سندرم گیر افتادن شریان پوپلیتئال چیست و چه علائمی دارد؟ - مجله سرگرمی

علائم

علامت اصلی سندرم گیر افتادن شریان پوپلیتئال (PAES) درد یا گرفتگی در پشت ساق پا (ساق پا) است که در حین ورزش رخ می دهد و با استراحت از بین می رود. سایر علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سردی پا بعد از ورزش
• گزگز یا سوزش در ساق پا (پارستزی)
• بی حسی در ناحیه ساق پا

اگر ورید مجاور (ورید پوپلیتئال) نیز به وسیله عضله ساق پا به دام بیفتد، ممکن است موارد زیر را داشته باشید:

• احساس سنگینی در پا
• گرفتگی ساق پا در شب
• تورم در ناحیه ساق پا
• تغییر رنگ پوست در اطراف ماهیچه ساق پا
• لخته شدن خون در ساق پا (ترومبوز ورید عمقی)

علائم معمولاً افراد جوان و در غیر این صورت سالم زیر 40 سال را تحت تأثیر قرار می دهد.

علل

سندرم گیر افتادن شریان پوپلیتئال (PAES) به وسیله یک عضله غیر طبیعی ساق پا، معمولاً عضله گاستروکنمیوس ایجاد می گردد.

این بیماری ممکن است از بدو تولد رخ دهد (مادرزادی) یا در مراحل بعدی زندگی (اکتسابی) ایجاد گردد. در شکل مادرزادی، ماهیچه ساق پا یا شریان مجاور به طور غیر طبیعی در حالی که کودک در رحم مادر رشد می نماید، قرار می گیرد. افراد مبتلا به شکل اکتسابی PAES دارای ماهیچه ساق پا بزرگتر از حد طبیعی هستند (بزرگ شده).

عضله غیرطبیعی ساق پا بر روی شریان اصلی پشت زانو (شریان پوپلیتئال) فشار می آورد و جریان خون به پایین ساق پا را کاهش می دهد. کمبود جریان خون منجر به درد و گرفتگی در پشت ساق پا در زمان فعالیت می گردد.

عوامل خطر

سندرم گیر افتادن شریان پوپلیتئال (PAES) ناشایع است. موارد زیر خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد.

• سن کمتر. این بیماری اغلب در افرادی که در اواخر نوجوانی یا 20 سالگی خود هستند دیده می گردد. به ندرت در افراد بالای 40 سال تشخیص داده می گردد.
• مرد بودن PAES ممکن است در هر فردی رخ دهد، اما در مردان جوان بسیار شایع تر است.
• فعالیت شدید ورزشی. دوندگان، دوچرخه سواران و ورزشکارانی که سعی می نمایند سریع عضله سازی نمایند با تمرینات وزنه یا تمرینات دایره ای با شدت بالا در معرض بالاترین خطر هستند.

عوارض

فشار طولانی مدت بر روی شریان پوپلیتئال می تواند باعث باریک شدن شریان (تنگی) گردد و تنها با فعالیت خفیف مانند راه رفتن باعث درد و گرفتگی گردد.

در موارد شدید یا زمانی که تشخیص داده نگردد، اعصاب و عضلات پا ممکن است آسیب ببینند. لخته های خون ممکن است در ساق پا ایجاد گردد (ترومبوز ورید عمقی). ورزشکاران مسن با علائم و نشانه های سندرم گیر افتادن شریان پوپلیتئال باید از نظر آنوریسم پوپلیتئال که در مردان مسن شایع است آنالیز شوند.

تشخیص

پزشک شما را به دقت معاینه می نماید و در خصوص علائم و سابقه سلامتی شما سوال می پرسد. با این حال، از آنجایی که بیشتر افراد مبتلا به سندرم گیر افتادن شریان پوپلیتئال (PAES) جوان و معمولاً سالم هستند، تشخیص این بیماری گاهی اوقات می تواند چالش برانگیز باشد. یافته های معاینه فیزیکی معمولاً طبیعی هستند.

