذاشته ام در منو. در منوی گوگل ده نوع آش گذاشته ام: آش میوه، آش گوجه فرنگی، آش سرکه... برخی ایرانی ها هستند که می آیند و می گویند مگر آش سرکه هم داریم؟ بله، داریم. این ها را من دارم یواش یواش در منوی خودم می آورم تا فقط خورش قیمه و فسنجون نباشد. البته فسنجون هم دارم. فسنجون با مرغ دارم، قلیه با میگو هم دارم.

یکی از چیز هایی که زیاد می شنویم این است که غذای ایرانی خوش مزه است، اما الزاماً شکل و قیافه و ارائه خیلی قشنگی ندارد. به نظرتان غذای خوش مزه ایرانی را چه طور می گردد خوشگل تر هم کرد؟

حسین زارع:

ببینید، این خلاقیت می خواهد. مثل نقاشی کشیدن است. اولین چیزی که می توانم بگویم که کسانی که گوش می نمایند ناراحت نشوند این است که از آن حالتی که همه چیز را می دانند بیایند بیرون. نمی گردد فقط یک گوجه فرنگی و نمی دانم یک چیزی بگذارند کنارش یا مثلاً فلفل را بگذارند بغل بشقاب. از همان موادی که در غذا هست می گردد استفاده کرد.

من با کمپانی بُن اپتیت به مدت یک سال و نیم رفتم در 13 ایالت آمریکا و در هر ایالت به 30 سرآشپز آن ایالت غذای ایرانی آموزش دادم. هر غذایی را که به آن ها نشان می دادم، می گفتم ببینید این غذایی است که در ایران درست می نمایند. این مزه اش است و این چیزی است که من درست می کنم و شما باید مال خودتان را درست کنید. تا موقعی که می دانید مزه اصلی غذا چیست، مهم همین است. بعد آن ها می رفتند و با خلاقیت خودشان درست می کردند و عکس هایش را برای من می فرستادند.

متأسفانه ایرانی ها از این خوش شان نمی آیند و تا چنین چیزی را ببینند، می گویند نه، این ایرانی نیست.

کمی برگردیم به گذشته. این علاقه تان به آشپزی آیا چیزی هست که بگردد گفت ریشه در کودکی تان در ایران دارد، زندگی در تبریز؟ شهر خیلی خوش مزه تبریز را چه طور به یاد می آورید؟

حسین زارع:

من در تبریز متولد شدم، در یک خانواده عظیم. 9 تا بچه بودیم؛ شش تا خواهر و سه برادر. باغ میوه داشتیم. از اول بهار تا آخر پاییز همه جور میوه داشتیم. مثلاً من الان یک عکس دارم از باباعظیم و پدرم که 55 نوع انگور جلوی آن هاست که شاهکار است. زردآلو های مختلف، ده نوع گلابی و…

خب تبریز به غذا های خوب هم معروف است. در آشپزی استادند و مامانم که ماشالله شاهکار بود. خیلی آشپزی اش خوب بود و البته، چون پدرم خیلی مهمانی می داد، آشپز هم داشتیم. من از همان بچگی دوست داشتم نگاه کنم، اما آن فرصتی که آدم برود در آشپزخانه، نبود. نمی گذاشتند دیگر. می گفتند برو از آشپزخانه بیرون.

درس و مشقم خوب بود و بیشتر علاقه ام ورزش بود. در فوتبال ایرانی خیلی خوب پیش رفتم. در تیم جوانان بازی کردم و حتی شانس داشتم که از ترکیه به آلمان بروم و در گروه اول بازی کنم که گفتم نه، می خواهم بروم آمریکا.

وقتی در ایران بودید، سال های نوجوانی تان را چه طور گذراندید؟ به جز ورزش و درس خواندن، علاقه مندی دیگری هم داشتید؟

حسین زارع:

موقعی که در دبیرستان بودم، بابام هم وضعش خوب بود. اما من و برادرم خوش مان می آمد که تابستان ها جیب خرجی خودمان را دربیاوریم. مثلاً من آغاز کردم در خیابان ذرت فروختن. پدرم هم اذیت مان نمی کرد. بعد شانس آوردیم که جلوی خانه مان یک مغازه خالی بود. آن را با برادر کوچکم تبدیل به سبزی فروشی و میوه فروشی کردیم. بعد خب بچه هم بودیم و خانم ها هم آن زمان در تبریز به ما اعتماد داشتند و سبزی و میوه فروشی ما شلوغ ترین در محل شد. بعد، از آن جا که من همواره به بافتن دست بافته های ایرانی علاقه داشتم، آن مغازه را تبدیل کردیم به کاموافروشی و فروشگاه کاموافروشی پنگوئن را در تبریز راه انداختیم که شد شلوغ ترین مغازه...

