طلوع باشکوه تر قلعه نویی! - مجله سرگرمی

مشکل، اما اینجاست که قلعه نویی و قهرمانی هایش رفته رفته تبدیل به افسانه ای شیرین شده اند؛ چون او حالا قریب به هفت سال است دستش به جامی در لیگ برتر نرسیده است. شاید نسخه فوتبالی قلعه نویی قدیمی شده که هرچقدر هم پول برایش خرج می شود، به درمان منتج نمی شود. او بعد از جدایی اش از استقلال که آخرین قهرمانی اش را با همان تیم به دست آورد، به تیم های متمول لیگ چنگ انداخت، ولی سرانجام فهمید که پول هم نمی تواند ناکامی اش را از بین ببرد؛ حضور در تیم های سپاهان، تراکتور و ذوب آهن نشان می داد که قلعه نویی فقط به جایی می رود که به اندازه بلندپروازی اش توان خرج کردن پول وجود داشته باشد. بلندپروازی های قلعه نویی البته تا رتبه دوم پیش رفت و به جام نرسید.

او اگرچه تیم های مذکور را از قعر جدول گرفت و تبدیل به یک مدعی کرد، ولی هرگز طلسم ناکامی اش را از بین نبرد تا حسرت قهرمانی مجدد به دل هوادارانش بماند. او همین فصل گذشته امید زیادی داشت با سپاهان بالاخره به چیزی که می خواهد برسد، ولی غفلت، کرونا و پیشنهاد بدموقع تیم ملی، دست به دست هم دادند تا نه تن ها از کورس قهرمانی باز بماند بلکه شانس دریافت سهمیه را هم با زرد های اصفهانی از دست بدهد.

فشار روی قلعه نویی آن قدر زیاد بود که تبدیل به شوک عصبی شد و یکی، دو بازی مانده به خداحافظی تلخش از اصفهان، راهی بیمارستان و بعد خانه شد تا از استرس و هیاهو دور بماند. قلعه نویی برخلاف توصیه پزشکان برگشت تا در دیدار حساس با استقلال در جام حذفی روی نیمکت بنشیند، ولی آخرین اعتراض هایش به داوری در فصل گذشته را هم در راهروی رختکن انجام داد و بعد از شکست تیمش، با پیش دستی، استعفایش را نوشت تا از اخراج جلوگیری شود؛ او برای اولین بار در طول دوران حرفه ای اش، دست هایش را بالا برد تا نشان دهد دست کم در اصفهان به سرانجامی خط رسیده است.

قلعه نویی که از سپاهان جدا شد، برآورد ها درباره آینده اش استارت خورد؛ او آن قدر بلیت تیم های بالای جدول را سوزانده بود که سخت می شد تصور کرد بالانشینان دوباره سراغش بیایند؛ البته شرایط سلامتی اش هم به این شایعه دامن زد که امیر در فصل پیش رو قرار نیست تیم داری کند؛ می گفتند تصمیم گرفته برود و در کنار خانواده، دست کم تا رسیدن به شرایط مطلوب جسمانی، استراحت کند و فوتبال و هیاهویش را به دست فراموشی موقت بسپارد.

قلعه نویی، اما دوباره معادلات را بر هم زد؛ نه همه معادلات را بلکه آن بخش از معادله را که مقرر شده بود استراحت کند. او زودتر از چیزی که رفته بود، به لیگ برگشت و این بار با گل گهر سیرجان به توافق رسید تا در فصل دوازدهم روی نیمکت این تیم بنشیند! تصمیمش عجیب بود؟ به نظر می رسد نه؛ او در انتخاب تیم های متمول، یا دست کم تیم هایی که دستشان به دهنشان می رسد دوباره همان فرضیه قدیمی را پیاده کرد؛ به تیمی بله را گفت که می دانست اگر بازیکن قابلی بخواهد برایش می خرند.

پیشنهادی به ارزش 11 میلیارد تومان؟

امیر قلعه نویی مربی گران قیمتی است؛ این را مدیرعاملان مختلفی که با او کار کرده اند، می دانند. شاید هرکس دیگری هم به جای قلعه نویی عنوان پرافتخارترین مربی لیگ را یدک می کشید، قیمتش بالا بود. پیوستنش به گل گهر هم دلیلی نشد تا شایعات مربوط به دستمزد قلعه نویی مطرح نشود. مردی که سپاهان متمول را رها کرد تا به گل گهر کمترپولدار برود، 11 میلیارد تومان دستمزدش است؛ این ادعایی است که روزنامه ایران ورزشی کرده و به نظر می رسد با قیمت های نجومی بازیکنان معمولی فوتبال، چندان هم بیراه نباشد. 11 میلیارد در تیمی که میانه های جدول در فصل قبل جا خوش کرده رقم گرانی است، ولی احتمالا سیرجانی ها به این نتیجه رسیده اند که ارزشش را دارد.