پزشک سایر علل درد ساق پا، از جمله کشیدگی عضلانی، شکستگی های استرسی، سندرم کمپارتمان فشاری مزمن و بیماری شریان محیطی را که در نتیجه گرفتگی عروق ایجاد می گردد، رد می نماید.

آزمایشات مورد استفاده برای رد سایر شرایط و تشخیص PAES شامل موارد زیر است:

• مقدار گیری شاخص مچ پا-بازویی (ABI) معمولاً اولین آزمایشی است که برای تشخیص PAES انجام می گردد. مقدار گیری فشار خون در بازو ها و پا های شما در حین و بعد از راه رفتن روی تردمیل انجام می گردد. ABI با تقسیم فشار مچ پا بر فشار بازو معین می گردد. فشار خون در پا های شما باید بیشتر از فشار خون بازو های شما باشد. اما اگر PAES دارید، فشار مچ پا در حین ورزش کاهش می یابد.
• سونوگرافی دوبلکس ساق پا از امواج صوتی با فرکانس بالا برای معین سرعت جریان خون در شریان های پا استفاده می نماید. این آزمایش غیر تهاجمی ممکن است قبل یا بعد از ورزش یا زمانی که پای خود را به سمت بالا و پایین خم می کنید، انجام گردد، که باعث می گردد ماهیچه ساق پا به کار بیفتد.
• آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی (MRA) عضله ساق پا را نشان می دهد که شریان را به دام می اندازد. بعلاوه می تواند نشان دهد که چقدر از شریان پوپلیتئال باریک شده است. ممکن است در طول این آزمایش از شما خواسته گردد که پای خود را خم کنید یا روی تخته فشار دهید. انجام این کار به پزشک یاری می نماید تا معین کند که چگونه خون به سمت پایین ساق شما جریان می یابد.
• سی تی آنژیوگرافی بعلاوه نشان می دهد که کدام عضله پا باعث گیر افتادن شریان می گردد. مانند MRA، ممکن است از شما خواسته گردد که موقعیت پای خود را در طول این آزمایش تغییر دهید.
• آنژیوگرافی مبتنی بر کاتتر به پزشک شما اجازه می دهد تا نحوه جریان خون به سمت پایین ساق پا را در زمان واقعی مشاهده کند. در صورتی انجام می گردد که تشخیص پس از سایر آزمایشات تصویربرداری کمتر تهاجمی هنوز نامشخص باشد.

درمان

جراحی تنها راه اصلاح عضله غیرطبیعی ساق پا و آزادسازی شریان گیر افتاده است. اگر علائم شما به طور قابل توجهی بر فعالیت های روزمره یا ورزشی شما تأثیر بگذارد، احتمالاً پزشک شما جراحی را توصیه می نماید.

در حین جراحی، جراح برشی روی قسمت داخلی ساق پا درست زیر زانو یا پشت زانو ایجاد می نماید تا عضله غیر طبیعی ساق پا آزاد گردد و فضای بیشتری به سرخرگ بدهد. این کار از فشار دادن ماهیچه ساق پا به شریان در آینده جلوگیری می نماید. جراحی زمانی انجام می گردد که تحت بیهوشی عمومی هستید. این روش حدود یک ساعت طول می کشد. به طور معمول، شما باید یک روز در بیمارستان بمانید.

اگر برای مدت طولانی به این بیماری مبتلا بوده اید، ممکن است به جراحی بای پس شریان احتیاج داشته باشید. جراحی بای پس معمولاً فقط در افرادی انجام می گردد که به علت سندرم گیر افتادن طولانی مدت شریان پوپلیتئال دچار تنگی شدید شریان (تنگی) شده اند.

جراحی برای آزادسازی ماهیچه و شریان ساق پا معمولاً بر عملکرد پا تأثیر نمی گذارد. هنگامی که بیماری به موقع تشخیص داده شد و درمان شد، بهبودی کامل انتظار می رود و علائم شما باید ناپدید شوند.