مثل این که از اول هر جا کاری را آغاز می کردید، شلوغ می شد!

حسین زارع:

(می خندد) بعد این مغازه خیلی به درد ما خورد. چون خب بعد از انقلاب یک اشکالاتی پیش آمد. تمام زمین های بابام را گرفتند و همه چیزش را مصادره کردند. یعنی تقریباً آن زمان این کاموافروشی دو سال تمام خرج خانه ما را داد. چون بابام دسترسی به هیچ چیز نداشت. اذیتش کردند. این را باید می گفتم که بگویم کار کردن و روی پای خود ایستادن در خون من و خانواده ام بوده و این باعث شد که من آمریکا هم که آمدم، باز هم کوشش کنم.

رفتید آمریکا و مدرسه پزشکی را آغاز کردید. آن زمان چه طور می گذشت؟ من دنبال این هستم که ببینم آن نخ پیوند به غذا و آشپزی در زندگی که گذراندید، ناگهان کجا پیدایش می گردد؟

حسین زارع:

من دانشگاه که می رفتم، آغاز کردم در رستوران هم کار کنم، چون برادرم رستوران داشت. آغاز کردن از باس بویی و از کار کردن، و حسابی هم پول می زدم. حالا الان می خندید، اما چون اخلاق خوبی داشتم و به مشتری می رسیدم، بیشتر از انعامی که از پیش خدمت ها می گرفتم، مشتری ها پول های مخصوص به من می دادند.

برادرم هم در آشپزخانه بود. او هم مهندسی عمران خوانده بود. انقلاب که شد، دیگر پول نرسید و ترک تحصیل کرد و رفت در کار رستوران. در آشپزخانه یاری می خواست و به من گفت بیا در آشپزخانه. من گفتم برای یک مدت کوتاه یاری می کنم، ولی خوشم نمی آید از آشپزخانه. چون در آشپزخانه پول زیادی نبود. بعد که مدتی گذشت، دیدم دیگر من را نمی گذارد بروم جلو کار کنم. گفتم عزیز من، من می خواهم بروم دانشگاه، پول لازم دارم. گفت تو این جا خیلی کارت را خوب انجام می دهی. گفتم خب من برادرت هستم، شوخی نکن و هندوانه زیر بغلم نگذار. گفت راستش را بگویم و برادری را کنار بگذارم، تو از شف قبلی که کارش این بود و آشپز بود، بهتر کار می کنی.

کمی که گذشت، دیدم این یک چیزی بوده که در وجود من بوده، ولی پیدایش ننموده بودم. عشقم و همه چیز در آشپزخانه بود، ولی هیچ وقت این را نمی دانستم. آشپزی هر روز و هر روز علاقه من را بیشتر می کرد. تصمیم گرفتم مدرسه پزشکی را ول کنم و بروم دنبال آشپزی. لقب من هم شده بود آشپز چهارچشمی. هم کار خودم را می کردم و هم کار سرآشپز هایی را که با آن ها کار می کردم. در هر فرصتی که پیش می آمد، مثلاً می خواستند بروند دست شویی یا با مشتری صحبت نمایند، من از این فرصت استفاده می کردم و کارشان را انجام می دادم. این باعث پیشرفت من شد. شف ها خیلی دوست دارند که ببینند یک نفر علاقه دارد یاد بگیرد.

جالب است این نکته، چون صنعت غذا و آشپزی صنعتی و رستورانی همان قدر که از دور کار جذاب و شیرینی به نظر می رسد، از کمی نزدیک تر کار سنگینی است و بیشتر سرآشپز ها هم به خشونت و بداخلاقی و حتی بددهنی معروف اند. ولی ظاهراً به شما زیاد بد نگذشته.

حسین زارع:

سخت بود. خیلی ذهنیت شف های فرانسوی را داشتند. یعنی اذیت می کردند و داد می کشیدند و چیز پرت می کردند. ولی آن طوری من آشپزی را یاد گرفتم.

