اقامتگاه های بوم گردی در شهر باشد یا روستا؟ - مجله سرگرمی

در این یادداشت آمده است: خوشبختانه پس از پیگیری های مجدانه تعدادی از اهالی فرهنگ و هنر و طبیعتگردان و بوم گردان و فعالان گردشگری بومی و روستایی و میراثی و پس از طی مسیری سخت ولی شیرین سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری در سال های اخیر قانع شد که اقامتگاههای بوم گردی را به رسمیت بشناسد و چند سالیست که اتفاقا حمایت های موثری را هم معمول می دارد و حتی شیوه نامه صدور مجوز برای فعالان بوم گردی را هم در دست تهیه دارد.

اما آنچه در حکایت اقامتگاه های بوم گردی واقعیت دارد، پیشگامی انسان هایی است که فراتر از بخشنامه و شیوه نامه اندیشیدند و عمل کردند و کلید کاری را زدند که امروز در سازمان تخصصی گردشگری به عنوان یکی از انواع اقامتگاهها ملاک عمل است.

اما حال که راه پر فراز و نشیب راه اندازی این اقامتگاه ها طی و مشکلاتی نظیر مرجع صدور مجوز و چگونگی نظارت بر آنها نیز هموار شده ، زمزمه هایی در مورد کارکرد این گونه اقامتگاه ها شنیده می گردد.

بعضی معتقدند اینها همان خانه های روستایی اند و دامنه جغرافیایی شان به روستا محدود است. بعضی معتقدند آنها همان هتل های سنتی هستند در حالیکه در فلسفه وجودی و ایجادی این گونه اقامتگاه ها، نه قرار بوده روستا محور باشد و نه قرار بوده صرف اقامت و اسکان محور باشد. یعنی اقامتگاه بوم گردی هدفی فراتر از اینکه فقط در جغرافیای یک روستا قرار بگیرند، دارد و هدفی فراتر از اینکه فقط مسافری را اقامت شبانه بدهند، دارد.

در یک هتل سنتی، عمدتا یک ساختمان میراثی به کاربری هتل در می آید و مانند همه هتل های غیرسنتی، خدمات هتلی می دهد همان تخت و باکس ، همان صبحانه، همان ناهار و همان خدماتی که در هتل های سایر نقاط کشور به مسافر ارایه می گردد در هتل سنتی هم ارایه می گردد، به عبارتی فقط ساختمان سنتی است و در و پنجره و پرده و گلدوزی ها و کمی هم صنایع دستی.

در حالیکه در اقامتگاه بوم گردی، ما با چنین هتلی روبرو نیستیم بلکه با یک خانه روبرویم. کادر آموزش دیده و آشپز حرفه ای که 25 نوع سالاد می آراید، از ما پذیرایی نمی نماید بلکه زن و مرد خانه هستند که زندگی معمولی خود را می نمایند و غذای محلی خود را می پزند و ما هم چند روزی میهمانشان هستیم.

در خانه های بوم گردی چیزی میخوریم که صاحب خانه میخورد و یا فرهنگ غذایی شان است. آنگونه میخوابیم که فرهنگ و آداب آن منطقه و آن خانه است. اینجا آمده ایم که یک دست رختخواب به ما بدهند پهن کنیم و بیاساییم.

اینجا درجه کم و زیاد پکیج و موتورخانه و سیستم هواساز و گرمایش نداریم با کرسی گرم می شویم مثل همه اهالی. مثل آنچه در تاریخ و فرهنگ ما بوده است. در خانه های بوم گردی میراث فرهنگی و صنایع دستی ترویج و احیاء شده است . در این خانه گاهی آخر شب اهالی خانه دور هم جمع می شوند و با هم شب نشینی دارند شاهنامه میخوانند یا فال حافظ می گیرند. بچه ها همسایه ها و اتاق های مجاور با هم بازی مینمایند گاهی لی لی .مربای خانگی و نان داغ که مرد خانه تهیه می نماید . از طرفی این کارکرد فقط در روستا نیست امروزه در بسیاری از شهرها و حتی کلان شهرها، بافت تاریخی و کوچه پس کوچه های آشتی کنان داریم که هر یک از خانه های داخل این بافت تاریخی می تواند یک خانه بوم گردی باشد و این رسالت بزرگ فرهنگی را به دوش بکشد.

هیچ منافاتی ندارد که خانه بوم گردی در محله پامنار یا عودلاجان در مرکز پایتخت، تهران باشد یا در بافت تاریخی مرکز شهر یزد یا کاشان یا شیراز باشد یا در یک روستا باشد یا در یک منطقه کویری یا کوهستانی. مهم آن کارکردی است که خانه دارد . یک خانه با معماری سنتی همخوان با منطقه ای که در آن واقع شده و در هر جغرافیایی اعم از شهر یا روستا کویر یا کوهستان جنگل یا ساحل.

خانه ای که ارزش های معماری ایرانی و اسلامی خود را حفظ نموده ، مصالح همخوان با منطقه و محیط زیست دارد ، تجهیزاتش سنتی است، ابزار و اثاثیه و لوازمش سنتی و صنایع دستی است، ساکنینی دارد با فرهنگ بومی و منطقه خود، مطبخی دارد به بلندای تاریخ و فرهنگ غذایی این مرز و بوم که پذیرای رهگذران و مسافران و خسته دلانی است که می خواهند دمی در سایه تاریخ و فرهنگ و ریشه های پر افتخارشان بیاسایند.

اینجا به هزار و یک دلیل هتل سنتی یا خانه روستایی و یا هر اقامت گاه دیگری که می شناختیم نیست اینجا اقامتگاه بوم گردی است.

banima.ir: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

namasho.com: نماشو: آگهی رایگان، رپورتاژ خبری، طراحی سایت، سئو و بهینه سازی وبسایت