انوشیروان نوریان: مربی خوب هم بیاید، زیرآبش را می زنند - مجله سرگرمی

محسن وظیفه - المپیک سیدنی برای ورزش ایران اتفاقات مهمی را رقم زد و به یکی از به یاد ماندنی ترین المپیک ها تبدیل شد. مدال طلای حسین رضازاده در وزنه برداری که بالاتر از چمرکین نامدار و یا جابر سالم و تونی بلر ایستاد و یا طلای حسین توکلی که کمتر کسی منتظر آن بود، خاطره خوبی را رقم زد یا برای مثال طلای علیرضا دبیر در کشتی هم یکی دیگر از اتفاق های مهم المپیک سیدنی بود اما در همان المپیک انتشار یک خبر شوکی را به ورزش ایران وارد کرد. تعدادی از بوکسورهای تیم ملی که برای حضور در این بازی ها راهی استرالیا شده بودند، با ترک اردوی تیم ملی به این کشور پناهنده شدند و دیگر به ایران برنگشتند. یکی از این افراد انوشیروان نوریان بود. کسی که تنها بوکسور ایرانی بود که سه بار حضور در بازی های المپیک را تجربه نموده است. المپیک آتلانتا و سیدنی با نام ایران و المپیک آتن به عنوان تنها بوکسور اقیانوسیه در ترکیب استرالیا. البته در سیدنی به دلیل دوپینگ از دهکده بازی ها اخراج شد و در همان استرالیا ماند. نوریان در کارنامه خود یک طلا و دو نقره آسیا و یک برنز بازی های آسیایی را دارد. او سال 86 به ایران برگشت و حتی در مقطعی این صحبت که او به عنوان مربی تیم ملی فعالیت هم کند، شنیده شد. چند روزی هم در اردوی تیم ملی حاضر شد اما بنا به دلایلی از تیم ملی جدا شد. حالا نوریان به یکی از منتقدان اصلی بوکس تبدیل شده و از باندبازی ها در این فدراسیون انتقاد می نماید. روندی که از نظر نوریان باعث شده سرمربیگری تیم ملی مدام در این فدراسیون توسط یک عده دست به دست گردد. به بهانه اتفاق هایی که در رقابت های قهرمانی آسیا افتاد و همچنین مربیگری گزینه قزاق که به تازگی نامش مطرح شده، چند دقیقه با انوشیروان همکلام می شویم.

مسابقات بوکس قهرمانی آسیا باز هم با یک نتیجه ناامیدکننده برای ایران تمام شد.

بله این روندی بوده که در سال های گذشته هم وجود داشته. سال هاست که بوکس ایران با همین وضع جلو می رود و معلوم نیست که چه سرنوشتی در انتظار این رشته است.

ین توقع وجود داشت که با آمدن حسین ثوری به عنوان رییس فدراسیون بوکس اندکی تغییرات در این رشته رخ بدهد؟

به نظرم بزرگترین اشتباه ثوری این بود که اکبر احدی را به عنوان سرمربی انتخاب کرد.

البته احدی قبل از آمدن ثوری به عنوان سرمربی انتخاب شده بود؟

به هر حال ثوری نباید این اشتباه را مرتکب می شد. اکبر احدی همواره بزرگترین مشکل بوکس ایران بوده و در سال های گذشته هم او نتوانسته بود عملکرد خوبی در تیم ملی داشته باشد اما با این حال این مسوولیت را باز هم به او دادند. این سوال برای من وجود داشته که چرا همواره احدی حضور دارد؟ آیا بوکس ایران قهرمان دیگری ندارد؟ همین الان هم که تمامی تقصیرها را گردن ثوری انداختند. عجیب است که احدی می گوید بوکسورها هم به لحاظ بدنی و هم به لحاظ فنی خیلی آماده بودند. اگر تا این حد آماده بودند پس چرا همه باختند؟ به نظرم بهانه آوردن دیگر بس است.