پس این به کلی با آشپزی در خانه فرق دارد؟ یعنی…

حسین زارع:

ببینید، موقعی که در خانه آشپزی می کنید، کسی دور و برتان نیست. موقعی که به آشپزخانه حرفه ای می روید، دیگر این یک نوع کار حرفه ای می گردد. صبح که بلند می شوید هم باید غذای خوب درست کنید و هم باید با فروشندگان که مثلاً گوشت برایتان می آورند [سر و کله بزنید]. هر کسی به نوعی می خواهد یک چیز هایی را که خوب نیست، به شما رد کند. مثلاً امکان دارد ماهی بفرستند و یک کم وزن آن را عوض نموده باشند. اگر هر روز بیست گرم از گوشت تان کم باشد و شما ترازو نگذارید و اندازه نگیرید، آخر سال 5هزار دلار از دست می دهید. به این ها باید حواس تان باشد.

در آشپزخانه فشار بهترین بودن هم هست. من اوایل که در آشپزخانه کار می کردم، خرسند نبودم. اولین دفعه ای که شف سر اشتباهی که من ننموده بودم سر من داد کشید، خونسرد نگاهش کردم و گفتم می خواهی برایت آب بیاورم. شف شوک شده بود.

گفتید که در رستوران اول باید غذای خوب بپزیم. دوست دارم مخصوصاً از شما بپرسم که غذای خوب چیست؟ چه ویژگی هایی دارد؟

حسین زارع:

این را آقای فرامرز اصلانی، دوست عزیز من، خیلی قشنگ گفته است. یک شب در رستوران من شام خوردند. فردای آن شب در کنسرتش بودیم و چیز خیلی قشنگی گفت که من با آن جواب سؤال شما را می دهم. گفت دوستانی که آمدید کار من را گوش می کنید، من یک ایرانی ام، صدای خوبی دارم و ساز می زنم. صدای من را می شنوید و حال می کنید. کارم یک بُعدی است. فارسی هم می خوانم و فقط ایرانی ها می شنوند. گاهی تک و توک خارجی ها هم می آیند و نگاه می نمایند. کار من راحت تر است. ولی کار آقای زارع و شف ها خیلی سخت تر است، کارشان سه بعدی است. بعد شرح داد. گفت نه تنها باید مزه اش خوب باشد که باید منظره اش هم خوب باشد و بوی خوبی هم داشته باشد. سه بعدی است. یکی را از دست بدهند، همه چیز خراب شده است.

خیلی جالب گفتند. آدم به غذا که نگاه می نماید، درست است که باید خیلی خوشمزه باشد، ولی ریخت و بوی آن هم باید خوب باشد و این می گردد سه بُعدی.

دومین جواب را من از طرف خودم می گویم. ما همه سلیقه های مختلفی در مزه داریم. مثلاً شما شور دوست دارید و من شیرین. مثال بگویم؛ در مسابقات آیرون شف آمریکا یا ژاپن، دو تا از بهترین شف های جهان با هم چالش می نمایند و چهار تا از بهترین داور ها هم آن جا نشسته اند. این ها نمی گویند غذا بد است. یکی می گوید غذا شور بود، یکی می گوید شیرین بود. این با مذاق هر کس فرق می نماید. کسی امکان دارد مینیاتور دوست داشته باشد، ولی از پیکاسو خوشش نیاید. نمی توانیم بگوییم حتماً باید خوشت بیاید. یکی آن را دوست دارد و یکی پیکاسو را دوست دارد.

اتفاقاً به نکته جالب و بحث انگیزی اشاره کردید؛ سلیقه. به نظر شما این چیزی که از آن به عنوان سلیقه یا در خصوص غذا از آن بیشتر به ذائقه یاد می کنیم، تربیت شدنی است؟

حسین زارع:

من صددرصد موافقم. حرف خوبی است. دو عامل مهم هست در این جا. یکی جایی که از بچگی عظیم شده ایم و محیطی که غذا خورده ایم. در آن محیط عادت می کنیم و به خاطر همین است که ما باید به خودمان اجازه بدهیم که امتحان کنیم تا یواش یواش مذاق مان را تربیت کنیم. کلمه ای که گفتید خیلی قشنگ بود. چه بود؟

گفتم ذائقه مان را تربیت کنیم.