انتخاب هوشمندانه؟

شاید سیرجانی ها با امیر قلعه نویی در پی طلوع باشکوه تر باشند، ولی سؤالی که ذهن هواداران فوتبال را درگیر کرده، این است که آیا انتخاب گل گهر برای امیر قلعه نویی هم طلوع باشکوه محسوب می شود؟ مردی که با تیم های تراکتور، ذوب آهن و سپاهان تا پای جام رفت، ولی دستش به آن نرسید، قرار است با گل گهر سیرجان توانایی هایش را ثابت کند و به ناکامی اش سرانجام دهد؟ روی کاغذ و غیرکاغذ، پاسخ اولیه به این پرسش منفی است. گل گهر فعلا شخصیت قهرمانی ندارد و اگر چیزی شبیه به اتفاق غیرمترقبه، کاری که عبدالله ویسی با استقلال خوزستان رقم زد، رخ ندهد، قلعه نویی قرار نیست به ناکامی اش در بردن جام با این باشگاه سرانجام دهد. پس قلعه نویی چرا باید به باشگاهی برود که شانسش از همان ابتدا برای قهرمانی در لیگ زیاد نیست؟

اگر بدبینانه به این موضوع نگاه شود شاید بتوان گفت قلعه نویی گزینه راحت را انتخاب کرده؛ او جایی رفته که دستمزدش را بی دغدغه بگیرد و فشاری برای قهرمان شدن هم حس نکند؛ شاید او حتی اگر به سهمیه آسیا هم نزدیک نشود، کسی خرده ای نگیرد. شاید خود قلعه نویی هم با بالابردن پرچم سفید در آخرین روز های حضورش در سپاهان، از جنگیدن برای موفقیت خسته شده است.

البته این ها فرضیه است؛ گل گهر خیالش راحت است که با حضور قلعه نویی می تواند راحت تر سراغ بازیکنان مشهورتر لیگ برود و بارش را برای ایستادن در بین تیم های بالای جدول و چه بسا دریافت سهمیه لیگ قهرمانان آسیا ببندد. توافق علیرضا حقیقی، دروازه بان سابق پرسپولیس با باشگاه گل گهر، می تواند اولین جرقه این داستان باشد. قلعه نویی و سیرجانی ها هم منتظر هستند تا دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا معین تکلیف شود به این امید که یکی، دو بازیکن مطرح دیگر را هم به خدمت بگیرند. برای تیمی که بدون قلعه نویی دهم جدول شده، با این مربی و بازیکنان تازه، رشد صعودی در جدول نباید خوش خیالی تلقی شود.

با این حال، حضور در گل گهر هم نمی تواند برای قلعه نویی گزینه نهایی باشد؛ او چشم به تیم های مطرح تر دارد و شاید دوباره دلش وصال با استقلال را می خواهد. اصلا اگر قلعه نویی از قصد تیم سیرجانی را انتخاب کرده باشد، چه؟

آن هایی که حرفه امیر قلعه نویی را دنبال می کنند، می دانند او هربار نیاز به تجدید قوا داشته، سراغ تیم های کم نام ونشان تر رفته؛ یک فرمول نانوشته قدیمی که دو بار قبلی برایش جواب داده است. قلعه نویی روزگاری به تیم استقلال اهواز رفت، آن تیم را در لیگ نگه داشت و بعد در بازگشتش به استقلال توانست آبی های تهران را در یک بازه زمانی سه ساله قهرمان لیگ کند. او چنین تجربه ای با مس کرمان هم داشت؛ با این تیم بعد از اخراج از تیم ملی کار کرد و دوباره اعتماد مسئولان باشگاه استقلال را جلب کرد؛ از مس به استقلال هم که برگشت یک جام حذفی به دست آورد و یک بار هم لیگ را از آن خودش کرد. شاید قلعه نویی با گل گهر به دنبال طلوع باشکوه تر نباشد و تجدید قوای باشکوه تری طلب کند، ولی می داند در این راستا اگر از جاده اصلی خارج شود، ممکن است دیگر فرصتی برای تجدید قوا هم به دست نیاورد.

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا