ذبیح بهروز در گاه شماری ایران باستان نظرهای علمی جدید مطرح نمود - مجله سرگرمی

کتاب اندیشه و آثار ذبیح بهروز تالیف علی کریمی دربرگیرنده چهار فصل است. در فصل اول این کتاب اوضاع تاریخی جریان روشنفکری دوره معاصر ذکر شده است. ضرورت حضور فصل مذکور در متن از آن روی است که نگارنده و بسیاری از محققان دیگر، درباره تاثیرگذاری شرایط جامعه بر هر شخصیت علمی و تاثیرپذیری متقابل از شرایط زمانه تاکید داشته اند. اثبات این امر جز با مقایسه تحولات تاریخی، فکری و جریان شناسی حاکم بر جامعه میسر نخواهد بود.

در فصل دوم پژوهش حاضر زندگی نامه، توضیح احوال و دوران تحصیل و کاری ذبیح بهروز بیان می گردد و در جهت شناخت پیشینه خانوادگی سال های شروعین تحصیل و مهاجرت وی، همچنین زندگی کاری و در نهایت درگذشت او مطالب ارائه شده است. سومین فصل این کتاب به آنالیز و تحلیل آثار و اندیشه به وجود آورنده کتاب ها، مقالات، ابداعات و دستاوردهای علمی ذبیح بهروز می پردازد.

توضیح چیستی آثار بهروز و شناخت بن مایه های فکری او عملا دریچه ای بر شناخت جامع و کامل وی است. در فصل چهارم و پایانی به دو موضوع مهم و اساسی پرداخته ده است. در ابتدای این فصل نظرات، دیدگاه ها و نقدهایی آنالیز شده است که صاحب نظران، منتقدان و دوستان صمیمی بهروز بیان داشته اند و به صورت مکتوب و مصاحبه ها به ثبت رسیده است.

در بخش دوم این فصل به معرفی تعدادی از دوستان و شاگردان ربیح بهروز برا درک بیشتر و منطقی تر تاثیرگذاری بهروز بر معاصران و پیروان خود اشاره شده است. در بخش آخر با عنوان پیوست تصاویر، نامه ها، اسناد و مصاحبه های که از ذبیح بهروز گردآوری شده برای تکمیل محتویات مطالب کتاب درج شده است.

کریمی در بخشی از کتاب می نویسد: اگر چه عظیمان پای خود را از دایره زمان و مکان برتر نهاده اند،اما شرایط خاص دوران زندگی آن ها در شکوفایی نبوغ و استعداد بطنی ایشان بی اثر نیست. بنابراین با توجه به این که ذبیح فرزند اواخر عصر قاار و دوران حکومت پهلوی است و در محیط فکری آن روزگاران پرورده شده و از طرفی شاهد شکل گیری و گسترش جریان های روشنفکری در ایران هستیم، ضرورت می کند به بازشناسی جریان روشنفکری براساس ادوار تاریخی و ماهیت و چگونگی نگرش به تمدن غربی یا فرهنگ دینی و بومی با توجه به تحولات سیاسی-اجتماعی جامعه پرداخته گردد. نگاهی گذرا به بازشناسی این جریان ها می تواند زمینه ساز سناخت فعالیت اندیشمندان و عظیمان اجتماعی و فکری جامعه قرار گیرد.

ذبیح بهروز در گستره دانش ریاضی، گاه شماری ایرانی، واژه سازی و واژه گزینی در زبان فارسی، ادبیات، تاریخ، تقویم و خط، آموزش الفبا، صداشناسی و ریاضی و آموزش بچه ها ناشنوا پژوهش هایی انجام داده است. مطالعات او برای تدارک یک روش تدریس نوین و آسان به نوآموزان به ابداع خطی به نام کودک دبیره انجامید. از جمله آثارش نیز می توان به خط فرهنگ، تقویم و تاریخ، تقویم شهریاری و چندین جزوه به نام کودک دبیره اشاره نمود. وی همچنین علاقه مند به شعر و شاعر و نمایشنامه نویس دوره رضاشاه بود و علاوه بر این که یکی از ادیبان عظیم و نامی دوره خود بود، در زمینه گسترش نمیاشنامه نویسی نیز ذوق بسیار و دستی چیره داشت.