حسین زارع:

آره، راحت می گردد این کار را کرد. یکی این است و یکی هم این که ما امتحان ننموده نمی توانیم نظر بدهیم. مثلاً من غذایی را می دهم و طرف امتحان ننموده از تصویر می گوید من خوشم نمی آید. می گویم عزیز من، تو این را نخورده چه طور می گویی خوشت نمی آید؟ مسئله تربیت کردن ذائقه و مغزمان است. این مهم است؛ و یک چیز دیگر این که ما انسان ها هورمون هامان عوض می گردد؛ چه خانم ها، چه آقایان. مثلاً شما در بچگی یه چیزی را دوست نداشتید، اما عظیم شدید می توانید بخورید یا برعکس. من خودم با بوی ماهی حالم بد می شد، یعنی بالا می آوردم. الان من هفته ای یک بار سوشی نخورم، اعصابم خرد می گردد. یعنی این قدر دوستش دارم.

بله، من خودم مثلاً باورم نمی گردد که زمانی این قدر بی سلیقه بودم که غذای فوق العاده ای مثل کوکوسبزی را دوست نداشتم. یا از سیر بیزار بودم. اما اجازه بدهید درباره تجربه رستوران داری شما هم حرف بزنیم. شما بعد ها خودتان یک رستوران خیلی معروف و پیروز راه انداختید. خیلی از رسانه های آمریکایی درباره رستوران تان حرف زدند و نه تنها برای ایرانیان که مخصوصاً برای غیرایرانیان و آمریکایی ها هم که اغلب خوش خوراک هستند، خیلی رستوران جالب و کنجکاوی برانگیزی بود. اما بعد این رستوران را فروختید. چرا؟

حسین زارع:

کسانی که چهل پنجاه سال پیش به آمریکا آمدند، جادهٔ گِلی را به شاهراه تبدیل کردند و من اگر می خواستم غذای ایرانی را پانزده بیست قبل آغاز کنم، پیروز نمی شد. یعنی فقط همان ایرانی های خودمان می آمدند و آن ها همه یا چلوکباب می خوردند یا قرمه سبزی و قیمه و این حرف ها.

من استایلم بیشتر فرانسوی و ایتالیایی بود. بعد که دیدم شرایط خوب است، رستوران Fly trap را باز کردم که اولین رستورانی بود که غذای ایرانی را به صورت fusion (تلفیقی) ارائه می داد. هدفم فقط غذای ایرانی نبود. می خواستم کلاً غذای ایرانی را به خارجی ها معرفی کنم. به خاطر این کار اولاً اسم رستوران را ایرانی نگذاشتم و دوم این که اسم غذا ها را هم از اول ایرانی نگذاشتم. به غیر از آبگوشت که همه می شناختند و سعی کردم با همان مزه ها و سبک ارائه یواش یواش این ها را تربیت بدهم و عادت بدهم به غذا های ایرانی.

مثلاً برای فسنجون، شکم کبک را پر می کردم از برنج و گردو و زرشک، و سس را می ریختم روی آن. بغلش هم یک سالاد بود با سیب و انار و این ها. با این کار ها آن مزه های اصلی غذا های ایرانی را به آمریکایی ها و خارجی ها نشان دادم. بعد که یاد گرفتند، آغاز کردیم به گارسن هامان یاد دادن که اسم این کشک بادمجون است، اسم این فلان است، این را این طوری درست می نمایند. آن ها هم یاد گرفتند و رفتند به دوستان شان گفتند.

این کار خیلی پیروز شد. تمام روزنامه ها نوشتند و تلویزیون ها نشان دادند و بچه ها و دوستان خیلی حمایت کردند، ولی دیگر سانفرانسیسکو داشت برای رستوران خیلی گران و سخت می شد و من آمدم بیرون.

یکی این بود و یکی هم این که من سی سال بود ایران نبودم. تصمیم گرفتم بعد از سی سال بروم ایران و خانواده ام را ببینم. در عرض سه سال و نیم من سیزده بار رفتم ایران و هر بار یک ماه ماندم. یعنی می گردد کلا یک سال از این سه سال را در ایران بودم و دیدم این واقعاً نمی گردد. هم برای خودم و رستورانم و هم برای مشتری هایم. چون مشتری هایم اغلب که می آمدند، می خواستند من را هم ببینند و این یک حس خوبی برای من هم بود که رابطه دوستی با مشتری هایم داشتم. به خاطر این ها تصمیم گرفتم که رستوران را بفروشم تا راحت بتوانم سفر کنم.

هیچ وقت فکر نکردید به این که بروید ایران زندگی کنید و آن جا رستوران یا مثلاً مدرسه آشپزی راه بیندازید؟

حسین زارع:

متأسفانه در ایران که من رفتم، می خواستم آنجا بمانم، درس بدهم، رستوران باز کنم و حتی مدرسه آشپزی باز کنم؛ که مدتی هم رفتم، شش ماهی در ایران ماندم تا بتوانم زندگی کنم. اما دیدم نمی گردد. از لحاظ ملاقات می توانم، ولی از لحاظ کار کردن نمی گردد.