نمی گردد همه مسائل را به یک نفر ربط داد. به هر حال این تیم از کمبود امکانات هم رنج می برد.

وقتی سرمربی یک فرد بزرگ و دارای شخصیت ویژه باشد می تواند تیم را در بدترین شکل ممکن هم به سمت موفقیت راهنمایی کند. شما دیدید کشتی چه کار کرد؟ درست است کشتی در آسیا همواره حرف اول را می زند اما در این چند ماه اخیر به لحاظ مدیریتی ثبات نداشته و مسائل زیادی برای این تیم رقم خورده است اما مربی بزرگی مثل محمد بنا و یا غلامرضا محمدی توانستند تیم خود را از این حواشی دور نگه دارند. به همین دلیل اعتقاد دارم وقتی یک تیم مربی بزرگی را در اختیار داشته باشد؛ حتی اگر پول نداشته باشد و یا امکانات مناسبی نداشته باشد، باز هم می تواند نتایج خوبی کسب کند. مربی بزرگ می تواند تیم را متحول کند اما اکبر احدی توان انجام این کارها را نداشته و ندارد.

مربی با این ویژگی ها در بوکس ایران داریم؟

مربی خوب در ایران کم نداریم اما متاسفانه بوکس همواره درگیر باندبازی بوده و به همین دلیل نتوانسته کار خود را پیش ببرد. اگر این باند بازی ها نبود حتما می شد مربیان بزرگی را در اختیار داشت.

اما الان فدراسیون بوکس به دنبال مربی خارجی است!

در خصوص مربی خارجی چند بحث مطرح است. اول اینکه بزرگترین و بهترین مربی خارجی که به ایران آمد، آسبال کوبایی بود اما به چه سرنوشتی دچار شد؟ متاسفانه بعضی از همین مربیان که به دنبال رسیدن به سرمربیگری تیم ملی بودند، زیرآب او را زدند. اگر مربی خارجی بیاوریم ولی این باند بازی ها را تمام نکنیم باز هم راه به جایی نمی بریم و بوکس دوباره آسیب می خورد. ضمن اینکه معمولا مربی خوب خارجی را به ایران نمی دهند و دیدیم که بعد از آسبال کوبایی مدام مربیان درجه چند خارجی به ایران آمده اند. ضمن اینکه همین الان هم ثوری می گوید مربی خارجی می آورم، همین آقایان اصلا شادمان نیستند.

الان که فدراسیون اعلام نموده یک مربی خارجی را به ایران می آورد.

این مربی خارجی که در راه ایران است را خیلی خوب می شناسم. بولات احتیاجیمبتوف در مسابقات بوکس قهرمانی آسیا در سال 72 حریفم بود. در دوران قهرمانی که بسیار خوب مبارزه می کرد و به تکنیک های روسی بسیار مسلط بود. اگر واقعا آمدن او به ایران قطعی باشد، فکر کنم مربی بزرگی است و می تواند به تیم ملی یاری کند. در دوران قهرمانی که عالی بود. مدال برنز آتلانتا و تعدادی مدال جهانی و اروپایی را دارد. فکر کنم مربی خیلی خوبی هم باید باشد.

با این حساب باید منتظر بهتر شدن اوضاع بوکس باشیم؟

من بر خلاف شما تمام مسائل بوکس را در نبود مربی خوب خارجی نمی دانم. به نظرم بوکس باید بتواند همه مربیان و قهرمانان ایرانی را دور هم جمع کند. یعنی خواسته من از ثوری این است که به سراغ قهرمانان بوکس برود و آنها را از خانه نشینی نجات بدهد. من این حرف ها را درباره خودم نمی زنم. من الان در استرالیا زندگی می کنم اما چرا باید این همه قهرمان بوکس در خانه بنشینند؟

اما شما به ایران آمدید و حتی قرار بود مربی تیم ملی هم شوید اما به یکباره رها کردید و رفتید!