بهروز مبتکر زبان و شیوه ای خاص برای آموزش ادبیات و ریاضیات به بچه ها بود چرا که معتقد بود هر کس این شیوه را بیاموزد در مدت زمانی کوتاه می تواند خواندن و نوشتن را آموخته و حتی به دیگران بیاموزد. علاوه بر این مروج کاربرد زبان پاک (فارسی سره) در نوشته ها و دور ریختن واژه های بیگانه از این زبان بود. از این رو به همراه تعدادی دیگر از همفکران خود توانسته بود حمایت دستگاه حکومت و قدرت را نیز به این هدف جلب کند. بهروز مانند صادق راهنمایی و گریگور یقیکیان، تاریخ ایران باستان را مضمون برخی از نمایشنامه های خود قرار داد و به شیوه ای هنرمندانه به طرح و تبدل آن کوشید. هدف وی نیز مانند آن دو نفر دیگر، تاکید بر ملی گرایی و ایجاد نوعی هویت ایرانی در قالب نمایشنامه بود.

ذبیح بهروز در گستره دانش ریاضی، گاه شماری ایرانی، واژه سازی و واژه گزینی در زبان فارسی، ادبیات، تاریخ، تقویم و خط، آموزش الفبا، صداشناسی و ریاضی و آموزش بچه ها ناشنوا پژوهش هایی انجام داده است. مطالعات او برای تدارک یک روش تدریس نوین و آسان به نوآموزان به ابداع خطی به نام کودک دبیره انجامید. از جمله آثارش نیز می توان به خط فرهنگ، تقویم و تاریخ، تقویم شهریاری و چندین جزوه به نام کودک دبیره اشاره نمود. وی همچنین علاقه مند به شعر و شاعر و نمایشنامه نویس دوره رضاشاه بود و علاوه بر این که یکی از ادیبان عظیم و نامی دوره خود بود، در زمینه گسترش نمیاشنامه نویسی نیز ذوق بسیار و دستی چیره داشت.

بهروز مبتکر زبان و شیوه ای خاص برای آموزش ادبیات و ریاضیات به بچه ها بود چرا که معتقد بود هر کس این شیوه را بیاموزد در مدت زمانی کوتاه می تواند خواندن و نوشتن را آموخته و حتی به دیگران بیاموزد. علاوه بر این مروج کاربرد زبان پاک (فارسی سره) در نوشته ها و دور ریختن واژه های بیگانه از این زبان بود. از این رو به همراه تعدادی دیگر از همفکران خود توانسته بود حمایت دستگاه حکومت و قدرت را نیز به این هدف جلب کند. بهروز مانند صادق راهنمایی و گریگور یقیکیان، تاریخ ایران باستان را مضمون برخی از نمایشنامه های خود قرار داد و به شیوه ای هنرمندانه به طرح و تبدل آن کوشید. هدف وی نیز مانند آن دو نفر دیگر، تاکید بر ملی گرایی و ایجاد نوعی هویت ایرانی در قالب نمایشنامه بود.

تلاش های علمی، ادبی و هنری بهروز از حدود 100 سال پیش شروع شده است و تا زمان حیات او ادامه می یابد. بهروز در زمره نخستین افرادی است که در زمینه های گوناگون ادبی، هنری و انتقادی مطالبی نوشت و می توان گفت در این زمینه پیشرو فرهنگ نوین ایران است. در زندگی بهروز دو دوره نمایان از هم دیده می گردد: دوره نخست به عنوان شاعر، منتقد، نویسنده، مترجم و نمایش نامه نویس؛ دوره دوم به عنوان پژوهشگر مسائل آموزشی، فرهنگی، تاریخی و علوم نجوم و ریاضیات، از این رو برای شناخت و آنالیز صندلی او در عرصه علم و تحقیق ایران معاصر باید زمینه های مختلف آثار و افکارش را مورد ارزیابی قرار داد.

کتاب اندیشه و آثار ذبیح بهروز تالیف علی کریمی در 222 صفحه، شمارگان یک هزار نسخه و بهای 55 هزار تومان از سوی انتشارات منوچهری منتشر شد.

بارازعلی: بارازعلی | مجله گردشگری و مسافرتی جاذبه های ایران

باتسک: باتسک | مجله گردشگری، موفقیت، پزشکی، سلامت، مد و لباس

صبح مهریز: صبح مهریز | مجله فروش و راهکارهای بازاریابی مدرن و دیجیتالی