آن جا متأسفانه خیلی سخت است. با این که منفی است، اما متأسفانه باید گفت. سرمایه هست و رستوران های باحال درست می نمایند، ولی از لحاظ شف و گارسنی و تجربه و آموزش، ما هنوز خیلی آن جا درجا می زنیم. هم از لحاظ دولت اجازه داده نمی گردد، چون جلوی کار ها را می گیرند و هم از لحاظ ملت. نمی گذارند. اذیت می نمایند. خیلی سخت بود. یکی از دلایلی که من ایران نماندم این بود. دیدم واقعا نمی گذارند. برای من خیلی سخت بود که این ها را ببینم.

پدر و مادر شما در ایران، وقتی که در خانه شخصی خودشان تنها بودند، کشته شدند. درست است؟ اگر اذیت نمی شوید درباره این موضوع و اتفاقی برای آن ها افتاد و فاجعه ای که در زندگی شما شکل گرفت هم هر قدر خودتان دوست دارید، بگویید.

حسین زارع:

این تراژدی که سرِ بابا و مامان من آمد، من هیچ وقت حتی در فیلم های ترسناک هم فکر نمی کردم سر کسی بیاید. خیلی… نمی خواهم زیاد… فقط چیزی که می دانم این است که ریخته بودند خانه. بابا را کشته بودند و خیال نموده بودند مامان هم مرده، ولی مامانم زنده بود. اما بعد از سه ماه ایشان هم فوت کرد. چون او را زده بودند و تمام بدنش شکسته بود.

پدر و مادر حسین زارع

یعنی سارق بودند؟ برای سارقی رفته بودند؟

حسین زارع:

اگر سارق بودند، چرا فرش ابریشمی را که آن زمان 250هزار تا ارزش داشت نبرده بودند؟ یک چیز های نامفهومی هست که برخی موقع ها باید بگذاری و بگذری. سال ها طول کشید تا من توانستم قبول کنم که تا ته این ماجرا نروم. همین طوری می گذارم آن جا بماند. خودم نظری داشتم و دارم، ولی نمی توانم بگویم. راحت گفتند که این سارقی است و ما دنبال قاتل ها می گردیم. اما همه چیز ماست اقتصادی شد. من شنیدم که بین هشت تا دوازده نفر بودند. همه چیز را می دانستند. هیچ چیز هم جز چند تکه برای تظاهر به سارقی نبرده بودند.

من این بخش از زندگی تان را گذاشتم برای سرانجام گفت وگومان تا در نهایت بپرسم یک چنین فاجعه ای که در زندگی شما پیش آمد، چه اثری بر زندگی شما گذاشت؟ و چه طور با این تجربه وحشتناک روبه رو شدید؟ بعدش چه کردید که الان شده اید شف حاس و یکی از سرآشپز های پیروز گوگل هستید؟

حسین زارع:

کلاً من تنها چیزی که یادم است این است که وقتی خبر را به من دادند... هیچ چیز یادم نیست. روز بعدش چشم هام را باز کردم و نمی دانستم کجا هستم. فقط دیدم همه دور و اطرافم پلیس هستند. فهمیدم در اداره پلیس هستم. نگران شدم. رئیس پلیس آمد گفت نترس آقای زارع. می شناختند من را. گفت تو دیشب ساعت دو و نیم صبح داشتی در عظیمراه قدم می زدی، مأمور ما فکر نموده تو مستی و آمده دیده که نه تو داری قدم می زنی و اشک می ریزی. هیچ چیز هم نمی گفتی. گذاشتند در ماشین و تو را آوردند این جا.

این جا تازه یادم افتاد که چه شده. من را با ماشین برگرداندند به خانه ام. این تنها چیزی است که یادم است. بعد از آن دیگر... اگر از من بپرسید، شاید هم بیشتر یادم نیست چه کار می کردم. رستورانم را از دست دادم. زندگی ام را از دست دادم. تنها چیزی که یادم است این است که بعد از یک سال که به خودم آمدم، دیدم همه زار و زندگی ام از دست رفته. هیچ چیز ندارم. در خانه یکی از دوستانم زندگی می کنم. هیچ پولی و هیچ چیزی نداشتم. ولی برگردیم به غذا.