من آمدم که کار کنم. در خرمشهر هم یک باشگاه فوق العاده دارم که تعدادی از بوکسورهایی که زیر نظر من کار می کردند به تیم ملی هم رسیدند اما کاری کردند که من فراری شدم. به حدی دخالت ها در کار فنی زیاد بود که دیدم اصلا امکان همکاری وجود ندارد و در نتیجه از تیم ملی جدا شدم. خیلی زود گفتم که اجازه نمی دهم کسی در کارم دخالت کند. الان هم اگر بخواهند من می توانم به ایران بیایم و کار کنم اما واقعیت این است که امثال من زیاد در بوکس هستند که در خانه نشسته اند و کسی سراغشان را نمی گیرد. خیلی از این قهرمانان، بوکسورهای خوبی را هم تربیت نموده اند اما به یکباره دیدند که مثلا اکبر احدی که حتی یک بوکسور را هم نساخته، سرمربی تیم ملی بوکس می گردد. خب همه این موارد، بی انگیزگی ایجاد می نماید.

راه چاره شما چیست؟

به رییس فدراسیون بوکس توصیه می کنم همه قهرمانان را دور هم جمع کند. اینها سرمایه های بوکس هستند، چرا باید خانه نشین باشند؟ 30 سال در این فدراسیون راستا به همین شکل طی شده است. باید از اشتباهات گذشته درس بگیریم و قهرمانان را وارد صحنه کنیم. اگر قهرمانان خود را خوب به بازی بگیریم متوجه می شویم که هم سرمربی خوب زیاد داریم و هم مربی. نباید 30 سال دیگر هم مدام دنبال کسب تجربه باشیم. باید اختلافات و باندبازی ها را کنار بگذاریم.

یعنی با آمدن مربی خوب خارجی هم شما امیدی به موفقیت بوکس ندارید؟

30 سال همین کارها را کردیم که به این روز افتادیم. این مربی را برداشتیم و یکی دیگر را جای او گذاشتیم. تغییر مربی زمانی جواب می دهد که خیلی از موارد دیگر کنار هم دچار تغییر شوند. باید روی پایه ها کار کنیم و بتوانیم بوکسورهای خوبی را به مربی خارجی برسانیم. اگر بوکسور در تیم ملی نداشته باشیم چطور مربی خوب خارجی می تواند کار کند؟ بنابراین در کنار آوردن مربی خوب خارجی باید پایه ها را تقویت کنیم. باید قهرمانان را به خوبی در فدراسیون و تیم های ملی به کار بگیریم. از همه مهم تر اختلافات و باند بازی ها را باید کنار گذاشت. همه این موارد باید در کنار جذب مربی خارجی تغییر کند.

یکی از مسائلی که در سال های اخیر وجود داشته مسابقات نیمه حرفه ای بود که بعضی از بوکسورهای ایران در آن شرکت کردند و به نظر می رسد نوع مبارزه آنها تغییر کرد!

بوکسورهای ایران اصلا سبک خاصی ندارند که بخواهند تغییر بدهند. هر مشتزنی در ایران به یک شکل مبارزه می نماید. یا باید همانند قبل از انقلاب مثل گلادیاتورها مبارزه می کردند و یا باید سبک جدیدی پیاده می شد. سی سال از کار کردن بوکس ایران گذشت و هرگز این اتفاق ها رخ نداد. هر کسی به روش خودش مبارزه می نماید و این یک اتفاق عجیب است. این ربطی به حضور در لیگ نیمه حرفه ای ندارد.

فکر می کنید چه زمانی می توان موفقیت بوکس ایران را دید؟

به نظرم باید به ثوری زمان داد و او هم باید به دنبال اصلاح امور باشد. اگر این نواقص را بر طرف نکند، سی سال گذشته را که با شکست و ناکامی پشت سر گذاشتیم و شاید سی سال دیگر هم به همین منوال پیش برود. باید بوکس را از این وضعیت نجات داد و این علاوه بر برنامه ریزی رییس فدراسیون بوکس به یاری سایر قهرمانان هم احتیاج دارد.

دور زمین