آشپزی من را در زندگی ام سه بار نجات داده. سه بار غذا پختن و عشق غذا من را به زندگی برگردانده. من قبل از این اتفاق همواره یکشنبه ها که تعطیل بودم، صبح بیدار می شدم و غذا درست می کردم و عصر دوستانم را دعوت می کردم که بیایید دور هم جمع شویم؛ دوست های جان جانی خودم و این خیلی معروف شده بود.

در این یک سال خب همه می دانستند که نه جواب تلفن می دادم و نه با آن ها رابطه داشتم. فقط تنها چیزی که یادم است این است که یک روز بلند شدم رفتم نزدیک خانه ام، هولفودز، و یک چیز هایی خریدم و آوردم خانه و غذا درست کردم و تلفن کردم به سه چهار تا از دوستانم که بیایید، شام درست نموده ام. بعد از یک ساعت، سی و چند نفر جلوی خانه بودند. چون به همدیگر تلفن نموده بودند که حاس دارد آشپزی می نماید و یک کم حالش بهتر است، برویم با هم جشن بگیریم. من همه را دیدم و گفتم من برای پنج شش نفر غذا پخته ام. گفتند نه ما هم آورده ایم. در دست شان کیسه بود.

از آن به بعد، آشپزیِ همان روز من را به عشقم دوباره برگرداند. بعد دوستانم جمع شدند و سرمایه گذاشتند که این رستوران Fly trap را که من قبلاً آن جا کار می کردم بخرم. خیلی است که یک مهاجر یک جایی کار کند و بعد از بیست سال آن جا را بخرد. خیلی جالب بود و آن زمان هم خیلی وضع خراب بود. رستوران باز کردن خودکشی بود، ولی، چون آن زمان من در وضعی بودم که چیزی به نظرم نمی آمد و از هیچ چیز ترس نداشتم، دوستان هم محبت کردند و رستوران که باز کردم، خیلی پیروز شد. همه مشتری ها و دوست ها آمدند.

آن رابطه ای بود که با همه داشتم. دوستم داشتند و من هم دوست شان داشتم. با مشتری ها همواره با هم دوست بودیم. همه به هم ایمیل دادند، پیغام دادند که باید برویم رستوران ایشان که از او حمایت بگردد تا پیروز گردد؛ و رستوران ما شد پیروز ترین رستوران در موقعی که اقتصاد خیلی خراب بود.

در این رستوران آغاز کردم به کوفته تبریزی. کوفته تبریزی از شلوغ ترین شب ها می شد. دلیلی هم که این کار را کردم، چون همواره یادم هست که وقتی در تبریز، از مدرسه، از برف و کولاک که می آمدیم، بوی کوفته که می آمد خیلی خوش حال می شدیم. چون خیلی کوفته دوست داشتیم. هیچ وقت یادم نمی رود که مادرم می آمد و دست های سرد ما را لای دست های خودش گرم می کرد... مادرانه دیگر... بعد بهترین قسمتش این بود که یک تکه نان را می زد به آب کوفته تبریزی و می گفت یک مزه ای بکنید تا غذا بخوریم. خیلی جالب بود آن قسمتش. آن تکه های کوچولو که با دستش می داد، اصلاً هیچ وقت یادم نمی رود.

می خواستم این رستوران را تبدیل کنم به خاطره ای در آمریکا و برای ملت آمریکا [تعریف کنم]که پیروز هم شد. خلاصه اش این که هدف من این بود که من نمی خواستم از پدر و مادرم که آدم های باشخصیتی بودند و همه آن ها را دوست داشتند یک قربانی بسازم و هنوز هم کابوس ها می آیند. ناگهان می بینی ساعت سه و چهار صبح بیدار شدی و نمی توانی بخوابی. آن زمان ها بود که من می نشستم و این دست پخت های خودم را می نوشتم.

این را هم بگویم که همه اختراعات یا همه چیز های جالب در زندگی آدم ها همین طوری نیامده، بر حسب یک تصادف یا تراژدی یا یک چیز خوب آمده. یک چیزی شده که این پیدا شده.

چه قشنگ که آشپزی شما را نجات داده. سپاسگزارم از این مصاحبه.

1com.ir: مجله کامپیوتر | مجله کاربردی فناوری در صنعت گردشگری

3ye.ir: مجله سایه | مجله خانه و خانواده، اطلاعات عمومی، اخبار روز

abuzariyon.ir: مجله ابوذریون | نگاهی اجمالی به رویدادهای روز ایران و جهان

منبع: برترین ها